Weer veel gebeurd: dat heb je als je reisdagboek niet bijhoudt! 😉 dus ga maar weer zitten voor een lang verhaal.
Ik ben de dagen helemaal kwijt, maar ik denk maandag ben ik gaan lopen vanaf het hotel, meteen de heuvel op. Het was druilerig en mistig, maar geen regen: omdat ik mijn regenpak aan had, vertelde ik iedereen. 😀 We vertrokken met een hele groep, maar ik liep al snel alleen. Carla liep met andere Italianen in een aardig tempo de berg op. Zij stopte om op mij te wachten. Voor mij werkt dat niet. Dus ik heb haar gezegd, dat ze door kon lopen en dat we elkaar wel weer zouden zien, maar ja, dat Italiaans hè. Het werd gewoon weer een afscheid op het wandelpad, allebei in tranen.
Een Amerikaanse passeerde ons en zei: hou op, anders ga ik ook huilen!
In mijn eentje verder. Ik moest denken aan wat ik gelezen had in het boekje; vroeger deden de pelgrims in Villafranca energie en moed op 🍻voor hun tocht over de heuvel, door het bos. Omdat het zwaar was en er veel rovers zaten. Van die angst geen last, maar het was mistroostig en veel bos en modder. Maar ook dan zie je mooie dingen!
En ineens was daar Carla weer! Zat uit te puffen onder een afdak. Veel last van haar voet (ze heeft een tendinitis) en moet rustig!! aan doen.
Die ochtend zat Andrea Bocelli al weer in mijn hoofd en nu hebben we het samen al lachend lopen brullen in de mist: Con te partiró! Heerlijk!
We zijn elkaar diverse keren gepasseerd die dag. Uiteindelijk samen in San Juan de Ortega aangekomen (ongeveer 10 km). Wat kun je dan blij zijn met een bar, waar je kunt zitten en er lekkere koffie is en broodjes met chorizo. Had gewoon honger! En erg moe.
Daarna door naar Agès, schattig dorpje met stuk of 3 albergues, allemaal in 1 straatje, zag er heel gezellig uit. Maar ja, het volgende dorp was 2 km verder en dat scheelde de volgende dag (bestemming Burgos) dan weer 2 km.
Ok, het werd dus Atapuerca voor de nacht. Eric volgt me op google maps en streetview, volgens Eric is het een lelijk dorp met een mooie kerk. 😁
Trouwens wel werelderfgoed gebied, want hier de oudste Europese opgravingen van menselijke resten (1,2 miljoen jaar oud kaakbeen), grottekeningen etc. Heb ik overgeslagen.

Samen met Carla een kamer gedeeld in soort center parcs bungalow met 5 twee persoonskamers met eigen badkamer, gezamenlijke woonkamer en keuken. Nog steeds weet ik niet veel van Carla. Ze is 34 jaar, is gescheiden, heeft geen kinderen. Ze draagt een zonnebril, vanwege een oogontsteking. Ik heb haar niet zonder bril gezien! Op haar whatsapp foto ziet ze eruit als een bella Italiaanse. Niet als de soms ingetogen vrouw zoals ik haar nu zie. Een wereld van verschil.

In het huis zaten oa ook de Amerikaanse zwagers Mark en Clide en in een ander huis (6 bedden op kamer) 3 Nederlandse zussen van de vorige hostel. Het was er druk en gezellig en mooi weer inmiddels, dus iedereen zat buiten rond de huisjes. Overal wasrekjes en wandelschoenen die te luchten stonden.
David en Cesca zaten in een andere herberg. We spraken via de app af dat we 's avonds in het restaurant bij hun herberg zouden gaan eten. Maar dat had iedereen bedacht! En er was beperkt plaats. Dus aan de wijn buiten het restaurant (meer een klein eetcafé ). 🍷In het restaurant schoot het niet erg op, na een uur had nog niemand te eten. Nu was er nog een soort snackbar in het dorp en daar voelde ik wel voor, maar nee, de rest wilde gewoon wachten en drinken...😋
Clide hadden we ook meegesleept, maar die haakte af en ging naar de snack.
Toen het koud werd zijn we in de albergue van David en Cesca gaan zitten, lekker bij de kachel. Ik raakte aan de praat met Angèl, een man uit Bilbao. Nou ja, praat: alles via de vertaalapp. En dan krijg je soms toch hele rare zinnen te zien, die je dan weer zelf interpreteert (hij zal dát wel bedoelen). Maar wel erg leuk en mooi dat dat zo kán! Ik had hem die middag langs de berm iets zien plukken, dat bleek voor de sla, maar een gesprek erover via googletranslate werd zeer ingewikkeld. Dus dan maar de gewone Caminopraat: waar kom je vandaan, waar ben je begonnen en loop je door naar Santiago of niet.
Na 10en was er een tafel voor ons. Het was errug gezellig. Als laatste verlieten we de tent rond half 12. Giechelend over straat en heel stil in de hostel onze kamer bereikt (we hadden een sleutel) waar deze en gene al zwaar lag te ronken zo te horen achter alle kamerdeuren.

Carla had een slechte nacht. Veel met haar telefoon in de weer, als ze sliep lag ze soms te kreunen. De volgende ochtend helemaal in tranen: ze kon echt niet meer lopen. Erg veel pijn, ondanks de pijnstillers en crème. Tja, kon niet zoveel voor haar doen dan een beetje troosten en aangeven dat ze beter rust kan houden. Dat zag ze zelf gelukkig ook wel in. Ik heb haar achtergelaten. Rot en erg sneu!
Inmiddels had ik kennis gemaakt met Paulien en haar man Alfonso uit Ypenburg notabene, die in hetzelfde huis sliepen. Zij vroeg wat mijn plannen waren en we hadden de vorige dag al nummers uitgewisseld voor evt een date in Burgos.
Na ontbijt mèt en laatste knuf voor Carla ben ik met Paulien en haar man vertrokken.
Gezellige mensen. Haar man is Spaans van oorsprong en had veel contact met mensen onderweg. In een dorpje stond hij te praten met een klein oud mannetje. Hij vertelde dat het de burgemeester van het dorpje was 😏. Ik gaf de man een hand en zei hem beleefd gedag. Vervolgens vertaalde Alfonso dat de man zei dat hij nog nooit zo door een vrouw begroet was. Jaja.
Daarna kwam de vraag wie van de vrouwen bij Alfonso hoorde en vervolgens waar míjn man was. Thuis! Nou, dat begreep hij niet. Dan moest ik hier maar een man uitzoeken, vond hij. (Grapje hoor, schat 😘)

Een schaapskudde en mooie kleine dorpjes gepasseerd. Burgos zag je de hele tijd liggen, maar met een omweg erheen gelopen. Rond de 20 km. Vlak voor Burgos Paulien en Alfonso gedag gezegd. Toch een flink looptempo. Zij hadden een hotelletje in de stad gereserveerd en ik wilde naar de Emaùs albergue. Van de Duitse Jörg (nog steeds contact via de app) gehoord dat het daar heel fijn was. Paulien en Alfonso waren nogal bezorgd of ik het wel zou kunnen vinden. En ik ben al 3 weken aan het lopen en red me prima. 😉

In de albergue had ik een grote drukte verwacht ivm een invasie van Koreaanse jongeren. Zo ging het gerucht. Maar nee, slechts 5 pelgrims: 2 Koreaanse mannen, waarvan 1 een beetje Engels sprak en 2 Oostenrijkers, die alleen Duits spraken. En Franse vrijwillige hospitaleros, die beperkt Engels spraken. Dit keer was ik degene die over en weer vertaalde als het nodig was en zo goed en zo kwaad als dat ging. 's Middags even gerust en toen naar de kathedraal in de stad gelopen.
En dat is me een kathedraal!!! Wow!
Alles in de overtreffende trap.
Ik ben er een beetje door heen gewandeld, was al snel verzadigd door al dat moois en groots. En ik was doodmoe. Daarna weer terug gewandeld naar de herberg, waar even later de dagelijkse mis begon. Aan het einde kregen de 5 pelgrims wederom de zegen.
Ik ben echt verbaasd hoeveel mensen (ouderen) er dan blijkbaar dagelijks in de kerk zitten.
De maaltijd verliep in rust, vanwege het taalprobleem. De hospitalero vroeg of iemand een blessing wilde uitspreken. Ik heb voorgesteld het op de manier van de eetgroep te doen: je pakt de handen van elkaar: dank voor dit eten en eet smakelijk! De 2 Koreanen (Lee en Kwo) zorgden voor hilariteit omdat ze met tubetjes hete peperpasta aan kwamen zetten, wat ze dik over de "lice" smeerden. De Franse kleinzoon (jaar of 10) van de hospitalero ging daar nog even overheen toen hij hen duidelijk maakte dat ze het ook maar door de yoghurt moesten doen.
Na het eten een kort moment van bezinning. De Koreanen waren al afgehaakt. Lastig communiceren.

De volgende ochtend ben ik naar een gezondheidspost gegaan. Ik heb sinds een week last van vlekken voor mijn oog, voor mijn gevoel zijn ze vrij snel opgekomen of anders erger geworden. Marius gebeld (zo fijn om in nood een consult bij mijn broer te kunnen doen) en hij adviseerde toch naar een oogarts te gaan. Uh ja, een oogarts.
De hospitalero vertelde me dat ik eerst naar een gezondgeidscentrum moest, waar je overigens zo kunt binnen lopen (als je verzekerd bent).Het gezondheidscentrum was vlakbij. De taal was ook hier een probleem. De dame achter de balie wist niet wat ze met mijn nationaliteit aan moest en vroeg aan haar collega of Nederland hetzelfde als Denemarken was. Zoveel begreep ik er nog van. Toen ik Holanda zei, begon ze te grijnzen: dat kende ze.
Ik kreeg een nummer en moest 2 etages hoger in een enorme wachtruimte op mijn beurt wachten. Na 10 min wachten ging de deur van 'mijn' dokter open en er stapte een oudere man mét dokterstas gehaast naar buiten, witte jas over de arm. 😒 emergentia (ofzo) en weg was ie. Uhh...
Ik heb de tijd nuttig besteed door met de vertaalapp in het Spaans op te schrijven waar ik last van had. Er kwam een Engels sprekende dame naar boven met de mededeling voor mij dat de dokter weg was geroepen voor een noodgeval maar dat hij snel weer terug zou zijn.
En hij kwam terug.
Aardige man, hij nam de tijd, maar sprak vrijwel geen Engels. Naar aanleiding van mijn verhaaltje ging hij allerlei simpele oogtestjes doen. Letters lezen van een bord met 1 oog dicht. Maar ja, hij kon ook niet verstaan of ik de juiste letter zei! Zijn vinger volgen die hij heen en weer bewoog; hij maakte een soort grote bol (omtrek) met zijn handen en vroeg of ik het kon zien. Halverwege draaide hij zich om en begon uitgebreid het zweet van zijn hoofd te vegen, ja ook voor hem hard werken als ik zijn vragen niet snap. Maar goed, ik snapte wel de vraag of ik lichtflitsen zag of dat ik een klap op mijn hoofd had gekregen. En of ik medicijnen gebruikte. Bloeddruk werd opgemeten. Toen wilde hij iets uitleggen, maar dat werd niks, er werd een jongeman bijgehaald die zich verontschuldigde dat er geen Engels werd gesproken. De arts begon te ratelen in het Spaans en de jonge man vroeg of ik het snapte, nee dus.
Het kwam erop neer dat ik naar een oogarts moest, omdat hij niet goed genoeg kon zien wat er aan de hand is.
Misschien een netvlies probleem, maar niet waarschijnlijk, wel zei hij dat ik rustig aan moest doen.
Ik kreeg een brief mee en enkele aanwijzingen hoe ik bij het ziekenhuis kon komen met de bus.

Ok, op naar het ziekenhuis. Lopend naar de bus zag ik Kim en Moon op een bankje zitten. Een ouder echtpaar(?) uit Korea, die ik al vaak was tegengekomen. Kim vertelde dat Burgos hun laatste bestemming van de Camino was, ze gingen nog naar Barcelona en Madrid en dan naar huis. Kim vroeg aan mij: and you? Ik vertelde dat ik bij de dokter was geweest en op weg naar het ziekenhuis vanwege een oogprobleem. Hij keek me aan, lachtte vriendelijk en zei: Buen camino!! Of hij begreep er niets van of juist wel!!

Over het bezoek bij de oogarts zal ik kort zijn: de grijze streep wordt veroorzaakt door "klontjes" in het oogvocht, het komt meestal voor op oudere leeftijd. Ik mag 10 dagen niet zwaar tillen en moet mijn hoofd rustig draaien. Verder mag ik gewoon leven, zei de dokter. Ook lopen is geen probleem.
Wederom leve de vertaalapp en de dokter sprak een beetje Engels.
Maar ja, dat is nogal niet wat, het lijkt zo'n knullig probleempje.
Daar stond ik dan met mijn rugzak.
Allemaal niet zo leuk. Gebeld en geappt met het thuisfront, heel fijn. Ik ben teruggegaan naar de stad en bedacht meteen dat ik het hotel van de Nederlanders ging boeken, want goed en betaalbaar volgens hen. Ik heb hun ge-appt en zij hebben meteen gevraagd of er nog een kamer vrij was. En zij stonden op mij te wachten toen ik aankwam bij het hotel. Dat was wel heel fijn. De dag ervoor begreep ik hun bezorgdheid niet, maar nu zorgden ze voor me en dat had ik even nodig. Het voelt voor mij alsof dat dan niet voor niets gebeurd! Samen met hen geluncht en door de stad geslenterd. Ook gisteravond met hen gegeten, wat erg prettig en gezellig was. Al met al ben ik wel erg geschrokken van dit hele gedoe.
Dus nu ben ik even hier in Burgos als een echte toerist. Heb nog een nachtje bijgeboekt en ik ben vandaag verkast naar de hostel naast het hotel, omdat het hotel al vol zat. De hotelmeneer is ook allervriendelijkst en behulpzaam.

Plan B: een paar dagen geen lange afstanden lopen en rugzak laten vervoeren. Dat laatste doen veel pelgrims. Oud en jong. Ik vind daar wel wat van, maar ja, nu ben ik blij dat de mogelijkheid er is. Dus daar ga ik dan met mijn mening. Vanochtend bij de Xenos/Action/Blokker om de hoek een flitsende dagrugzak gekocht en morgen na 2,5 dag Burgos weer verder. Gelukkig kan het nog en daar ben ik erg blij om en dankbaar. Want dit is een prachtreis! Naar buiten en naar binnen!
En Burgos is een prachtstad!! Gek genoeg voel ik me hier op mijn gemak. Fantastisch om te zien hoe de stad aan het eind van de middag tot leven komt en nu met de zon erbij is het hier heerlijk!

Geschreven door An.aan.de.wandel