We verlaten dit mooie hotel, wat overigens overal had kunnen staan en niet specifiek in Laos om met de boot op pad te gaan naar de overkant van de Mekong. Het is wel grappig: voor het restaurant is er dus een aanlegsteigertje. Voor de catamaran (lees: 2 van die ranke bootjes die je hier overal ziet, met daartussen een vlot gesjord) is er teveel stroming. De rivier is ook heel erg breed voor zijn doen naar het schijnt. We halen met droge voeten de overkant waar ons busje wacht. Na anderhalf uur rijden komen we bij Ban Hatsaikhoun, een klein dorpje waar wederom onze koffers in de boot worden gesleept en we in anderhalf uur het eiland Don Khone bereiken. Voor dit eiland ligt nog een ander eilandje (Don Det), waar vooral backpackers komen en je er 's avonds niet voor je rust zit.

"Ons"eilandje is zeer rustig, ook hier zie je wel dat er in het seizoen gerekend wordt op veel toeristen, maar het is hier nu behoorlijk stil.
We zitten hier in het meest luxe verblijf van Don Khone naar het schijnt en hebben hier een floating bungalow. een soort woonboot. Het is even wennen na het luxe hotel, maar welbeschouwd is het eigenlijk een prima verblijfje. We kunnen uit de zon buiten zitten, er is airco en een ventilator binnen en buiten en een goede douche met cabine. De bedden zijn wel weer wat hard, maar dat zijn we onderhand wel gewend.

Na een eenvoudige lunch gaan we weer met onze gids op pad. Aangezien het vanwege de vele regen (we krijgen enkel eind van de middag een mini-buitje) overal behoorlijk modderig is en de "hoofdstraat" van het eiland eigenlijk een onverhard weggetje is met veel blubber, gaan we met de tri-cycle. De fietsen zijn hier ook geen mountainbikes en volgens onze gids beter zo. Volgens ons heeft hij zelf ook niet veel zin om te fietsen. Hij springt achterop de bromfiets. Fietsen doen hier in Laos zo ongeveer alleen toeristen. Iedereen van jong tot oud en met hele families tegelijk verplaatst zich hier per brommer. De tri-cycle is een brommer met zijspan waar je met twee personen naast elkaar in kunt zitten en met een dakje van een Pepsi reclame erboven, heel fijn met dit klimaat (felle zon als de wolken weg zijn of fikse regen).

Het gehobbel valt ons alles mee en Ting en ik hebben dikke pret als we binnen 50 m al twee keer eruit springen omdat het hele geval vast dreigt te komen in de blubber.
In feite is het eiland niet groot en rijden we ook in korte tijd langs wat rijstvelden naar de punt van het eiland, waar wat jongens aan het volleyballen zijn met zo'n klein rieten balletje en waar Ting even een boot regelt om naar de overkant van de Mekong hier - in Cambodja- dolfijnen te gaan spotten. Zo zijn we onverwachts nog even in Cambodja, alhoewel het twijfelachtig is, het zijn Cambodjaanse wateren, maar het vlot waarop we lekker zitten kijken natuurlijk geen vasteland is, maar volgens Adrie wel vast zit aan een paal in de grond en het dus wel geldt. In ieder geval is onze oude bootsman zo goed om even voor ons een paar Ankhor biertjes te halen. Echt Cambodjaans bier dus! Er zitten een paar kleine jongetjes te vissen met een lijntje, niet eens met een hengel, en zo nu en dan vangen ze wat.
Dolfijnen hebben we ook wat gezien, niet veel. Het schijnt dat er hier tot een paar jaar geleden honderden zwommen, nu nog maar een 30-40. Maar het was een heerlijk tochtje, prima weer en lekker ontspannen.

We vervolgen onze tri-cycle tocht naar wederom een waterval, die door de vele regenval is veranderd in een enorme kolkende massa, terwijl er normaal gesproken zó'n 12 afzonderlijke watervalletjes naast elkaar.

Dan nog even langs de locomotief die over is van de Franse tijd, die nu bewoont wordt door enkele geiten. De Fransen hadden zich hier gevestigd om een doorgang voor aanvoer van handel van het zuiden naar Luang Prabang. Vanwege alle watervallen hier rond het eiland was transport over water te riskant. Ze begonnen rond 1887 geloof ik met de aanleg en in 1937 stopten ze ermee, omdat over de weg weer sneller ging: Route 13 was aangelegd. Deze is later doorgetrokken in het noorden tot in China. Het deel van het hotel dat dus niet "floating"is, stamt nog uit de koloniale tijd. De Fransen hadden in het gebouw een soort van luxe stay voor de officieren die hier kwamen.

Tegenover onze kamer is ook een soort zwembad, maar het ziet er allemaal een beetje typisch en niet uitnodigend uit, maar toen we 's avonds naar buiten stapten om te gaan eten, zaten de twee Franse vrienden er die we al meer op onze reis tegenkwamen en volgens hun was het prima.
Eind van de middag zitten we lekker op ons floating terrasje met een boek. Soms komt er zo'n smalle boot langs met veel herrie (flinke dieselmotoren eraan), waarna ons hele huisje deint. Overigens moeten we niet teveel naar het water kijken, je wordt er direct draaierig van, zo hard stroomt het hier.
Na een heerlijk etentje Chez Fred et Lea, een Fransoos die hier twee jaar geleden is begonnen met een heerlijk, knus, klein en schoon restaurantje, willen we nog wat verder lopen door het dorp. Het is bizar. Lopen we hier door de hoofdstraat door de blubber, van droog stuk naar droog stuk te springen met onze zaklampjes. Na een paar honderd meter gaan we maar terug. Morgen weer een dag!

https://www.salalaoboutique.com/saladonekhone/gallery

Geschreven door Jacquelijne.opreis