Maandag genoten van de dag, de route. Het weer begon somber, maar werd zonniger in de loop van de dag. Prachtige route, mooie weggetjes. Mooie huizen, châteaux, wijngaarden (druiven voor de Bordeauxwijn). Er wordt hard gewerkt in de wijngaarden. Soms door 2, anders wel door 10 mensen, of ook helemaal niet. Het verschilt nogal hoe ze erbij staan, de wijngaarden. Op één plek kwam de eigenaresse controleren en het drietal werknemers kreeg er van langs. Het was niet goed gedaan. Mopperdemop. Op een volgende plek heb ik gevraagd wat ze aan het doen waren en ik kreeg een heel verhaal in rap Frans, maar snapte dat ze de ranken aan het vastknopen waren. Zodat alles één kant op groeit en de trekkers en machines tussen de rijen door kunnen blijven rijden. Nog steeds hetzelfde werk als 1,5 maand geleden in de champagnestreek. Door de warmte groeien de druivenranken nu heel snel, dus er moest hard gewerkt worden.

Door een mooi oud dorpje gelopen, Pellegrue. Ook weer een oude vesting. Alle resto's en bars (voorgoed) gesloten. 😥 Eén stond te koop.
17 km naar de pelgrimsherberg in Saint Ferme. Met een enorme abdijkerk in een miniscuul klein dorpje. Bijzonder nu toch weer.

In de pelgrimsherberg was het echtpaar Christine en Joao, als vrijwilligers en ik als enige pelgrim. Jammer. Had me zó verheugd op gezelschap van andere pelgrims. Én had me zo verheugd op de wasmachine (waar een mens al niet blij van kan worden onderweg), maar omdat ik de enige pelgrim was, was het een beetje zonde om daarvoor de machine te laten draaien. Vond Christine. Als ik m had gebruikt had ik mn hele hebben en houden erin gemikt. Jammer, dan toch maar weer een handwasje. Er werd heerlijk voor me gekookt. Blijft een luxe.
Aardige mensen. En rustig alleen geslapen op een kamer met 3 stapelbedden.

Dinsdag 24 mei.
Lekker op weg, rond de 20 km in het vooruitzicht, naar La Réole. Wolken en zon wisselden elkaar af en 2x een buitje. Te warm en te weinig om regenspul aan te trekken.
Joël, een Belg, kwam ik tegen in St Hilaire, vlak voor La Réole. Kort wat dingen uitgewisseld (waar vandaan, hoelang, hoever, waar naar toe).
La Réole is een bijzonder stadje, de smalle hoofdstraat lag open. Veel winkels gesloten en ook vergane glorie. Een bastide met kerk en klooster, wat nu deels school en kantoor was van allerlei instanties. In de kerk bespeelde iemand het orgel. Het klonk als oefenen. En opeens 'U zij de Glorie'. Heb het eerst zachtjes en daarna uit volle borst meegezongen, al bleef de organist af en toe haperen. Heerlijk galmen in die kerk, ik was helemaal alleen. Heb nog even 'Merci!' naar de anonieme speler geroepen en kreeg van boven een 'De rien!' terug. ('Geen dank')
Vanuit het klooster prachtig uitzicht op rivier la Garonne.
Ik ben al heel wat grote rivieren overgestoken, bedacht ik me. De Maas, de Loire, de Seine, de Vienne, de Cher, de Creuse, L'Isle, de Dordogne, de Garonne. En dan nog heel veel kleinere.

In La Réole, kwam ik nog 2 pelgrims tegen. Een grote man met een grote hond (een Belg) en een Française. Werd er gewoon blij van.
Ik had een slaapplaats geregeld via de kerkelijke parochie en werd opgehaald door een mevrouw bij de kerk. Zij bleek zo'n 8 km buiten La Réole te wonen. Met een joekel van een herdershond die voor de verandering als welkom meteen (zachtjes) in mn hand beet. Rare gewoonte.

Mijn gastvrouw, ik weet haar naam niet, woonde in een huis met vooral veel bijgebouwen. En alles leek nog niet af. Ze verontschuldigde zich voor het terras, de opgang naar het huis, daar was haar zoon mee bezig, die tegenover haar woonde.
Haar vader had op deze plek een dakpan- en tegelfabriek. Toen haar vader wilde stoppen en alles verkopen heeft zij besloten het bedrijf over te nemen. Ze werkte daarvoor als verpleegkundige en woonde in Montpellier. Ze is verhuisd naar hier en heeft het bedrijf nog 5 jaar draaiende gehouden. Ze had 4 werknemers, het was veel en zwaar werk. Ze heeft nog 2 rekken tuiles (van die halfronde gootjes/dakpannen die over elkaar heen worden gelegd. Je ziet het veel vooral in het zuiden van Frankrijk) als souvenir behouden. De tegels en plavuizen in de woning had ze zelf gebakken. 😋 😄

Achter de woning waren lange overdekte gangen. Daar stonden vroeger de rekken met tegels, denk ik. Nu met veel tafels en stoelen en verderop stond een jacuzzi. Ze had alle machines verkocht en nu de buitenruimte ingericht voor ontvangst van gasten en vrienden, om te eten en te dansen. Er was een koelkast, een bar, een pizzaoven. En een podium. Mevrouw deed aan orientaalse dans; buikdansen dus.
En meteen werd het met foto's en een filmpje toegelicht. En ze deed nog even een shimmie. Dat is zo'n shake, maar dat was niet zo goed voor haar knieën, gaf ze aan. Ze was niet zo piep meer. Dus het dansen was verleden tijd. Nu kwamen er wel andere mensen optreden, want ze hield wel van een feestje en wat gezelligheid op zn tijd.

Ze had foto's van haar zoon die gitaar speelt in een groep/band. Folk muziek (Frans), geloof ik. Leuke zoon! Zag 'm s' avonds nog even live. Maar ja, dat ging te snel. 😉

Met het avondeten kreeg ik magret de canard. Iets met eend en het internet werkte niet dus vertalen ging niet. Het bleek eendenborst. Zó zeg, zelden zo lekker vlees/vogel gegeten.

De volgende dag 20 + kilometer te lopen en de zuster van de abdij waar ik ging slapen had gevraagd of ik vóór 4 uur daar kon zijn
Hoe laat ik wilde vertrekken, was de vraag van de gastvrouw. Uh... 7 uur? Dus om 7 uur in La Réole? Was ik even vergeten, dat ik niet op de route zat. Goed, dan om 6 uur ontbijt, zei ze gedecideerd. Ik had het niet durven voorstellen en het leek me wat vroeg, maar dan toch de wekker om half 6. Jemig, das geen vakantie hoor, mensen!! 😄 En voor haar dus ook niet.

Woensdag 25 mei.
Om 10 voor 7 door mevrouw afgezet onderaan La Réole, bij de brug over de Garonne. Prachtig ochtendlicht. De zon die boven de huizen uitpiept. De lichtval op het water, de stad en de brug. Een deel van de brug was rood, deed me denken aan de Willemsbrug.
Mooi foto-onderwerp, zo'n brug. Ik houd van (de) lijnen.

Kleine dorpjes, gehuchtjes gepasseerd. Floudès met kerkje, de sluizen over het canal van de Garonne, het dorpje Pondaurat met een kerkje met prachtig interieur. En nergens een cafeetje of restaurantje. Das nou echt treurig.

In Savignac weer een kerkje. Nee, ik ben er echt nog niet zat van. Iedere keer weer verwondering over iets, moois, ouds, vreemds, lelijks, de koelte, de stilte, een kaarsje branden. Het valt me op dat de kerken veranderen van uiterlijk. Veel kerken hier zonder torens, maar met een platte verhoogde voorgevel, waar de klokken bovenin hangen. Net als de kerken in Spanje.

Een supermarktje in Savignac dat was in elk geval iets, maar geen terras, helaas.
De abdij waar ik zou slapen ligt een eind van de route af. De beschrijving was om eerst naar Auros te lopen (nog 7 km) en dan nog ongeveer 4 naar de abdij. Pff.
Korter was het rechtstreeks vanaf Savignac; 5,5 km. Ik was wat besluiteloos en nam een kleine omweg richting de abdij.

De abdij Sainte Marie du Rivet, lag behoorlijk aflegen. In de winkel van het klooster werd ik begroet door een oudere zuster die meteen haar telefoon pakte en 'une pelerine' aankondigde. Een jongere zuster verscheen. Duidelijk geen Française. Zij nam me mee. Ondertussen uitleggend wat, waar en hoe laat. Ze had het druk. Er waren 2 pelgrims (Joël (de Belg) en ik), er waren meerdere gasten in retraite en er waren Oekraïnse families. En zij, zuster Magdeleine, oorspronkelijk uit Slowakije, moest voor deze mensen alles regelen.
Het zijn zusters van de Benedictijner orde, een groep van 14, waarvan 1 novice (een zuster 'in opleiding'). Ik kreeg een prima, eenvoudige en schone gastenkamer. Vanuit de openslaande deuren zicht op het klooster aan de overkant.
Ik was moe, tijdje op bed gelegen. Toen nog even naar het winkeltje met allerlei religieuze- en etenswaren, waaronder ook door de zusters gebakken koekjes, die zelfs via internet te koop zijn. Weer eens wat anders dan bier.
Om kw voor 6 naar de vesper. Ik zat voorin in een zijloge en kon weinig zien van de rest van de kerk. Er werd meerstemmig gezongen, zachtjes. Ik probeerde mee te lezen en zingen met de lithurgie, maar lastig. Omdat ik zo aan de zijkant zat (met 3 andere gasten) voelde ik me niet zo betrokken.
Daarna het eten; een Oekraïnse moeder en haar zoon; Joël; ene Sacha, die ook wel camino's gelopen had, maar hier nu een poosje was om muziek te schrijven; 2 dames die hier 2 nachten verbleven en een frère Jacques, een pastoor of broeder.
Het gesprek ging nogal langs me heen, was zo moe en niemand deed moeite om mij erbij te betrekken. Was niet zo erg: de luiken vielen bijna dicht. 😊
Joël, die aanvankelijk alleen Frans sprak, bleek prima in staat Vlaams te spreken en Nederlands te verstaan, alleen soms soort van oost Indisch doof, anders gezegd gewoon niet reageren als je iets zegt in het Nederlands. Wonderlijk.

Donderdag hemelvaartsdag. Vertrek naar Bazas. Bij het ontbijt trof ik Sacha en Joël, maar die waren druk met hun camino-ervaringen, daar kwam ik niet tussen. Toen ik mn boeltje stond af te wassen kwamen de 2 dames. Éen van hen vertelde dat ze er een paar dagen tussenuit was omdat in korte tijd 3 mensen om haar heen waren overleden. Het was nogal confronterend voor haar. Een kort gesprekje volgde over hoe belangrijk het is voor jezelf te zorgen. En ook hoe betrekkelijk het leven is. Soms ineens zomaar over.

Het was weer een mooie wandeling vandaag. De abdij was echt mooi gelegen in het groen. Na een paar km weer op de route. Langs oa het Château du Mirail, van vooruitloper Paul begrepen dat hij daar geslapen had en dat het een bijzondere ervaring was. Het had een toren met echte kantelen. Helaas lag het nogal verscholen vanaf de weg, dus geen foto. Gaf niet, want ik zou vannacht óók in een kasteel slapen, alhoewel de gastvrouw had gezegd dat ik in 'de dependance' sliep.

Onderweg kwam een Duitse vrouw mij tegemoet, met een enorme rugzak, op een mooi paadje langs een meer.
Ik weet niet meer waar ze was begonnen, maar ze kwam in elk geval teruggelopen vanaf Burgos in Spanje. Ze vertelde dat het niet leuk meer was daar te lopen: per dag schijnen nu 300 pelgrims aan te komen in St-Jean-Pied-de-Port. 😱 en op de camino is het een soort wedstrijd geworden wie een slaapplaats kan bemachtigen. Het spijtte haar enorm dat ze Santiago nu niet zou bereiken, maar ze was blij met haar keuze om de Voie de Vezelay terug te lopen. Hier was nog rust, ruimte, slaapplaatsen én goede sfeer tussen de pelgrims onderling.
Grappig dat ik zelf helemaal niet bezig ben met Spanje en dat valt dan nu ook weer op zijn plaats.

Het kasteel lag iets voor Bazas. Volgens Joël konden we er pas rond 5 uur terecht. En ik was vroeg, dus lekker door het stadje geslenterd en geluncht. Leuk, gezellig en mooi stadje. Voor de verandering is het hier levendig. Met een enorme kathedraal. En rondom het plein ervoor héél veel terrasjes. Joepie! Leuke kleine winkeltjes, de meesten dicht, want hemelvaartsdag.
Ik zag een schoenmaker, dáár ga ik morgen even langs.

Op terras van bistro Sint Jacques blijven plakken tot het bijna 5 uur was. Toen terug naar het kasteel. Mooi huis, zonder torentjes. De slaapzaal was aan de achterkant. Daar waren Joël, Johan ( Ned) en Jo (Vlaming) reeds gearriveerd en lagen op bed in het half donker, ieder druk met telefoon, schrijven of lezen. Ik zei Joël gedag en vroeg hoe zijn dag was. De andere 2 keken raar op: hij spreekt alleen Frans, toch? Mooi niet!
Later voegde Pierre, een tweetalige Belg, zich bij ons gezelschap. Hij had een blessure aan het been en zou enkele dagen blijven. Er kwam toch een soort tweedeling: de 2 Franssprekende Belgen, die elkaar al kenden en de 3 Nederlands/Vlaams sprekenden. Dominique, de kasteelheer kwam vragen of alles ok was. Yep.
Het was prima, maar het miste weer de nodige zorg, onderhoud en schoonmaak, maar ja dat zeg je dan niet. Johan deed een poging door te melden dat het licht in de douche stuk was. Er valt zoveel leuks van te maken, want het was een mooie schuur en prima ruimte. Wat jammer dat er niet meer energie in gestoken wordt.
Veel deuren en gangetjes, uiteindelijk 1 bruikbare douche, omdat bij andere het licht kapot was. Een paar wastafels, wc's en urinoirs. Die laatste mogen van mij bèst achter een deur. In plaats van in dezelfde ruimte waar wc's en douches op uitkomen. Dan nog een grote keuken, met deels goede en oude apperatuur en ook niet fris.
Maar zoals vaker: alles went.

Jo en Johan hebben elkaar op de weg gevonden en lopen al een tijdje samen. Jo ging over enkele dagen naar huis, want hij werd opa. Een treinkaartje richting Belgie regelen in deze feestdagen tijd viel niet mee, weinig plaats. Johan vertelde dat hij bezig was een slaapplaats voor begin juni te regelen in St Jean PdP, en dat dat nog niet lukte, maar hij hield de moed erin. Het zou misschien wel meevallen en hij ging ervan uit dat het wel druk was maar het verhaal van de Duitse vrouw wat overtrokken was. Ik hoop het voor hem.

Alleen Pierre en ik aten mee met het gezin in het kasteel. Nou ja, kan beter zeggen grote huis. Dominique en Isabelle zijn nog maar kort eigenaar van het château, overgenomen van de voorgangers met chambre d'hotes en pelgrims ontvangst. Ze zijn vanuit Amiens in het noorden hier naar toe verhuisd met hun 2 zoons. De oudste was met de feestdagen thuis van zijn studie geneeskunde in Bordeaux, de jongste zat in Bazas op school. Keurig opgevoedde jongens, die meehielpen met tafel dekken, serveren en opruimen. En er verder nogal verveeld bij zaten. Dominique deed vooral de chambres en de pelgrims, omdat Isabelle ook nog een baan had: directeur van een school. Bij het eten was ook beaupère aanwezig, de vader van Isabelle, die een beetje slechthorend was en veel grappen maakte, die door de familie niet zo gewaardeerd werden. 😄

De nacht verliep onrustig. Toen Pierre en ik terugkwamen 'op zaal' rond half 10, lagen de andere 3 al op één oor en was het licht uit. Ik kon mijn weg prima vinden maar Pierre was nog niet klaar voor de nachtelijke rust en bleef rommelen en knisperen met zakjes. En hij kon duidelijk niet slapen. Dus veel gerommel in de nacht, een snurkende Joël en ik zelf die meerdere keren naar toilet moest. Wat het beste helpt: Het is wat het is, niet ergeren, niet te veel nadenken, maar gewoon liggen te liggen en uitrusten. Morgen weer een nieuwe dag.

Vrijdag 27 mei.
Joël was vroeg uit de veren, vóór 6 zat er al beweging in. Kreun. En hij was vroeg vertrokken. Daarna Jo en Johan, die aan mij vroegen of het gezellig was gisteravond en of Pierre niet gezeurd had. Ze hadden hem eerder meegemaakt en hij had over veel gezeurd en nu hen ook wakker gehouden met zijn nachtelijk gerommel. Jo had zin om even aan zijn bed te schudden: Het is niet altijd pais en vree tussen de pelgrims onderling. Het zijn ook maar gewoon mensen😒😄

Met Pierre samen ontbeten en ik vertrokken op de teva's met de schoenen in een zak, op naar de cordonnerie. Een bijzonder aardige schoenmaakster. Ja, die schoenen moeten verzoold worden, maar.... zolen moeten besteld, duurt een paar dagen....of een klein 'noodzooltje' op de hak, die dan binnenkort weer vervangen moet...🤔 klonk een beetje als de tandarts.
Ze had nog één paar vibram zolen liggen en die waren te groot, of nee met beetje passen en meten lukt het misschien tóch. 😅
Ze ging de klus tussendoor doen 😍, de schoenen daarna in de klemmen. Zaterdagmiddag ophalen, zondag weer te gebruiken. Bon!
Dat betekent nog 2 nachten hier. Wat zijn de opties: 2 nachten in het kasteel, met in elk geval Pierre als gezelschap. Een duurdere chambre d'hotes in het dorp of de gemeentelijke refuge, die goedkoper is, maar waar geen gastheer/ vrouw is en het weekend dicht. En de vraag of daar andere pelgrims zijn. En als ze er zijn, wat fijn is, is de ruimte waarschijnlijk klein. Ok, beslissing snel genomen: terug naar het kasteel. En mn overnachtingsadres van die avond snel gebeld en reservering 2 nachten opgeschoven.

Rugzak teruggebracht naar het kasteel. Deur van de dortoir was open. Dominique en Isabelle waren weg. Daarna zonder rugzak weer het stadje in. Lekker op terras, met Pierre daar wat gegeten. En me vermaakt in het stadje, winkeltjes kijken en door de achterafstraatjes gestruind.
Eind van de middag terug naar het kasteel.
's Middags was Laurent erbij gekomen. Dominique was verbaasd mij weer te zien, maar klaagde natuurlijk niet. Het zijn tenslotte weer inkomsten.

's Avonds een gesprek met Pierre over wat het lopen zo zwaar maakt. Hij was een lijst aan het opstellen met redenen. Hij heeft veel problemen met zijn benen en moet paar dagen rust houden van de dokter. En hij worstelt er duidelijk mee. Ik loop dan misschien wat minder hard en ver, maar bij mij gaat het eigenlijk super goed. Wel met PhPd (pijntje hier, pijntje daar), maar das normaal.
Pierre is een aparte gast, omdat het Nederlands praten voor hem lastig is, zijn we overeengekomen dat we Engels spreken 🤭😏, maar daarnaast ook nog Nederlands en Frans, voor het gemak 😄.
Hij is gewoon wat eigenaardig in zijn reageren, en moet aan iedereen zijn klachten kwijt en andere dingetjes. Verder is ie best aardig. En morgen ben ik weer weg, hij blijft nog 1 dag.

Vandaag zaterdag, is in grote rust verlopen. Het lijkt wel vakantie. 😄 Wasje gedaan, daarna naar het stadje op mijn favoriete terras, wat niet meeviel, want het was markt op het plein en het was afgeladen met mensen. Wel héél gezellig en iedereen wilde een schaduwplekje op het terras. Het is me gelukt en de dames kennen me inmiddels daar en vroegen hoe het met de schoenen was. Leuk toch!

's Middags de schoenen opgehaald. Tiptop gemaakt, ze heeft ze ook nog schoongemaakt en ingespoten. Dat was geen overbodige luxe. Daarna nog wat rondgehangen, een aperol gedronken (das écht vakantie 🍹), Pierre weer tegengekomen en weer terug naar 'huis'. Isabelle en Dominique kwamen achter de schuur de geiten voeren en vroegen naar de schoenen. Alles gelukt? Isabelle nodigde Pierre en mij uit om langs te komen op de familiebarbeque. Ik zei ja en Pierre zei nee. Dominique keek niet persé blij toen hij de uitnodiging van zijn vrouw hoorde.
Een half uur later kwam ze langs met nog een pelgrim: Christian, een Duitser. Die is vandaag vanuit La Réole komen lopen, 30 + km. Pfff

Pierre had zn eigen maal, ik ben naar de voortuin gelopen waar het gezin zat te BBQ-en. Isabelle vroeg, oh je hebt nog niet gegeten? Huh, zij had toch gevraagd of we kwamen voor de BBQ? Het was licht ongemakkelijk dat ik daar dan weer in mn up tussen de familie in zat. Nou ja, niet ongezellig. Maar ik was snel weer terug.
Christian is gevlogen, zal wel in Bazas zijn gaan eten. Dat ie daar nog energie voor had!

Ik ben weer uitgerust, morgen op pad met de nieuwe schoenen. Allez hop et tralala!

Saint-Quentin-de-Caplong - Saint-Ferme - La Réole - Auros - Bazas

Geschreven door An.aan.de.wandel