Ben begin van de middag aangekomen in Léon. Máár 16 km gelopen en ik ben doodmoe. Geen idee waarvan 😁. Ik merk dat mijn benen meer gaan protesteren en dat ik meer zere en stijve voeten krijg. Ach, het leven van een pelgrim gaat niet over rozen. Nee, ik heb niks te klagen. Er zijn mensen met zoveel meer klachten en zoveel minder tijd.
Van de week zat ik 's avonds buiten te eten met een Amerikaanse, Carol, en we hebben beiden zitten grinniken om de voorbijgangers, onze medepelgrims. Behalve aan hun outfit herken je ze aan hun looppatroon. Maar Carol durfde haar schoenen niet meer uit te doen, vanwege blaren en dikke voeten. En als ik gezeten heb en weer op moet starten ziet het er ook niet uit. Dus lachen we ook om onszelf en dat mag best!

De nacht in het klooster in Sahagún heb ik redelijk geslapen. Wel heerlijk om een kamer alleen te hebben. De volgende ochtend, toen ik mijn schoenen aan het aantrekken was in de gang, kreeg ik ineens een tik, op mijn schouder. Daar stond Artur! Hè?? Ik waande hem minstens 10 km verderop.
Hij was inderdaad de vorige dag al ver voorbij Sahagún gekomen en kwam er toen achter dat hij zijn credential kwijt was. De credential is je stempelkaart. Op iedere plaats waar je slaapt wordt ernaar gevraagd, het is je bewijs dat je pelgrim bent. Je krijgt ook overal een stempel en datum. Ook in kerken of op speciale plaatsen. Als je in Santiago komt met "een volle stempelkaart" krijg je jouw compostela.
Artur is naar een herberg gegaan, waar hij zijn verhaal heeft uitgelegd. Hij mocht er blijven, maar was veel te onrustig. Toen heeft hij een appje gekregen van een andere pelgrim, dat de Guarda Civil zijn credential had. Later begreep ik dat de Guarda Civil iedereen onderweg heeft gevraagd of hij/zij Pools was of een Pool kende. Ik denk dat veel mensen Artur wel kenden, maar hij spreekt Engels en Spaans dus niet iedereen weet dat hij Pools is. De dag ervoor, toen we met zn 4en liepen is hij het ergens verloren.
Nu zijn we die dag ook een provinciegrens overgegaan....
Hij is die avond nog met de taxi teruggegaan naar Sahagún. En hij wist dat de kamers in het klooster betaalbaar waren, dus heeft daar tegen 10 uur aangebeld (dát heb ik wel gehoord) en de broeders in hun avondgebed gestoord. Maar hij mocht er slapen.

Ok, ik met hem aan de koffie vlakbij het politiebureau, dat pas om 9 uur openging. Om half 9 komt er een agent het café binnen om een bakkie te drinken voor zijn dienst begint. Artur is na enige aarzeling op hem afgestapt. Heel fijn als je dan Spaans spreekt.
De agent heeft gebeld naar het kantoor in de vorige provincie, maar dat zou dicht zijn vanwege een feestdag ofzo. De agent bleek niet in Sahagún maar in Léon, de volgende grote stad te werken. Ze hebben telefoonnummers uitgewisseld en de agent zou zorgen dat zijn credential in Léon zou komen. Ook weer geregeld.

Artur had bedacht die dag zo'n 30 km te lopen, want hij wil ook nog op tijd in Santiago zijn voor zijn vlucht. We zijn toch samen opgelopen, terwijl mijn eindbestemming iets over de helft lag. Hij loopt wel erg makkelijk, zonder een centje pijn of moeite, wauw!
Artur heeft de camino 10 jaar geleden ook gelopen en weet zich nog van alles te herinneren en haalt veel "kennis" van google. Hij maakt overal foto's van en vraagt na iedere plaats, café en herberg wat je ervan vond, want hij wil een Pools boek maken over de camino. "The rating" (het cijfers geven) gaf de dag ervoor met de andere mannen nogal eens hilariteit en ook irritatie.
Ook mooie gesprekken over ons beider leven, zijn hang naar avontuur, het niet willen blijven in Polen en over spiritualiteit. En met al dat gepraat zie je minder, maar vliegen de kilometers voorbij.

Mijn eindbestemming was El Burgo Ranero. Een gehucht met 3 albergues en een aantal hotels en bars. Dit soort dorpen hebben vooral bestaansrecht door de pelgrims, denk ik dan. Mijn rugzak had ik gestuurd naar de municipal herberg. Samen met Artur daar naar toe. Geen rugzak te zien, ook geen hospitalero. Wij alle slaapkamers door, dat voelde een beetje raar. Het was een gebouw van leem en stro, zoals in die regio de huizen vroeger gemaakt werden. Kleine kamers, mensen die op bed lagen. Geen rugzak! Artur wist te vertellen dat sommige municipals geen rugzakken accepteren, die gestuurd worden.
Schuin ertegenover een andere albergue: een huishouden van Jan Steen: niet opgemaakte bedden, rommel in de keuken, viezig. Er kwam een vrouw aan: nee, geen rugzak.
Toen gevraagd in een klein hotel: nee, geen rugzak, maar misschien in het volgende. En ja, daar stond ie, met nog een stuk of wat andere. Gelukkig!
Daarna op terras van het hotel iets gedronken. Er kwam een Koreaanse vrouw aan die we net de municipal herberg gewezen hadden. Ze leek nogal in paniek. Ze maakte een kruis met haar onderarmen. 😯 Geen idee, wat ze bedoelde. Dus in het Engels: is er iets niet goed? Is herberg niet goed? Andere herberg? Wat is er gebeurd?
Blinde paniek! En ineens💡: rugzak misschien? Dus ik troonde haar mee het hotel in en vroeg de signora of ze nog een rugzak had. En ja, hoor. De Koreaanse blij; ze zijn niet zo van de lichamelijke contacten die Koreanen, maar ze kneep mijn hand fijn en knikte en boog paar keer voor mij. Ja, ik begreep haar blijheid.
Wonderlijk hoe dat gaat. Blijkbaar kwam het niet in haar op om een rugzak aan te wijzen. Ik vraag me echt af hoe zo iemand zo'n reis kan maken! Als je niet kunt communiceren. Maar het kan, want ze was hier!

Artur gedag gezegd, die ging nog zo'n 12 km lopen. Nummers uitgewisseld, een hug en dag: die zie ik niet meer terug. Blijft gek, zo'n afscheid.
Ik had inmiddels bedacht dat ik mijn geluk en slaapplaats in de derde albergue ging zoeken. Daar stond een radio hard aan, een bijna tandeloze gribus liep er rond: "You want to sleep? You want a bed?" In de slaapzaal alleen maar mannen, zo leek het.
Ik had mijn slippers al uitgepakt en dacht ineens: toch maar niet. Mijn boeltje bij elkaar gepakt en weggelopen.
Artur had daarvoor met een Amerikaanse vrouw staan praten die naar de "Jan Steen" albergue was gegaan. Kamer alleen voor 20 euro en volgens haar was het ok.
Theresa was de hospitalero. Inmiddels was het iets meer opgeruimd, maar nog wel smoezelig. Ze vertelde dat de eigenaar Nederlander was: Hans. De albergue heet El Nogal 😆 (betekent: de Walnoot)
Boven aan de trap hing een papier met de woorden : "zorg en aandacht". Mmm, dat ontbrak er nu net een beetje aan daar. Maar Theresa was aardig.

De volgende dag alleen gelopen. Eric 's verjaardag. Gek om zover weg te zijn, maar gelukkig is er whatsapp en telefoon.

Oa door Reliegos gelopen, waar de Elvis bar was. De eigenaar ging er vroeger prat op dat hij op Elvis leek of daar moeite voor deed ( info van Artur) Nu was het een bijna tandeloze man, met een alpino. Ik zag geen gelijkenis. 😉

Zo'n dag alleen lopen doet wel wat met me. Er gaat van alles door mijn hoofd. Muziek, liedjes, dingen die afgelopen dagen gebeurd zijn, gedachten aan thuis, ook alweer denken aan terugreis of wat ik ga doen als ik nog tijd over heb. En dan ineens meer in het hier en nu: de bloemen, insekten, vogels, het uitzicht. En ook het besef dat ik me zelden of nog nooit zo lang zo ontspannen heb gevoeld. Heerlijk!

Het weer is minder geworden. Gisteren al een buitje en gisterenmiddag toen ik in Mansilla de las Mulas kwam: regen en erg koud. Albergue Gaia was een fijne plek. Het werd gerund door hospitaleros die zelf pelgrim zijn geweest. Dat kun je merken! Ze waren erg aan het zorgen en deden alle moeite om je een thuisgevoel te geven. Er was een Nederlandse vrouw, Cora, wat wel gezellig was. Fijn om weer even Nederlands te kletsen. Het valt me op dat er regelmatig mensen tegen mij zeggen dat er veel Nederlanders op de Camino zijn. Ik kom ze niet tegen!
Ook Cora had nog contact met mensen van de eerste week en dat waren voor haar ook de meest intense contacten geweest.
Met zn 4en gegeten in de albergue. Aron, een Ierse student van 21 jaar, had gekookt. Zijn favoriete studentenkost: pasta. Op de boodschappen hadden Cora en ik enige invloed uitgeoefend 😉. Het werd een "fancy" pasta voor hem. Dan nog een enorme fruitsalade toe. In de keuken was het even vechten voor een plaats. Er waren ook 5 Franse dames bezig en iets minder bereid tot delen of rekening houden met. En een beetje praktisch schikken om de tafel. Maar toch allemaal gelukt. Het was leuk de verhalen van Aron te horen. Zijn ouders wilden niet dat hij mariene biologie ging studeren en hij is verpleegkundige geworden. Nu hij zijn eigen geld verdient gaat hij alsnog de studie doen. Hij had een prachtig verhaal over zijn eerste ervaring als (leerling) verpleegkundige en zijn assistentie bij de geboorte van een kind.
Daarna volgden de geboorten ervaringen van de anderen; moeder Cora en vader Dave en toen ben ik afgehaakt. Dan maar de tafel opruimen 😀😀

Eén van de Franse dames had om 6 uur de wekker gezet, maar werd zelf niet wakker. Wat een ergernis is dat! Uiteindelijk gewacht tot alle 5 de Franse dames zo'n beetje klaar waren en toen ben ik met de andere 2 dames opgestaan, want ook wel een beetje krap zo met 8 personen in een kleine kamer.

Ik had slecht weer verwacht, maar het viel reuze mee. Wel erg koud!!
Bij een koffiestop kwam ik een Nederlandse man tegen. Hij kwam bij me zitten. Ik schat hem eerste helft 70. Jan, uit Egmond. Zijn moeder was een West Friese en dat was aan zijn spraak te horen. Hij vroeg zich af, waaraan ik had gemerkt dat hij Nederlander was. Hij liep achter mij en vroeg:" Is hier kaffee?" En hij was lang (dan kun je zo een paar nationaliteiten skippen). Hij vertelde geen andere taal dan Nederlands te spreken, maar zich prima te redden. Onder de koffie knoopte hij zijn rode zakdoek om de nek met een schattig houten klompje als bevestiging aan de voorkant. Yo! Dat deed hij ook bij de vierdaagse van Nijmegen, vertelde hij. Hij liet zijn routeboek zien ( zelfde als de mijne, beetje oude info) en hij had verder geen app of papier met meer actuele albergue info. Hij zei dat hij de afstanden aangegeven in het boek niet begreep en ik dacht: wat is er moeilijk aan? Toen zei hij, helemaal geëmotioneerd : ik ben dyslectisch, daarom doe ik dit ook, om te laten zien dat ik het kan.
Daar schoot ik ook van vol. Wauw, wat een moed! En dat geldt dan toch eigenlijk ook voor de Koreaanse vrouw: wat een moed!

De weg naar Leon liep niet zo lekker, veel asfalt en met een omweg. Het begon te regenen en hagelen.
Ik had een herberg gereserveerd in een voorwijk van Léon. Niet zo slim misschien, maar men zei dat Leon vanwege een feestdag of happening vol zat.
De albergue stond in een wijk waar je nog niet dood gevonden wil worden. Zoals wij dat zo prettig op zijn Hollands kunnen zeggen. 😉 ik voelde me er niet op mijn gemak, maar de mensen van de herberg waren aardig. Ik kreeg een bed in een kamer met 4 bedden, naast de voordeur. Er lag een man in een bed die geen boe of bah zei, met een grote koffer naast zijn bed. Geen pelgrim in elk geval. Na een tijdje getut en gerust te hebben wilde ik naar de stad en een dame van de herberg zei dat ze me ging brengen. Ze bleek de eigenaresse van de herberg en ze woonde in het centrum. Erg aardig. Ze wees me de meest belangrijke bezienswaardigheden en de bushalte voor terug en zette me af in het centrum.
En het was koud!!! 😖 Ik ben van café naar bar gelopen en heb de kathedraal bekeken (ben wel een beetje kathedraal verzadigd) en nog een kerk/basiliek. Klaar met Léon!

Slechte nacht gehad. Na 1 uur kwam de persoon van het derde bed binnen en tot na 3 uur ging de voordeur open en dicht.
Tja, geen pelgrimsherberg.

Nu rustig aan de koffie in het centrum. Vandaag 12 km naar een klein plaatsje en een hele kleine oude herberg. 9 bedden, ik ben benieuwd. Maar ik heb er nu al zin in. Rust! Nog effe hier wat rondslenteren en dan gáán!

En nog even een update over de ogen. Eigenlijk is die er niet. Ik let erg op of het niet erger wordt. Maar alles is nog hetzelfde en ik verwacht dat dat zo blijft. Dat het niet beter wordt, in elk geval. Dan is nog de vraag of ik nu de 10 dagen om zijn weer met rugzak ga lopen. En daar denk ik nog even over.

Geschreven door An.aan.de.wandel