Nou, die rozengeur vandaag dat wel, maar verder... Hebben ze ons gvd wel drie keer bij het kopen van een kaartje bij een museum of een hoop stenen gevraagd of we gepensioneerd waren!!! We waren zo beduusd en natuurlijk ook enigszins beledigd dat we natuurlijk gelijk NEE zeiden. Als rechtgeaarde Hollanders kunnen we beter JA zeggen, scheelt vast in de entree. Ik hoop maar stiekem dat ze het vooral tegen Adrie hadden. Dus: zorg ervoor dat je geen grijs haar hebt, verf het in iedere denkbare kleur en je zit gebeiteld. Ik ga dus komende dagen alleen mijn haar wassen met de superpaarse shampoo die ik bij me heb en die ik normaal gesproken maar 1 a 2 x per week gebruik omdat het anders een paarse gloed krijgt zoals mijn oma vroeger, zo'n paars watergolfje. Paars, roze, knaloranje en knalrood, groen en blauw, we hebben het vandaag weer allemaal mogen bewonderen. De enige andere vrouw van mijn leeftijd met mijn kapsel (kleur en model) die we zagen was degene die de deur van het Historisch Museum opende waar we op keken tijdens ons ontbijt, overigens wel een vlot type. Ons hotel was er namelijk pal tegenover en het ontbijt op het terras.

Het gebouw waarvan ik gister al foto's deelde was deels historisch museum en deels art-gallery, een ratjetoe van kunst en kitsch. Laatste konden we volgens reisgids wel overslaan en zo te zien bij binnenkomst een prima idee. Het museum was bijzonder in die zin dat ze zeer unieke stukken hadden vanuit de prehistorie en ook veel en belangrijke grafvondsten van de Traciers. Ik had mijn camera niet bij me, maar heb dus toch een paar foto's met mijn telefoon gemaakt vanwege het feit dat ze zo bijzonder waren. De wat nieuwere afdeling was leuk maar niet erg bijzonder. We waren ook de enige bezoekers, hetgeen je toch eigenlijk niet kunt voorstellen met gezien het feit dat het museum niet erg groot was, toch bijzondere collectie herbergde.

Onze eerste stop is een rozenolie -distilleerderij -en etnografisch-museum met ook nog iets over Traciers (nepschilderijen in een van de vele restaurants voor busladingen toeristen). Het heet Damascena naar de roos waar de beroemde rozenolie uit gewonnen wordt. Wat zal ik schrijven?... ok er staan een aantal industriële destilleerketels -niet aan het werk want het is buiten het seizoen en een filmpje van max 30 sec zonder uitleg. Dan is het verder allemaal nieuw en groots opgezet en in een woord: smakeloos. Een soort beeldentuin met 2 levende ganzen die vooral de aandacht trokken. Eindeloze horeca. Het etnografisch museum was zoiets als wat je in de meeste boerenschuren wel tegenkomt en daar moet je dan natuurlijk ook eerst een fikse entreeprijs voor betalen (maar dan denk je nog dat het wellicht niet enkel commercie is. Het historisch museum in Kazanlak kostte maar de helft). Maar aangezien het einde van de ochtend was, wilden we wel iets drinken. Adrie koffie met gebak en ik in hoge uitzondering een of andere huisgemaakte limonade met gember en rozen (en vooral heeeel veel suiker). Deed me wel wat aan Iran denken en baklava, want de kaasbroodjes hadden ze natuurlijk niet meer. Mijn god wat zoet allemaal... De dienster had ook wel iets Irans: Hoogblond geverfd met extra haarstukken erin en ongelooflijk opgespoten lippen en natuurlijk hotpants. Ik had weer giga veel lol door een flasback van Absolutely Fabulous waar Patsy experimenteert met botox injecties thuis en voor de zekerheid dubbele dosis injecteert in haar lippen... nadat ze eerst 's nachts bij die arme Saffie een spuit in heaar nek had gezet, hilarisch.

We vervolgen onze weg naar nog weer wat Tracierstoestanden ergens in de middle of nowwhere. De laatste 5 km over een door EU gesubsideerde weg. Dit geld is kennelijk wel ergens aangekomen, alhoewel de weg was zo enorm smal dat je eigenlijk niet kon passeren. Misschien was het budget oorspronkelijk wel toereikend voor een bredere weg en is er onderweg wat gebeurd. Wie zal het zeggen.
In de tot ticketoffice omgetoverde caravan bekijkt een geblondeerde vrouw van mijn leeftijd ons en vraagt dan natuurlijk... nou ja, vul zelf maar in.
Het is een zeer beperkt gebeuren. Wat dan wel weer aardig om te vermelden is, is dat de man die deze en andere opgravingen leidde (deze tempel is in 2004 pas ontdekt) in 2008 in het harnas stierf. Wel sneu dat ze hem dan niet in een van de door hemzelf ontdekte Tracische graven hebben weggelegd. Had wel toepasselijk geweest, hij had er zijn hele werkzame leven aan gewijd.

We vermijden de snelweg en rijden door het platteland, het dal is prachtig gelegen tussen Balkan- en Rodopigebergte. Het graan is net van het veld, getuige de stoppels en de rollen stro, veel zonnebloemen die al staan in te drogen, wijngaarden en hier en daar rozen (uitgebloeid) en sorghum. Op een gegeven moment een kilometer of twee alles verbrand - door de huidige bosbranden? Bizar gezicht... We zien wel heel veel verschil met de steden, zelfs met de mindere buurten zoals we gister ook in Kazanlak zagen. Armoedige, kleine onderkomen en slecht onderhouden huisjes. Veel mannen die maar op straat hangen. Beetje troosteloze dorpscentra. Kortom, hier zie je ook de armoede, het doet me denken aan Tsjechië en Hongarije 20-25 jaar geleden. Ik weet niet of het daar nu buiten de grote steden en toeristische trekpleisters anders is.

In Plovdiv (in 2019 culturele hoofdstad van Europa), vinden we zonder veel moeite ons prachtige hotel dat gelegen is precies aan de rand van de oude stad. Ik zal morgen nog eens een foto maken van de buitenkant. Als we het pleintje voor het hotel opdraaien is het helemaal vol, er zit een parkeerwachter, even verderop een slagboom. Waar moeten we nu parkeren? Er komt iemand op ons af die de eigenaar van het hotelletje en het belendende café schijnt te zijn. Hij gaat zijn auto wegzetten zodat wij er kunnen staan. Binnen krijgen we een kaart van Plovdiv en heel veel goede raad over wat wel en niet en goede restaurant ideeën. Nadat we zijn opgefrist gaan we erop uit (met de bergschoenen, want kinderkopjes zijn hier meer paardenhoofden en het loopt hier verre van gemakkelijk). Na al wat rondgelopen te hebben, eten we wat in restaurant Atlas, Italiaans idee, geweldige kaart. Bonus is het zicht vanaf het terras op het voorbijstrollende publiek. We kijken onze ogen uit. Jammer genoeg was mijn batterij van mijn camera leeg en ik had geen zin om in mijn tas een reserve te gaan zoeken tijdens ons heerlijke etentje, morgen weer meer.

Geschreven door Jacquelijne.opreis