Donderdag 21 maart. Vanochtend op pad, theetje gedronken in een bar en gaan. Toen ik net de ergste drukte van de winkelstraten achter mij had gelaten, liep een mannetje mij tegemoet en begon erg druk met woorden en handen uit te leggen hoe ik moest lopen. 'Agua' verstond ik en had gisteren gezien dat de route na een watertje naar links ging. Dankuwel, meneer, gracias.

Na Irun, nog even vlak en daarna stevig de hoogte in. Vóór mij liep een man met rugzak, en ik werd zo nu en dan ingehaald door 'pelgrims'. Oa door 2 Nederlandse mannen. Even gebabbeld. Zij hadden in de herberg in Irun geslapen met zo'n 10 anderen.
Het was best pittig dat stijgen. Wel een mooi pad, niet zo geplaveid. En zo nu en dan prachtige uitzichten. Bij de ermitage kerk Guadaloupe, kwam ik een vrolijkerd tegen die mij passeerde met 'que tal?: hoe gaat het?' terwijl ik liep te hijgen en puffen.😅 'Bueno', zei ik en ik werd door hem gecorrigeerd met 'Bien'. Ook best.
Even verderop een keuze: over de kam of langs de helling. Bij de laatste meer lopen op gelijke hoogte, met nog een lichte stijging. Het andere pad, de officiele route ging nog meer de hoogte in. Toch maar niet. Daardoor ook saaier. Geen kust te zien. Tja, er komt nog meer.
Was ook mistig bij de zee, dus maar de vraag wat er vanaf die hoogte te zien was.
Het was een breed pad en duurde eindeloos, 11 km wel te verstaan. Hardlopers, mountainbikers, wandelaars met hond, van tijd tot tijd kwam er iemand voorbij of tegemoet. Soms schrikken omdat ik in gedachten verzonken was en ineens een hardloper die je passeert.
Zag een wezel(?) of zoiets. Met een klein koppie dook hij een paar keer op uit de bladeren op de grond en toen ik mn telefoon wilde pakken voor een foto dook ie voorgoed weg.
Er zat een wandelaar langs het pad. We hadden elkaar die dag al paar keer in het Engels gedag gezegd.
Het bleek een Nederlander, die al 20 jaar in Singapore woont, Marcel. Had last van een jetlag, het viel hem niet mee, dat wandelen. We zijn samen opgelopen. Hij had ook bedacht in Pasaia san Juan te gaan slapen. Tijdens het lopen gesprekken over zijn leven in Singapore.
Het laatste stuk naar Pasaia was een enorm steile afdaling. Zo, dás lekker voor je knieën 😆. Rustig aan.
Prachtig uitzicht over de haven, de overkant, een scheepswerf. Via vele trappetjes kwamen we in Pasaia. Mooie plek! Oude huizen.
Heerlijk zonnig. Op een plein lekker geluncht. Via een steile trap tussen de huizen door weer omhoog geklommen naar de kapel waar achter de herberg was. We wisten dat het om 4 uur pas openging en hadden bedacht om de rugzakken daar vast te droppen.
Maar er liep toch nog wel wat volk daar en er stond een bordje met waarschuwing om je rugzak niet onbeheerd achter te laten.
Marcel bleef zitten in de zon daar, ik heb mn rugzak gelaten en ben weer naar beneden gegaan om het dorpje verder te bekijken. Mooi hoor. Er pendelde een piepklein bootje tussen de beide walkanten heen en weer. Af en toe kwam er een enorm schip langs dat in de haven verderop gelost werd. De mooie huizen met gekleurde balkons op het plein bekeken en uiteraard de kerk.
Tegen 4 uur weer naar boven en daar werd de herberg geopend door Txomin, een oudere heer, vrijwilliger. Hij sprak geen Engels en wij geen Spaans dus de uitleg waar en wat en hoe ging in steekwoorden en met gebaren. Leuk sfeervol herbergje. En inderdaad vandaag de eerste dag van het seizoen dat het open was.
Douchen, kleding wassen, beetje rond hangen. In de herberg was het frisjes, buiten in de zon beter. Txomin (Baskische naam, das duidelijk, het betekent 'zondag') begon buiten op het bankje ineens te praten en te vragen, met google translate. Hij hield een heel verhaal tegen zijn telefoon en duwde die dan onder onze neus. Over de herberg, over Baskenland, de Baskische taal, geschiedenis, dat 'eten een religie is', in dit deel van Spanje, dingen die hij wist van Nederland, dat hij in Hondaribbia geboren en getogen is, etc. Grappig hoor.
En ondanks dat geneuzel over het eten, verwees hij ons naar een soort snackbar voor het avondeten 😉. De enige plek volgens hem waar je rond 8 uur kon eten. We sliepen in een kleine ruimte met 4 stapelbedden. Rond half 10 in bed. Werd 's nachts wakker van mn eigen gesnurk, verder wel aardig geslapen.

Vrijdag 22 maart
Om 6.45 klonk klassieke muziek. Gewassen kleding nog nat ingepakt 😒. Rond kw voor 8 de deur uit. De trappen weer af. In een piepklein winkeltje: bakker, alias cafeetje, alias speelgoed, aansteker, lotenverkooppunt thee gedronken en croissant gegeten. Dat glutenarm eten gaat m niet worden hier.
Met het pendelbootje naar de overkant van de haven. Daar lopend langs het water richting zee. San Pedro heet het daar. Het uitzicht op San Juan was een stuk mooier dan andersom. De scheepswerf was niet echt meer in gebruik. Er lag één schip, maar dat was vooral een roestige bak, de hellingen waren begroeid en niet meer in gebruik. In een dicht dok zagen we de punt van een houten schip, zoiets als op de muurschildering (foto).
Aan het einde van de haven: trappen omhoog. Met eindeloos veel treden die nét iets te hoog zijn om makkelijk te lopen. Goeie start van de dag 💪.
Prachtig uitzicht over Pasaia en de haven, de zee aan het oog ontrokken door de mist. We hebben op ons gemakkie gelopen. En af en toe rek en strek oefeningen gedaan.

Volgens Txomin zou de mist later optrekken, nou mooi niet. Wij bleven min of meer langs de kust lopen. De zee was te horen, meestal niet te zien. Wel een prachtig pad. Eenmaal boven bleef het klimmen beperkt.
Marcel had last van zn been. Natuurlijk geen bankje. Uiteindelijk op een groot betonblok gepauzeerd.
5 minuten daarna (je zal het altijd zien) lopen we langs een paradijsachtig oord. Prachtige tuin en huis, een welkomst bord met aanwijzing voor koffie en wc en oa de tekst 'love finds the way'. Ok, nóg een keer pauze.
Wat een plek. Het bleek een christelijke commune. We werden hartelijk welkom geheten. Er werd koffie en thee aangedragen en toen ik vroeg of ze iets te eten had, kregen we een broodje met omelet en kaas. Heerlijk. Tamarin, heette de allervriendelijkste dame die ons hielp, vertelde dat alle producten ecologisch waren en dat ze in San Sebastian een winkel hadden en voedingswaar verkochten. Ze wees mij de weg naar het toilet en zei: onze geschiedenis vind je op de muur: er hingen krantenknipsels, spreuken, foto's. Leek in eerste instantie een beetje hippie-achtig. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en ze gaf me een folder over hun dichtstbijzijnde leefgemeenschap: in Devon, Engeland.
Ze leefden in deze groep met zo'n 12 personen. Echtparen, gezinnen en singles. In het huis was plaats voor gasten of pelgrims om te blijven slapen. Liefde voor elkaar en de medemens wordt uitgedragen. Er wordt gebeden en gezongen.
Voorbij San Sebastian was ook een plek waar je kon koffiedrinken en kon blijven slapen. Van dezelfde club. Voor mij een goede optie voor overnachting misschien?
De afstand naar San Sebastiaan was niet al te lang, onder de 10 km in elk geval. Vlak vóór San Sebas weer een hele steile afdaling. We hebben er al met al (en flinke pauze) nog wel erg lang over gedaan, die dag.

In San Sebastian hadden Marcel en ik hetzelfde hotel geboekt. Eerst nog even langs het strand gelopen, maar door de zeemist niet veel te zien. Rond half 2 naar het hotel. Ieder een eigen kamer, uiteraard. Even bijkomen, douchen, kleding wassen/spoelen en tijdje op bed gedommeld. Rond 4 uur de stad ingegaan. Naar het oude stadsgedeelte. Heb me verder niet in San Seb verdiept, alleen het oude stadsdeel wilde ik zien. Er was een grote basiliek en toen we binnen stonden, die immense kerk zagen en entree moesten betalen zijn we weer gegaan. Wel een stempel op de credential rijker. Rondje gelopen. Mooie winkels. De vermoeidheid sloeg toe. In een barretje wat gedronken en pinxtos (soort tapas) gegeten: heerlijk!
Terug naar hotel in de regen en op tijd gaan slapen.

Zaterdag 23 maart.
8 uur aan de wandel. Zag ineens mooie gebouwen die me gisteren niet waren opgevallen. Stukje langs het strand gelopen, op de weg. En dan weer klimmen, eerst door een park. De eerste pelgrims liepen ons alweer voorbij.
Weer ontzettend veel trappetjes, treetjes en stijgende paadjes. Tjonge, jonge! Bovenaan een mooi uitzicht over de stad.
Het wandelen met Marcel verloopt heel soepel, vooral omdat we beiden hetzelfde tempo hebben. Soms lopen we een tijd in stilte, soms kletsen over wat we zien of iets anders. Hij vertelt graag en veel over zijn leven in Singapore. Hij is getrouwd met een Japanse vrouw en weet ook veel van die cultuur. En heeft overal en nergens gewoond ( oa Australië, Maleisië) De gesprekken zijn (nog) niet zo persoonlijk en soms beetje veel eenrichtingsverkeer. Das jammer. Tot nu toe slapen we steeds op dezelfde plek en dat blijft voorlopig zo, vrees ik omdat het best lastig zoeken is als je niet te ver wilt lopen.

Vandaag dus doorgelopen naar Zarauth. Dat was toch wel rond de 22 km zei de stappenteller. Veel mooie paden, lekker rotsig, goed opletten waar je loopt en dan blijf je ook goed wakker. Mooi weer vanmiddag. Best veel pelgrims tegen gekomen uit alle windstreken.
De beloofde koffie plaats, vlak voor Orio was fijn. Marcel vond het ook een soort van zieltjes-win-club. Ja, beetje wel. Maar het warme welkom, een bemoedigend praatje, binnen banken bij een haardvuur. Das ook wel fijn.
In Orio wilden we wat eten en vlak ervoor in San Martin gingen we naar het eerste beste restaurant. Het zag er nogal sjiek uit qua publiek en we werden érg bekeken. Er kwam een dame en wij vroegen netjes of we mochten zitten aan een leeg tafeltje, buiten. Nee, dat kon niet, er was geen plaats meer. Alleen binnen kon gegeten worden en dat was vol. Nou ja, binnen konden we niet kijken. Het voelde alsof we niet gewenst waren, helemáál toen ze zei: 10 minuten verderop, dáár heb je restaurants. Tuurlijk.
We werden er in elk geval minder bekeken. 😊

Nu samen op een kamer in hostel in Zarauth, met 2 bedden. Ja, het moet niet gekker worden.😉 Na aankomst lang bezig geweest met overnachtingen voor de komende dagen. 2 etappes van ruim 20-24 km in driëen knippen valt niet mee. De eerst volgende overnachting is gelukt. Die van maandag reageren nog niet. Ik vind het een gedoe.

De slaapplaatsen en de verhalen erover: pasen is een probleem. Erg druk met toeristen en pelgrims. Het loopt een stuk rustiger als je weet dat je een bedje ergens hebt. Vertrouwen dat het goed komt is natuurlijk het terugkerende thema op de camino. Eén van de thema's. Dus oefenen in vertrouwen.
Verder voel ik me nog niet zo echt op weg. Wat onrustig, nog steeds af en toe wat ontheemd. Het gevoel 'wat doe ik hier, waarom moest ik zo nodig' wordt minder, maar is er nog wel.
En dan Marcel en het bekende dilemma: alleen zijn of in gezelschap.
Omdat we hetzelfde tempo hebben én dezelfde afstanden willen lopen is dit nu zo'n automatisme. Het heeft ook voordelen én is ook gezellig, maar de behoefte om meer alleen te zijn groeit. Kijken wat ik ermee ga doen en hoe zich dat weer oplost.

Wat betreft de PHPD: de kniëen houden zich goed, mn nek ook, mijn rug protesteert zo nu en dan. Het wisselt per dag hoe de rugzak aanvoelt. De conditie is nog mwah. De spierpijn en ochtendstijfheid is aanwezig. Das een vertrouwd gevoel 😉 Het gaat dus hartstikke goed!!

Het is half 10, tijd om te gaan slapen. Morgen makkelijke afstand en niet al te veel klimmen. We hoeven niet vroeg op pad. Kijken wat de dag gaat brengen. Fijne (palm)zondag voor de lezers.

Irun-Pasaia San Juan 16 km
Pasaia- San Sebastian 9? km
San Sebastian- Zarauth 22 km

Geschreven door An.aan.de.wandel