Ik heb prima geslapen en ben niet wakker geworden van het licht dat aanging.. dus nog geen stroom. Dolma heeft alweer verse chapatti’s voor me gemaakt en bakt me een omeletje. Ze vertelt dat ze ook maar vroeg was gaan slapen vanwege de stroomuitval, maar al heel vroeg wakker was om klaar te gaan zetten bij de eenvoudige gemeenschapszaal/tempel omdat er vanmorgen een heel belangrijke lama zou komen. Hoe laat? Half 10? Nou dan stuur ik wel een SMS (dat gaat dan wel) naar Akshay dat hij daar maar heen moet komen. Maar eerst hebben we nog een probleem op te lossen. Dolma heeft een schitterende Tibetaanse jurk van satijn die ze vier jaar geleden heeft gemaakt, maar die nu eigenlijk niet meer dicht gaat. Ik moet helpen. Maar het gaat echt niet, met veel moeite slechts één haakje. Gelukkig heb ik nog ergens een verdwaalde veiligheidsspeld en het valt niet erg op. Ik verzeker haar dat ze er prachtig uitziet en helemaal niet dik. Nu nog haar haar, dat steil en los zou moeten, maar wat zo droog is dat dat niet wil. Met wat elastieken krijgen we het in een stevige knot in haar nek en klaar is Kees. Dus ik maak nog een paar mooie foto’s van haar buiten in haar tuin. Via Akshay komen die wel een keer bij haar terecht.

De stroomuitval is een euvel van een verdeelkast in het kamp die is uitgevallen en nu moet er een Nepalees komen repareren en dat heeft haast vanwege de Lama.
Op het moment dat we willen vertrekken schiet ineens het licht aan. Gelukkig! We lopen richting de gemeenschapsruimte en zijn net op tijd om de Lama te zien aankomen. Wat hebben we weer een mazzel! Er staan al hele drommen mensen te wachten met de kenmerkende witte kata’s (sjaals, teken van respect) op beide uitgestrekte handen. Ik kreeg er juist bij het vertrek één van Dolma met een hele dikke omhelzing, maar onderweg - ik wilde niet ondankbaar overkomen- maar geopperd dat ik die wellicht beter in mijn tas zou stoppen. Lijkt me niet gepast daar op dit moment. We zoeken snel een plaatsje langs de korte route en Dolma : “give me your kata, quick!”. Nog net op tijd kan ze hem ook voor haar houden op het moment dat de Lama ons passeert. Gauw propt ze hem weer in mijn tas en trekt me mee naar het spektakel. Bij de ontvangst hoort natuurlijk wat muziek en dans, maar ik krijg dat er zo niet op. Ik wil me niet naar voren dringen, al zou dat met mijn postuur hier helemaal geen probleem opleveren. Maar het is hún bijzondere dag (en op een andere manier ook voor mij). Dus ik stel me op achter in de hal, even tot het hele spektakel begint. Dolma gaat een plaatsje zoeken buiten, waar een groot scherm staat opgesteld waar ook alles te volgen is.

Heerlijk om te zien, allemaal koortsachtig opgewonden mensen. De Lama die, o, wat bof ik toch weer, die nog even met zijn kenmerkende gele muts van de Gelukpa orde (waartoe ook de 14e Dalai Lama Tansing Ghanzen behoort) op zijn hoofd zijn zetel op het podium inneemt. De monniken allemaal even druk en eindelijk zit iedereen en wordt ik op mijn schouder geklopt. Mijn mannen zijn gearriveerd. We proberen buiten nog even Dolma te vinden in de menigte maar het lukt niet, dus stuurt Akshay haar nog een bericht om ook namens mij nog eens te bedanken.

Het was een bijzondere ervaring, mooie kamer, maar veel moest hersteld, de douche, de stortbak die niet meer wil vullen (nou ja met een emmer gaat het ook best hoor). ’s Nachts naar de wc, buiten om de hoek, begeleid door het knoerharde gesnurk van de buurman, die wel naast de schutting lijkt te liggen, maar achterin de tuin in het huis met open ramen sliep. Maar eerst zullen er gasten moeten komen, want na twee jaar geen inkomen… De moesson is op komst, niet de ideale tijd voor toeristen en voor de stroomvoorziening die naar haar zeggen al een heel stuk beter is geworden de laatste jaren in het kamp, maar die zodra het regent problemen oplevert. En natuurlijk de buitengewone gastvrijheid van deze lieve vrouw.

We rijden in een paar uurtjes naar Bandipur dat een heel pittoresk, rustig plaatsje is.
Ik ga gelijk zelf op pad en heb om 1500 uur afgesproken met de gids die me rond wil leiden.
Ik loop een beetje het centrumpje uit en stop geregeld voor wat foto’s. Bij een boekhandel spreekt een jonge vrouw me aan en wil duidelijk ook wat praten. Ze is eigenlijk lerares, maar ja, met de corona. Nu heeft ze in haar grote huis dus een boekhandeltje, een guesthouse en zoals ze zelf aangaf, door zoeken op YouTube wat ze toch eens kon gaan doen, een werkplaatsje met van die vliestasjes. Een ondernemende dame. Natuurlijk moet ik gasten gaan doorsturen (zal niet erg lukken ben ik bang), maar krijg als aandenken 2 gele tasjes en een soort van etui waar haar telefoon nr en de naam van haar guesthouse op geborduurd is. Dat is nog wel weer even niet bij de pakken neer zitten.

Wat verder zitten in een open huis naast een tempel een aantal vrouwen te zingen, tamboerijn erbij.
Ik loop nog wat v
door en ga maar even bij een heel klein tentje zitten voor een kop chai. De man probeert me iets uit te leggen waar ik heen moet lopen nog verderop, maar ik begrijp het niet goed en een paar honderd meter verder keer ik maar terug, om Akshay niet te laten wachten. Onderweg kom ik nog een hele optocht tegen van de communisten. Het is hier verkiezingstijd. Echter de Maoïsten die hier in de jaren 70 naar ik meen, aan de macht kwamen, bleken mooie woorden te hebben in hun campagne en goed gevulde zakken daarna…

Hij neemt me weer mee terug dezelfde weg en weet wel wat de man bedoelde en waar hij nog niet was geweest. Een plaats met een aantal waterkranen, waar wie geen stromend water heeft, kan wassen, groenten schoonmaken enz. Maar ook een werkelijk schitterend tempeltje met een linga erin. De linga is altijd noordwaards gericht. De overledenen liggen ook met hun hoofd naar het noorden. Je mag hier in Nepal nooit je bed neerzetten dat je ook met je hoofd naar het noorden ligt, want dat is voor de doden. Zo zijn er allerlei hindoe voorschriften ook voor waar bijv. de plaats van de keuken is enz. We verkennen nog de rest van het charmante plaatsje en eind van de middag zijn we weer bij mijn hotel.

Terug in het hotel probeer ik het verslag van gister af te maken en te versturen, maar mijn internet knalt eruit en ik kan net niet alle foto’s uploaden en publiceren. Dan ga ik eerst maar wat eten. Ik heb Akshay moeten verzekeren dat ik echt een grote meid ben en dat ik zelf wel een restaurantje vindt..
Ik eet schuin tegenover het hotel een heerlijke, goed gevulde Thukpa, soort noedelsoep, flesje Sprite als toetje, want ik het niet zo gek veel gedronken en het was hier niet meer zo super heet, maar toch nog een graad of 35. Het is een klein tentje. Een leuk jong stel staat achter de pannen, het kindje van 3 wil maar niet slapen, maar speelt het duidelijk helemaal uit totdat moeders maar wat snoep met haar in de draagdoek gaat kopen. Opvoeden valt niet altijd mee.
Na een werkelijk heeeerlijke douche na een aantal dagen wat aanmodderen, zit ik nu hier op bed, onder een soort Nepalees zigeunermeisje (de inrichting is hier zeer rustiek), mijn verslag te typen. Morgen alweer naar Kathmandu terug!

Geschreven door Jacquelijne.opreis