Dag meelezers,
Het kost me moeite om te schrijven. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat de dag vaak zomaar voorbij is en ik 's avonds moe ben. Ik vind het fijn om de kleine dingen te beschrijven, maar ben nu al veel vergeten, zelfs van een paar dagen geleden. Nou ja, het gevolg is dat er een reisbeschrijving half af is en ik steeds wat aanvul. En er steeds wéér een dag bijkomt. Dus dan schiet het niet zo op, voor mijzelf en voor jullie lezers, maar uiteindelijk komt het wel een keer af. Alleen is dat al niet meer actueel. Maakt voor jullie niet heel veel uit, denk ik. En voor mezelf zeker niet. Het belangrijkste: ik loop nog en het gaat mij goed.

Eerst een paar antwoorden.
Met de kies gaat het goed, blijft rustig, gelukkig. Voetjes gaan goed. 🙏🏼
Wat betreft het weer: april is hier een regenmaand, dus daar had ik op gerekend. Tot nu 1 dag echt zeikweer en 3 of 4 dagen miezer, dat valt reuze mee voor een regenmaand. Het is in het begin erg warm geweest en de afgelopen weken wel zonnig maar erg koude, harde wind. Dus uit de wind in de zon is het warm, maar in schaduw en wind niet. Max zo'n 15 graden, in de zon iets warmer. 's Avonds koelt het snel af. Ik vind het helemaal prima. De laatste week niet meer over het strand gelopen, alleen even in Gijón. Al met al één dag met de pootjes in het water gewandeld. 2 Dagen erna zonder zon was het al héél anders, dus nee, geen enkele behoefte nog om erin te duiken. 🥶 Komt vast nog. Hoop ik wel. Maar de route langs de kust duurt niet lang meer😪, dan zak ik af naar Santiago. Voor de komende dagen is het weerbericht minder: er komt regen en de temp gaat dalen.

Woensdag 17 april
Ik hoorde in de ochtend al diverse deuren in hostal El Congreso. Ik was alweer laat, vond ik, maar geen zin om op te schieten. Dat is dus iets dat alleen in mn hoofd zit. Dat mag eruit. 😊 Niet ver vandaag, wel een stevige klim.
Ontbijt in een tentje naast de albergue. Terwijl ik de stad uitliep, zag ik Jo en Simon, die ik gisteren op een pauzeplek tegenkwam. Samen opgelopen, tot Jo aangaf echt langzamer te moeten lopen, vanwege een blessure. Ik ben vooruit gelopen, maar ze haalden mij weer in bij de kapel, waar ook de splitsing was richting Oveido, richting camino Primitivo. Op zn Anna's had ik al bedacht dat besluit uit te stellen tot Avilés, waarvan uit je óók naar Oveido kunt lopen, of treinen (denk ik). Bij de kapel stond een andere pelgrim en hij wachtte op me en begon een praatje. Hij woont in Singapore en liep van Bayonne (fr)naar Santiago. Ik ben een poosje bij de kapel gebleven.
Het duurde daarna even voor ik J&S ingehaald had, zo langzaam lopen ze dus niet. Leuke mensen, leuke gesprekjes. We hadden alle 3 geboekt in een herberg in Peón, die van de route aflag en als je wilde kon je worden opgehaald bij een cafeetje, dat scheelde zo'n 4 km lopen. Altijd fijn. Dus werd er al vroeg gevraagd via whatsapp hoe laat ik dacht op het afspreekpunt te zijn. Geen idee, maar een stevige klim te gaan dus zal wel niet zo vroeg zijn. Geen koffie mogelijkheid in de ochtend onderweg, ook geen zitplek. 😕
Jo en Simon zijn geen hardlopers, maar wel dóórlopers had ik al in de gaten. Toen was er ineens een picknicktafel in de berm en daar zat de Singaporees, Barry was zijn naam. J&S zijn doorgelopen, ik moest even rusten. Toen ik begon over mijn overnachting in de herberg en de angst voor bedwantsen diepte hij meteen van alles op uit zijn mini rugzak. Een naar kamferspritus ruikend goedje, tegen de insektenbeten. Toen verscheen een miniblikje met tijgerbalsem. Toe, neem!
Nee, dankje. Een chocoladekoekje lustte ik wel. Hij vroeg waarom ik de camino liep. Hij vertelde op zijn beurt dat dit zijn eerste camino was, maar dat hij als praktizerend katholiek ieder jaar naar Lourdes gaat als vrijwilliger, rond Pasen. En dat hij van de camino had gehoord en er al jaren aan wil beginnen en nú was het gelukt. Dus na Lourdes was hij doorgereisd naar Bayonne en gaan lopen. Het gesprek ging verder over Lourdes. Hij vertelde over het belang van de vrijwilligers, over de invloed van het Vaticaan op Lourdes (vandaar ook zoveel Italianen die daar komen). Ik vertelde hoe ik er terecht was gekomen. Eigenlijk door Bernadette Soubirous en haar verhaal, dat ik op mijn vorige lange camino in Nevers had meegekregen. We kregen het over de wonderen van Lourdes en ik vroeg of hij er had gezien en gehoord. En hij vroeg of ik toch wel de onderdompelingen in het bad had meegekregen. Nee dus. Daar heb ik dan weer een gave voor. Om ergens te zijn geweest en het meest essentiële gemist te hebben. ☺
In het bad worden mensen ondergedompeld om te genezen. Hij ging er verder niet op in, op de wonderen. Wel diepte hij uit zijn tas een halfvol flesje water op. Ja hoor, water van Lourdes. 'Take a zip', zei hij, mij de fles aanreikend. Nee, dank je. Ja, hoe was het ook alweer Margriet en Hilly: wonderen geloof je niet, die doe je. Toch?
Al met al een boeiend gesprek zo even bij het uitrusten onder het genot van een chocoladekoekje. We zijn samen verder gegaan en ik waarschuwde hem voor mijn tempo als de klim zou beginnen. Haha, hij was ook langzaam zei hij. Maar toen het stijgen begon liep hij voor me en bleef maar kletsen en moest hij steeds stoppen en zich omdraaien om iets te kunnen zeggen dat ik ook nog kon verstaan. Tot hij het zat was, me gedag zwaaide (hasta luogo: tot straks) en omhoog spurte. In mijn ogen dan. 😄 Ik kan me steeds meer overgeven aan mijn eigen langzame tempo omhoog. Kleine stapjes en afhankelijk van de steilheid sneller of langzamer. Ik ga niet hard, maar kom er wel.
Deze klim viel niet mee. Zweterdezweet.
We hadden op de helling een kerk gezien en volgens Barry kwamen we er langs in de klim. Maar heb die afslag volkomen gemist, jammer want leek een mooi plekje. Bovenaan de klim van 400m zou een kruis en een uitkijkpunt zijn, maar er waren alleen maar bomen die het zicht op de omgeving ontnamen. Wel waren daar Jo en Simon, net klaar met hun pauze, dus kon ik nu op de omgevallen boom zitten. Zij hadden de auto besteld om 3 uur. Het was nog 4-5 km bergafwaarts, over de weg.
Had eigenlijk niet echt over eten nagedacht, maar nog steeds crackers in de tas van huis meegenomen. En nog restje jambón (ham). Ach die crackers zijn niet meer krakendvers, maar vullen nog wel.
En daarna naar benee, over de weg gaat dat best hard, al was het niet steil. Oppassen dat je niet gaat rennen of je voeten te hard neer laat ploffen op het asfalt. Gelukkig nog een stuk modder- en stenenpad naar beneden. Ik had voor de eetpauze mijn aankomsttijd bijgesteld naar half 4. Maar het ging superhard naar benee. Van een afstandje zag ik een busje aankomen en in de verte Jo in haar rose shirtje naar de bus lopen. Oeps, snel een appje gestuurd dat ik eraan kwam en het laatste stuk lopen roepen en zwaaien. Hola, wacht op mij!! Gelukt! 😄
Wat een luxe! Ook al was het niet ver, om dan nog weer 4-5 km te moeten lopen was niet meegevallen. Maar ook dat zit alleen maar in je hoofd. Als je je instelt op 20 + km lukt het uiteindelijk ook. (Dit stel ik bij, soms lukt dat, niet altijd)

We werden opgehaald door David, die de albergue samen met zijn moeder runt. Ze hebben/hadden een restaurant sinds 1930, 5 generaties. Nu alleen nog herberg voor pelgrims. David heeft de camino gelopen en wil graag een herberg aanbieden zoals hij uit zijn ervaring denkt dat goed en nodig is. Ik kon nog wel wat tips geven, moet ik zeggen.

Voor 8 euro meer had ik een eigen kamer. Er waren nog 3 anderen in een slaapzaal. Jo en Simon sliepen in de kamer naast mij. Dominique een Francaise, Pedro en nog een Spaanse jonge dame, kon haar naam niet onthouden. Gedoucht, wasje gedaan in de tuin gezeten, maar erg frisjes. Toen naar binnen bij de open haard: dat was beter. Dominique was bezig uit te vogelen wat ze ging doen. Tussen Gijón en Avilés is veel industriegebied, dus niet aantrekkelijk om te lopen. Ik wilde een rustdag een dezer dagen dus vroeg me af of ik beter in Gijón of in Avilés 2 nachten kon blijven.

Toen kwam er nog een pelgrim binnen. Ik hoorde een bekende stem: ja hoor, daar zal je Ivan hebben. 😂 Die raak ik nooit meer kwijt. Hij had vandaag na zijn rustdag zo 'n 28 km gelopen. 😅
Het werd steeds kouder in huis, ondanks de brandende haard. Voor het eten zat iedereen te kleumen. De herberg en het eten werden alom geprezen in de apps en gidsen.
We kregen broodsoep nou ja het smaakte wel maar om nou te zeggen erg lekker.... Daarna vlees, friet die koud was en een klein stukje paprika erover en wat salade. Niet de verwachtte heerlijkheden uit eigen tuin etc. Nou ja, als je trek hebt is alles lekker. Er was wijn en water. Ik was met water begonnen. Pedro, die alleen Spaans spreekt, trok een zuur hoofd naar mij 😆, zodat ik de wijn maar heb gelaten. 😂

Donderdag 18 april
Lekker geslapen. Volgende ochtend 7 uur ontbijt en daarna hup met zn allen in het busje.
Ben gaan lopen met Jo en Simon. Leuke gesprekken. Over hoe zij elkaar hebben leren kennen (via internet) zo'n 7 jaar geleden. Beiden een huwelijk achter de rug en beiden volwassen kinderen.
Over ons werk. Simon die nu met pensioen is. Hij is/was grafisch ontwerper, werkte voor zichzelf. Over wat hij zoal in de tuin heeft staan. Hij huurt een extra stuk grond om groenten te verbouwen.
Jo is rechter. Nooit bedacht bij haar. Ze vertelde dat ze afgelopen week een middag had gesurfd op een plank, liggend, surfend op de golven. Ze had zich in een surfpak gehesen maar kreeg dat niet meer uit. En moest tot haar schaamte hulp vragen aan iemand. We hadden dikke pret bij het idee dat ze er nooit meer uit had kunnen komen en op haar werk was verschenen in een surfpak. Want ja, strikte regels qua kledij in de rechtbank, maar ze zei, niet zo erg en formeel (bij kleine rechtzaken en familierecht wat zij doet) als bij grote rechtzaken. Daar dragen Engelse rechters nog steeds een pruik.
Simon was actief bij de extinction rebellion.
Geweldloos opkomen voor het klimaat. Das de algemene boodschap. We hebben het over politiek gehad. Zij waren bekend met de 'guy with the white hair' in Nederland en zij hadden het over de vrouwelijke conservatieve Engelse premier die 30 dagen aan is geweest.
En de huidige premier Sunak die ver van het gewone volk afstaat en moeite doet op een verkeerde manier en de geniepigheid van Boris Johson die overkomt als een soort knuffelbare goeiigerd, maar een zeer slecht persoon is, volgens Jo.
In Gijón hebben we afscheid genomen. Zij bleven één nacht en gingen de volgende dag naar familie die in Oveido woont om daarna weer terug te keren op de camino. Ik ben naar mijn hotel gelopen, midden in de stad. Helaas kon ik geen nacht bijboeken, want hotel was vol in het weekend.
Die middag rondgestruind, naar een oude wijk, maar voelde me daar niet op mn gemak. Naar de kust, langs vestingwerken gelopen. En één of ander kunstwerk/ monument. Best een leuke stad.

Vrijdag 19 april
Uitgeslapen!
Rond half 11 het hotel verlaten, mocht mn rugzak laten staan. Door de stad gestruind, uitgebreid koffie gedronken en broodje gegeten. Mijn rugzak opgehaald en begin van de middag naar hotel aan de andere kant van de stad. En op het strand geprobeerd maar een erg koude wind. Tijd op een bankje gezeten tussen de dames die op de grond zaten/lagen in bikini, achter een muurtje. Haha, grote tegenstelling ik in lange broek en fleece op een bank, nét boven het muurtje uit, in de wind, zij in bikini laag bij de grond.
De tijd gebruikt om na te denken wat ik verder wil op deze wandeling. Wat de voor- en nadelen zijn van Primitivo of huidige wandelroute.
De Primitivo is de/een eerste, oorspronkelijke caminoroute. Hij loopt van Oveido naar Santiago door de bergen. Hij schijnt behoorlijk zwaar te zijn, grote hoogteverschillen. Er zijn minder overnachtingsplaatsen en op sommige stukken moet je 20+ km overbruggen omdat er echt niks is. Het is geen onbewoond gebied, maar wel minder dorpen en in elk geval minder voorzieningen onderweg.
En heel erg mooi.
Ik merk bij mezelf dat ik wel wat meer uitdaging kan gebruiken. En waar zit m dat dan in? Het gaat nu super goed. Het lijkt wel vakantie. 😄
Zit de uitdaging dan meer in het lichamelijk afzien? In meer onzekerheid over wat gaat komen en of ik het wel kan? In de spanning of ik de volgende slaapplek haal (en of er plaats is)?
Of is het genieten van wat er is en accepteren dat dit wat er nu is een uitdaging? Kan ik de lichamelijke inspanning op de huidige route ook 'opvoeren'? Is de lichamelijke inspanning de uitdaging of zit m dat in heel iets anders? Is de primitivoroute meer alleen zijn (bekend thema) en wil ik dat wel?
Kies ik voor bergen of voor zee? Is dit wat ik nu loop niet eigenlijk een toeristische route? Kies ik voor veel asfalt (del norte) of voor onverharde paden (primitivo)? Houd ik me aan mijn gekozen pad en maak ik dat af en doe ik de Primitivo een andere keer?
Ik heb de route globaal bekeken: oef, fors klimmen en dalen. Sommige dagen erg hoog, dus ook koud (Marcel heeft niet voor niks zn anorak mee) En de slaapgelegenheden: veel leuke herbergen, denk ik. Het was een warboel in mn hoofd. Op en top Weegschaal, doorslaand naar de ene en dan weer de andere kant.

Heb nog steeds contact met Marcel. Door hem ben ik, denk ik, ook aangestoken want anders en eerder nooit over die hele Primitivo nagedacht. Hij had mij ongevraagd een dagschema gestuurd met afstanden waarvan ik dacht: dat kan ik ook. De meesten tussen 15 en 20 km en zo'n 3 dagen boven de 20. Hij komt nu niet veel mensen tegen, maar de drukte neemt daar ook toe. Hij gaf aan dat de stijgingen minder steil zijn, maar soms ben je een groot deel van de dag aan het stijgen. Zijn info is maar mondjesmaat. Hij vertelt weinig over zijn ervaringen in het algemeen, maar wel over hoe zwaar én waar hij allemaal last van heeft gekregen. Ik heb een paar keer doorgevraagd via de app, maar het nu opgegeven. Wel geeft hij aan dat hij blij is dat ie er loopt en dat het prachtig is.

Ik kwam er niet goed uit. Nee, natuurlijk niet. Knopen doorhakken is niet mijn beste kwaliteit. Dus uitstel beslissing tot Avilés, vandaar kun je ook naar Oveido lopen. Of met de trein. 😊
Die middag door de stad gelopen. Niet zoveel bijzonders over te vertellen. 's Avonds sushi gegeten, voor de verandering.

Zaterdag 20 april
Vroeg op, 20 + km te lopen. Grote stukken stad en industrie, één flinke klim. Ik ben voorbereid. Onder het lopen dacht ik. Poh, ik ben móe. Wel gek, net een dag vrij gehad en gelummeld (dan ook nog wel weer wat kilometertjes door de stad geslenterd) En goed geslapen, ondanks de herrie van de kroeg beneden en de drukke weg bij het hotel.
Wat moet ik op die Primitivo, met deze conditie?

Ik had nergens gereserveerd. Niet gedaan omdat ik Avilés ver vond, 20 + km. Niet gedaan omdat de herberg in Avilés mij niet fijn leek (56 bedden in één ruimte en 2 douches, zoiets) en ik geen zin had in weer een hotel. Niet gedaan omdat ik twijfelde wat ik ga doen. Nog steeds: Primitivo of del Norte.
Paul, een wandelgenoot van 2 jaar geleden die de del Norte gelopen heeft en meekijkt met de whatsapp updates schreef op mijn vraag of hij het overwogen heeft: nee, dat had hij niet. En: je kunt niet verkeerd kiezen. En dat is ook zo: het is allebei goed.
Dat hielp.

Vanaf Gijón, na een half uurtje ergens koffie gedronken. Daar zaten 4 Polen en een Duitse man aan de koffie. Met de Duitser, Sacha, een praatje gemaakt. En hij vertelde dat hij naar San Martin ging, waar een mooie herberg was die normaal dicht is op zaterdag maar deze zaterdag niet. En of hij dat maar even wilde doorgeven aan pelgrims onderweg. Dat vind ik dan wel weer heel grappig, want ik had nog niks geboekt, wél over de leuke herberg gelezen én gezien dat ie dicht was.
Nou ja, kan ik daar wel heen willen maar is ongeveer 30 km lopen, want nog voorbíj Avilés. Wel een paar plekken met treinstationnetjes onderweg, dus ik kan een paar km smokkelen. Onderweg een mail gestuurd naar de herberg voor onderdak en maaltijd.
En daarmee toch ook de keus gemaakt om op de del Norte te blijven, want San Martin ligt 5 km na Avilés. Overtuigend was het niet, maar toch. Moest toch érgens slapen en de herberg lokte.

Eerst nog Gijón uit en daarna een paar km industrie. Een ongezond gebied. Het stonk er en er 'hing iets in de lucht' of ik verbeeldde het mij, maar toch leek er een grauwige waas te hangen tussen de bergen. De huizen grauw, gruis/stof op de weg. Was blij toen ik dat achter me had gelaten. Daarna door groen gebied. Best mooi. Nog wel lang dat de geluiden van de industrie hoorbaar waren.

Het kostte ook wat moeite Avilés te bereiken. Langs aanloopwegen door voorstadje en door soort niemandsland langs spoor en watertje, waar geen eind aan leek te komen. Vlakbij de stad was het wandelpad ineens afgezet en moest er omgelopen worden. Bleh!
Kwam op het laatste stuk een Fransman tegen, die zijn hart bij mij luchtte over een vreselijke nacht die hij had beleefd in een hostel in Gijón, waar tot diep in de nacht herrie was en de eigenaar er niks van had gezegd. Hij had maar een paar uurtjes geslapen. 😫
Ik was blij dat de ontmoeting kort was. 😜
Dan het centrum van Avilés: wat een mooie stad! Er was zon, veel terrassen en leuke sfeer. Ik ben nog kriskras door centrum gegaan om wat meer sfeer te proeven en al het moois te bekijken. En toen nóg 5 km. 😅
En dat ging eigenlijk heel goed. Alleen de laatste paar 100 m steil omhoog in het dorp. Poh!! Ik moet zeggen dat ik erg blij was dat ik er was, maar als het had gemoeten had ik verder gekund. Wauw, wist niet dat ik het kón! 30 kilometer gelopen.

De herberg bleek in de voormalige pastorie van de erachter liggende kerk. Zo'n mooi plekje!
En een zeer warm welkom van Borja. Die samen met Maria daar woont en de herberg runt. Doe je schoenen uit, kom lekker bij. En meteen wat tips voor de komende dagen/ nachten. Ik kwam op de kamer bij 2 Duitse jongemannen: Sacha, die ik eerder tegenkwam en Thomas. En op een andere kamer nog een Duits stel, Inken en Jens. Wel stapelbedden, maar goede matrassen, met lakens en de bedden waren stevig, geen gepiep en gewiebel. En er waren voldoende onderbedden. Heel fijn. De douches en wc waren wat minder en ik dacht dat er een aparte ruimte voor vrouwen en mannen was, maar dat bleek (achteraf) één en dezelfde ruimte. Boven de deur stond namelijk een vrouwtje. Het was maar goed dat ik er niemand tegenkwam. 😄
Er kon geen deur op slot, de douche was achter een gordijn dus omkleden moest dan toch in de badkamer. De wc was erg krap voor mij met lange benen en er zat zo'n vouwdeurtje voor wat ik dan maar open liet. In de veronderstelling dat als er een vrouw binnen kwam dat geen ramp was. 🤭
Ondanks het beperkte sanitair kreeg de herberg een 10. Vooral vanwege de sfeer en de mensen die het beheren.

Er was een mis begin van de avond en vlak ervoor zag ik een man in wit gewaad uit het huis naar de kerk gaan. Wauw, de priester woont hier ook? Na de dienst zag ik hem de trap opkomen in zijn witte pij. Bij het eten kwam een man die, qua hoofd erop leek, maar in gewone kleding. Rozenkrans om, tattoos op de armen, regenboogarmbanden. Mmm, dat ziet er niet uit als een doorsnee religieuze. Zijn naam was Mirka uit Tjechië. Hij sprak alleen Tjechisch en misschien 10 woorden Engels. De communicatie was wat lastig
Het avondeten was gezellig en erg lekker. Ratatouille met rijst en een gebakken ei. Heerlijk eindelijk eens veel groente.
Wel lastig om Mirka bij het gesprek te betrekken, tot hij zn telefoon ging halen en met ingesproken tekst ging het redelijk met vertalen. Het was zijn tweede dag. Hij bleek niet zo goed voorbereid. Wist niks van apps met routes. Nou ja, met wat hulp heeft hij nu ook wat op zn telefoon. 😄

Zondag 21 april
De dag begon goed met een fijn ontbijt. Nog even gebabbeld met Borja. Hij vertelde dat hij en Maria daar het hele jaar woonden en ze meestal één of 2 vrijwilligers hadden. Op mijn vraag of ze nog iemand nodig hadden half mei, zei hij: stuur maar een email. Maar eigenlijk hadden ze het seizoen geregeld.
Na het ontbijt, toen de anderen al vertrokken waren kwam Mirka in zn witte gewaad naar beneden. Zie je wel, dezelfde man. Op mijn vraag of hij een priester of monnik was, kwam het antwoord dat hij de camino op traditionele wijze wilde doen en daarom traditionele kleding droeg. 🙄 Die heb ik nog niet eerder gehoord. Wonderlijk, maar ieder zn ding. En vandaar misschien ook het ontbreken van de apps, want dat is zeker niet traditioneel.

Het stuk na San Martin was aardig, maar de dorpen nieuw, niks geen oude charme. Ook veel op de weg gelopen. Geen succesvolle route.
Halverwege de dag trof ik op een terras de Engelse vader en zoon Peter en Barnaby en de Nederlandse Elena. Het was haar tweede dag op de camino. Het was weer één en al gezelligheid. Vader en zoon zaten flink aan het bier en moesten toch ook nog een paar kilometers. Elena en ik zijn na koffie en lunch samen opgelopen. Elena is een vrolijke, spontane Zeeuwse, uit Vlissingen, 57, het was haar 2de camino. Echtgenoot was niet van de lange wandelingen dus die was thuis gebleven. Het was lekker warm, maar na iedere bocht een koude windvlaag.
We sliepen in dezelfde albergue. Dat was in Cudillero, een toeristisch stadje, waar Elena vorig jaar met haar man was geweest.
Casa la Concha. Zo, dat was een oud huis!. Krappe deur, hoge opstappen, een smalle houten trap naar boven en bij sommige treden boog het érg door. Het huis kon wel wat onderhoud gebruiken. Beneden woonde Gerard, de hospitalero. Hij liet ons de slaapruimte zien met 3 stapelbedden op de eerste verdieping, daar was ook een keukentje. Hij zei dat hij een baby had van 7 maanden, dus misschien wilden we een verdieping hoger slapen? Daar was ook de badkamer. Goed hoor, wij gaan omhoog. Beter voor de baby en beter voor ons. 😄 Er was nog een man, dat bleek Luca, een Italiaanse jongeman. Elena had hem de dag ervoor ontmoet. Het was zijn eerste camino en hij vond het erg spannend, volgens Elena. Hij was erg blij haar weer te zien.
Dan douchen in het piepkleine badkamertje, waarin douche, wc en wastafeltje in een vierkantje meter gepropt waren met 2 onmogelijk hoge treden om binnen te komen via een heel smal deurtje. Ook het plaatsje achter waar we onze was op konden hangen was bereikbaar via smalle hoge treden. Alles even oud en vervallen en het had toch ook weer zn charme. Met zn 3 het dorpje Cudillero bezichtigd. Mooi, klein vissersdorpje. Lekker op terras gezeten en vooral Elena wilde vroeg eten. Dat gaat nu eenmaal heel erg moeilijk in Spanje en dus werd het de (afhaal) pizzeria. Dat was zeker niet de keus van Luca, maar hij sputterde niet tegen. Ik heb heerlijk gegeten. Toen ik aan Luca vroeg hoe zíjn pizza was, keek hij me alleen maar aan. Zijn blik zei genoeg. 😂

Maandag 22 april
Vertrokken uit Cudillero, nadat Gerard, de hospitalero, een foto wilde maken. Elena ging later weg en hing uit het raam om mij uit te zwaaien. We hadden 's avonds weer een bed gereserveerd op dezelfde plek. Het was toch wat ongemakkelijk ineens. Ik kreeg de foto opgestuurd met veel kusjes. 🤔 Elena vertrok na mij omdat we niet samen wilden lopen. Ook een foto van haar kreeg ik opgestuurd. (Hij had alleen míjn telefoonnummer) En hij had aan haar gevraagd of de foto's op de website mochten. Blijkbaar had hij promotie materiaal nodig.
Na een paar km van de route afgeweken voor een uitgebreide koffiepauze. Tijd genoeg want zo'n 13 km te lopen vandaag.
Een heerlijke dag! Kan niet anders zeggen. Mooie route, veel hoog en laag, maar geen supergrote hoogteverschillen. Mooie natuur, veel door groen gelopen en ook wat mooie dorpjes. En een afdaling richting het strand, maar net niet er naar toe. Ik heb nog een weggetje genomen, want dacht daar wel te kunnen zitten, maar de wind is veel te hard en het is te koud om stil te zitten. Nu wat rond gelopen en foto's gemaakt. En weer weggetje terug gezocht om op de route te komen. Ook weer veel eucalyptusbossen hier. Er is nogal veel om te doen begreep ik vanavond. De bomen worden verbouwd om er papier van te maken. Ze groeien snel, dus vandaar een populair product. Ze trekken veel water uit de grond, de vele bladeren verstikken andere planten en zijn giftig voor dieren begrijp ik. Én eucalyptus bomen zijn zéér brandbaar. Dus het gevaar voor bosbranden wordt erdoor vergroot.

De herberg was net vóór Soto de Luiña. Doorgelopen naar het dorpje voor koffie/lunch. Elena appte dat ze op terras zat met Peter en Barnaby. Toen ik daar aan kwam bleken de laatste 2 nét weg, maar wel een hyperdrukke Australiër, een moeder en zoon uit Groenland(!), een Italiaanse, en een Engelsman.
De meesten liepen nog verder, dus de kennismaking was kort. Wij bleven zitten. Daar kwam Mirka aan. Ik had Elena over hem verteld, en zij keek haar ogen uit. Het was ook een maf gezicht. Hij in zijn witte gewaad, met capuchon, in de volle zon, zonnebril erbij op, regenboogarmbandjes, rozenkrans, schelp om zn nek. We hebben even via de vertaler gekletst. Hij was op zoek naar een goedkope overnachtingsplek. De herberg in het dorp kostte 10 euro per nacht. Die van ons kon ik niet zo snel vinden. Bleek achteraf donativo. Dan kun je betalen wat je wilt of wat mogelijk is. (er zijn nog steeds mensen die denken dat het gratis is)
Mirka vond de 10 euro best en wilde ook niet teruglopen dus hij ging naar de herberg in Soto.
Op het terras zat een man die in het Spaans
vroeg of we Duits waren. Nee, Holandese. Hij vertelde voor zover ik het begreep dat hij familie in Nederland had. Ok, mooi. Vervolgens had hij het over de koning en koningin van Nederland en van Spanje. Geen idee wat hij bedoelde. En toen dacht ik: die hebben elkaar pas gezien, had ik gelezen in de NOS app. Wie bij wie was geweest weet ik niet. Dus: sí, visitar (bezoek). Fijn dat sommige woorden op Nederlands lijken. De man ook weer blij dat ik hem begreep. Hij ging weg.
Even later kwam hij terug met de telefoon in zijn hand, hij zei iets in de telefoon en gaf deze vervolgens aan Elena, die al schaterend zei: hallo, met wie? Het bleek het familielid in Nederland. Hilarisch. Elena kletste wat en gaf de telefoon aan mij. Neef Antonio kreeg ik aan de lijn, klonk als een jongeman die er ook wel de grap van in zag. Hij sprak goed Nederlands, met accent. Er werd uitgewisseld waar we woonden (hij woonde in Eindhoven) en hij had het over zijn gekke oom: loco Pedro. Ik legde uit dat we de camino de Santiago liepen en zijn oom op terras tegen kwamen. De telefoon ging weer terug naar Pedro die hem met een dikke tevreden grijns weer aan nam.

Op naar de herberg, een stukje terug. Aan een klein weggetje, omhoog, het huis was niet te zien vanaf de weg, verstopt in het groen.
Er zaten al wat jongemannen in de tuin. Her en der lagen schoenen. We werden begroet door Elena en haar man Jacin. Wat een leuke mensen! Eén en al energie en vrolijkheid. Er was een eetruimte met grote tafel en een slaapgedeelte met kleine slaapkamertjes met stapelbedden met echte lakens (zo fijn) en 2 goeie, ruime badkamers met douche en toilet. Helemaal top. Wij sliepen op een kamertje met 1 stapelbed en nog een deur naar een kamer met 3 bedden. Aan de andere kant van de gang nog 2 kleine kamertjes met totaal 3 stapelbedden. De herberg was vol! 2 Duitse vrouwen (Heike und Sara) van rond de 70 die samen reisden, Duitse Anne van mijn leeftijd, een Amerikaan en Taiwanese vrouw die samen waren, David en Avignon(?). 3 jonge gasten die elkaar op de weg gevonden hadden, Duitse Peter, Italiaanse Alfonso en Canadese Alex en nog een Deense jongeman, die wat teruggetrokken was. Elena deed de was voor ons (alleen de kleren van vandaag, zei ze erbij) wat een zaligheid.
Nog even naar het dorp gelopen voor wat snaai en appeltjes voor onderweg. De rest van de middag in de tuin doorgebracht. Druk met reserveren van een 2 persoonskamer in volgende plaats, wat niet goed lukte. Verder vooral sterke verhalen over wolven en beren. En of die nu wel of niet in de omgeving voorkomen. Alex, die al heel wat gehiked heeft, kwam met een Canadese tip over wat te doen als je een beer tegen komt. Maar hij zei er al bij dat het niet altijd op ging. 😉
"If it's black: fight back; if it's brown: lay down; if it's white: ...good night 😂

Elena en haar man komen uit Madrid en zijn na het lopen van de camino naar Asturië verhuisd en de herberg op de route begonnen. Wauw.
Het was een erg gezellige avond. Heerlijk gegeten: linzensoep en pastasalade. Elena vertelde dat vorig jaar in de buurt veel bosbranden waren. En dat het voorkwam dat pelgrims werd gevraagd om niet te gaan lopen, omdat het te gevaarlijk was. De eucalyptus bomen branden snel, ook naaldbomen zijn snel ontvlambaar waarbij de dennenappels als brandbommetjes werken, omdat ze bij hitte uit elkaar spatten. Daardoor verspreidt het vuur zich snel.
Elena heeft uitgelegd dat er de volgende dag een keuze in de route is: of meer kustroute of 'berg'route. De laatste is 20 km zonder voorzieningen/water en de bewegwijzering is deels vernield/verwijderd. Ook zijn er moeilijke stukken. Nou, ík weet het wel. Rond half 10 was het stil in de herberg.

De knoop in mn hoofd wat betreft het niet kiezen voor de Primitivo is nog even gebleven. Heb ik nu (weer) voor de makkelijkste weg (letterlijk en figuurlijk) gekozen? Blijf ik blij op déze route?
Inmiddels is de twijfel weg en ben ik blij met de keuze om op de del Norte te blijven. Vooral door de (kust)wandelingen en de herbergen van afgelopen dagen. En verder omdat de lichamelijke inspanning ook hier wel nodig is en eigenlijk is dit moeilijk genoeg. Er zijn wel meer uitdagingen en dingen om over na te denken. Die Primitivo komt wel een keer. Of niet.

Fijne koningsdag, ik hoop voor jullie zonder regen!!

Villaviciosa - Péon 17 km
Péon - Gijón 15 km
Gijón - San Martin de Laspra 30 km
San Martin - Cudillero 22 km
Cudillero- Soto de Luiña 14

Geschreven door An.aan.de.wandel