Ja hoor, het echte afzien is begonnen. De afgelopen 2 dagen waren berekoud!!
Zondagochtend vertrokken uit Saugues. In de plaatselijke outdoorshop was er een run op de handschoenen. De winkelmevrouw had de doos weer van zolder gehaald. Omdat ik ze vorig jaar 1x had gebruikt, had ik ze thuis gelaten. Beetje jammer, dus maar weer een paar gekocht. Erg blij met mijn merino wollen t-shirts. Thermo onderbroek was ook lekker geweest, maar helaas. In dit geval voldeed mijn regenbroek ook redelijk.

Het is raar en tegelijkertijd fantastisch om door zo'n winterwonderland te lopen. Niet gedacht dat ik in mijn zomer/voorjaarsvakantie nog zo'n kerstsfeer zou meemaken. Er stond een frisse wind, temperatuur volgens weerplaza 0 en gevoelstemperatuur eronder. Ja, écht koud. Zolang je in beweging blijft, met alle lagen die je aan hebt met de flapperende poncho eroverheen is er niets aan de hand. Maar soms moet je toch echt even zitten. Geen goed idee. Na 10 min koud tot op het bot. Dan maar weer verder. En toevallig net die dag nergens een koffiestop. We hebben nog een poging gedaan bij een gite en gewoon aangebeld, maar geen reactie.
Even verder bij een huis met bordje 'refuge' (schuilplaats) ging de deur open en werden we gewenkt door een medepelgrim. Een ruimte met tafels en banken, een paar potten en pannen, en zelfs dekens, waar Stephanie meteen onder kroop. Martin, een Canadees uit Québec en een echtpaar uit Marseille waren ons gezelschap. Verhalen, nootjes, dropjes en kweeperen gelei (wat sommige mensen al niet meenemen op hun tocht) werden gedeeld. Maar na 20 minuten werd het toch weer erg koud en tijd om te bewegen. Op naar de gite van Mme Delcros in Le Falzet. De weg was op sommige stukken lekker ijzelig, dus het was glibberen en glijden, want ook nog hoog laag.

Bij de gite aangekomen moesten we aanbellen aan de achterkant, op de boerderij. Op het erf waren 2 huizen/ voordeuren tegenover elkaar en een schuur in het midden. We belden aan bij een deur. Boven uit het raam verscheen het hoofd van een jonge vrouw. Voor de gite moesten we bij de deur aan de overkant zijn. Ok. 3 honden lagen voor de voordeur. Er kwam geen reactie op de bel. Wij naar de schuur, daar zaten een paar wandelaars te picknicken en vertelden ons dat we bij de jonge vrouw koffie, koek en broodjes konden bestellen. Weer terug naar de eerste voordeur. Weer het hoofd uit het raam. Ze gaf aan dat 'ze' zeker lag te slapen en ze gaf opdracht aan een persoon achter haar om te bellen. Intussen bestelden wij via het bovenraam koffie met koek. En zie, daar verscheen Mme Delcros bij het andere huis: een klein, krom, broos dametje. Ze vroeg wie we waren en Stephanie zei haar naam: oh de Duitse! Op haar sloffen met alleen een vest aan, mopperend op het winterweer ging ze ons al sloffend voor naar de gite. Een erg oud huis. In de woonkamer annex keuken stond ook nog een groot tweepersoonsbed. Er waren 3 slaapkamers, wij kregen een kamertje met 2 enkele bedden toegewezen. Alles even stoffig en een kast vol met dekens en oude doorgestikte plaids. De jonge dame Delcros kwam koffie en zalige taart/ koek brengen, met veel ei en pruimen. 😋 De verwarming bleek niet aan te staan en ook hier werd het stervenskoud na een poosje. Na een uur verscheen madame weer met in haar kielzog 3 Canadezen; 2 zussen en een broer van 60-70, Anne, Pipa en Alex. En daarna nog een Française, Catherine. Madame was de tel kwijt. Of we allemaal wilden eten? Oui! Maar ze telde 4 mensen. Non, 6! En even later kwam ze weer terug: er hadden maar 5 mensen gereserveerd. Nee, we zijn met 6 en hebben allen gereserveerd. Tot 3x toe kwam ze terug. Ze gaf toe dat ze wel eens wat vergat. Ze vertelde vol trots 84 te zijn en de gite alleen te runnen. De zaken rondom de gite en de koffie bleken strikt gescheiden. Stephanie en ik waren blij dat we een lekker taartje naar binnen hadden gewerkt en nog worst en oud brood hadden, want het beloofde niet veel goeds. Maar om half 7 kwam ze binnen met brood en de vraag of de man in huis de pan met soep naar binnen wilde halen die ze op het erf had laten staan. Lekker soepje, beetje onbestemde smaak maar bleek aardappel, wortel en erwten. En daarna heerlijk vlees (kalfsvlees van de boerderij) en soort bami. Het toetje had ze creatief opgelost: er waren 4 chocolade toetjes en 2 appels. Ja, zei ze, er hadden maar 4 mensen gereserveerd.
Onder het eten kwamen de verhalen van vooral de 2 zussen die eerder de Camino in Spanje hadden gelopen en een pelgrimstocht in Japan. Pipa kon smakelijk vertellen over alles wat daar prachtig en raar aan was en hoe anders de cultuur in Japan. Over rituelen, waar ze niets van begrepen.
Stephanie en ik hadden oude tarotkaarten gevonden in een laatje en Catherine bleek een medium te zijn of er in ieder geval veel van te weten. Nou ja, genoeg stof om te kletsen. Later die avond onder een muffe deken, zittend op het bed in de huiskamer tegen de verwarming, de Duits Nederlandse versie van Pesten gespeeld. Zie foto.

De volgende ochtend (maandag) was het nog steeds berekoud. Weer in vol ornaat (= alle kleren aan) op pad. De weg was regelmatig zeer glibberig. Ik had voor de avond een andere slaapplaats dan Stephanie geboekt, 5 km verder. Dus een afscheid hing ons boven het hoofd. We besloten in het eerstvolgende dorp nog een laatste bakkie samen te drinken. Daarna wilde Stephanie terug naar waar we van de route waren afgeweken en ik wilde zeker niet terug lopen, maar mijn app volgen. Dus afscheid op een kruispunt. 😢
Na de nodige twijfel en even zoeken kwam ik weer op de route 😅. Het weer was beter, nog wel koud.
Ik genoot van het alleen lopen. Lekker geluncht op de plek waar Stephanie een bed gereserveerd had. Heb nog op haar gewacht, maar tevergeefs. Geen internet verbinding daar, dus zelfs een sms lukte niet. 5 km verder was mijn gite. Inmiddels was het warm geworden. Heb heerlijk uit de wind in de tuin gezeten. In de gite waren 10 anderen. Een groep van 5 Franse/ Engelse vrienden, waarvan 2 zeer luidruchtige mannen. 2 jonge Franse meiden van rond de dertig schat ik, die collega's waren in een verpleeghuis. Een Frans echtpaar en een vrouw uit Parijs. Ik sliep met de meiden op een kamer. In eerste instantie deden ze een poging tot Engels praten, maar alle Fransen onder elkaar, dan lukt dat niet meer. Dan haak ik af: één op één lukt nog wel, maar het gesprek in een groep volgen: nee.

Vanochtend (dinsdag 7 mei) vertrokken in de zon: heerlijk weer. Het was een prachtige dag. Niets meer te merken van de sneeuw en de kou van afgelopen dagen. Mooie paden, veel hoog laag. Door bossen, veel rotsige paden en overdekt met boomwortels. Kwam verschillende mensen van afgelopen avond tegen. Of ervoor. In het laatste dorp dacht ik Anne, 1 van de Canadese zussen te zien. Ik riep naar haar. Toen ik dichterbij kwam bleek het iemand anders te zijn. Een Française, een stuk ouder trouwens dan Anne, die op bezoek was bij haar zoon. Ze was nieuwsgierig wie ik was en wat ik aan het doen was. Erg grappig gesprek.
Het gevoel van vorig jaar komt een beetje terug. Dat zorgeloze gevoel, dat je alleen maar hoeft te lopen, verder niks.
Aan het einde van de dag nog een paar stevige klimmetjes: niet te veel omhoog kijken: gewoon de ene voet voor de andere en gaan. Ik kom er wel. En inderdaad.

Vanavond ben ik met 1 andere pelgrim, Clement uit Québec, in een herberg in het gehucht Bigose. Leuk gesprek tijdens het eten. Gelukkig in het Engels. Uitgebreid over Canada gesproken. Onvoorstelbaar groot land.

Vanochtend uitgebreid geappt met Stephanie. Zij vindt het echt spannend om nu 'alleen' verder te gaan. Voelt ook wel raar. We waren aardig op elkaar ingespeeld na 5 dagen. Ik mis haar gezelschap, maar ben ook blij weer alleen te lopen en andere mensen te ontmoeten.

Geschreven door An.aan.de.wandel