Pamplona: de stad van de stierenrennen. Dat was duidelijk. Veel in de stad verwijst ernaar. Winkels, souvenirs en straatnamen. Met de arena net buiten het oude centrum. Ik hoorde dat steeds meer jongeren ertegen in opstand komen, maar de ouderen willen het gebeuren en de traditie in stand houden.
Zodra ik in de stad was naar een albergue gegaan en daarna de stad ingegaan. Naar de kathedraal. En een beetje rondgelopen. Voelde me een beetje verloren in de stad. Kwam een paar bekenden van die ochtend tegen, maar die gingen door naar de volgende plaats. De junge Deutsche Leute zag ik in de kathedraal, maar die zaten in een andere herberg. Mmm. 😏
's Avonds had ik bedacht uit eten te gaan, in een restaurant waar je goed voor wènig (Haags) kunt eten. Dat had ik alweer gehoord 😉.
In mijn herberg zaten 4 mannen in de keuken te eten. Ik liep langs hen naar de voordeur, maar het hoosde buiten! De mannen hadden eten over en vroegen of ik erbij kwam zitten. Werd het toch nog gezellig. Er was een restje eten, er was wijn, bier én gezelschap.
Garett uit Australië, Alan uit Nieuw Zeeland, Allistair en Kenny uit Engeland, waarvan de laatste in Spanje woont. En later kwam er nog een Canadees bij. Taal was dit keer geen probleem, prachtig om alle accenten te horen. Het gesprek ging van hot naar her, veel stoere mannenpraat en ineens de directe vraag: waarom een ieder de camino loopt. Eén was kort geleden na 37 jaar gescheiden. De Australiër was wat stil, toen hij aan de beurt was vertelde hij dat hij en zijn vrouw een kind hadden verloren bij de geboorte, dat zijn vrouw er niet over heen was gekomen en dat hij nu na 2 jaar gescheiden is en alles kwijt, huis, baan, alles. En hij was nu op weg om dit te verwerken en verder te komen. Ja, toen werd het stil. En emotioneel.

De volgende ochtend weer op pad, richting Alto del Perdon. Een stevige klim. Ik kwam een Australiër tegen die mij tegemoet kwam. Het was zijn tweede camino, maar nu vanaf Santiago naar Saint-Jean. Hij wilde alles eens vanuit een ander gezichtspunt zien. Het landschap, de ervaring van het tegen de stroom in lopen en zijn leven. Hij sprak een soort zegen uit, voor ik wegliep: dat mijn pad maar goed mag lopen en dat ik maar lieve mensen mag tegenkomen. Voelt als een kadootje, zo'n ontmoeting.
Alto del Perdon is een mooie plek, zie foto's. Het uitzicht is fantastisch!

Ik merk dat ik het alleen lopen fijn vind. Het is goed om je eigen tempo te bepalen. Tijd en rust om over van alles na te denken onder het lopen. Je ziet de omgeving, hoort de vogels. (Wel ondertussen op de gele pijltjes blijven letten!)
Beetje zingen, fluiten. Van alles komt er voorbij: Taizé, koorliedjes, Gracias a la vida (Mercedes Sosa).
Gisteren in een heel mooi klein kerkje hoorde ik de muziek van de film 'The mission', muziek van Ennio Morricone. Zo mooi! Ik moest er erg van huilen.

Wat ik lastig vind is dat iedereen mij voorbij gaat. Ik loop niet zo snel en een kleinere afstand per dag dan de meesten. Daarom zijn alle mensen met wie ik tot nu toe contact had al verder. Dat is nu eenmaal zo en iedere avond zijn er weer nieuwe mensen en contacten, soms bijzonder, soms leuk en soms nou ja, kan beter, zeg maar. Maar toch, om te accepteren dat dat zo is en daar tevreden mee te zijn, is nog wel een dingetje. 😊

Gisteren in Muruzábal in een prettige albergue, met een lieve gastvrouw. Ik had gezelschap van een opmerkelijk Duits drietal: Ingolf, Ana en Frank, die elkaar op de camino gevonden hebben. Ingolf was duidelijk de leader of the pack met een grote mond en vooral platte humor. Hij hield niet op tegen mij over 'der Rudi' (Carell). Hij had minder tijd dan de andere 2 om de Camino te lopen en hij bepaalde waar ze de volgende dag naar toe gingen. Een flinke afstand, onder protest van de andere 2. Hun rugzakken gaan met transport. Ana is een jonge vrouw uit Bosnië en is destijds met haar ouders naar Duitsland gevlucht. Frank is een zestiger? en komt uit Oost Duitsland. Ik kon zijn Duits niet verstaan. Grappig om te zien hoe deze 3 totaal verschillende mensen elkaar gevonden hebben. Toen Ana tegen mij mopperde over de afstand die zij per dag liepen, zei ik dat ze ook alleen kan gaan lopen en haar eigen afstand en tempo kan bepalen, maar dat was volgens haar geen optie.

Inmiddels ben ik in Lorca. Loop nu per dag zo'n 15-17 km denk ik. Hier zijn albergues genoeg. 😀 Per dag kan ik bedenken hoever ik wil lopen.

Geschreven door An.aan.de.wandel