Zaterdag 27 april.
De meneer van het hotel had gezegd voor koffie te zorgen rond 8 uur. Ik had het al horen regenen: niet erg aantrekkelijk om te vertrekken.
Hij had niet alleen koffie/thee, maar ook geroosterd brood, boter en jammetje en glaasje jus. Niet vers geperst deze, maar toch. 'For free' deed hij dat, voor de pelgrims. Het kan er bijna niet uit. Een nacht in hotel voor 35 euro, met gratis ontbijt.
Anita kwam erbij zitten en Heike. Anita ging naar de dokter voor haar ontstoken voet. Heike vroeg de hoteleigenaar of ze nog een nachtje kon blijven. Mmm, verleidelijk, maar ik dacht: ik ga lopen. Ik kan dat 💪🏻 en zal wel zien.
Nou, dat was een natte boel. Zo zeg, wat een water. Een extra plastic zak óp de rugzak, want de poncho heeft zn beste tijd gehad. Maar helaas binnen het uur, drijfnatte voeten. Goretex is tegen zoveel water niet bestand. Wel heel blij met mn nieuwe regenjas ónder de poncho. Telefoon in een plastic zakje was ook geen overbodige luxe.
Onderweg nog een foto gemaakt bij de laatste baai van Tapia, maar dat was geen goed idee. Verder alleen maar lopen te lopen. Dorpjes, groen en af en toe nog een glimpje zee. Na 6 km een bar die open was met prachtig uitzicht over een baai. Ik zat er best! Ik wilde verder een kustroute doen, maar heb me bedacht. Rechttoe, rechtaan naar Ribadeo. 12 km. Daar in een koffiebar mijzelf uitgepeld en eerst maar koffie en bedenken wat ik ga doen. Kletsnatte schoenen en voeten. Dat was het grootste probleem. Ga ik nog 7 km verder met grote kans op blaren of houd ik het voor gezien na deze 12 km?
Het werd het laatste. Maar dan: heel veel overnachtingsmogelijkheden in Riba. Had wel weer zin in een hotel. Lekker warm en gelegenheid om alles te drogen. Maar ja, herberg is ook leuk. Vond er één buiten/aan het begin van de stad die klein en nieuw was. Ik dacht: ben vast de enige, want er zijn hier wel 4 herbergen. Toen ik belde vroeg de man of ik alleen was. Yes. Ok, hij was vol maar kon nog een bed bijplaatsen. Oh, wauw. Heel anders ingeschat. Het was geen probleem, zei hij, dus ben terug gelopen naar de herberg (el olivio) aan het begin van de stad. Daar waren 4 anderen die met elkaar liepen al gearriveerd, 2x zover gelopen als ik. En later kwam Mirka. Haha, de nieuwe Ivan: hij duikt overal op. In zn zware, witte pij. Hij was een stuk met de bus gegaan moest hij bekennen. Gelijk heeftie, met al die nattigheid.
Daarna terug naar de stad om wat te eten en naar de supermarkt voor avondeten en iets voor morgen onderweg. Morgen is een herberg op 7 km of 30 km. Tjonge wat een keuze. Het weer wordt iets beter dan vandaag met eind van de middag regen. Ik denk dat ik nog een laatste uitstapje naar de kust maak en dan naar de herberg op 7 km. 30 is me echt te veel, zeker met regen.

In de herberg waren totaal 9 mensen. Fabian, Stefan, Mona (allen Duits) und Heike (Deense). En nog een Italiaanse Fabian. In de middag deed ieder zn ding. Wassen, slapen, kletsen of de stad in. Het weer was gelukkig opgeknapt. 's Avonds had ieder zn eigen avondmaaltje. Een stel, Akin (Indiaas, spaans) en Bruna (spaans), had wat gekookt. De rest zat met salades, brood of magnetron eten. Ach, het had wel wat. Een tijdje met Mirka die Mirek (tjech) heet zitten kletsen via de vertaalapp. En hij wilde een selfie van ons 2. Hij had besloten de volgende dag met de bus naar Sarria te gaan. Sarria is bekend van de laatste 100 km naar Santiago, men loopt hiervandaan om dan een Compostela te kunnen halen. Zijn reden om te stoppen was dat hij de camino wilde ervaren en dat had hij gedaan. Het was genoeg.

Voor het slapen gaan op de kamer een gesprek met Fabian, een Duitse veertiger, schat ik. Het was zijn eerste camino. Vrouw en 2 meisjes van 6 en 9 waren thuis. Dat hij het lastig vond om het evenwicht te vinden tussen zijn eigen pad lopen en aandacht voor thuis. En over een paar gebeurtenissen op de weg die hij heel bijzonder vond. Waaronder de ontmoeting met een man genaamd Jesùs, die was opgedoken, hem had rondgeleid en van alles interessants over de omgeving had verteld en ook weer heel plotseling was verdwenen. Nu heten er veel mannen in Spanje Jesùs, maar toch. Een bijzonder verhaal. Het was fijn even uit de drukte van al die mensen en een mooi gesprek.

Zondag 28 april
Zon vandaag, wat fijn. De 4 op mijn kamer hadden de wekker gezet op kw over 6. Ik was ervoor gewaarschuwd, maar dan nog. Vroeg!
Zeker voor mij, want ik ging maar een poepstukkie doen. Terug, de stad uit, naar de kust en naar de monding van de rivier. Naar de vuurtoren. De Italiaanse Fabian kwam beneden met een sjacherijnig hoofd. Hij was de hele nacht wakker gebleven door het gesnurk van Mirek. Voor vertrek nog even zitten kletsen met Mirek. Hij wilde mij één van zn armbanden geven. Ik wilde het eerst niet aannemen, maar hij keek zo teleurgesteld. Ik mocht kiezen welke kleur van de regenboog en koos paars. Ik vroeg waar de kleuren voor stonden. De kleuren stonden voor de verschillende chakra's en hij vroeg of ik het wist en daarmee bewust voor paars gekozen had. Nee dus, ik zat met lhbtiq in mn hoofd of anders 'vrede', maar de chakra's had ik er nog niet bij bedacht. Weet dat die verschillende kleuren hebben, maar niet welke. Ik had de kleur van de kruinchakra gekozen. Hij grijnsde: dan was ik wel zeer spiritueel, schreef hij. Nou vast. (Wikipedia: Paars staat voor kracht, spiritualiteit, zelfvertrouwen, ambitie, arrogantie, dromen en overtuiging.
Dat is dan een mooie keuze geweest van mij)
Ik zei: nu heb jij je kleuren niet meer compleet. Maar hij had er al eerder één weggeven.
Ik vroeg of hij het fijn vond op de camino. Hij zei van wel, maar ik kreeg niet het gevoel. Hij wilde meemaken wat de camino was en dat hij dat nu gedaan heeft.
Hij liet nog even zn schoenen zien: sportschoenen met een grote scheur in beide zolen. Hij zei het water loopt er van boven in en van onderen uit. Ik moet nieuwe kopen.
Nog een hug en ik ben gegaan. Op naar de vuurtoren. Een mooie wandeling. Langs een stukje vesting, een deel spoorbrug. Daarna de landtong met de vuurtoren. Het blijft mooi. Tijdje rondgehangen en foto's gemaakt. Machtig mooi om te zien hoe die golven ontstaan en groter worden en op de rotsen slaan. Als er een stevige wind zou staan helemaal mooi om te zien, lijkt mij.
Onderweg kwam ik erachter dat ik mn stokken in de herberg had laten staan. Gelukkig was het richting stad niet heel erg om naar de herberg.
Daarna Ribadeo door. Koffie gedronken en op pad. Ik liep de hoek om en daar zat Mirek. In zn korte broek, dit keer. Nog even gekletst. Hij gaf aan niet naar Sarria te gaan maar dat hij besloten had naar huis te gaan. Ok, das een snelle verandering. Nog weer een hug, beste wensen over en weer en gaan.
Het was een aardige wandeling. Toen ik net de stad uit was begon het te hagelen. Regenjas aan. Mijn rugzak wil niet goed zitten met regenjas. Ik krijg steeds meer rugpijn. Dus maar weer ergens gaan zitten onderweg en toen de regen ophield mn fleece weer aan. Zo blijf je lekker bezig.
7 km is natuurlijk een wandeling van niks. (Haha, ik weet nu al dat ik dat thuis niet meer zeg)
Ik had die ochtend een mail gestuurd naar de herberg, maar geen reactie. Dan maar bellen. Echt geen zin in 30 km.

Het laatste stuk opgelopen met Italiaanse Fabian. Bij de herberg was een restaurant. Bij aankomst zat daar (Spaanse) Jose aan de soep, daar had ik ook wel trek in, lekker.
De herberg was prima, een beetje een donker hol. Fabian had bedacht dat alle niet snurkers bij elkaar mochten slapen, de anderen moesten in de ruimte er naast. Blijft een precair punt dat snurken. 😉
Daar kwam Heike binnen. Ze was blij me te zien ik kreeg een dikke hug met natte regenponcho en al.
De middag buiten gezeten in de zon.
Het restaurant ging een paar uur dicht. Nét toen de man ging sluiten kwamen er 3 fietsers aan. Helaas geen biertje. Ze vroegen om water en omdat het restaurant dicht was zei ik: dat kan wel in de herberg en nam één van de mannen mee naar achteren. Voor ik de deur open kon doen was daar de hospitalero/ restauranthouder. En ging voor de deur staan. Geen water, alleen voor peregrino's in de albergue. Ik zei nog: het is maar water! Maar de man was onvermurwbaar. Raar.
De middag buiten in de zon/schaduw doorgebracht. Lekker. Bijzondere gesprekken met Fabian. Hij is Italiaans, woont in de buurt van de Oostenrijkse grens en Duits is zijn moederstaal. Hij is 25 jaar, opgeleid tot elektricien, werkt in de zomer een half jaar in een fietsenzaak. In de winter woont hij in Zwitserland en doet iets met skiën en personal training.
Helger (Duits), Mariane (Slowaaks) kwamen erbij. Mariane vertelde over een Engels stel wat zou komen. Het bleken Jo en Simon te zijn en een blij weerzien volgde. Wat een gezelligheid. 's Avonds in het restaurant gegeten. De restauranthouder was duidelijk gestrest en niet zo aardig. Ruzie met zn vrouw, hadden we bedacht.

Maandag 29 april
De volgende dag naar Vilenova de Lourenza.
Gelopen met Jo en Simon en met Heike. Er was een stevige klim te gaan. Zo zeg, pittig. Het was ook best warm. Bovenaan de klim was een bar. Nog nooit was de plek van een bar zó ideaal en zó welkom. Er was een buitentent, die aardig vol zat. In het gras kwakte iedereen zijn rugzak neer. En het was druk, het leek wel een reünie. En wij vroegen ons af: waar komen al deze mensen ineens vandaan? Wát een drukte!! Leuke jonge vrouw die in de bar stond. Er was ook een slaapgelegenheid op de berg.

In Villenova de Lourenza kwamen we in een mooie leuke herberg. Heike was doorgelopen, had een andere herberg gereserveerd. Ik kwam in een slaapruimte met 6 stapelbedden, waarvan de onderste bezet waren. Ik kreeg het bed naast Fabian. En er was nog een Duitse man, Mirko. De rest weet ik niet. Jo en Simon hadden een tweepersoonskamer. Het huis had iets gezelligs, bij de receptie stond een ouderwets kooktoestel en er stonden veel planten in het huis. Een supervriendelijke gastvrouw die de hele middag lakens stond te strijken. 😏 Ik was wel blij met echte lakens. En er was een dakterras, superfijne plek.
Een tijd zitten kletsen met Fabian en Simon op het dakterras. Met Jo op stap geweest, de kerk bekeken die voor de verandering open was en een prachtig interieur had en een biertje gedronken.
s Avonds met Jo en Simon uit eten. Heike was moe en hield het voor gezien.

Dinsdag 30 april
Er was een vage afspraak met Jo en Simon over wel/niet samen lopen en hoe laat vertrekken. Ik wilde vroeg, dus ging op pad en zag nét voor vertrek Simon die zich afvroeg of er nu wel of niet ontbijt in de albergue was. Ik zei dat ik ging ontbijten in de bar van gisteren, maar ze kwamen niet. Dat voelde toch niet ok. En ik was meteen de weg kwijt in het kleine stadje, voor ik goed en wel op weg was, duurde even.
Daarbij ook nog regen. Nou ja, miezer. Onderweg na een klimmetje in een dorp zag ik iemand in de verte beneden lopen waarvan ik dacht dat het Jo was. En die persoon begon ook nog te zwaaien. Een eindje erachter liep Simon?
Nouja, ben maar even blijven wachten bij een oud kapelletje. Haha, het bleek totaal iemand anders te zijn. Hector, een man uit Mexico. Sprak uiteraard Spaans, dus het communiceren werd moeilijk, maar toch wel een minimaal gesprekje. Waarom hij naar me gezwaaid had, geen idee.
Poosje met hem opgelopen. We wilden beiden in de kapelletjes waar we langsliepen, maar alles gesloten. Bij één kon je het interieur door een raam zien. Ook wel genoeg. Hector had aan de buurman die buitenstond een sleutel gevraagd. Ik had geen puf meer om erop te wachten.
In de stromende regen kwam ik in Mondoñedo aan. Zag wat bekende gezichten op terras. Wilde de kerk bekijken, maar had geen zin entree te betalen, gluurde naar binnen en bedacht dat de kerk uit Villenova mooier was. Dan koffie. Toch een mistroostige boel in het dorp. Toen ik weg wilde gaan was daar ineens Fabian. Hij had wat gedronken met Jo en Simon bij een ander café. We zijn samen verder gelopen. Een wonderlijke middag. Fabian is leuk gezelschap, stelt verrassende vragen en weet van alles een beetje. Zo iets. En ik vind het dan wel weer leuk dat hij mijn gezelschap op prijs stelt. Het was een lange, qua lopen een vermoeiende middag. Veel regen, veel hoog en laag. We hebben gegeten in het voorportaaltje van een kapelletje/ schuurtje bij een begraafplaats. Bizarre plek, maar we zaten droog.
Geen andere pelgrims te bekennen. Ik vond het lastig de motivatie erin te houden. Was érg moe. Fabian speelde een motiverend muziekje af van de film Rocky 😂. Moet zeggen als we niet samen waren gelopen, was ik erbij gaan zitten. Zoiets. Natuurlijk niet gedaan, maar bij wijze van spreken.
Heel erg blij dat we in Abadín aankwamen. In een mooie comfortabele herberg. Kwam op de kamer met Fabian en Helger en later nog een Spaanse meneer, Jose Luís.
Jo, Simon en Heike waren er ook. We hebben samen gekookt en heerlijk gegeten. Lekker veel groenten, daar ontbreekt het hier wel aan.
Er was voetbal op tv. Een Duitse club tegen een Spaanse club.
Nadat wij klaar waren met koken en eten gingen er een paar Peruanen (die waren niet aan de wandel, maar werkten in de buurt) aan de gang in de keuken. Er lag zo'n 3 kilo bevroren kip op het aanrecht en aardappels en bloemkool. Toen ik rond 10 uur naar bed ging kwamen de gebraden kip luchten de slaapkamer in. Mijn bed stond tegen de keukenmuur. Tot na 11 keukengeluiden. En om kw voor 6 's ochtends ging iemand de afwas doen. 🙄 Verder wel lekker geslapen.

Zaterdag Tapia - Ribadeo 12 km
Zondag Ribadeo - Vilela 12 km
Maandag Vilela - Villenova de Lourenza 20 km
Dinsdag Villenova de Lourenzo - Abadín 22 km

Geschreven door An.aan.de.wandel