Om maar met de titel te beginnen:
Ja, ik ben in Lourdes, 'ik heb het gehaald', mijn eindpunt!?
Ja, ik heb Corona. In Lourdes, of all places. En dus bivakkeer ik nu sinds zaterdag in een appartementje hier om uit te zieken. De meeste mensen komen hier om te genezen, ik kom hier om ziek te zijn. 😏 Beetje wrang of grappig (het is maar net in welke stemming ik ben) is het wel.

En zo ben ik hier gekomen:

Vrijdag 10 juni
Met zn 5en in 't ototje, het is gelukt, 4 rugzakken in de achterbak. En keurig netjes uitgezet op het pleintje voor het restaurant. De andere 3 gingen natuurlijk de andere kant op (want ik loop tegen de richting in) en Lorraine en Bryan deden nog even een warmingup voor vertrek. De avond ervoor, voor het slapen gaan werd er in de keuken volop gestretcht. Goed hoor, maar ik deed niet mee. 😏🤔

Weer een prachtige wandeling en warm. In Asson een klein winkeltje waar ze ook koffie en lekkers hadden. Beter.

Daarna nog een pauze gehouden langs een rivier, heerlijk dat geluid van het water. Word er zooo rustig van.

Verderop werd gras gemaaid en zwermen roofvogels hingen erboven. Volgens mij zag ik onder andere een rode wouw, heb het silhouet opgezocht op internet.

Ergens liep ik langs een grote Pyreneese berghond die na wat geblaf en geruk 'floep' van zn ketting loskwam. Hij schrok er zelf van. Wat een grote hond, een uit de klauwen gegroeide golden retriever. Een heel vriendelijke lobbes. Hij sjokte een stukje met me mee. Zo kan het ook.

Vlak voor Lestelle-Betharram: een sanctuarium. Het was net de efteling, met al die kleine heiligdommen, kerkjes, torentjes. De voorstellingen erin stelden de kruisgang voor. Helaas was een deel van de kruisgang afgesloten, vanwege werkzaamheden. Beneden in het dorp aangekomen, bleek het monástere (klooster) erg aanwezig. En daarachter de eglise Notre Dame. Qua interieur duidelijk zichtbaar dat we dicht bij Spanje zitten hier: veel bling bling en donker.

In het klooster had ik een slaapplek op de slaapzaal, maar geen andere pelgrims, wat jammer nou. Vandaag ook niemand onderweg tegen gekomen.
Het eten was met 3 broeders van de orde van het Heilig Hart van Jezus waarvan 1 duidelijk al het werk deed (eten koken, opruimen én pelgrims ontvangen). En nog 2 andere gasten.

Het kostte me moeite om de mensen te verstaan die avond. Weet niet zo goed waar het aan lag. Na het eten met één van de andere gasten, Marie, een heel stuk gewandeld. Alsof ik dat nog niet genoeg gedaan heb. 😆 Het was de route voor morgen. Met avondlicht op de bergen. Mooi! Prachtige avond en warm nog. Een heerlijk relaxt wandelingetje. Het praten bleef lastig, moest steeds vragen wat ze bedoelde. Veel woorden die ik niet begreep. Toch zo'n 6 km gewandeld heen en weer.

Tijdens het eten had ik ineens wat keelpijn en begon ik te hoesten. Toen ik terugkwam van het wandelen merkte ik dat het was toegenomen: het voelde niet zo jofel. Aardig geslapen, met 2 ramen open maar toch erg warm. Ik voelde me niet helemaal ok, is dit alleen verkouden of meer? Het zal me toch niet gebeuren hè, dat ik nog ziek word op de valreep.

Ik ben vroeger dan de afgesproken tijd gaan ontbijten, om de anderen te ontlopen. Toen ik het bijna op had en een van de gasten kwam zei ik, ik ga eerder weg, ben verkouden, ik wil jullie niet aansteken.
Maar ja, dat heb ik waarschijnlijk gisteravond aan tafel al gedaan...

Hij zei: nee, dat is geen Covid.
Tja, dat kun je zeggen...

Ik heb Marie nog even gedag gezegd en één van de broeders kwam even langs voor ze in ochtendgebed gingen.
En toen gáán. En dat viel weer helemaal niet mee, ondanks dat het plat was. Mmm er was iets met mn benen...

Na 4 km langs de waterkant een bank 😓.
Poe hé, ondanks de maar 17 km beloofde dit een lange dag te worden. Dan nog een kilometer eruit geperst en bij de bakker in Saint-Pé-Bigorre koffie gedronken met een croissant. Ik voelde me misselijk en extreem moe. Oh, oh. Dit is niet grappig meer. Mijn lijf houdt er gewoon mee op.
En het voelt niet of ik nu oververmoeid ben ofzo. In de supermarkt gevraagd naar mogelijkheden om te reizen met de bus. Yep, die gaat om half 1. Ruim 2 uur wachten. Prima. Nog even naar de pharmacie voor een test, maar die was gesloten. 😒 Daarna op een bankje neergezakt op het pleintje, in de schaduw.

Vervolgens de pelgrims refuge gebeld en geannuleerd, ik schoot helemaal vol. Had me er zo op verheugd.
Daarna een studio gehuurd via booking. Niets te maken met anderen, kan niemand aansteken en dan maar even kijken hoe het gaat.
Naar de supermarkt en wat fruit, yoghurt en lekkers ingekocht. Toen ik terugliep wenkte er een pelgrim van het terras. Het gebruikelijke praatje. Hij wilde me de weg uit het stadje wijzen, maar ik zei dat ik me niet ok voelde, dat mijn benen ermee zijn gestopt (dat was iets overdreven) en dat ik met de bus ging.
Hij zei: het is nog een klein stukje, niet moeilijk, veel schaduw. En ik dacht: het is zó jammer als ik de laatste dag niet afmaak. Dus, boodschappen in de rugzak, (had best wat gekocht 😒) en tegen 12 uur toch nog vertrokken. Mijn benen gingen redelijk.
Vrijwel tot aan Lourdes langs de rivier Le Gave de Pau gelopen. Rafters voorbij zien komen. Hele stukken door bos en wat niet door bos was, was niet te harden zo heet. 29 gr zou het worden.
Het was pittig, vooral de laatste kilometers, maar ik heb het toch gedaan. Heb mezelf het laatste eind door Lourdes voortgesleept, met mijn stokken als trouwe metgezellen. Langs het heiligdom van Lourdes: aan de achterkant niet te zien wat een enorme kerk met bijgebouwen dat is.
En wát een mensen hier. Ik wist het wel, toch even slikken. En wárm!
Door communicatie problemen met de eigenaar van het appartement heb ik daar lang zitten wachten. Gelukkig was er schaduw. Ik was zó moe. Was ook niet meer helemaal aanwezig. Het enige wat ik wilde was liggen. En slapen. 's Avonds ging ik me met het uur beroerder voelen: ik ben écht ziek.

En dat is dan verre van leuk: ziek zijn ver van huis in je eentje. Ben wel blij, nou ja, tevreden met mn appartementje. Zo zit ik niemand in de weg. En heb ik enige beweegruimte, meer dan in een hotelkamer.
Koorts (met vreemde dromen en herinneringen), hartkloppingen, hoofdpijn, keelpijn, hoesten en zo gammel als wat: ik heb het aardig te pakken. Ben niet zo vaak ziek en heb me zelden zo beroerd gevoeld als zaterdagavond en nacht.

Zondag: ziek en vooral in bed. Gelukkig wel eetlust en gelukkig heb ik wat te eten. Het is supersaai: ik kan niks doen, maar ik heb ook niks te doen. In plaats van lopen te lopen is het nu liggen te liggen.

Maandag 13 juni, naar een pharmacie voor een test. 's Ochtends gebeld: ik kon 's middags langskomen.

Geen energie, wankel op de benen, met mondkapje voor, hup maar gaan. Het was de dichtsbijzijnde pharmacie, misschien 300 m lopen en het bleek zo ongeveer de kleinste apotheek die ik hier in Frankrijk gezien heb. Je kon je kont niet keren daarbinnen. Goed uitgezocht!🤭😏
Ik bleef op de drempel staan en zei tegen één van de dames dat ik voor een Covid test kwam. Oja, ik had gebeld. Of ik mee kwam. Ze pakte een papier, schreef mn gegevens op en meteen even afrekenen. Ik vroeg nog of het wel een betrouwbare test was. Natuurlijk! Daarna volgde ik haar, achter de toonbank en haar collega langs en ging achter haar aan de trap op. Boven waren een paar kleine voorraadkamers, met volgestouwde kasten en overal dozen. Ik werd op een kruk gezet tussen de dozen. Zij trok een wegwerp mouwschort aan en ik kreeg een stok in mijn neus. Dat is bekend, zo klaar.
Ik moest beneden de uitslag afwachten, 15 min. Ik de winkel weer in, weer achter de collega langs. Vlakbij de uitgang stond een stoel en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Het koortszweet kwam er aan alle kanten uit. Mensen liepen in en uit en langs me heen en ik dacht: dit is niet ok, maar ik had ook niet de energie om buiten te gaan staan. En blijkbaar hebben ze zelf geen regels hiervoor. Het kon me ook niet meer schelen.
Even later kwam ze terug met een officieel document: positief. But.
Of ik nog wat nodig had tegen de koorts of het hoesten? Dan nog maar wat paracetamol en gaan. Van afstand houden was weinig sprake. Daarna naar de super en het een en ander ingeslagen en weer terug naar mn kamertje. Meteen mn bed weer in.

Inmiddels is het dinsdag. En het gaat iets beter. Gisteren nog het klooster gebeld omdat ik me helemaal rot voel bij het idee dat ik die broeders en gasten daar heb aangestoken. Ik kreeg de broeder aan de lijn, die de ontvangst doet en ik zei dat ik vrijdag was geweest en nu Covid heb. Hij antwoordde iets wat ik niet begreep. Hij wenste me beterschap en zei dat ze voor me zouden bidden. Heel lief, dank u. 🙏🏼 Daar belde ik niet voor, maar ieder gebed is welkom. Nou ja, ik heb mijn plicht gedaan.

Buiten is het erg heet, gelukkig staat er geen zon op deze kant, waar ik erg blij mee ben. Vanochtend om 10 uur al de ramen dichtgedaan om de warmte buiten te houden. Hoop dat het vanavond flink gaat onweren.
Het is een klein wereldje zo, in dit appartementje in mn up. De overgang is groot van iedere dag op pad en buiten lopen naar binnen zitten en niet meer bewegen. Er is een tv, met youtube kanaal én netflix, maar dáár moet je dan weer een code voor hebben, natuurlijk. Nog een beetje afleiding, maar alles Frans.😏

Daar ben ik dan. Aan het nog niet helemaal zekere eind van mijn lange wandeling en heb ik Corona. In Lourdes notabene. Daar ga je heen als je ziek bent en wilt genezen. Ik ben hier gekomen om ziek te zijn. Dat kan ook nog. Beter hier ziek dan in de gîte, een paar dagen geleden. Daar had ik geen kant op gekund en ook niet kunnen blijven. In zoverre is het fijn dat ik nu hier ben en niet elders onderweg. 'Elk nadeel heb ze voordeel', zoiets.
Ik had me het einde van mijn wandeling wel anders voorgesteld, maar het is zoals het is.

Ik heb de laatste dagen wel meer koortsachtige gedachten, herinneringen en dromen gehad, maar ik bedacht me vandaag dat toen ik Lourdes binnenkwam en aan de voorkant van de kerk uitkwam, dat daar een enorme gouden kroon (corona) te zien is (een enorm kitschig ding trouwens). Dat was mijn voorteken! 😆

Vanavond kreeg ik bericht van Paul dat hij ook een positieve test heeft en Maurice ook. Zij lopen allebei op een andere route in Spanje. En daar is het druk met pelgrims....
Dus het virus verspreidt zich lustig rond, óók onder pelgrims (dat zijn tenslotte ook maar gewoon mensen 😉). Ik hoop dat het meevalt en dat mensen zich weten te redden onderweg, als ze ziek zijn.

Ik hoop dat ik eind van deze week weer op de been en fit genoeg ben en Lourdes verder kan bekijken en beleven, want daar is het nog niet van gekomen. Het wordt hier de komende dagen/weekend 35+ graden. Dat is minder.

En daarna? Naar huis of nog een 'ommetje'? Het lukt niet echt om een plan te maken, hangt er ook van af hoeveel energie ik straks heb. Nu nul. Dus ik probeer het los te laten. Eerst maar beter worden. En dan weer verder zien.

Geschreven door An.aan.de.wandel