Dag lieve mensen,
Dank voor jullie reacties weer, dat doet me goed. Afgelopen dagen vond ik het best pittig. En dan gaat het niet om het feit dat anderen sneller lopen, maar om het gevolg ervan. Ik eindig altijd een of 2 dorpen eerder dan anderen en zie mensen niet meer terug. Dus zijn contacten kort. En als dat kort en oppervlakkig is, is dat niet zo fijn. Ik voelde me alleen. En dan heb je inderdaad veel om over na te denken.
En dan helpt contact met het thuisfront: even appen en bellen met Eric en met mijn zus en mailtje van mijn moeder en jullie berichtjes...

En ineens gisteren kwam ik weer een aantal oude bekenden tegen. Mensen waarvan ik dacht dat die al ver op mij voor lagen.
Toen ik aankwam in een albergue in Viana (na 18 km), samen met de Duitse Laura met wie ik gelopen had, leek het daar beetje killig en ongezellig. Maar de 2 Franse dames van de vorige avond waren er ook. En Willeke kwam aan en nog een paar bekenden van haar, van een paar dagen ervoor. Ook 2 Amerikanen die ik eerder in een hostel had ontmoet.
De slaapzaal had 9 stapelbedden. Waarvan 2 bedden tegen elkaar geschoven waren. Toen ik mij net had geïnstalleerd, kwam het verzoek van de Franse Odille of ik in het bed naast haar wilde komen, omdat ze als de dood was dat er een man naast haar zou komen. Ja, stel je voor! 😉 dus ik ben verhuisd. Het gesprek van de Franse dames ging over snurkende mannen. Ronfler betekent snurken in het Frans, leuk woord! Het was frisjes in de hostel, warm douchen en dan je slaapzak in, is de beste remedie om warm te worden, ook om 4 uur 's middags!
Daarna ging ik met ene Paul (Engelsman) een sightseeing doen door Viana. Prachtig stadje, met weer enorme kerken. Bij een kleine outdoorwinkel wilde ik spray kopen voor mijn schoenen. En daar stond Alan (die ik in de albergue in Pamplona had ontmoet). Ik schat hem rond de 70. Hij was aan het dubben of hij een tweede wandelstok zou kopen. Paul was ook geïnteresseerd en ineens stonden beide kerels in de winkel enorm te mutsen over het wel of niet kopen van een stok. Pfff, dan zeggen ze iets over vrouwen!

Willeke had voorgesteld om te koken. Er was een goed uitgeruste keuken in de herberg.
Willeke zwaaide de scepter in de keuken, Hollandse pasta met veel groente. Het avondeten was enorm gezellig en lekker. We aten met zn 8en en dat werden er 10: eten genoeg en dit is hoe dat gaat: pak een bord en een stoel en schuif aan. Paar flessen vino tinto erbij. 😋.

De vrijwilligster van de herberg vertelde dat er een mis in de kerk was om 8 uur, waarbij de pelgrims gezegend werden.
We gingen met een klein groepje. Ook weer heel bijzonder. In de kleine kapel van een prachtige, immens grote kerk was de mis. En best nog wat mensen op een doordeweekse avond (de mis is iedere avond). Daarna kregen de aanwezige pelgrims (stuk of 10) de zegen door middel van een handoplegging (Buen Camino!) van de pastoor.
De nacht verliep rustig in een slaapzaal met 16 mensen, geen snurkers of ik slaap nu gewoon😀😀

Vandaag ongeveer 10 km gelopen naar Logroño. Het was dat of 20-22 km, en dat is me echt te veel. Maar het lopen ging niet lekker, ondanks dat het vrijwel vlak was. Liep vandaag ook met iemand mee. Ik wil morgen weer alleen lopen.
Maar nu ik Logroño heb bereikt, betekent het dat ik 234 km gelopen heb en nog 633 naar Santiago voor de boeg!

Gisteren op weg van Los Arcos naar Viana:
Ik liep door de stromende regen en was ernstig toe aan een pauze. Gewoon even zitten. En dan droog, graag. Het ging best redelijk met mijn achillespees, maar dat voordeel ben je zo weer kwijt als je niet op tijd rust. En dan de blaren.
Nergens iets om te zitten, nog geen steen. En dan ineens een oude schuilhut langs het pad: zo'n kleine stenen iglo, met een kleine, lage ingang. Ik liep er eerst aan voorbij, maar toen weer terug: dit komt toch echt op mijn pad! Regencape en stok buiten gehangen, even gluren of er geen beesten in zitten en toen met mijn lenige lijf me naar binnen gewurmd. Fantastisch! Er was een soort stenen verhoging, als een bank, bedekt met dennentakken. Van de voorbijgangers zag ik alleen de randjes van regencapen, onderbenen, modderschoenen en stokken. Sommige mensen bukten even om naar binnen te kijken. Ik kreeg nog gezelschap van 2 dames, waaronder de Duitse Laura. Ik heb mijn broodje daar droog op kunnen eten en sinaasappeltje gedeeld. En uitgerust. De Franse dames liepen langs en bukten: ohlala! Annika!
En dan zit je daar in zo'n eeuwenoud (denk ik) schuilhutje: wie heeft hier allemaal gezeten? Welke pelgrims en hoeveel zijn dat er wel niet geweest?

Het verhaal gaat een beetje door elkaar, maar jammer dan.
Vandaag heb ik gekozen voor een albergue van een kerk. Het is donativo: je mag geven wat je wilt. Dus wat kun je dan verwachten? Het is eenvoudig hier en een beetje oud, maar het is prima, meer heb je niet nodig. (Helemaal gelijk, Rita) We hebben gezamenlijk gegeten. Vóór de maaltijd het pelgrimslied gezongen: Ultreïa (Ultreïa, Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos! Vertaling: Vooruit! En verder! Moge God ons helpen!) Ik zat naast een familie (moeder, vader en zoon; beiden heten Marius) uit Zuid Afrika. Leuke taal. Er was gekookt door 2 mensen van de parochie. De man vertelde dat ze er iedere dag klaar voor zaten, maar dat er door het slechte weer dit seizoen, niet iedere dag pelgrims zijn en ze nu erg blij met ons waren.
We werden uitgenodigd voor een avondgebed in weer zo'n prachtige kerk. We waren met 16 mensen en het was heel mooi en intiem. Daarna weer naar boven om de keuken op te ruimen. Sta je af te drogen met 4 Zuid Koreaanse studenten.

En dan nog even dit:
*mijn achilles gaat beter. De blaren gaat wel. Maar heb vandaag een soort rubberen sokjes gekocht voor om de tenen. Jawel! Ook weer een tip die ik gisteren van iemand kreeg. En ik heb vanmiddag meteen een sokje doorgegeven aan een Deense vrouw, waarvan de teen er een stuk slechter aan toe was!
* Het is hier superkoud en regenachtig. Vandaag zo'n 8 graden. En dit blijft nog een paar dagen, zegt men. De Spanjaarden verontschuldigen zich tegenover ons voor het weer! Da's dan wel weer lief!
"The rain in Spain stays mainly in the plain" Geen idee wat het betekent, maar dat zinnetje zit al de hele dag in mijn hoofd. (Komt uit 'My fair lady')

Geschreven door An.aan.de.wandel