Woensdag 1 mei.
Bij het ontbijt had Fabian een gekookt ei voor me. Zo schattig. Verder was er het gebruikelijke ontbijt van toast, boter en jam, koffie en thee.
Vertrokken met Fabian. Niet speciaal afgesproken, maar dat gebeurde gewoon. Heike was al weg. Jo en Simon gingen rond half 10 lopen hadden ze bedacht.

Het was een lekkere wandeldag. Niet al te moeilijk, redelijk vlak. Eigenlijk wilde ik alleen lopen. Maar ik moet zeggen dat de gesprekken met Fabian ook wel bijzonder waren. Niet altijd serieus, wel maf.
We kwamen bij een oude brug en daar stonden kleine tafeltjes met koopwaar. Sieraden van veertjes, schelpen en kleine houtsnijwerkjes. Mooi!!
Ernaast op de grond zat een man met lang bruin haar. We raakten aan de praat en hij begon meteen over allerlei spirituele zaken en over de eindigheid van dit leven en dat dit leven niet belangrijk is. Eerst was ik nog wel geboeid, maar iets in de blik van deze meneer stond me niet echt aan. En het was nogal een eenrichtingsverkeer. Na even kletsen met ons beiden richtte hij zich volledig op Fabian. 🤔 Hij stelde zich voor en bleek Jesús te heten. We zijn er een tijdje blijven staan. Prachtige plek, dat wel.Toen we weer liepen bleef het een hele tijd stil. Ik vroeg of Jesús impact op hem had gemaakt. Nou, nogal. Vooral dat hij had gezegd dat je in het leven je eigen keuzes maakt. Want dat is nou nét één van de thema's waar Fabian mee worstelt (en wie niet)

De hospitalero van As Pareias, Carlos, stopte even met gitaar spelen om ons binnen te laten, ons in te schrijven en de doucheruimtes te laten zien, hier de schoenen, dáár de wasmachine, etc. En in deze kamer slapen jullie. Ik onder en Fabian boven, bepaalde Carlos. Fabian sputterde, want er waren nog beneden bedden. Gereserveerd, klonk het beslist. Wat een onzin, wij hadden ook beiden gereserveerd. Er lag een Franse dame (die goed engels sprak) op de kamer, die ik de vorige dag was tegengekomen. Ze gaat iedere dag met de bus of taxi want heeft knieklachten. Ze is met 2 vriendinnen en wil niet naar huis en wil hen ook niet ophouden. Wat een gedoe.
Nog veel meer bekenden bleken er in de herberg. Een gezellige drukte. Ieder bezig met zn ding: douchen, dutje doen, kletsen, dagboek schrijven, videomonteren, koffiedrinken. Tijdje op bed gelegen. Geappt met Jo, Simon en Heike die elders sliepen over het avondeten. Aan de mw van de herberg gevraagd wat er open is op 1 mei. Das een vrije dag hier. Voor het eten even meegezongen met de spelende en zingende Carlos op het bankje bij de deur. Heerlijk.
Dan op zoek naar een bar of restaurantje, want degene die de herbergmevrouw aangaf ging pas na 8en open.
Na wat geharrewar met zn 5en gegeten in een kleine bar (Fabian had zich ook bij ons gevoegd) Heerlijke paella met salade. Het was erg gezellig. Fabian vroeg de anderen of ze Jesus hadden ontmoet. De wenkbrauwen gingen omhoog bij Simon. Nee, geen ontmoeting met Jesus. 😄

Donderdag 2 mei.
Wat is het toch grappig het leven in zo'n herberg. Ik had een onrustige nacht. Het was erg warm op de kamer. Qua geluid werd er soms gesnurkt door 2 mensen, wat niet onredelijk hard was en Fabian sliep onrustig boven mij en 'gooide' zich regelmatig om in bed. Het gekke is dat je niks van elkaar weet en toch zo dicht op elkaar leeft. Voor even. Je ziet elkaar in ondergoed rondlopen, peuteren aan voeten, je ziet slaap-, eet- en inpakgewoonten en hoort slaapgeluiden. Best intiem allemaal, van mensen van alle leeftijden, mannen en vrouwen door elkaar.

En dan de ochtend. Ik ging er het eerst uit van onze kamer, rond half 7. In de keuken was er al geklets en gerommel en hoorde ik steeds het malende geluid van de koffiemachine. Dan is het (in het donker) kleren aan, naar toilet en een kattenwasje doen, rugzak en alle losse spullen (in het donker bij elkaar gegraaid) mee naar de keuken om daar rustig in te pakken. Waterzak vullen, heb ik alles?, schoenen uit het rek, aantrekken en gáán. Sommige mensen eten in de herberg eigen ontbijt, soms is er ontbijt van de herberg. Ik ben naar een bar gegaan voor thee en een croissant. Voor € 2,30 hoef je dat niet te laten.

Ik heb heerlijk gelopen. Deze dag weer alleen. Fabian ging een stuk met de bus, want had last van zn knie. Jo en Simon en Heike had ik gedag gezegd, want ik wilde verder lopen dan hun slaapplek. Het duurde even voor ik de route vond Vilalba uit. Veel dreigende luchten, af en toe regen. Het kon mijn pret niet drukken. Lopen zingen en fluiten. Koffiegedronken en kwam 2 Spaanse wandelaars vaker tegen, Manuel en Narcis. Met wat gebabbel, een paar woorden Spaans, soms een Frans woordje en handgebaren en de Spanjaarden wat Engels, kunnen we toch over oppervlakkige zaken kletsen. Grappig. Nog een stukje opgelopen met Helger, die erg sjacherijnig werd van de regen. Tja, ik heb erop gerekend dat het deze periode veel kan regenen hier. Blijkbaar helpt dat. Het is zoals het is, maak er maar het beste van.
Baamonde lag op ongeveer 19 km van Vilalbe. Ik had geen zin in de herberg. 90 bedden, weinig sanitaire voorzieningen. En de privehostel was volgeboekt. Dáár sliepen Jo, Simon en Heike. Ik had een slaapgelegenheid gevonden op redelijke afstand in A Pobra de Parga. Nog 7 km na Baamonde.
Baamonde is niks. Lelijke gebouwen rond een rotonde met een drukkere weg die het dorp doorkruist. Volgens mij was er geen kerk, maar die kan ik gemist hebben. Toen ik het dorp binnenliep kwam er net een hele groep pelgrims/bekenden uit een bar. Het bleek dat we allen op dezelfde plaats sliepen. En zij gingen er nu heen. Ik eerst pauze, koffie en wat eten. Ik was naar een café met overdekt terras gegaan waar Helger en Mirko zaten te eten. Het bleek te koud buiten, dus verkast naar binnen. Aan de andere kant van de rotonde zag ik 2 volbepakte fietsen tegen een muur van een huis staan. Oh, dat is vast ook de slaapplek van Jo en Simon.
Het begon te hozen, net toen we op wilden stappen. Dan maar even wachten en nog een bakkie. Toen het weer droog was en we buiten de rugzakken omdeden, zag ik 2 mannen bij de fietsen staan. Ze keken ernaar, voelden eraan. Ze leken te overleggen, pakten de fietsen en stoven erop weg, keken nog eens achterom en doken een weggetje in, omhoog en weg. Vreemd.
Dat waren geen pelgrims, geen fietskleding aan. Volgens mij zijn de fietsen gejat. Helger had niets gezien. En ik dacht ik ga er maar heen. Terwijl ik naar die hostel liep, komen Jo en Simon eraan. Was blij hen te zien, maar moest ook eerst iets met die fietsen. Het werd nogal chaotisch. J&S snapten niets van mn drukke gepraat, waren blij me te zien. In de hostel een drukte van mensen in regenponcho's bij de receptie. Daarnaast een restaurant. Bij het raam zat een jong stel. Ik zag een fietshelm. Ik vroeg in het engels of ze op de fiets waren. Ja. Ik zei: dan zijn ze nu gestolen. De jongen trok wit weg en stoof naar buiten. Hij kwam terug. Ja, fietsen weg.
Gatver, het klopt dus. Ik vertelde wat ik had gezien. De 2 jonge Duitsers waren in een soort shock. Een stel aan het andere tafeltje, die ik vandaag eerder was tegen gekomen begonnen te vragen en te handelen. De man sprak Spaans en belde de Guardia Civil, soort politie. Even snel een beschrijving geven : uh, 2 mannen 25-30 jaar? Een met zwart-wit gestreepte trui, ander donkerblauw met letters. Verder kwam ik niet.
De vrouw begon het stel gerust te stellen. "Ze kunnen niet ver zijn. Ze komen vast terug". De eigenaresse kwam erbij. Helemaal ontsteld, wat hoorde ze nu: fietsen gestolen voor haar hostel, das nog nooit gebeurd.
En ik vroeg: waar zouden jullie naar toe gaan? Ze waren bezig aan een fietsreis van 3 maanden. In Portugal begonnen, toen naar Santiago, nu verder door Spanje en de rest van Europa, Schotland. Ach wat klootte dit. Hebben jullie alle belangrijke spullen hier? Geld wel, paspoorten zaten in de fietstassen. Ach, hemel.
En ik vroeg het niet, omdat ik het antwoord wist: de fietsen stonden niet op slot. 😞

Daar kwamen Jo en Simon weer aan, om wat te drinken. En even later kwam Heike binnen met rugzak en zei: wat doe jij hier nou? Voor ik het uit kon leggen, riep de Duitser door het restaurant: ze heeft gezien dat onze fietsen gestolen zijn.
En ik wilde ook wel verder gaan lopen, maar toch maar even wachten. Na 20-25 minuten kwam de guardia civil. Weer een snelle beschrijving, Jan Lukas liet een foto van de bepakte fietsen zien en ik naar buiten om te wijzen waar ze heen gingen. Ik kon de straat niet zien, maar wees naar achter de huizen. Ik zag een vrachtwagen rijden en zei: daar heen. De eigenaresse zei tegen de guardia civil dat ik verder ging lopen, dat was ok als ik mijn telefoonnummer en mijn slaapadres achterliet.
Alena en Jan Lukas zaten er beteuterd bij. Iedereen liep druk te doen. Ik ben na 10 min vertrokken. Kon verder niks voor ze doen. De vrouw van het wandelstel zei: wij blijven hier, wij helpen jullie als je wat nodig hebt.
Toen ik buiten liep en weer richting het café van waar ik het gezien had, schrok ik: ik heb de Guardia Civil de verkeerde weg gewezen. Jeetje, wat stom. Er was een grote weg en een klein smal weggetje wat tussen de huizen door omhoog ging: dáár zijn ze heen gegaan. Ik weer terug gehobbeld naar de hostel. Ik tegen de Spaans sprekende man dat ik hen de verkeerde weg heb gewezen. Hij zei eerst, dat maakt niet uit, ze zoeken toch in de omgeving. Jan Lukas keek op google maps, shit, het weggetje gaat echt ergens anders heen. Ok, opnieuw werd de Guardia Civil gebeld. Ik ben afgedropen. Voelde me beslist niet fijn. Dat ik niet beter gekeken/opgelet heb! Nu zat er al een flinke tijd tussen de diefstal en de Guardia, maar ja misschien als ze gelijk de goede kant op gegaan waren... Niks meer aan te doen. 7 kilometer lopen balen van mezelf. En de 100 km paal daardoor gemist die net buiten Baamonde stond. Kwam vol in een regenbui en daardoor als een verzopen kat aan in Parga.

Het was een herberg in een klein dorpje op een heuvel. Klassieke muziek, een gezellig huis, met veel hout en planten. Wat een rust. En ik kon wel janken. Was toch van slag van de gebeurtenis. Ik kwam aan om half 5 en had natuurlijk een bovenbed. Nou ja, het is niet anders. Pas de derde keer deze reis, denk ik.
Geappt met Jo, ze appte dat het Duitse stel met Miquel, dat was de helpende Spanjaard, naar de politie is vertrokken. En dat de vrouw behoorlijk overstuur was. Toen het net gebeurd was, zat ze er wat apatisch, licht glimlachend bij. In een shock, denk ik. Je moet er niet aan denken: al je spullen weg. Én einde vakantie. Superrot voor hun.

In de herberg was het een gezellige boel. Veel bekende gezichten. De 2 Francaises Patricia en Francoise en 2 Fransmannen, Lauren en Antoine, die ik al zo'n 1,5 week overal tegenkom. Teddy, de vloggende Koreaan, Hector, de Mexicaan met zijn dochter Carolina. Tommy uit Ierland. Het bleek dat iedereen alleen begonnen was aan de camino, behalve vader en dochter en dat ze al heel lang samen oplopen als groep. Sommigen al vanaf Irun. En dat is soms samen lopen maar vooral 's avonds op dezelfde plek afspreken. Een gezellige club met voertaal, Engels, Spaans en Frans. Wel een beetje lastig om aansluiting te vinden. Ze hadden duidelijk genoeg aan elkaar.
Er was verder nog een groep van 5 Spaanse heren, zestigers-zeventigers, waarvan ik een aantal al eerder had gezien.
Nadat ik me gedoucht en geïnstalleerd had, kwam Isabel, de gastvrouw, mij roepen. De Guardia Civil was er voor mij. Hector liep langs en vroeg of alles goed was. Ja, met mij is alles goed. Ze hadden mijn gegevens nodig, dus paspoort gegeven. Mijn achternaam deed er niet toe, leek het en ik moest de voornamen van mijn ouders doorgeven. 😏
En toen kreeg ik nog vragen, hoe de mannen eruitzagen, of ik nog iets specifieks wist. Leeftijd, haarkleur. Of het Roma's waren. Geen idee. Of ik ze zou herkennen. Dat denk ik niet, daarvoor was de afstand te groot.

Tijdens het eten bleek er nog een stel, dat niet de camino liep, te verblijven. Er waren 2 tafels voor 5 en voor 6 gedekt. Maar de groep wilde samen eten dus werd er geschoven en verzet. En even dacht ik: ik ben nu de enige die bij het andere stel mag zitten. Maar Carolina zei gelukkig, nee 9 mensen hier. Het was wat krap en ook wat kinderachtig om het zo te doen. Maar ik was ook blij dat ik er tussen zat.
Het stel zat nu alleen aan een tafel en vond dat niet zo leuk geloof ik. De vrouw kwam na afloop ons in het engels een buen camino wensen. Zij had de camino vroeger ook gelopen.
Ik sliep bij 3 mannen op de kamer. Antoin had aangegeven, zonder dat ik ook maar iets gezegd had dat hij wel boven wilde slapen. Nou gráág!



Abadín - Vilalbe: 19,5 km
Vilalbe - Parga : 27 km
Parga - Cabella 19 km

Geschreven door An.aan.de.wandel