Mijn laatste 2 wandeldagen: maandag van de gite Ecoasis naar Cajarc. Het begon goed: na een kilometer ofzo kwam ik erachter dat ik mijn stokken vergeten was. Ik wist dat het een keer zou gebeuren. Ik gebruik mijn stokken niet de hele tijd, dus ik mis ze niet meteen. Was allang blij dat ik niet nóg verder was. En ik was niet de enige, ik kwam pelgrims tegen die na mij uit de gite waren vertrokken en die mij verbaasd aankeken. Maar toen ik zei: ...mes bâtons...was er nog iemand die rechtsomkeert maakte. Afijn, de relatief korte afstand van 13 km naar Cajarc werd al langer....😊
Een paar kilometer na de gite was een dolmen te zien. Een hunebed, maar dan andersoortige stenen. De dame van de gite had ons verteld dat we bij de hunebed de heuvel op konden lopen en dan een mooier bewaard exemplaar konden zien + uitzicht. En inderdaad. Vooral een prachtig uitzicht rondom. Dit gebied is het regionaal natuurgebied van des Causses du Quercy, oftewel de kalkplateaus. Omdat er weinig vruchtbare grond is, zijn er vooral kleine percelen, afgezet door stenen muurtjes.
Op de heuvel kwam ik Clarisse tegen die stond te genieten van alles wat ze zag. Ik heb die dag een paar keer een stuk met haar opgelopen.
We kwamen een groep wandelaars tegen die een rondleiding kreeg. En wíj kregen weer uitleg wat ze aan het doen waren. Het was een groep vrijwilligers die de stenen muren in de omgeving (tussen de verschillende stukken land en langs de paden) gaan herstellen. En er waren kunstenaars bij, die stenen gaan beschilderen. Zij werden rondgeleid om een idee te krijgen van het landschap en de regio. En wij pikten er ook weer wat van mee, want kregen van de rondleider een korte uitleg op een geitenboerderij.
En ineens een hap in mijn been. Één van de honden die er rondliepen had in mijn kuit gehapt. Gelukkig niet dóór gebeten, geen gat in mijn broek, geen bloed. Had de hond niet zien aankomen.
Ok, verder gelopen met Clarisse. Beetje babbelen of vooral Clarisse aan het woord. Over het drama voor Frankrijk van de Notre Dame en dat nu ook onderzocht wordt of het geen aanval was uit de moslim hoek. Uh, je bedoelt terrorisme hoek? Want dat zou toch het meest voor de hand liggen om het Franse volk zo in het hart te raken. Volgens haar was een aanval van terroristen meer aannemelijk dan rokende bouwvakkers.
Zij vertelde dat na 2 dagen! het geld al bijeengebracht was om de kathedraal te herbouwen. En nu is er een strijd gaande hóe de Notre Dame herbouwd moet worden: volgens het meer conservatieve deel van de bevolking uiteraard precies zoals het was met dezelfde materialen en de andere helft van de bevolking die een combinatie van oud en modern wil. Volgens Clarisse een serieuze strijd. 😯 Maar het zou toch jammer zijn dat de Notre Dame, dat nationalistische en religieuze symbool van Frankrijk, dan zo'n strijd teweegbrengt...
Net als vele andere Fransen houdt Clarisse erg van Frankrijk. Ze heeft het wel een paar keer gezegd. Omdat het zo mooi is en zoveel verschillende landschappen heeft en het eten goed is en... Als je de gemiddelde Fransman/vrouw over zijn/haar land hoort praten is dat echt anders dan wanneer je een Duitser of Nederlander hoort over eigen land. Wat een trots en vaderlandsliefde! Nu ben ik óók gek op Frankrijk (én op mijn eigen land), maar ik krijg af en toe een beetje jeuk van die Fransen.

We waren vooraf gewaarschuwd voor een andere route op dit traject, om die vooral niét te nemen. Dus hebben we een iets kortere 'variante' links laten liggen. Maar de route die we liepen klopte niet met mijn app en voor mijn gevoel kwam er weer geen einde aan wat toch maar 13 km zou zijn.
En ik merk dat ik regelmatig een aantal km vóór het einde denk: had best nog wat verder gekund vandaag en dan 1-2 km voor de eindstreep slaat ineens de vermoeidheid toe. Als een man met de hamer. En Clarisse waarschuwde me om niet in het gras te gaan zitten, omdat je dan risico loopt op teken. En daar krijg je allerlei vreselijke klachten van, ja ik weet het, maar ja als je moe bent. En controleren op teken moet toch!

En uiteindelijk Cajarc bereikt.
Klein en rustig stadje.
Ik kwam terecht bij de chambre d' hôtes van Evelyne & Roland een gepensioneerd echtpaar, in een bungalow met prachtige tuin. Het was rond 2 uur en toen ze hoorden dat ik nog niet geluncht had, gingen ze meteen iets voor mij klaarmaken. Lieve mensen, als ik wat te vragen of te regelen had, geen probleem.
In de middag een rondje Cajarc gedaan. Het heeft een oud centrum, waar je kris-kras zó doorheen bent. En het ligt aan de Lot. Foto's gemaakt van de Lot en een oude brug. Een oudere heer sprak mij aan. Ik dacht dat hij zei dat ik geen foto's mocht maken, maar het was gewoon een babbeltje. Meteen vragen waar ik vandaan kwam: 'oh Holland, even verderop woont een Hollandse vrouw' en hij wijzen waar het was. Ze was een artiste. Ja, én? Nou, ik kon daar best even langsgaan. Dacht het toch niet.
Even verderop weer een mannetje. Babbel de babbel en ik vroeg de weg naar een oude kapel. Laat hij daar nou net naar toe onderweg zijn! Dus ik met hem mee. Toen hij hoorde dat ik Nederlandse was begon hij ook meteen te wijzen naar 'de Hollandse in Cajarc' en daarna de vraag of ik wel wist wie er in Cajarc geboren waren of gewoond hadden? François Sagan (schrijfster), George Pompidou (centre Pompidou Parijs, o nee, voormalig premier) en nog een of andere komiek. Check ✅
Gezellig babbelend, ook in het Engels, met meneer over een weggetje gelopen met aan weerszijden volkstuinen. Ik kreeg uitleg over de bouw van de kapel en over de loop van de Lot: waarom hij zo breed was op dat punt. En dat had met een waterkracht centrale verderop te maken. Heerlijk wandelingetje, lekker zo, zonder rugzak.

s 'Avonds gegeten in de hotel/ gite van Clarisse. Samen met nog 4 anderen, was gezellig.

De volgende ochtend ontbeten met en uitgezwaaid door Evelyne. Op naar Limogne, mijn laatste wandeldag. Er hing een prachtige nevel tegen de rotsen. Meteen na Cajarc een stevige klim en ik kwam John (Amerikaan) tegen, met wie ik de vorige avond gegeten had.
Een paar uurtjes samen gelopen. De tijd én de helling gaan dan veel sneller. En dat is fijn! Hij heeft oa verteld over zijn familiegeschiedenis. Zijn opa was geboren in Engeland en was al jong wees. En hij is per schip naar Canada gebracht toen hij 10 jaar was. Om daar te gaan werken. Men dacht in die tijd dat hij katholiek was en hij werd in het Franstalig deel van Canada ondergebracht bij een katholieke familie op een boerderij. Wat een drama als je daar over nadenkt. In die tijd zijn er honderden wezen uit Engeland naar Canada verscheept. Opa heeft altijd tegen de familie verteld dat hij zelf is weggelopen en als verstekeling per schip in Canada is gekomen, uit schaamte voor het werkelijke verhaal. Pas een aantal jaren geleden kwam de broer van John achter dit verhaal.
En ik heb verteld over mijn vader die in de 1950 als 25 jarige naar Amerika ging, om ervaring op te doen, 'stage te lopen' op Amerikaanse boerenbedrijven. En over het dagboek dat hij bijhield.
En we kwamen bijzondere slakken tegen en honderd- of duizendpootjes. En een paar mooie gehuchten. Met die echte Franse charme.😍

Volgens de wandelgids geen koffiestop vandaag, maar die was er toch. Vlak voor een dorp, waar de route niet doorheenging, bij een schuurtje en een bron met oude wasplaats, heeft een man een prachtige plek gemaakt. Helemaal aangekleed met een gordijn aan gekleurde jacobsschelpen, borden met spreuken en foto's en van alles over de Chemin. Onder een paar parasolletjes verkocht hij koffie en thee uit thermosflessen en fris uit koelboxen. En appeltaart. Zó leuk, die plekjes. En het was de verzamelplek van de oudjes uit het dorp, die daar dan met de auto naar toe komen en allemaal op een rijtje zaten. Beetje kletsen en kijken naar het handjevol (iets meer) pelgrims dat neerstrijkt.
Al snel kwamen ook de andere mensen met wie ik de avond ervoor gegeten had aanlopen. Lunch met slechte koffie, appeltaart en ieder zn eigen brood (en kaas). Lekker hoor! En wat de een teveel heeft kan de ander weer gebruiken.

Daarna ieder apart vertrokken. Kwam een boer op de fiets tegen, met hond en daarachter flinke kudde schapen. Altijd leuk.
Heerlijk gelopen, na de eerste klim van de ochtend, was de rest goed te doen. En toch weer de man met de hamer na 17 km. Poh!
Maar toen ik in Limogne-en-Quercy aankwam was daar een terras met bekenden en bier.
Dat was het dan. Einde wandeling.

De gite was fijn; nog meer bekenden, een kamer alleen en lekker eten.

Geschreven door An.aan.de.wandel