Het leek te mooi om waar te zijn: ondanks dat we via Breda moesten met de Intercity Direct vanwege onderhoud door de NS, waren we in goed een uur, lekker eerste klas (zomertoer), op Schiphol. Ook daar ging alles vlot en vroegen we ons af waar al die drukte voorheen voor was. Bagagedrop een kwartiertje, douane en security, direct aan de beurt. Dus tijd genoeg om even nog iets te gaan eten. De vlucht ging prima, het was alleen bloedheet en ik verging weer eens van de dorst. Nog een uurtje en dan krijgen we ineens de mededeling dat het Chinese luchtruim op dit moment is gesloten en dat we dus gaan landen in Kazachstan, Alma Ata. Daar staan we dus nu, een kleine, duidelijk Russisch aandoende luchthaven. In ieder geval wordt er getankt, want er is nog geen verder plan. Iedereen vraagt zich natuurlijk af wat er aan de hand is. We schijnen er een abonnement op te krijgen; 2 jaar geleden aswolk restantje naar Bali. Dit voorjaar zijn we in Pisa geland toen we naar Florence gingen omdat het te hard waaide. Deze keer waarschijnlijk geen rukwinden of andere natuurtoestanden, maar meest voor de hand liggende reden is dat er ergens proeven met raketten zijn of een vliegshow of wat dan ook wordt uitgevoerd. Vooralsnog staan we hier zeker een uur of anderhalf en dan is het nog een uur of 3,5 vliegen. Het zal dus avond worden als we aankomen. Jammer, want volgens mij heb ik in hetzelfde hotel gezeten, een jaar of zes terug en was het heerlijk om even bij te komen in het naastgelegen park. Hopen dat we dan ook nog weer op een of andere manier van de luchthaven naar het hotel komen. Of de taxi wacht is maar de vraag….. op Bali had hij ook de kuierlatten genomen.

Na deze verlengde vlucht gaat het op de luchthaven allemaal vlotjes. De douanebeambte herkent het groepsvisum en checkt alles nauwkeurig, maar is zowaar heel vriendelijk. We lopen de aankomsthal in op zoek naar een naambordje, ik zie er in de gauwigheid maar een stuk of vier, maar ja hoor. Met hanenpoten staat er een jongen met een bordje Berg-Vincenten. De jongen wenkt ons te volgen en spreekt geen woord Engels, maar het komt allemaal goed. We lopen de luchthaven uit en ja hoor, daar is ie weer: de onmiskenbare, warme vochtige Aziatische deken. Het is een graad of 30 en dus goed warm. Ik zit achterin het bestelbusje, dan heb ik tenminste ruimte om mijn broek af te ritsen en mijn o, zo elegante (dus niet) reiskousen uitgestroopt te krijgen.
Het is best nog een rit, maar op een gegeven moment herken ik het water waar we langs rijden en zie ik het park aan de linkerkant. Dan moet de straat rechts liggen. En ja hoor, mijn geheugen laat me niet in de steek en we zijn in de bekende Quintai Lu, een karaktervolle straat (natuurlijk heel toeristisch), en het voelt fijn en vertrouwd om weer de courtyard van het Wenjun Mansion hotel binnen te stappen. De meisjes achter de receptie spreken goed Engels en idd. De lobby was groter geworden en ze hadden verbouwd. De sfeer is echter nog steeds even knus en gezellig. Ik vroeg of er nog bericht was van de gids en er kwam direct een groot telefoontoestel op de balie en ze belden de gids/chauffeur Tsering die kennelijk zijn nummer had achtergelaten. Morgen om half 10 staat hij hier en gaan we richting Kangding.
De lobby is uitgebreid en wat groter geworden. Nu heeft iedere kamer zijn eigen wifi kastje en hoef ik niet meer met een kabeltje in de lobby te zitten met mijn laptopje met een hopeloze verbinding. Onze kamer is ruim, met twee twijfelaars, een koffie/theehoekje, tv en ruime nieuwe badkamer. De airco gaat gelijk aan, al was het maar vanwege de vochtige lucht overal. Het heeft de laatste tijd flink geregend. Na een douche even een rondje gelopen (we komen nog terug eind van de reis hier) en geld gepind op de hoek van de straat tegenover het park. Onze Rabopas wilde hij niet (staat toch echt op buiten Europa) maar de SNS en ASN pasjes werkten prima.
We bestellen een flinke fles koud bier en een beefschotel met groenten en iets met squid (geen gewone inktvis), maar die was erg pittig. We merken gelijk weer dat we in Sichuan zitten.

Het Wenjun Mansion Hotel is een hotel in ‘courtyard’ stijl en staat aan de Qintai Lu, de attractieve straat met vele gebouwen in klassieke stijl uit de Ming en Qing dynastieën. Vlakbij het hotel zijn het Wenhua (Cultuur) Park en het Baihuatan Park. De staf spreekt redelijk goed Engels en doet er alles aan om het de gasten naar de zin te maken. Het eten was goed, bediening prettig. Foto's moet nog van het hotel, maar wellicht morgen ochtend, we waren een beetje "verreisd" en we komen hier toch nog terug.

Adrie ligt al lekker op een oor en ik ga nog een stukje lezen, eens kijken wat Kangding te bieden heeft. Ik heb mijn eigen samengestelde gidsje bij me, voorbereid zijn is toch leuker.

Geschreven door Jacquelijne.opreis