De dag begon goed. De pastoor had er zin in en het was een mis vol rituelen. En wel over de 100 mensen, ik schat zeker 2/3 pelgrims. Een enthousiaste man, en hoewel ik het niet kon volgen had ik het gevoel dat hij mij persoonlijk aansprak. Na de viering die eindeloos leek te duren konden de pelgrims naar voren komen voor de zegen. Vooraf gegaan door een uitgebreid peilen waar iedereen vandaan kwam. De Fransen vér in de meerderheid en allen de behoefte te benoemen uit welke plaats ze kwamen. En de pastoor had er duidelijk lol in. Een paar Duitsers, paar Belgen, paar Nederlanders (ik zag nog 1 hand omhoog, naast die van Marieke en mij), een vrouw uit Noorwegen en een uit Zwitserland en een paar uit de VS. Dat was het zo'n beetje. De handen werden druk geteld en genoteerd door een zuster. Daarna praktische zaken, wat je allemaal gratis kon verkrijgen: een zeer plat bijbeltje met de 4 evangeliën, een 'medaille' met schelp en andere snuisterijen. Na 20 minuten babbelen tegen de onrustig wordende pelgrims die nu wel een keer wilden gaan lopen, kregen we eindelijk de zegen mee. Achter ons was de vloer 'open' en kon je via de trappen midden in de kathedraal met een fenomenaal uitzicht over de stad de kathedraal verlaten.

Tegen half 9 zaten Marieke en ik aan het ontbijt. Een zegen over onze tocht, een zegenprentje en hangertje rijker. Sébastian, de hospitalero, heeft verteld hoe hij aan dit bijzondere huis kwam, ook dat hij nog 8 maanden in Den Haag heeft gewoond. Maar hij had er helaas geen fijne herinneringen aan, alleen hard gewerkt. Ik mocht mijn rugzak laten staan in het huis en ben gaan wandelen door de stad. Marieke is op pad gegaan, haar plan was 30 km te lopen.

Ik ben naar le Rocher Saint-Michel gelopen. Nog een vulkanische rotspunt in de stad, heel onwerkelijk. Eindeloze trap omhoog langs de rots en een mooi oud kapelletje erboven op. Prachtig uitzicht over de omgeving, de stad en die andere rotspunt met Maria ( die van de kanonnen) Daarna terug naar de kathedraal en nog een stempel gehaald, natuurlijk, bijna vergeten. (En later kwam ik erachter dat ik de Zwarte Madonna, dé bezienswaardigheid in de kathedraal van Le Puy, niet gezien heb 😞)

Om 12 uur precies met rugzak vertrokken. Prachtig weer. Het eerste stuk was alleen maar stijgen. Poeh! Mooi om terug te kijken naar de stad. Vogels, krekels (hels kabaal!), bijen, het gekraak van mijn rugzak en geklots van de waterzak, mijn schoenen op het pad. Verder niets. Prachtige omgeving. Geen spectaculaire rotspunten meer. Maar lieflijk heuvelachtig, soms rotsachtig landschap. Ik heb rustig aan gedaan. Braaf ieder uur pauze gehouden. In één van de laatste dorpjes voor Tallode (slaapplaats) kwam ik een Duitse vrouw tegen, Stephanie. We hadden in dezelfde gîte een bed gereserveerd. Met zn 2 de laatste kilometers (van de 9) gelopen. In Tallode waren we te vroeg, maar mochten toch in de gite. Daar hadden we gezelschap van de Duitse Thomas. Inmiddels zijn we nu met een hele groep, verder allemaal Fransen. Mme Allègre heeft voor ons gekookt. Aardappelsoep, linzen, rollade, een tussengang met kaas en een dessert. En wijn, natuurlijk. We slapen met 4 dames op een kamer.

Morgen ga ik met Stephanie lopen, naar St Private de Alliers, 13 km. Leuk mens, we praten Duits, Frans en Engels door elkaar. Als ik een fout maak in het Duits corrigeert ze mij. 😏 leer ik nog wat van. Het is haar eerste wandeltocht. Zij doet rustig aan, dus nu met zn 2. En we lachen om iedereen die zonodig 30 km wil lopen.

Geschreven door An.aan.de.wandel