Vandaag vooral een reisdag. We gaan naar Lumbini, zo’n 120 km geloof ik dus 4,5 uur rijden incl. lunch als het meezit. De weg is zoals gister, soms even een kilometer asfalt en dan weer alleen maar putten en gaten. Ze zijn overal aan de weg “bezig”, maar zo heel veel gebeurt er allemaal niet. Het is wel tempo doeloe… We zijn wat dat betreft in Nederland toch wat efficiënter… Het was dus ruim 5 uur.
Het hotel is voor hier erg luxe, grote kamer, met fijne koele tegelvloer, niet van die vieze vloerbedekking. De airco staat al aan en er brand wat licht, de badkamer is in orde en er zijn flessen water. Meer kan een mens zich niet wensen nou ja, stopcontacten waar niet direct elke stekker, ook een gamma aan reisstekkers niet gelijk uitvalt zodat je met alles wat voorhanden is een soort van stellage moet maken zodat een en ander in de stroom blijft. Hier wel een dingetje. Uberhaupt geen idee hoe ik de plafondventilator die ook al aan stond en de bedlampen uitkrijg. Vele lichtknoppen verder, vind ik ze eindelijk. Verstopt achter de hoofdkussens. Ik ga eerst dat bed maar eens regelen, het is een dubbel bed, met zoals hier te doen gebruikelijk bij 37 graden ook het dikste dekbed dat je je kunt voorstellen. Zo dikte 4 seizoenendekbed aan elkaar, dat wij hooguit doen als het knoerhard vriest (eigenlijk dus nooit). Er ligt bovenaan, ik denk voor de sier, een 1-persoonlslaken, dat dus is omgeslagen en dus tot amper halverwege komt. Dat trek ik er van tussen, klap mijn kant van het dekbed naar de andere kant en leg het laken bij mij in de lengte, dat is een stuk beter slapen. Als ik hier een stekker ergens in een stopcontact steek (waar je dan eerst met een lichtknop stroom op moet zetten, anders doet ie het niet), dan is het net disco. Ik weet niet hoe dat hier allemaal geschakeld zit. Sowieso zit de lichtknop van mijn nachtlampje aan de andere kant van het bed en vice versa. Daar schijnen ze hier een voorliefde voor te hebben.

Ik heb nog geen handdoeken, maar bedenk me na dit lichtspel dat het toch geen zin heeft om te gaan douchen, want 3 stappen buiten en je kunt weer opnieuw. Volgens Akshay is hier als je het hotel uitgaat en steeds rechtdoor loopt een dorpje. Hij wilde wel mee (maar begint te begrijpen dat ik graag af en toe zelf op pad ga en volgens mij vindt hij het ook veel te warm). Ik check even mijn Maps.me en dat klopt inderdaad. Ik loop de lange saaie weg af langs het Lumbini Boeddah park waaraan het Buddha Maya hotel is gelegen en passeer een kleine tempel. Even kijken. Verder een verdwaalde neringdoende onderweg, maar dan kom ik bij het dorpje, wat weer vlak gelegen is aan een van de zij-ingangen van het park en de aankomst van het dorpje fungeert als pleister- en parkeerplaats. Bussen in allerlei soorten en maten, tuctucs, een verdwaalde riksja…

En het is overal rommelig, erg rommelig. Groezeliger dan wat ik eigenlijk zag bijv. in Chitwan op het platteland. Ik loop de hoofdstraat in en zie het direct. Ja, dit is de plaats waar Lord Buddha, alias Siddharta als prins alle ellende zag, toen hij op vier paardrijritten grote armoede, ziekte, overlijden en ongelukkige mensen zag. Hier vlak bij (in het park zal ik morgen die plaats aanschouwen) is hij binnen de paleismuren geboren en luxe opgevoed. Die luxe is hier ver te zoeken. Ik zie veel zeer armoedige huizen. Met eigenlijk enkel als enige een paar touwbedden als inrichting (zie je ook in India veel, chaproi heten ze geloof ik). Het heeft een enorme troosteloosheid. Maar er gebeurt wel van alles op straat en dat is leuk, maar ook heel veel zoals je dat in veel ontwikkelingslanden ziet, mensen die maar zitten te kijken naar wat er langskomt. Ik denk dan altijd, hebben die dan niets te doen. Ik denk het niet.

Het is nog overdag en ondanks de armoe en ellende voel ik me wel safe en ga ik dus een zijstraat in, direct zit ik echt wel in de sloppen. Open riolen met bijbehorende luchtjes. Armoedige bouwsels, overal kinderen, huilende baby's, veel beesten op straat en volwassen die ook maar weer wat zitten te kijken, maar ik zeg gewoon hardop vriendelijk iedereen goedendag. Er ligt een man halfnaakt op slaap zijn roes uit te slapen hij heeft enkel een vuil T-shirt aan. Geen mens die er naar omkijkt.
Maar de kinderen zijn natuurlijk nieuwsgierig en komen kijken naar die rare mevrouw met die witte haren en witte benen. Ik wil best wel even fungeren als een soort van Cliniclown en speel het spelletje klik-en-kijk. Als ze het doorhebben hoe het werk verdringen ze zich allemaal om op de foto te mogen, ik moet als een razende foto’s maken, laten zien en weer…Het is een vrolijke boel. Op een gegeven moment vind ik het wel weer welletjes, maar velen lopen nog een stuk met me mee.
De wat opgeschoten jongens aan de hoofdweg weten niet goed hoe ze moeten reageren op mijn verschijning, maar ik zeg ze vrolijk goedendag en de kleintjes die nog achter me aan hangen leggen kennelijk het spelletje uit en ja hoor…. Daar stappen ze over hun puberongemak heen en hebben ze de grootste lol. Vooral als ze in navolging van één allemaal hun middenvinger opsteken.

Nog wat verder wordt ik zeer enthousiast begroet, er zitten vier volwassenen buiten bij een winkeltje en ik ga daar dan maar even een flesje sprite kopen. De ene man heeft enkel twee Dracula tanden, die hij bij het lachen snel achter zijn hand verbergt. Tja, een tandarts zal er hier ook wel niet bij zijn.
Er staat een mooi meisje van een jaar of 14 en ik vraag om een flesje Sprite. Voor me staan anderhalve liter flessen, maar daar wil ik niet mee sjouwen. Ze rent weg en komt met een even zo mooi meisje met een enorme vlecht aan die 2 jaar ouder blijkt. Die was geroepen vertelde me ze omdat er “a foreigner” was! Ze vertelt me dat ze eigenlijk aan het studeren was, want ze heeft overmorgen examen Engels en met de corona was alles een half jaar dicht en moet ze veel inhalen.
Ze gaan gelukkig naar school zodat ze later ook iets van hun leven kunnen gaan maken. Het merendeel van het dorpje heeft denk ik dat geluk niet. Ik begreep van mijn gids dat ook de lagere school niet gratis is en snel 60 tot 70 euro per maand kost. Betere scholen makkelijk het dubbele of meer. Dit heeft in de coronatijd heel veel ouders bankroet gemaakt omdat de schoolkosten doorliepen, de school dicht was en er online les werd gegeven. Zie je het voor je? Heel veel mensen hebben niet eens internetconnectie, laat staan geld voor een laptop. Ja, zegt hij, en dat geld moeten ze dan weer tegen hoge rente ergens gaan lenen. Triest dat onderwijs dus voor de overheid geen prioriteit is.

Ik wilde eigenlijk maar een tuctuc terug nemen, maar het stuk te voet terug geeft me wel weer even de tijd om een en ander te overdenken. Het is met name de enorme troosteloosheid en het feit dat er geen enkel perspectief is voor deze mensen. Ik loop weer de veilige poort door en wordt direct keurig begroet door een guard die voor me in de houding springt. Ik zie de enorme luxe entree en heb het idee dat ik in een andere film ben gestapt.
Ik wilde in het stadje gaan eten i.p.v. het hotel wat waarschijnlijk stijf, duur en ongezellig is. Het restaurant dat ik op Maps.me vindt en als no 2 van Tripadvisor is nergens te vinden. We rijden drie keer langs de plek met de wagen (want Nehrah is ook opgetrommeld om te rijden) en vinden uiteindelijk een Indiaas restaurant, waar we heerlijk eten.
Morgen vroeg op, want het wordt weer 37 graden en we willen geen zonnesteek oplopen in het Boeddha-park.

Geschreven door Jacquelijne.opreis