Vandaag een rustig fietstochtje rondom Luang nam Tha. Nou ja, het is maar weer vanuit welk perspectief je kijkt. Voor jonge goden van rond de 30 zeker. Voor dames die niet sporten boven de 50 een hele kluif. De inspanning van het fietsen is het niet zo zeer, dat lukt wel, ook bij 30 graden op momenten dat de zon doorkomt. Maar, mijn god, toen ik op dat zadel ging zitten voelde ik al dat het foute boel was. Duidelijk niet op de vrouwelijke anatomie gebouwd. In Bolivia reden we de Deathroad, 60 km afdalen langs ravijnen, maar dat materieel was iets beter. daar had ik na een hele dag nog geen zadelpijn. Terwijl ik hier na vier uur ellende eindelijk de o, zo vriendelijk, maar toch wel erg enthousiaste gids even tot stoppen kon manen. Een koel drankje en even bij zien te komen en moed verzamelen verder te fietsen. Gelukkig bleek hij een losse gelhoes op zijn zadel te hebben, die mij dan toch enige verlichting ga, want die paste gelukkig ook op mijn martelwerktuig.pffff.
Ok, we rijden dus de stad uit en moeten voor mijn idee eindeloos over een vreselijke onverharde weg rijden richting dorpjes van een of andere minderheid, waar we een kaartje kopen om in een door Australie gefinancierd mini museumpje te kunnen kijken hoe zo'n huis eruit ziet. De inkomsten van de kaartjes gaan naar het dorpje. Ook zij zijn door de overheid verhuisd in verband met het natuurpark. Ze leven nog grotendeels van het oerwoud. Ook staat er een groot bord dat aangeeft dat dit dorp "case-free" is, hetgeen betekent dat er niemand verslaafd is. Dat is hier in de bergen nogal een dingetje. Vroeger veel opiumverslaafden (vroeger werd hier voornamelijk opium gebouwd), tegenwoordig veel amfethamine-verslaafden... Het dorp heeft tegenwoordig inkomsten uit import van fruit vanuit Thailand naar China. Verder klimmen we daar nog door de vette blubber ( het heeft hier flink geregend gister) naar boven naar een waterval.
We rijden nog een hele tijd langs rijstvelden, soms zelfs over een stuk normale weg (thanks!). Wat we ook nog zien in het reservaat zijn een aantal begraafplaatsen, waar een soort huisjes staan, hier en daar versierd met veel vlaggen. Tegenwoordig zijn de huisjes en de kisten leeg omdat de mensen gecremeerd worden en staat er dus vaak een urn in. Ook kennen ze net als we in Sulawesi (Indonesie) zagen, het slachten van een buffel tijdens de begrafenis ceremonie. Die buffel zorgt ervoor dat de geest naar het hiernamaals of whatever gaat. Daarna gelukkig net geen driekamp, maar we moesten wel me de mountainbike over zo'n kabelbrug. Zwieberen deed hij wel, niet erg dus en de planken waren gelukkig niet rot.
Normaalgesproken zouden we een picknicklunch hebben, maar vanwege de dreigende regen heeft Pong zijn vrouw gebeld en lunchen we bij hem thuis (vanavond eten we daar ook al!). We eten heerljik (ondanks dat ik ook een hele gefrituurde vis op mijn bord kreeg die me zo lag aan te staren en waar ik niet dol op ben) en hij laat ons zijn bedoening zien. Een guesthouse dat momentel wordt gerenoveerd en natuurlijk de vechthanen. Deze worden een paar weken getraind in nagebouwde wedstrijdpistes en dan aan de Chinezen verkocht. Zo'n haan brengt gemiddeld rond de 500 dollar op. Verder houden ze nog wat kippen voor de slacht en de eieren.
Het begint inmiddels flink te regenen en Pong stelt voor om nog naar het laatste dorp te gaan met de minibus en daarna de markt te bezoeken en terug te fietsen. Je verdient een medaille. Het zou nog behoorlijk ver fietsen zijn geweest, dus ik was blij. Komen we bij het dorp en daar komt het met bakken naar beneden. Het dorp leeft ook weer grotendeels uit het woud. Veelal cardamon komt er vandaan. De vrouwen werken daar weer veel meer en harder dan de mannen en ze hebben nog zo' n rare gewoonte: als je een tweeling kreeg, werden die gedood. Het betekende kwaad: het goede en het kwade is ook een tweedeling en dus brengt een tweeling ongeluk. Tegenwoordig worden ze niet meer gedood, maar weggegeven naar een ander dorp. Als we daar bij zo'n huis zitten schuilen komen er een paar meisjes met armbandjes, dus ja, ik koop er maar een paar. Daarna kwamen er nog een paar nog kleinere meisjes. Die heb een paar balonnen gegeven en daar waren ze ook een hele tijd zoet mee.
Op de markt kennen ze hier ook het "all you can eat"concept, maar dat heeft een iets andere betekenis dan bij ons te doen gebruikelijk. Werkelijk allerlei beesten, insecten etc. De vleespassage zijn we maar snel doorgelopen, je zou accuut vegetarier worden.. We rijden terug naar het huis, waar onze fietsen nog staan en we gelukkig maar anderhalve km terug moeten fietsen naar ons guesthouse. Beneden eerst maar eens twee flessen bier gekocht, douchen en ... afpilsen

Nog even erachteraan....
Ook vanavond waren we uitgenodigd bij onze gids en zijn vrouw. Het was toch heel bijzonder. De chauffeur TJoy haalde ons op om 1900 uur en gelijk kwam het eten op tafel. We zaten weer heerlijk buiten en ook zijn vrouw en zoontje kwamen erbij ziten. En Tjoy, de chauffeur en nog een meisje van een jaar of 15. Ze had een echt feestmaal gekookt van specifieke Laotiaanse gerechten. Smaken die we niet kennen. Met daarbij sticky rice. Daar maak je een bolletje van en daar schep je de rest mee op. Gelukkig hadden we ook vork en lepel om op te scheppen en wat te smokkelen. Ik had nav de Universele reisgids voor moeilijke landen van Jelle Brandt Cortius dus wat van die Delftsblauwe klompjes meegenomen. Een klein stelletje voor het zoontje (de dochters logeren bij oma en opa, 8 uur rijden verderop) en een groter stel voor de gastvrouw. Het viel goed in de smaak. Het ventje was er constant mee in de weer. Grappig hoor. Eerder vandaag vertelde Pong dat de chauffeur bij hem woonde, min of meer familie was. Hij had een drugsprobleem gehad zoals kennelijk velen hier en had daarom geen schoolopleiding. Hij heeft hem rijlessen laten nemen en rijdt nu voor een reisagentschap. Heel netjes en veilig. Goddank niet op het laatste moment inhalen, of inhalen in een blinde bocht en dat soort fratsen. Het meisje begrepen we nu, was een soort van geadopteerd uit een heel groot gezin (ze was nr 13) waar geen geld was voor scholing. In ruil voor hulp in het huishouden enz. kan ze naar school. Zij zorgen voor kost en inwoning en betalen haar opleiding. Toch mooi hoor.

Geschreven door Jacquelijne.opreis