(Eindelijk, 15 augustus, heb ik hier weer een goede internetaansluiting en kan ik de twee achterstallige verslagen vandaag ook uploaden!)

De chauffeur is prima op tijd. En zelfs onze Tsering komt nog snel even aanlopen om ons de hand te drukken. De fourwheel drive van deze man brengt ons in een uur de 110 km naar Kangding airport. Hij had er de sokken nogal in, wetend dat dit dus geen paar honderd meter rechte weg is, maar we slingeren snel van 3300 m in Tagong naar de luchthaven die op 4200 m ligt (Kanding-stad zelf maar op 2800). Maar goed dat we al ontbeten hadden. Je ziet de bergen om je heen steeds lager worden en ik voel toch ook een beetje druk in mijn hoofd als we aankomen vanwege de hoogte.

Kangding airport is een van de hoogstgelegen luchthavens ter wereld, samen met LaPaz in Bolivia (hebben we ook ervaren). Ik vind het er ongenadig koud in mijn fleece jack (mijn jas zit in mijn koffer, want als we straks aankomen in Chengdu is het 33 graden en vochtig!) Het was een bizar gezicht, die landingsbaan zo vlak langs de nomadententen en yakkuddes is gelegen en zo hoog in de bergen. Hopelijk is een een goed hek zodat die yaks niet de start- en landingsbaan op kunnen. We zijn ruim op tijd en inchecken met alleen ons paspoort gaat goed. Er gaan maar een paar vluchten per dag, maar het is een zeer kleine, maar wel nieuwe, goed uitgeruste luchthaven. We krijgen bij binnenkomst een flesje water en dat was het dan. De vlucht duurt ook maar goed een uur. Het opstijgen is erg mooi, met de graslanden onder ons. Maar even later zitten we dan toch op een hoogte van 6200 m en verdwijnen we in de wolken. Niet lang daarna zet de daling al weer in. Wij waren welgeteld de enigen westerlingen op deze vlucht. Maar dat zal in Chendu wel weer veranderen.

Onze koffers zijn er vrijwel direct en er staat alleen maar een man met een bordje in het Chinees, maar er is een jongeman die met een telefoon zwaait en oogcontact probeert te zoeken. En ja hoor. Op zijn telefoon ontwaar ik tussen allerlei Chinese tekens het woord “berg” en aangezien wij dus de enige westerlingen zijn die uit het vliegtuig kwamen niet vreemd. Hij blijkt de chauffeur voor de komende paar dagen en spreekt net genoeg Engels om tijden af te spreken enz. Hij komt zelf uit Chengdu, was nooit in Tibet geweest, wel een keer in Kangding…zo zie je maar weer. Maar wij zijn al lang blij dat hij een paar woorden Engels spreekt! Het is weer gezellig terugkomen in het Wenjung Mansion hotel, het meisje van de receptie herkent ons en we hebben nu een kamer op de eerste verdieping. Is wel iets rustiger dan beneden en het is een heerlijke, complete, gezellige en vooral ook heel schone kamer. Niet zo vochtig en bedompt als de vorige. Het kan dus wel!

We willen wat eten in de courtyard maar de keuken is dicht op dit uur van de dag. Dus gaan we richting Jinli street/Jinli recreation zone en het Nanjiaopark en eten onder weg wat. De mevrouw had het niet druk en had net Google Translate ontdekt en kwam steeds weer met woorden aan hoe ze die moest uitspreken. Grappig hoor. We lopen weer verder, maar vanaf de kant van de rivier komt een ongelooflijk gesnerp dat we niet kunnen thuisbrengen, het lijkt een metro, of misschien de stroomdraden, maar dat kan niet zo alle ongelooflijk drukke verkeer zo overheersen. Later vragen we er naar, want in het park is het ook. Het zijn cicades. We zien er ook een paar in een boom. Soort van sprinkhanen, maar ze kunnen niet springen, maar wel een ongelooflijke herrie maken van rond de 120 db. Met name op het heetst van de dag…Verder zien we mensen zitten kaarten of Mahjong spelen. En ik herinner me ook weer dat iedere flatblok zijn eigen omheining en poort heeft met een wachter erbij. Maar ook op zondag hangt er vrolijk overal was buiten.

Het is wat zoeken, eerst denken we de straat gevonden te hebben, maar het is een verwaarloosde straat met alleen maar uitgaansgelegenheden. Onderweg ook overal borden met “Restsrooms”, nou, wie dat verzonnen heeft! Die openbare toiletten hier in China wil je alleen maar zo snel mogelijk weer vandaan! Niks uitrusten! In het ergste geval een of meerdere gaten in de grond, waar alles een meter daaronder zo ongelooflijk ligt te stinken en overigens natuurlijk rond de gaten het ook niet naar viooltjes ruikt. Doorspoelen is kennelijk te modern. Echt nog middeleeuwse toestanden. Bah, niet teveel over nadenken.

Maar na wat vragen komen we er! Nou, er zijn idd heel veel Chinezen en het lijkt wel of ze vanmiddag (zondag) allemaal hier zijn gekomen. De oude straatje in het park zijn nu omgetoverd tot allerhande (souvenir)winkeltjes en eettentjes en het is er DRUK! Er is ook een wensboom, grappig, hier helemaal met rode zakjes behangen. Rood is nu eenmaal de kleur van geluk in China. En een herrie, naast de gebruikelijke herrie van de Chinezen zelf ook nog de herrie van de cicades. Nou, dit hebben we ook weer mee gemaakt. We lopen terug, maar het blijkt toch verder dan gedacht en ik had mijn sandaaltjes aangedaan ipv mijn stevige bergschoenen met steunzolen. Die gaan dan morgen maar weer aan, anders kan ik eind van de week niet meer lopen. Jammer genoeg is het voor ons weer lastig, maar anders hadden we een fiets genomen. Er is hier een prima systeem. Je registreert en betaalt daarvoor en dan kun je als een fiets wilt, de QR code op de fiets scannen en voor haast niets (1 Yuan per uur = 13 cent) de fiets lenen. Maar ja, die app zal wel alleen in het Chinees zijn en niet handig dus voor ons.

We genieten van de heerlijke douche hier, rusten en eten wat en morgen gaan we op pad naar de enorme boeddha van Leshan.
Adrie neemt nog een lekker koekjes, grappig, op hoogte staan die verpakkingen zowat op springen. Ook een zak chips is een grote knoertharde opgeblazen verpakking. De verpakking koekjes die nog onaangebroken is meegekomen uit Tagong, heeft nu weer zijn oorspronkelijke vorm terug gekregen!

Geschreven door Jacquelijne.opreis