We vertrekken weer op tijd richting iets wat we echt moeten zien, ook al staat het niet in de beschrijving en omdat we gister bij de grot de bamboeraft hebben gemist van morgen als eerste : klein Zwitserland. Ook weer een project, het is een aangelegd meer met een klein dammetje erin zodat in droge tijden toch de rijst kan worden geïrrigeerd. De aanplant eromheen zijn voornamelijk naaldbomen met een enkele verdwaalde palmboom. Op de oevers kleine chaletjes die je kunt huren en in het droge seizoen zou je er ook tenten kunnen huren om te overnachten. Volgens Jeeda vooral voor “the new generation, so they can learn to know each other better before marriage. Switserland or abroad is too expensive”. Vanwege brandgevaar van de naaldbomen mag je er niet zelf koken, dus hebben de restaurantjes aan de weg erheen ook nering. Een deel is nu gesloten omdat het off-season is. We gaan met een bamboebootje een half uurtje rondvaren, het is niet echt bijzonder, maar wel lekker rustig. Maar ik kan me voorstellen dat de Thai het wel anders ervaren. Wij gaan in ieder geval even varen. Het is er verder op twee Moslimmeisjes na helemaal stil. De boten liggen werkeloos te wachten op beter tijden. Volgens Jeeda is het in het drukke seizoen niet te doen, dan moet je op een lijst voor de boten en wachten en is ook de smalle weg erheen niet te doen omdat er constant scherpe bochten zijn en tegenliggers erg lastig passeren is.

Onderweg stoppen we nog even bij een rijstveld waar we heel goed zien hoe de irrigatie in zijn werk gaat bij de terrassen. Het houten huisje dat dienst doet als opbergplek en waar je kunt eten en uitrusten herbergt ook de Japanese Waterbuffel zoals hier het oude traktortje wordt genoemd met de open wielen. Met banden zak je hier natuurlijk helemaal weg.

Dan komen we bij weer een Chinese nederzetting, maar deze keer zeer commercieel. Je kunt ook hier een verblijf boeken en er wordt driftig bijgebouwd. Veel 2e en 3e generatie Chinezen vinden het leuk hier te komen om zo wat van China mee te krijgen. Ook de menu’s zijn natuurlijk aangepast Chinees met van die kleffe gestoomde broodjes enz. Maar, met het uitzicht op een meer drinken we een lekkere koffie, nadat we hebben rondgelopen en foto’s hebben gemaakt.

Nog voor we gaan lunchen, het is nog te vroeg gaan we een beroemde bamboebrug bezoeken. Ik denk eert: waar dan? Ik had een groter iets in gedachten. Maar het leuke is eigenlijk de tempel boven. Ook hier genieten we er weer van dat er nog maar zeer weinig toeristen zijn en we genieten van de stilte en de mooie uitzichten. De gele vlaggen overal zijn van de koning, de blauwen van de huidige koningin, vanwege haar zoveelste verjaardag is dit ook wel geadopteerd als project of zo.
Die koning is nu voor de vierde keer getrouwd en heeft geloof ik nog een bijvrouw. Het is een hele geschiedenis. Hij heeft nog een oudere zus, die beter geschikt zou zijn voor deze “job” ipv deze dandy en schuinsmarcheerder. Volgens de wet zou de koning wel meer vrouwen mogen hebben, maar deze gaat netjes steeds eerst scheiden naar het blijkt. Ik vraag hoe dat dan met al die duizenden portretten van de koning en koningin moet ? Ja, die worden dat ook steeds weer vervangen. Het schijnt dat het Thaise koningshuis erg rijk is, maar er bestaat toch wel het vermoeden dat er ook veel uit de belastingkas naar dit heerschap zijn uitspattingen vloeit en dat hij weinig voor het volk zelf doet, dit itt zijn ouders die heel veel voor het volk hebben gedaan.

We gaan ergens lunchen, waar we een lokaal iets moeten proeven, maar eerlijk gezegd ben ik er niet helemaal weg van. Maar het is allemaal lief bedoeld.

Het laatste vanmiddag is op mijn verzoek en niet in het programma, maar de chauffeur wil wel rijden en Jeeda heeft uitgedokterd hoe en wat. We gaan naar het Longneck dorpje. Er zouden er nog een paar wonen in de buurt van Chiang Mai (hebben we er dus een van gezien) en in Thailand verder enkel hier. Het is voor Thais begrippen een duren onderneming, maar het geld komt ten goede aan de gemeenschap aldaar en daarom willen ze ook wel op de foto. Verder hebben ze nog de status van vluchteling en komen ze eigenlijk nergens voor in aanmerking. Ze zijn op papier wel Christen geworden omdat ze dan gezondheidszorg krijgen. De school wordt wel door de staat gefinancierd, want alle kinderen moeten naar school om Thais te leren om zo beter met ze te kunnen communiceren.

Je kunt er dus heen via een heel slecht weg, waar de chauffeur met zijn bus niet overheen kant, dan moet je echt een fourwheel drive jeep hebben. Ofwel over het water (gelukkig is ook hier het water wat gezakt). In en uit de boten stappen is een hachelijk gebeuren want je zakt overal weg in de blubber, maar het lukt allemaal wel weer. Het is een mooie tocht over het water van ruim 20 minuten met de herrie van de motor van de boot ( ook hier weer oude vrachtwagen motoren). Gelukkig gaat het allemaal goed, want het water is erg wild, het vervelend warme reddingsvest is misschien dan toch niet helemaal voor niets.

Onderweg komen we wat houten huizen tegen en dan zijn we er. In het dorpje van met name houten huizen telt een 150 zielen. Men leeft er voornamelijk toch van het toerisme en de verkoop van handgemaakte spullen. Veel huizen zijn nog traditioneel van hout en bamboe met een bladerendak. Zo’n dak scheelt wel heel veel voor zon en warmte ervaren we zelf, maar moet wel iedere 3 jaar vervangen worden.

Bij de ingang van het dorp zit een vrouw bamboe te klieven, waar dan weer van alles van gemaakt kan worden. Verderop zitten veelal jongere vrouwen te weven. Het is en blijft wat lastig om met een grote spiegelreflex foto’s te maken, ookal heb je het gevraagd. Ik beperk met dan ook met foto’s maken met wel de nodige moeite moet ik zeggen, maar ik wil ook met de dames praten al dan niet vertaald door onze gids.

De ringen schijnen niet echt de nek op te rekken, maar de sleutelbeenderen omlaag te drukken. De vrouw die me liet uitproberen liet zien waar het knelde, op haar sleutelbeenderen zaten blauwe plekken van het drukken. De ringen (uit een stuk massief messing) zijn flink zwaar. De oude dame die met haar gitaar zelfs voor ons een liedje gaat zingen heeft de meeste ringen van het dorp: 24 . Ze is 60. Ondanks haar nog zwarte haar (niet geverfd) ziet ze er wel ouder uit vind ik. Maar ze is vrolijk en goedlachs, zeker als Adrie haar voor haar optredentje nog wat toestopt. De longneck ofwel Paduang, zijn een onderdeel van de grote hilltribe groep de Karen. Die in Thailand zitten, maar vooral uit Myanmar komen.

Hoe dan ook het blijft raar, maar het is ook een win-win. Wij betalen om iets bijzonders te zien en zij willen graag wat verdienen. In hoeverre ze anders ook de traditie voort zouden zetten is maar de vraag. De meeste vrouwen die we spraken waren rond de dertig en op hun 5e gestart. Een van de dames, waarmee ik met ringen op de foto sta, had een foto van haar dochter hangen, nu 12 jaar oud, ook op haar 5e begonnen. Maar niet alle vrouwen en kinderen in het dorp zetten de traditie voort.
Als laatste bezoeken we nog het schooltje dat net zo’n beetje uitgaat. Ik had nog een dieren memoryspel bij me en het is groep 3 die we nog in het schooltje zien en de juf is er blij mee, zo kunnen ze ook de Engelse woorden leren. De kinderen hebben direct door hoe het spelletje werkt, grappig is dat.

We banjeren terug door de blubber en gaan moe maar voldaan weer over het water terug.
Bij aankomst in het hotel ziet “onze hond” die bij het zwembad ligt ons aankomen en hij loopt gelijk weer mee om zijn plekje op het balkon in te nemen, waar hij de hele nacht ook trouw voor onze deur heeft liggen waken (nou ja, eigenlijk slapen).

Geschreven door Jacquelijne.opreis