Woensdag 25 april. Lig even op bed. Bijna 6 uur. Vanmiddag (woensdag) aangekomen in Calzadilla de la Cueza. Er zijn hier 3 concurerende albergues op een kluitje. Ik had blijkbaar een niet bestaande herberg op geschreven voor het transport en ze hebben mijn rugzak in de municipal (gemeente herberg) gezet. Vind het best. Ik kwam hier aan en zag al een groep mensen heerlijk op terras van de albergue ernaast aan het bier en ik liep te zoeken naar de niet bestaande albergue. Arthur uit Polen, met wie ik de laatste kilometers liep, had een snelle inspectie gedaan welke herberg er beter uitzag, deze municipal is nieuwer en er was nog een hele lege slaapzaal... Nu niet meer 😩.

Het was een pittige dag vandaag. De eerste wekker ging iets over 5 af 😧. En daarna onophoudelijk gerommel. Om even over 7 was ik aan de wandel. Heerlijk zo vroeg. De zon die opkomt, mooi licht. De vogels. Dan 6 km lopen en in volgende dorp ontbijt, even gewacht tot de supermarkt openging en eten voor onderweg gekocht. Want een lange wandeling, zonder dorp oid. Én vlak èn lijkend op Holland, op Anna Paulowna zelfs. Ongeveer 23 km gelopen, waarvan iets van 15 km alleen maar rechtdoor. De Romeinen vervoerden vroeger het goud dat ze in Astorga hadden gevonden over dit pad. En hebben het pad als langs een lineaal aangelegd.
Ben blij dat ik nu op de eindbestemming ben. 😅
De laatste dagen veel alleen gelopen en zeker door het rustiger landschap nog meer gelegenheid om na te denken. Jörg, de Duitser van de eerste week appt mij nog regelmatig: waar hij uithangt en als hij op een mooie speciale plek is geweest (best handig). Hij appte: A pelgrim goes to Burgos for his body. After Burgos he walks for his soul. Het zal niet geheel de juiste vertaling zijn, maar de strekking is duidelijk, denk ik. Ik ga het ervaren, of het ook zo is.

Gisteren (dinsdag) ook een lange dag en warm. Onderweg kwam ik ineens Carla tegen. Miraculo! riep ze. Het was een warm weerzien, uiteraard met tranen. Zij begon meteen in een stortvloed aan Italiaans dingen aan mij te vragen en te vertellen. Zij was wederom bij de dokter geweest en haar voet was nu ingetaped. Haar telefoon had het weer begeven en ze had in Burgos een nieuw scherm gekocht. Dat moest besteld worden en daarom was ze een nacht langer gebleven; iedereen zo zijn eigen reden voor een nachtje langer in Burgos. 😜 Ze had haar caminoschelp die eerder bij transport in twee was gebroken (voor haar erg symbolisch dat dat gebeurd was), de ene helft aan haar rugzak en de andere aan haar stok vastgemaakt. Ze vroeg of ze haar stok (een lange dikke tak, haar steun en toeverlaat) mee kon nemen naar huis, in het vliegtuig. Geen idee, vast wel.
We hebben gelopen, samen pauze gehouden en via google translate en in simpele zinnen gekletst. Haar Engels wordt al beter.
Uiteindelijk is zij gisteren nog een dorp verder gelopen. We hadden bedacht elkaar vandaag wel weer tegen te komen: maar nee. En dit keer dus heel nonchalant afscheid genomen! 😊

Gisterenmiddag kwam ik in Villalcázar de Sirga. Een fijne herberg met een heerlijke tuin, met hier en daar boompje, tulpen en narcissen. Geinstalleerd, wasje gedaan en tussen het wasgoed van iedereen lekker buiten gezeten met een biertje. Iedereen was bezig met wasjes doen, dagboek schrijven en telefoon. Alles in grote rust. Na 6en kwam Ben binnen, helemaal stuk, meer dan 30 km gelopen.
We hebben met zijn 6en gegeten bij de bar: Lauren (Australië), Michael (Wales), Ben (Amerika), Dong-So oftewel Lee (Korea), Arthur (Polen). Fijn toch dat dat allemaal samenkomt.
Grappig verhaal: Ben kwam binnen en zei dat ik gezocht werd door iemand die hij ontmoet had. 😯 Er was een Poolse man, die nog geen landgenoten had ontmoet. De 2 Spaanse dames uit San Bol van een paar dagen geleden, hadden tegen hem gezegd dat ze een vrouw uit Poland (ik dus) hadden ontmoet en dat Ben mijn naam wist. Ben kon hem toen vertellen dat ik niet uit Poland maar uit Holland kwam. Erg grappig, die verwarring door de taal.
En gisteren kwam de Pool uiteindelijk ook in dezelfde herberg. De caminowereld is maar klein. 😊 Ik merk ook dat nu ik rond de 20 km loop, ik veel meer dezelfde mensen zie.

De dag ervoor was ik in een herberg in Boadilla del Camino. Prachtige namen allemaal. Die avond in de herberg met een Frans echtpaar gegeten en geconverseerd. Dat ging best redelijk. De slaapzaal was een grote ruimte met 7 stapelbedden. Aan de bovenkant waren alle ruimtes open, onder een puntdak. Dat merkte je in de avond, omdat de bar nog een tijdje open was en het gelach en gepraat rechtstreeks naar boven kwam en in de nacht, als iemand naar toilet ging... Er werd ook weer fors gesnurkt. Kan me er niet eens meer aan ergeren. De Fransman zei de volgende ochtend: het was "un concert de ronflement". Volgens mij was hij één van de muzikanten...😂

Gisteravond gingen we met een grote groep in het dorpje eten, er kwamen steeds meer mensen bij. Een aantal mensen kenden elkaar van eerdere albergues of hebben met elkaar opgelopen, maar er waren ook mensen die alleen waren bij gevraagd. Voor mij waren er 3 bekenden van de vorige avond (Lauren, Ben en Arthur) en nog een echtpaar uit Zuid Afrika (Gordon en Susan) van een paar avonden geleden. Erg lieve mensen en we waren elkaar de laatste dagen steeds gepasseerd.
Tijdens het eten kwam er nog een Duitse man binnen en hij schoof aan. Ik stelde mijzelf aan hem voor op het moment dat de dame van het restaurant zijn bestelling op wilde nemen. Toen ging zij zich ook voorstellen aan mij. Erg grappig.

De meeste van deze groep eters lag op 'mijn' slaapzaal. ' s Middags hadden Arthur en ik de ramen opengezet, maar het was wel koud geworden. De dame van de albergue (een stevige, jonge tante die alleen al door haar stemgeluid duidelijk maakte wie de tent runde) was naar boven gekomen vóór het eten om de ramen te sluiten. Frío vond ze het. Vervolgens ging ze uitleggen dat de verwarming aanging 's nachts en liet ook even zien hoe de thermostaat werkte: mooi zo!
Toen wij terugkwamen uit het restaurant was het op de zaal 23 graden. Vreselijk!
Ik ben meteen aan de knop gaan draaien. Maar toen kwam de Spaanse hospitalero eraan. Oeps en ze begon van alles te roepen in het Spaans met haar (pardon) snerpende stem. Arthur zat op het bed naast me te grinniken, want hij voorzag dat ik op mijn kop zou krijgen vanwege mijn initiatief. Maar nee, ze was aan het tellen of iedereen binnen was, omdat de deur om 9 uur dicht ging. Ben ontbrak. 2 meiden deden het raam open om hem buiten te roepen. Dat vond de hospitalero geen goed idee. Even later kwam Ben doodgemoedereerd aangelopen.
Daarna een hoop drukte en heen en weer geloop naar wc en badkamers. Zodra de hospitalero haar hielen had gelicht deed ik het raampje naast mijn bed open. Maar ineens kwam ze er weer aan. Arthur maakte een soort duikvlucht om het raam te sluiten. Ik kreeg er de slappe lach van. We leken wel een stel kleuters. Het leek wel zo'n schoolkamp van vroeger, waar je dan stiekum liep te doen.
Nou ja, uiteindelijk had ik de thermostaat op 18 gezet, het raam open, vrijwel geen snurkers, maar slapen: ho maar!

Vandaag, donderdag was een mooie dag. Licht glooiend landschap, een paar leuke dorpjes, afwisselender dan gisteren. In de verte de toppen van Picos de Europa. Het weer was aangenaam: zon met een windje. Ontbijt genuttigd in de bar van de naastgelegen albergue. Vandaag gelopen met Ben, Arthur en Elias, een 19 jarige Duitse jongen, voor wie dit zijn eerste buitenlandse reis alleen was. Het was een leuke dag. Veel gelachen, soms gezongen met één van de mannen (Edelweiss; Gute nacht, Freunden ; Herman van Veen) En grappige gesprekken met Elias, over zijn toekomst, zijn muzieksmaak( wat toch vooral de smaak van zijn moeder was) en over Taizé waar hij was geweest. Vlak voor Sahagun, mijn eindbestemming voor vandaag, afscheid genomen van Arthur. Hij wilde nog zo'n 10 km verder lopen. Gisteren tijdens het eten vertelde hij vol trots dat hij voor 33 euro een vliegticket terug naar Polen heeft geboekt, vanaf Porto op 15 mei. Even later kwam hij erachter dat hij erg krap gerekend heeft en nu per dag 30 km of meer moet lopen, om Santiago te kunnen bereiken en nog meer als hij ook nog naar Finisterre wil.
Tja, dan moet je inderdaad doorlopen of een nieuwe vliegticket kopen.
Met Ben en Elias nog even een ommetje (alternatieve route) gelopen naar een kapel met de "Virgin del puente". Elias zat net daarvoor te klagen dat hij honger had. Mijn chocola wilde hij niet aannemen. Bij de kapel zat een Frans koppel, met hun 4 Bordercollies te picknicken. En zij boden vanuit het niks cake, baksels en tomaten aan. Elias vond het maar een gek toeval. Ik niet.
Bij de kapel stond ook een soort "poort"; deze plek ligt op de helft van de Camino.

Ik heb mijn rugzak laten brengen naar de albergue van het klooster (Benedictijnen) in Sahagún. De anderen zijn doorgelopen naar een volgende dorp of in een andere albergue. Volgens de app heeft deze, slechts 12 bedden. Volgens mijn boekje (oude info) was het er simpel en geen warm water. Maar integendeel: ik lig op een kamer van 2 bedden, met een eigen badkamer. Heerlijk hoor, even alleen op een kamer. Om 5 uur was er thee. Ik ben 1 van de 4 gasten ( Spaanse man en vader en zoon uit Canada) Er zijn 3 broeders die deze albergue runnen. Dus weer ben ik de enige vrouw. Om half 7 was er een mis met daarna een zegening van de pelgrims. De voorganger was één van de broeders. Dat maakte het wel meer bijzonder en persoonlijk, omdat ik net nog thee met hem zat te drinken. De zusters die hier wonen zijn Benedictinessen. Een van hen gaf ook de zegen mee. Het ontroerde me erg, dit keer. Kreeg de zegen mee op een klein kaartje in het Engels. Toen ik me omdraaide waren de gemeenteleden (stuk of 8) vertrokken. Ook zij zien dit iedere mis. Maar de broeder deed het vol overgave. De broeders wonen niet in dit gebouw. Voor het avondeten werd verteld dat er van de gasten wordt verwacht dat zij iets meebrengen en dat de broeders 1 gang verzorgen. De vader en zoon aten niet mee. Dus ik zat met de broeders en de Spaanse man aan tafel. Voertaal Spaans en hier en daar vertaling in Engels. Ik had sla gemaakt. Gelukkig was er een winkel om de hoek. Ook weer bijzonder om zo te eten.

Morgen naar El Burgo Ranero. 18 km
Jullie allen een mooie koningsdag toegewenst! Veel plezier! En fijne vakantie voor diegenen die dat hebben!

Geschreven door An.aan.de.wandel