Ik heb net even gekeken op Pindat waar mijn verre reizen op staan en ik ben de laatste negen verre reizen niet ziek geweest. Al met al geen foute score als je het mij vraagt. We hebben, zeker ook weer vorig jaar in India op de meest gore plekken gegeten, de goden verzoekend, maar nooit ziek geworden. Ik was al een beetje bang om na anderhalve dag gelijk op 2200 meter, de zware klim naar 3100 meter… het ging eigenlijk wel goed, ondanks dat mijn eten niet meer “wilde zakken” (oh ja, dat is waar ook, op hoogte werkt je spijsvertering trager) en ik tintelingen had in mijn vingertoppen. Ik werd in het begin van de nacht wakker, vreselijk misselijk en heel mijn handen en voeten tintelen en alsof er over mijn hele gezicht spinnetjes liepen. Ik herken dit van de andere keren op hoogte, voor mij een teken om op te passen (ook al had ik dus nog geen Diamox geslikt, zodra ik tegen de 2000 m kom heb ik dat ). Het was in mijn cottage helaas nogal ver lopen, dus moest iedere keer sprinten om op tijd bij de wc te zijn om over te geven, het leek wel of er van een hele week uitkwam. Rond een uur of 7 was ik weer wat bij zinnen en heb ik mijn reisapotheek er maar bijgepakt. Gelukkig hielp het redelijk vlot, Immodium, Primperan etc. Maar om 09.30 uur vertrekken zag ik echt niet zitten.

Uiteindelijk moesten we om 11.00 uur uitchecken, ik wilde maar liever naar Thimpu, het hotel was denk ik wat geschikter om ziek te zijn. En het is maar anderhalf uur rijden. Ik ben gelijk mijn bed in gedoken en kon ik ook weer drinken, ik was uitgedroogd. Kon niet meer tuffen zal ik maar zeggen. Kuenzang heeft nog snel voor we vertrokken bij een apotheek extra ORS gehaald, ik had wel bij me, maar als het nog een tijdje aan zou houden…

In Thimpu gelijk in bed gekropen. Echt rustig was het niet, want hoe goed bedoeld zowel in het hotel in Paro als hier had de beste man verteld dat ik ziek was en dat ze ervoor moesten zorgen dat ik wat at leerde ik later hier in Thimpu. Ik werd constant gebeld of ik nog wat wilde eten of drinken, of ik toch echt niet dit of dat wilde. Ook de agent Tsering belde me ’s ochtends dat ze het ook zo kon regelen dat ik nog een nacht bleef, dan zou ze een en ander omboeken. Maar het was maar een korte reis en zo hadden mijn mannen ook lekker een middagje extra thuis omdat beiden in Thimpu wonen.

Geen foto's dus, want ik had nergens puf voor, alleen maar dood en doodmoe (schrijf dit dus ook op 14 maart). Morgen een beter verhaal

Geschreven door Jacquelijne.opreis