Lekker ontbeten op het dakterras naast onze kamer. Het is nog wel erg fris, dus de vestjes gaan aan en de pijpen zitten nog aangeritst. Als we uitchecken krijgen we een pakketje ingepakt, dus dat gaan we open maken als we aangekomen zijn want de chauffeur Dario is er al. Het blijkt een zeer vriendelijke man van onze leeftijd met een grote HYUNDAI suv , die zeer vriendelijk is en behoorlijk goed Engels spreekt. Onderweg vertelt hij ons van alles over de stad en over de 6 verschillende sociale klassensystemen enz. enz. We zien ook onderweg in de arme wijken (waar klassen 1 en 2 wonen) rijen op straat waar gratis ontbijt wordt uitgedeeld. Het duurt ook best een tijd eer we Bogota uit zijn ondanks dat het zondag is, maar morgen is het ook een vrije dag en veel mensen trekken er twee dagen tussenuit. Het is nu ook de tijd van het auto’s zegenen. Hier niet een beetje met bloemen en wat slingers versierd, maar een ganse ballonversiering waar menig bruidspaar jaloers op zou zijn. Ik weet niet of dat zegenen hier ook gaat met een kwast wijwater en daarna het leeggieten van een fles Champagne onder de motorkap zoals we zagen in Copacobana in Bolivia. Dat noem ik nou werkelijk drankmisbruik. Zonde. Maar ja, daar mocht het wat kosten, want na zo’n zegening waren ze weer verzekerd van een jaar geen ongelukken, dus konden ze gewoon als gekken rijden, een soort verzekering dus; de zegen van een priester en een fles bubbels… Ik kreeg een beetje het idee dat het hier ook zo was, maar veel van de wegen zijn tweebaans en éénrichtingsverkeer, dan andere richting ligt dan een stukje verderop. Daar kwam ik dus achter toen onze chauffeur nogal stevig een blinde bocht naar rechts nam en ik weer Boliviaanse toestanden voor me zag. Maar ze hebben dan wel geen tegenliggers, maar inhalen doe je hier dus ofwel links ofwel rechts en dat laatste vinden wij in Nederland eigenlijk niet zo veilig, maar hier is het standaard. Adrie had mijn gedachten gelezen en vroeg ernaar. Nou ja dat is dan weer duidelijk.

Eenmaal de stad uit is het ook weer gelijk anders, eigenlijk zoals in de meeste landen zoals we bezoeken, of het nu Azië is of Zuid-Amerika dus. Overal wegwerkzaamheden, overal langs de weg gegroepeerd kraampjes met het zelfde: potterie, rotan en geweven mandjes, meubels, remsystemen voor auto’s enz. En dus daartussendoor eet- en drinkgelegenheden met de bekende plastic stoeltjes. Dus ofwel je kunt er alleen ingemaakte augurken kopen en je moet weer een paar kilometer verder tot de volgende kans om huisgestookte palmwijn in allerlei voorhanden zijnde flessen te kunnen kopen. Voor een nieuw bed, moet je wellicht een halve dag rijden om dat tegen te komen, maar dan is het ook gelijk net een meubelboulevard, want dan zitten al die fabriekjes naast elkaar. Ik informeer maar eens naar de planning en het ziet er naar uit dat we rond 2 uur half 3 aankomen bij ons Star Eco Hotel, dan wil ik nog maar even onderweg eten. Met behulp van onze gids als vertaler hebben we een aardig maal. Het vlees is mals en onder een saus van uien en tomaten, rijst , een stuk aardappel, gebakken melige banaan en een slaatje. Adrie gaat zichzelf helemaal te buiten met eerst nog een kop kippensoep met een halve maiskolf, yukka, kippenpoot stukken aardappel en banaan (was een klein soepje zeiden ze.) Prima dus. We rijden verder en het landschap is mooi. Eens we de berg over zijn gestoken dalen we alleen nog maar naar zo’n 400 m boven zeespiegel en het wordt steeds heter. Inmiddels ligt de auto alweer vol met kledingstukken. Onderweg zien we op een gegeven moment ook flink bamboe en katoenplantages. Altijd een leuk gezicht die witte bolletjes. Langs de kant van de weg zien we mannen fietsen de heuvel op met enorme zakken van die katoenbolletjes. Weer wat verder zit er een man langs de weg onder een boom de blaadjes van tussen de bolletjes te plukken. Nog wat verderop is er veel rijst. Het water komt uit de bergen en zo uit de rivieren. Er is nooit gebrek aan (drink) water in Colombia vertelt de gids en nagenoeg overal is waterleiding (aquaduct kennelijk in het Spaans ). Wel zagen we een aantal nieuwe huisjes langs de weg die allemaal twee wc’s hadden buiten, dat was voor als het aquaduct kapot was. Reserve. Er staan dan ook grote plastic vaten water bovenop.
We zien zo af en toe de eerste cactussen en komen bij de Magdalenarivier, die we al meer hebben gezien om deze over te steken. Als we van de weg af gaan, is er een heel slecht pad. Gelukkig heeft het niet geregend zoals bij ons, want anders was het een drama. Dat vertelde Dario ons ook, ja, dan hadden we al gedacht. Het is weer passeren met andere voertuigen op de centimeter, maar het humeur van onze man lijdt er niet onder. We komen uiteindelijk bij het pontje dat ons met de bus overzet. Het is er prachtig, we komen ook vlak langs het observatorium dat we als het vanavond niet bewolkt is even gaan bekijken en anders hebben we morgenavond nog een kans.

Als we wat zijn uitgepakt lopen richting het dorpspleintje maar niet nadat ik wat foto’s maakte van het eco hotel. Het is meer een soort hippiehotel van bamboe, rond een boom geconstrueerd, overal beschilderd en voorzien van engeltjes en vlinders en (nep)bloemen. Gelukkig heeft het ook een airco, want het is erg heet. Kennelijk heeft het geen warme douche, enkel koud. Nou ja, dat zal dan wel weer het eco idee zijn. Maar aangezien het hier heel warm en vochtig is, overleven we dat ook wel zonder problemen.

Op het pleintje is het gezellig druk, veel mensen op de stoelen voor de cafeetjes, kletsen op straat en een af- en aanrijden van brommers. En natuurlijk heeft ook iedere zichzelf respecterende neringdoende ook zijn eigen geluidsinstallatie die hij natuurlijk trots wil laten horen. Ach, het zal wel wennen hopen we…We kijken ook al met een half oog naar iets van een restaurant voor vanavond, maar het stemt niet erg hoopvol, straks maar even TripAdvisor kijken. De twee varkenskoppen die in de etalage bij een slager hier in de straat liggen, kijken ons ook niet aan van : eet ons maar op, het is meer een bizar beeld uit een of andere art-film.

Dario komt ons tegen half 7 opalen om naar het observatorium te gaan. Als we aankomen bovenaan een berg, kunnen we 170 g
raden rond kijken. Het is wachten tot het helemaal donker is om de sterren goed te kunnen zien. Dat zou rond 1900 uur zijn. Tegen 1900 uur komt Dario dat we in de rij moeten aansluiten en pp. 10.000 pesos moeten betalen. Zo ongeveer 2,20 euro. We hebben op de luchthaven het maximale bedrag opgenomen overigens, één miljoen pesos. Reken maar uit. Dus we doen dat braaf dan lopen we een eindje met de andere mensen die zich verzameld hadden, maar weinig idee wat en hoe. Bij een open veld waar een tafeltje staat en een paar grote sterrenkijkers liggen zeilen op de grond met stukken soort van bubbelplastic om op te zitten. We kijken wat naar boven voor zover met dat lukt en wachten….en wachten. Er is niets gecommuniceerd over wat en hoe en er blijven maar busladingen jongelui aankomen en nog steeds geen idee. Ik heb geen zin om zo nog een uur onhandig te moeten zitten. Geen idee of ze iets van Engels spreken, vooralsnog hoorde ik enkel Spaans en het is dan vast ook niet te volgen dus ik haal Adrie over om maar mee te vertrekken. We zijn al vanaf aankomst bijna een uur aan het wachten en ben er klaar mee. Ik kan met die rotversleten nek en de problemen waardoor ik amper naar boven en slechts kort zonder pijn naar links kan kijken niet echt genieten van dit soort dingen en heb ook het geduld niet om nog maar te blijven wachten op tja? Geen idee wat. Dan maar naar het restaurant van Tripadvisor dat onderweg was en waar we ons lieten afzetten. Het blijkt gesloten, dus kijken we maar bij de buren. Er zijn geen gasten, maar we zijn wel welkom. Dario komt ons wederom helpen omdat er geen menukaart is. Uiteindelijk komen we uit op een Sirloin steak met chimichurry, rijst, wat salade en gefrituurde aardappel. Maar mensen lief, ze hadden ons een dubbele portie gegeven. Zoveel vlees eten we amper in een week op thuis. Zonde hoor. Ze willen het wel inpakken, maar we kunnen dat niet koel houden, maar de chauffeur wil het graag hebben als lunch morgen, prima hoor!

We zijn weer terug in het hotel en ik weet nog steeds niet waar alles zit in mijn koffer, super irritant. Na een paar dagen kan ik doorgaans alles blindelings vinden in alle tassen en zakken in mijn koffer. Nu eerst maar eens de kaartjes bij de tasjes die we kregen scannen, heel mooi gedaan met een soort van interactieve site. Project voor vrouwen (minderheden, of eigenlijk oorspronkelijke bewoners) in het kort: herbebossing en scholing van vrouwen en meisjes. Dat vinden we natuurlijk een prima doel.

Geschreven door Jacquelijne.opreis