Dinsdag 12 april
Wauw, ik ben in Vezelay!

De gids zegt: Rocroi-Vezelay 386 km.
En tot Rocroi had ik uitgerekend 414 km. Das precies 800 km, dat ik in de benen heb. Wooha!

Toen ik vandaag de eerste blik op Vezelay wierp, was ik gewoon ontroerd. Het is een prachtig gezicht en het was zoiets van: wauw ik bén er bijna. Niet veel deed mij herinneren aan dat ik hier eerder geweest ben. Ooit met Kees, zo'n 15 jaar? geleden. Nou ja, het straatje wist ik nog: das klimmen, of in mijn geval dalen, want ik kwam nu van de andere kant. In mijn herinnering was het een grote grijze massa, die basiliek, ik wist alleen nog van de bijzondere bovenranden aan de pilaren.
Maar in de tussentijd is de basiliek opgeknapt. Prachtig wit is ie nu. En weer zoveel indrukwekkend beeldhouwwerk. En dan de deuren. Ik vind het ongelooflijk hoe mensen dit hebben kunnen maken, zoals bij al die grote kerken, kathedralen.

Ik had weer een bijzondere slaapplaats. Een kamer boven een galerie, ooit kunstenaars café, café Cabalus. Het was één en al vergane glorie en stervenskoud, maar gelukkig wel verwarming op mijn kamer. Een huis uit de 12de eeuw, ook niet voor te stellen. Muren van halve meter dik. En ooit 'modern' opgeknapt, met veel zwart, dus erg, érg donker. Nu één en al spinrag, maar nog best mooi. Beneden was een galerie. De dame was op leeftijd, beetje warrig en niet heel goed ter been. De kunst, veel beeldhouwwerk en van alles wat, heeft ze zelf gemaakt. Ik was haar aan het zoeken en opende een paar deuren, waarachter nog veel kunstschatten lagen. Kleding, boeken, schilderijen. En overal grote bolle glazen flessen. Ik zou hier gráág eens rondneuzen.

Even terug...
Was zondagavond (10 april) dus beland in Accolay. Ook een Vrienden op de fiets adres, maar vooral pelgrimsonderkomen, met de naam 'Repos et Respirer' (Rust en Adem of vrij vertaald: rust uit en kom op adem), alleen al voor de naam wil je er naar toe. Een Nederlandse gastvrouw, Petra, met haar hond Kobus. Een leuke vrouw, zo'n 10 jr jonger dan ik, die haar droom had waargemaakt.
Omdat ze net corona had gehad hebben we afstand gehouden en heb ik niet meer dan een blik in haar woonkamer/keuken geworpen. Mooi! Alles fris en kleurig vooral groen/blauw. En een roze oven!
Ik sliep boven op zolder, bereikbaar via een trap buitenom. Het turqois van de vloer weerkaatste tegen het schuine dak. Wow!
Ik was weer de enige, maar er was op de zolder plek voor 5 bedden en beneden nog 2. De zolder werd verder gebruikt voor yogalessen en danslessen, die ze geeft, ook online.

We hebben buiten lang zitten praten. Erg inspirerend om te horen waarom/hoe ze hier gekomen is en dit heeft aangepakt. Ze was een jaar vóór corona begonnen. Had dus ook nog geen idee hoe het loopt met de pelgrims in een normaal jaar.
Ze probeert groenten te verbouwen in de tuin, maar gaf aan te weinig tijd te hebben. Nu het pelgrimsseizoen goed op gang kwam was het hartstikke druk. Ze gaat eens per jaar een maand naar Nederland, in december. Dan helpt ze haar broer in Nijmegen die een slagerij heeft. Dat is dus ook druk + alle bezoekjes aan vrienden en verdere familie. Ze gaf aan weinig aan zichzelf toe te komen. Ik vroeg of ze geen vrijwilliger had/wilde om haar te helpen of te vervangen zodat ze op vakantie kon. Daar was ze nu wel mee bezig.
Misschien is dat iets voor mij. Ik ga erover nadenken. De maaltijden heeft ze boven voor me klaargezet. Een echte hollandse maaltijd met veel groente. Voor het eerst in mn leven brandnetel stamppot gegeten, met rookworst. De volgende ochtend is ze nog een stuk met me opgelopen.

Volgens Petra beginnen vanaf hier de hoogteverschillen wat groter te worden. Meer bergen dan heuvels.
Dit is gebied van de Yonne en ben al een tijdje in Bourgondië.

Maandag 11 april naar Lac Sauvin. Zo'n 17 km. Prachtig weer door bos, hoog-laag, weides. Het is zó mooi hier: alles groen, slingerweggetjes door het landschap met van die oude Franse dorpjes. Er is hier in praktisch elk dorp wel een 'lavoir', zo'n wasplaats uit vroeger tijden, waar sommige bewoners je trots naar verwijzen. Hier en daar een chateau.
Eeuwenoude kerken, soms erg mooi, soms...oud en allemaal dicht.

Lac Sauvin had iets geks bij binnenkomst: 2 plaatsnamen en gemeentes, aan weerszijde van de straat. Nog nooit gezien. Ik moest rechts zijn. Zie foto 😄

Onder een afdak met picknicktafels en een opslag van heel veel flesjes water was een deur. Binnen een grote ruimte met tafels en stoelen, keukengeluiden en etensgeuren. Op mijn geroep kwam er een kleine man tevoorschijn, schort voor: Olivier. Hij beheert een centrum voor ontvangst van pelgrims én schoolklassen. Groot terrein met veel gebouwtjes en aangebouwde tenten, picknicktafels, een groot veld, een grote circustent. Hij bracht me naar mijn onderkomen, waar Eddy buiten zat. Een Vlaamse pelgrim. We sliepen in soort barakken, 2 bedden per kamer en per 2 kamers een douche en toilet. Eenvoudig maar prima. We hadden ieder onze eigen kamer en verderop sliepen meer mensen, vrijwilligers waarschijnlijk.
Lekker weertje, gedoucht, kleren gewassen, die nog mooi aan de lijn konden drogen. Met Eddy de camino belevenissen van afgelopen dagen doorgenomen. (Tijdens de storm van vorige week, liep hij vol in de wind, geen schuilplaats. Zijn regencape was aan flarden gestormd)
Het eten was in de grote zaal, maar Olivier had voor ons buiten onder het afdak gedekt. Het kon nét met de temperatuur. Hij zei met een klein lachje: 'deze plek is beter voor jullie'. Binnen was het een herrie van jewelste van een grote groep kinders.
We kregen heerlijk eten: boeuf bourguignon met rijst en ook nog frieten erbij die over waren van de kids. Vooraf sla met tomaat en een ijsje toe.
Olivier had weinig tijd, was almaar druk, liep licht voorovergebogen met schort voor, altijd bezig. In de keuken waren vrijwilligers die hielpen met koken.

Mooie gesprekken met Eddy. Hij is (jazz) pianist, heeft les gegeven op het conservatorium in Antwerpen en heeft opgetreden. Hij is nu gepensioneerd. Hij liep de camino uit dankbaarheid. Voor alles wat hij in het leven heeft meegemaakt en heeft kunnen doen. Hij is van plan steeds een stuk te doen van 6-7 weken en dan weer naar huis.

Zag tijdens het eten een kleintje (echt nog jong:4-5 denk ik) met juf voorbij komen. Hevig snikkend dat ie naar zn mama wilde. Ach, gossie!!

Met ontbijt (12 april) kregen we een tafeltje in de hoek van de eetzaal bij de keuken. De kinderen kwamen beneden en gluurden door een buffet luikje wat er voor de lunch gekookt werd. En allemaal roepen om Olivier! Hij was erg geliefd bij ze, zo te zien.
De meester ging met een groepje zingen. Ik heb netjes gevraagd of ik een foto mocht maken en toen gingen ze poseren. 😊

Op naar Vezelay! Eddy en ik hadden afgesproken niet samen te lopen, beiden liever alleen. Bij een fromagerie bij een boerderie in het dorp kaas gekocht. Lekker!
En dan op mn gemak verder. In een gehucht voor Vezelay kwam een man zn huis uit en hij begon een praatje. Of ik naar St Jacques de Compostelle liep enzo. En hij liep een stukje met me op. Aan het einde van het paadje wenkte hij me: 'kom!' en toen wees hij tussen 2 boompjes door: een prachtig eerste zicht op Vezelay. Wat mooi!! Werd er emotioneel van. De man zei: nog 7 km lopen, over de weg 12. Jij bent er sneller dan de auto's...

Af en toe was Vezelay te zien, dat laatste stuk. Prachtig!
Een pelgrim op een bankje vertelde dat hij vanaf Parijs kwam en nu van Vezelay naar Jeruzalem ging lopen, via Assisi, dan Rome, Istanbul en verder. Jemig! 5-6000 km.

De laatste paar 100 meter naar Vezelay, zo mooi op een heuveltop gelegen, is een aardige klim....😅

Woensdagochtend 13 april om kw voor 7 verzamelen bij de pelgrimsontvangst, om samen naar de mis (of hoe heet dat 's ochtends vroeg) te gaan, waar pelgrims ook de zegen kregen.
In de kapel waren vooral zusters, net als in Taizé in het midden, vrijwilligers van het centrum en nog wat anderen, Eddy en ik, aan de zijkant. Er werd prachtig meerstemmig gezongen. Tijdens de viering werd Eddy onwel. De man die achter hem stond kon m nog net opvangen en op zn stoel helpen. Oef, das schrikken. Hij zei: het gaat wel, maar zweette verschrikkelijk en zag erg wit. Een zuster kwam vragen of hij ok was. Ik dacht: dadelijk heeft ie het aan zn hart.
Paar keer gevraagd of het ging. Hij wilde niet vertrekken. Aan het eind werden we naar voren geloodst voor de zegen. Hij kon amper op zn benen staan. Toen bleek pas dat wij de enige 2 waren die de zegen kregen, ik dacht dat er veel meer pelgrims achter ons zaten.
Na de viering kwam er een Nederlands sprekende zuster, een oudere non, genaamd Ruth naar hem toe en drong net als ik aan op het vragen naar een dokter. De vrijwilligers gingen het regelen. Hij is met hen teruggelopen naar de pelgrimsontvangst. Zr Ruth krabbelde haar telefoonnummer op een post-it die ze uit haar habijt tevoorschijn toverde en gaf het aan mij. Voor als ze nodig was om te vertalen, maar ze ging zo ook zelf nog langs.
Ben eerst even meegegaan naar de ontvangst. Eddy zat er wat slapjes bij. Ik ben naar mijn kamer aan de overkant van de straat gegaan en mn rugzak gaan pakken. Toen ik terugkwam ging het al beter en had hij zn oude kleur weer terug. De vrijwilliger had bedacht dat het van de emotie kwam van de zegening 🙄 en heeft dit naar alle waarschijnlijkheid ook tegen de dokter gezegd. Het telefonisch advies was: 24 uur rust houden en indien nodig de pompiers bellen. Dat is hier brandweer en amulance in één, begrijp ik.
Zuster Ruth zei nog heel wijs: maar hij werd al onwel vóór hij de zegen kreeg. 😆

Fijn dat hij op deze plek was, waar hij kon blijven en waar vrijwilligers waren die m in de gaten konden houden.
Zr Ruth bood aan een stukje met mij op te lopen en een ander, mooier paadje te wijzen, Vezelay uit. En zo liep ik rond 9 uur met haar de heuvel af. Zij op blote voeten in haar jezussandalen. Ze vertelde dat ze zelf hartproblemen had en binnenkort een stent zou krijgen. Ze mocht zich niet te veel inspannen. Ha, dan moet je in Vezelay wonen. Iedere wandeling is inspannend! Ze vertelde dat ze alleen, achter de basiliek, boven het museum woont. Ze woont hier zo'n 12 jaar en daarvoor in Parijs. Op mijn vraag of ze bewust had gekozen naar Frankrijk te gaan zei ze: 'De Heer heeft mij geroepen en ik ben gegaan. Ik zelf had hier nooit voor gekozen. Zeker niet als ik had geweten hoe het hier is.' Ze vond het moeilijk dat Fransen niet echt zeggen wat ze vinden en dat zij als Nederlandse veel directer is.
Waar het pad steiler naar beneden ging afscheid genomen en met haar aanwijzingen weer verder. En zij over een minder steil weggetje terug naar boven. Mooi mens en bijzonder zo'n leven 'geroepen door de Heer', maar het het had ook iets eenzaams of misschien meer berustend.

Het was een prachtige dag weer en een erg mooi paadje. Onder aan de heuvel was een soort lavoir, zr Ruth had het over een fontein gehad. Toen ik een foto stond te maken was daar ineens één van de vrijwilligers van de ontvangst.
Hij deed zijn dagelijkse ochtendrondje om in conditie te blijven, want als zijn vrijwilligers periode erop zat dan gaat hij zelf vanuit Vezelay lopen naar Santiago. Hij had er flink de sokken in. In Saint Père liet hij mij de kerk zien en even verder de oude kerk/basiliek, nu een ruïne. Later is de basiliek op de heuvel ervoor in de plaats gekomen.
Hij wees me op een omgewoelde hoop langs het pad: door een wild zwijn. En een terugblik op Vezelay. Prachtig.
Na enkele kilometers elkaar buen camino gewenst en ik was weer alleen. Niet voor lang. Een pelgrim kwam mij tegemoet. 🤔
Das wel bijzonder, maar er zijn mensen die andersom lopen. Hij vroeg me in het Frans waar ik heen liep en vandaan kwam. Oei, hij was óók vertrokken uit Vezelay. Al kilometers aan het lopen en nu....een rondje gedaan? Hij zei dat hij de markeringen had gevolgd. Vreemd verhaal. Nu lopen er wel meer routes rond Vezelay, maar toch. Ik denk dat hij zn route kaart op de kop heeft gehouden 😄. Zelfs 2 dorpen verder zei hij dat hij al geweest was. En ja, hij liep hard.
Na poosje ben ik neergeploft op de leuning van een brug en is hij doorgelopen, meteen de vaart erin.
Prachtige route en stralend weer. Onderweg naar het gehucht Le Chemin, zo'n 25 km van Vezelay. Huberta de Nederlandse gastvrouw had gezegd dat als het te ver was men hier makkelijk meegenomen werd met liften. Maar ja, dan moet je wél op de weg lopen. Rond de middag van de route af, op de weg. Niet ideaal, want smalle weg en weinig berm. Niet handig als auto's stoppen. Dus heb er best wat voorbij laten gaan. En dan toch zelf maar lopen. Uiteindelijk dacht ik en nú liften. De eerste auto die langskwam, en meteen stopte, was een deux chevaux. Wah! Fantastisch. Deze zie je zelfs in Frankrijk weinig.
Een vrolijke vrouw bestuurde de eend, was ook eens naar Santiago gelopen én wilde een herberg in Bazoches beginnen. Hoe ist mogelijk! Ze nodigde me uit om bij haar te lunchen, wat ik afgeslagen heb, want had al een broodje gegeten en moest nog ver. Ook haar aanbod om me helemaal naar de herberg in Le Chemin te brengen sloeg ik af 🤔 en toen werd de lift 2-3 kilometer, tot Bazoches. Nou ja, scheelde toch een klein uurtje lopen voor mij.
In Bazoches een prachtig kerkje bekeken.
Daarna nog een lift, die was iets minder fijn. Bij een mannetje ingestapt die niet snapte waar ik heen wilde, naar zn eigen huis reed, 2 km verder, van de route af, erop aandrong dat ik kwam koffie drinken....
Misschien allemaal goed bedoeld, maar nee bedankt. En ben het laatste stukje dan toch maar gaan lopen, met nog een leuk klimmetje. Pfff 22 km.

Tot zover maar weer. Ik begin achterop te raken met mijn verhaal. Ach.

Het gaat heel goed met mij, voor zover jullie dat nog niet uit de tekst hebben kunnen halen. Ik geniet enorm van dit land met al zn charme, prachtige natuur, rommeligheid, oude dorpen en stadjes en de mensen. Ik geniet van de sfeer, nu meer en meer het gevoel te hebben een pelgrimspad te lopen, vooral door de ontmoetingen en ook wat het met mezelf doet. Meer rust, iets meer kunnen loslaten (blijft lastig), iets wat me aan het denken zet of een mooi inzicht. Én de toevalligheden die gebeuren. Die ook weer geen toevalligheden zijn. Van die kleine dingen (dat ik precies 800 km heb gelopen naar Vezelay) en ook de lift die ik kreeg met slecht weer, de lift van vandaag met de vrouw in de eend. Dat alles maakt deze reis bijzonder. En het mooie weer is daarbij een kadootje.
Ik ben dankbaar dat ik dit mag doen, dat het kan en dat mijn lijf het volhoudt, zonder al te veel klachten.

Tijd om te gaan slapen. Het is vandaag Goede Vrijdag. Ik heb om mij heen, onder de pelgrims, in Frankrijk nog weinig kerkelijke of religieuze activiteit kunnen bespeuren. Ja, wel in Vezelay, natuurlijk.
Ook vandaag in dit dorp geen dienst op vrijdagavond. Ik ben de kruisgang, de afbeeldingen die in de kerk hangen over het lijdensverhaal, vanmiddag langsgelopen. Toch nog iets van Goede Vrijdag.
En er lijken na Vezelay langs de route wel meer kerken open, gelukkig.

Wens jullie allen goede Paasdagen. Met mooie vieringen, gezelligheid met dierbaren en de zon erbij.

Accolay - Lac Sauvin - Vezelay - Le Chemin

Geschreven door An.aan.de.wandel