Na een prima ontbijt op pad; eerst maar eens naar de Jagdis-tempel vlak bij ons hotel. Het was een mooie tempel. Maar jammer dat er hier en daar zeilen hangen, zodat je niet naar boven kunt kijken, later begrijpen we dat dat is om de duiven wat weg te houden. Natuurlijk worden we weer aangesproken (je kunt hier geen stap zetten in Udaipur of je wordt aangesproken) door iemand die natuurlijk moet weten waar we vandaan komen en natuurlijk in Holland is geweest, ons moet gaan gidsen “Maar hij hoeft geen geld”, maar er is een soort van ritueel bezig, maar daar loopt hij gewoon doorheen met ons in het kielzog en zijn vader, of oom of joost mag weten wie is daar dan weer priester enz enz… Natuurlijk komt hij over twee weken naar Nederland, want hij is vanwege zijn school met nog 25 andere Indiase kunstenaar uitgenodigd in Maastricht. En oh ja, hoe lang blijven we hier nog? Een maand (ik voelde hem al aankomen), O, wat jammer, hij had natuurlijk graag met ons in Nederland afgesproken, maar we moeten toch zeker even mee gaan naar zijn school. “Alleen maar om te kijken”. Tja… het werd nu tijd om maar heel vriendelijk en gedecideerd aan te geven dat we hiervan geen gebruik maken en nu verder gaan. De uitnodiging om vanavond om 20:30 uur naar de tempel te komen slaan we beleefd af. Aan de ene kant lijkt het leuk, maar we vinden het alles behalve prettig om steeds door zo iemand op de lip gezeten te worden. Dan een paar honderd meter verderop weer een tempel, met trappen omhoog. We doen keurig onze schoenen uit, maar er komt een man in het wit en we mogen niet binnen: You are dirty. .. Ok. Gezien zijn smoezelige witte outfit vraag ik me een en ander af, maar het zal wel een sekte zijn. Verder zijn er ook hier op straat overal kleine tempeltjes in allerlei vormen en soorten en maten. ’s Middags zien we iemand bezig ook een beeld weer van andere kledij te voorzien (in de tempels worden bepaalde beelden ook regelmatig aan en uit- en omgekleed). Maar dit was een niet vrijstaand beeld, dus was hij met lapjes en een schaar en lijm in de weer en natuurlijk was mijn batterij leeg en had ik vanwege de regen geen andere in mijn zak gestopt. Overigens was het na de lunch gelukkig wel droog!

We vervolgen dus naar het paleis. Het paleis hier is een aaneenschakeling van 11 gebouwen/paleizen naar het schijnt. Als we bij de tweede binnenplaats zijn, waar de trappen naar de ingangspoort leiden, is er aan weerszijden een apart pad met treden van ongeveer een meter breed en 20 cm hoog: speciaal voor de olifanten. Deze werden nog tot diep in de vorige eeuw gebruikt. Het paleis is aardig, maar haalt het eerlijk gezegd niet bij het immense paleis in Jodhpur. Desalniettemin is het leuk. We verbazen ons eigenlijk erover dat de persoonlijke vertrekken van de vorsten die er vorige eeuw woonden zo sober waren. Maar er waren een paar zeer bijzondere zalen met spiegelmotieven ingelegd en een prachtige binnenplaats met ingelegde pauwen (met steentjes ingelegd, niet in zout en specerijen). tot onze verbazing is er ook een kamertje geheel gedecoreerd met Delfts blauwe tegeltjes ( ook echt uit Delft volgens de audioguide). Het verdere complex kunnen we niet in en erlangs lopen kan alleen als je een boottocht gaat maken. Dat hoeft voor mij niet zo. Het weer is zeer onvoorspelbaar nog en om nou in de gietende regen in zo’n bootje te zitten…dat is zo armetierig!

We willen wel ergens koffie gaan drinken, maar dat gaat zeker een half uur duren, de stroom ligt er weer eens uit. En we worden gek van de vliegen op dat terrasje en dus gaan we eerst maar onze plicht vervullen en Charlotte haar bestelling voor een bepaald soort rugzak zoeken. Na wat vieren en vijven en flink afdingen slagen we er in en we brengen de tas maar naar het hotel. Een uur later komen we weer terug in het hotel want we zijn bezweken voor een mooi miniatuur op zijde geschilderd. De man achter de receptie had er wel lol in. We gingen eigenlijk voor iets kleins,…. Deze man had ook miniaturen op kamelenbot geschilderd (vroeger gebruikten ze ivoor, maar dat mag niet meer). Deze miniaturen waren zeer gedetailleerd en bijzonder fijn, maar ook bijzonder kostbaar. Net als het miniatuur voor Frank wordt deze gewikkeld rond een stukje pvc buis en daarom heen papier. Zeer effectief en handig te vervoeren. Nu eerst maar eens uitrusten en wat eten.

Er is niet ver van het hotel nog een oude haveli (koopmanshuis) waarin een museum gevestigd is en dat wil Adrie graag zien. Het is heel mooi gelegen naast de 3 poorten die uitkomen op het meer. Idyllisch. Bij de ingang geen detectiepoorten, tuctucs en opdringerige gidsen, enkel twee verveeld kijkende mensen die ons met wat moeite een kaartje verkopen. We storen ze waarschijnlijk in hun middagdutje, want we zijn de enige bezoekers. Het is onvoorstelbaar dat dit vanaf 1992 gedurende vijf jaar uitgebreid is gerestaureerd, het ziet er behoorlijk zieltogend uit en alles wat er binnen staat is een beetje verschoten en oud en hier en daar beschimmeld. Wel een erg leuk verzamelingetje muziekinstrumenten en zowaar een tulbanden tentoonstelling. @Marijke en Evert: weet je nog dat we meer dan een uur gezocht hebben in Jaipur naar het tulbandenmuseum? Ik geloof dat ik het nu wel zou vinden: met je rug naar het paleis der winden linksaf, als je niet verder kunt rechtsaf (straat met allemaal autosleutelaars), daarna is het links ergens, maar dan moet je een binnenplaats over en daarom vonden we het niet. Die moeite werd ons nu bespaard, want het is toch erg leuk! Ze hadden soortgelijke collectie met tientallen tulbanden in allerlei soorten, maten, kleuren en manieren van winden. Alles heeft een betekenis: uit welk clan en familie je komt, je status, beroep, stad of streek en natuurlijk niet te vergeten de tulbanden voor speciale gelegenheden. Al met al was het toch wel de moeite waard.

We vervolgen onze weg, maar niet nadat we bij café Edelweiss een echte goede koffie hebben gedronken. De eerste op deze trip. We genieten een beetje van het straatbeeld. Voor Ingeborg maakte ik een foto van een kleine farmacie, waar zowaar naast de deur een enorme reclame hing voor de anti-conceptiepil. Maar iets verderop kun je ook terecht voor een tweedehands kunstgebit. Passen mag. Uitvoeringen met en zonder kliksysteem.. Op ons gemak lopen we nog wat en moeten weer terug richting hotel en ik heb geen zin in dezelfde weg terug zoals gister en dus proberen we parallel aan de hoofdstraat te lopen. Dit lukt vrij aardig. We verbazen ons over de werkelijk wel meer dan honderd goud- en zilverwinkels in alle segmenten; van smoezelige anderhalve meter winkeltjes, winkels van redelijke grootte tot superdeluxe grote winkels. Behalve bij die superdeluxe winkels, kun je er alleen zonder schoenen binnen, want overal liggen matrassen en kussens, en de neringdoende neemt er doorgaans ook zijn gemak. Typisch genoeg worden we overal zo ongeveer aangesproken: Sir, Yes?, Mme Yes? , Hello my friend (sorry hoor, ik ken je niet dus je bent niet my frrend). Please only look, etcetcetc… Maar zodra we dus uit de hoofdstraten zijn, is dit direct over. Het getoeter is iets minder, al worden we hier ook af en toe bijna van onze sokken gereden.

We lopen nog eens lekker verkeerd natuurlijk, maar staan dan ineens weer voor de grote tempel vlakbij hotel. Adrie oppert dat er bij hotel Ezon vast en zeker op het rooftop terras een biertje te vinden is en ja hoor. Het is een supertrendy toko, bijna misplaatst hier, maar heerlijk koel en met uitzicht op de straat en de horde (25-35) apen die de daken aan de overkant onveilig maken. Het is vermakelijk. Eerst zitten ze op de kantelen op het dak aan de overkant lekker achterover geleund en dan verplaatsen ze zich en masse, gebruikmakend van een elektriciteitskabel links en rechts aan liaan om naar het volgende dak te gaan. En zo trekken ze de hele straat door. Het is mooi geweest voor vandaag en we gaan lekker naar ons hotel, wat chillen, schrijven en bij het restuarant van de buurhaveli eten met zicht op, hoe kan het anders? Het romantische Pichola-meer-by-night…

Geschreven door Jacquelijne.opreis