Thuis
Ik ben thuis. Sinds afgelopen donderdag, bijna een week nu. Het voelt raar. Spanje was meteen al ver weg. Nog voor ik vertrokken was, eigenlijk al.
Eric had mijn huis versierd, erg lief én grappig.
De eerste nacht werd ik wakker in mijn eigen bed en wist ik niet waar ik was. Al die 9 weken geen last van gehad.
Iedereen is blij mij (heelhuids?) weer te zien en ik ben blij iedereen te zien. Maar dat doet niks af aan het vreemde gevoel. Alles lijkt heel erg lang geleden. Wat me nog het meest aan mijn reis herinnert zijn mijn stijve voeten en vermoeide benen en mijn pinguïn-loopje, zoals Mirka dat noemde.
Onvoorstelbaar, ik heb het Noorden van Spanje doorkruist van Oost naar West! 990 km telt de meter.

Als ik terugdenk aan mijn voettocht, vult mijn hart zich met dankbaarheid. Dat ik dit heb mogen en kunnen doen. Dat ik het gered heb. Het was de gelukkigste, meest ontspannen tijd van mijn leven, tot nu toe 😄 Zelfs ondanks de dips.
Ik heb zoveel mooie lieve mensen ontmoet, mooie dingen gezien, door weer en wind gelopen, nabijheid gevoeld, warmte en liefde ontvangen (van thuis en onderweg) en inzichten gekregen.
En ik hoop dat ik met dat laatste weer verder kan.

De laatste dag, voor mijn vertrek naar Santiago, heb ik in Muxia doorgebracht. 2 Dagen lopen vanaf Fisterra. Iedereen deed er nogal lyrisch over. Het dorp zelf was ok en zeker rustiger dan Fisterra.
Het uiterste noordelijke puntje was van een schoonheid en bijzonderheid die ik nog niet kende. Met een kerk, een vuurtoren en een monument.
Die avond daar heb ik de zonsondergang gezien, terwijl ik op een rots zat en over het water van de oceaan uitkeek. En ik kreeg spontaan brood met chorizo en een bekertje wijn aangeboden (`Buen Camino!') van een man, die daar met een reisgenoot op de rotsen zat. Hij kwam uit Oekraïne. Hij vertelde hoe bijzonder deze reis en dit alles voor hem was en het ontroerde me ontzettend. Zo daar te staan in het prachtige avondlicht op die magische plek met een medepelgrim, die met mij zijn ervaring en gevoel deelde. En een warme hug bij het afscheid.

Muxia was een bijzondere en mooie afsluiting van mijn reis.

Dit laatste hoofdstuk schrijf ik op het strand van Den Haag. Hoe toepasselijk.
Weer tuur ik over het water. 😄 Kan er geen genoeg van krijgen.

En de volgende camino: die is al begonnen...

Geschreven door An.aan.de.wandel