Vandaag een leuke excursie. Het was allemaal nog wat onduidelijk. Volgens Peter was het boottochtje niet echt de moeite en konden we beter met de stoeltjeslift en daar een wandeling maken. Maar op een of andere manier was dat onmogelijk. Het is hier soms lastig om af te wijken. Onderweg terug zetten we dan wel een aantal mensen af bij de drie pagodes die ik gisteren al zag. En ik vind het wel best om vanmiddag niet veel op het programma te hebben. Ik ben niet superfit vanwege die aanhoudende loopneus. Heel vervelend.

We rijden een 20 km naar het dorpje Xizhou, waar Peter heeft afgesproken met John (dat is natuurlijk niet zijn Chinese naam). Hij introduceert zich zelf kort en vertelt dan over het dorp. We gaan naar de tempel die weer anders is dan hetgeen we meestal zien. Het is een Penzhu tempel. Een volksgeloof. Vanzelfsprekend kun je ook hier weer heen als je een onvervulde kinderwens hebt, maar ook met allerlei andere miserie en – heel praktisch – de tempel is ook een soort gemeenschapshuis. Voorzien van de gebruikelijke fel gekleurde kitsch beelden, deze keer ook wat cowboys op paarden, de strekking hiervan is me volledig ontgaan. In het kader van openbaarheid van bestuur, het lijkt hier de NSC wel, hangt er buiten op de muur een briefje met de inkomsten en uitgaven. Natuurlijk wordt er wierook gebrand, schoongemaakt enz. ’s middags komen de gepensioneerde vrouwen er bidden omdat ze eigenlijk verder niets te doen hebben, de mannen spelen dan namelijk mahjong. Voordeel van dit systeem is dat het duidelijk is waar je aan toe bent. Alhoewel ik niet denk dat de voor mij bestemde rol in dit systeem me zou passen.

We gaan zo verder te voet en komen uit bij een groot gebouw dat een soort van dienst heeft gedaan als universiteit van Wuhan in de 2e wereldoorlog of net erna. Er is nog een lokaaltje ingericht met griezelig echte poppen. Universitaire opleiding is hier heel belangrijk. Met een universitaire graad kun je in overheidsdienst komen en zo van alles regelen en ritselen. Daarom is er ook heel veel druk van ouders op kinderen. Zeker nog in de tijd van de een-kinds-politiek was het belangrijk dat je kind het goed deed, daar had je dan zelf ook weer voordeel van.

Nog weer wat verder in het dorpje dat ook nog weer de meest bizarre elektriciteitsvoorzieningen en schakelingen op straat heeft gaan we even naar het marktje. Iedereen heeft wel weer wat gekocht. Ik heb dan toch maar een cap gekocht want de zon is ongenadig. En een paar schattige geborduurde schoentjes voor de kleine Sophie en een bakje aardbeien, die overheerlijk ruiken.
Je ziet ook hier weer voornamelijk veel oude vrouwen. Soms met enkel een mandje eieren of een paar stukjes groente voor zich. Er zal hier ook wel niet veel ouderdomspensioen zijn. En voor Yolanda vond ik ook nog uitbreiding voor haar verzameling. Maar je kunt hier ook bij een oma vuurwerk kopen net zo makkelijk. Of een gehalveerde varkenssnuit, volledige koppen, poten enz.

Een bezoek aan zo’n mooi groot Bai huis mag zeker niet ontbreken, dus neemt Jon ons mee naar zo’n huis, waarbij hij uitleg geeft, ookal komen we niet verder dan de binnenplaats. Aan de buitenkant kun je het huis al wat “lezen” . Tijdens “de Grote sprong voorwaarts” van Mao werden er bij de familie waarvan het huis was zo nog 3 of 4 andere gezinnen ondergebracht. Als het intellectuelen of landeigenaren waren, werden die naar kampen of naar het platteland gestuurd of ze verdwenen domweg.

(beter kun je dus spreken over Mao zijn “holocaust”. Mao past naadloos tussen Hitler en Stalin. Hij heeft ook de dood (vaak ook hongerdood) van miljoenen op zijn geweten. Maar het strekt te ver om daar nu verder over uit te wijden, maar heb hier al het nodige over gelezen en gehoord de afgelopen jaren).

De buitenkant van het huis is van leem dat goed isoleert tegen warmte en koude. Er is een stuk witgeverfd, waardoorheen je nog Chinese karakters kunt zien. Een communistische leus. In zo’n huis ging het er ook communistisch aan toe. Een stille getuige is nog een schema net binnen de poort, waarop de familienamen zijn vermeld en het aantal punten dat je had verdiend (een punt voor een dag werk), daarmee kon je dan eten “kopen”.

De mooi versierde entreepoorten met hun verschillende lagen, verwijzen naar de drie drupppels. Je moet de regen zo lang mogelijk op je huis houden, geeft voorspoed of zoiets, dus als die regen dan van het ene op het andere niveau voordat het op de grond druppelt, duurt het even. Op de binnenplaats zien we weer karakters: het familiemotto. Het zicht op de benedenverdieping wordt ontnomen door allerhande batiktextiel. Ik loop al een tijd te kijken naar zo’n blauw wit blousjasje, maar de prijzen gaan alle kanten op. Martine, die een beetje Chinees spreekt, helpt me met passen en de maat (het moest even snel voordat we weer door gingen) en de prijs. Zonder haar hulp en advies had ik het niet gedaan. Maar ik ben er blij mee!

Inmiddels heeft iedereen wel honger gekregen en gaan we lunchen, weer met twee grote draaitafels, waardoor je van alles kan proeven. Onderweg waan ik me weer even in Iran; heerlijk geurende rozen liggen te drogen. Ze maken er o.a. koekjes van. In de bakkerij er tegenover staat een mandje bloemblaadjes tussen de zakken meel voor direct gebruik. We nemen daarna afscheid van John en rijden terug naar het hotel via de 3 pagodes. Ik was even mijn blauwe afritsbroek en een stel wollen wandelsokken (drogen snel). De broek gaat kletsnat (in je eentje een broek uitwringen gaat niet zo makkelijk), er kwam soep af. Ik gooi hem maar vrijelijk over de reling van de loggia voor mijn voordeur waar de zon ongenadig op schijnt en ga beneden zitten met mijn foto’s en maak een begin aan het verslag. Af en toe wel even naar boven rennen (gaat steeds beter op 2000 meter) om mijn broek te keren zodat hij goed kan drogen. Met succes.

Ik ben nog erg verkouden, vanochtend liep het de eerste uren niet alleen uit mijn neus, maar ook uit mijn ogen, met de nodige niesbuien zonder eind. Wie mij goed kent, weet dat dat met veel snot en kabaal gepaard gaat, niet te stuiten. Mijn xylometazoline neusdruppels zijn bijna op dus ga maar op zoek naar een Chinees alternatief, aangezien je die ook niet lang achter elkaar mag gebruiken en morgen gaan we ergens naar Yuanmou naar de zandstenen torens en dat ligt kennelijk in de middle of nowhere. Hier struikel je bijna over de apotheken zoals in ieder zichzelf een beetje respecterend stadje. Onderweg naar wat te eten voor morgen ontbijt en lunch wordt er volop voorbereid op straat met tafeltjes enz. En naar goed Chinees gebruik worden de werknemers opgesteld in rijen op de stoep voor het bedrijf, waar ze een preek krijgen (en dat duurt zo tien minuten, heb het vaker gezien). De kastjes op de voorlaatste foto, zijn oplaadkastjes, kun je iets uittrekken en je mobiel opladen, je ziet ze hier en daar op straat en bijv. in de bus. De laatste foto is de Chinese snack bij uitstek. Kippetenen in allerlei smaken. Rara jongens, die Chinezen.

Het meisje begreep me gelijk, ik liet het flesje zien en maakte daarbij wat aanschouwelijke plastische gebaren (Pauline zou trots op me zijn) en ze wist gelijk wat en hoe. Chinezen spreken per definitie GEEN Engels, nog erger dan Japanners.

Inmiddels is de Chinese tak van de Chinese plattelandsvrouwen of KBO hier gearriveerd, het is een gekwebbel van jewelste. Ook zitten er een paar monniken onder een parasol lekker thee te drinken. Nadeel van zoveel mensen is, dat hierdoor de wifi nogal belast wordt en het vrijwel onmogelijk wordt iets te doen. Dus alvast mijn foto’s van vandaag bekeken en gesorteerd.

Om 18:00 uur even Adrie gebeld met WeChat, dat ging dan wel weer goed. Tja, de wondere wereld van de wifi.

Ik ga daarna even wat eten, want wil vroeg naar bed en moet verslag nog grotendeels schrijven. Of publiceren lukt is een tweede en morgen gaan we (crimineel!!!!) om 08.30 uur al weg. Ik ga strak maar douchen, scheelt me morgen weer. Dan kan ik ook het meeste alweer inpakken. Ik zit nu lekker met een playlist Nederlandse Jazz op mijn oren, biertje erbij. Het kans soms zo simpel zijn.

Onderweg naar het hotel wist ik even niet wat ik zag, een kleuter moest kennelijk nodig een grote boodschap doen. Zijn moeder hield hem vast terwijl hij hurkte, maar met een doorzichtig plastic zak over zijn billen om de drol op te vangen. Bizar. Net een hondje.

Geschreven door Jacquelijne.opreis