We worden nogal stijf wakker van de harde bedden en mijn bed loopt ook wat af naar de ene kant en we hebben twee smalle bedden, dus soms had ik het idee dat ik er zo afrolde. De airco had het na 10 min weer begeven, dus het hotel 5 min zonder stroom zetten helpt dus ook niet, maar 's nachts was het dan toch wat afgekoeld.
Het ontbijt is prima, we zitten in de gezellige courtyard buiten in de eerste zonnestralen. We gaan op tijd op pad met de bus. Eerst naar de "torens der stilte" zoals ze genoemd worden. Twee torens buiten Yazd die door de Zoroasters tot 1970 werden gebruikt bij hun begrafenisrituelen. Daarna mocht het niet meer omdat de stad uitbreidde en men bang was voor besmetting door evt. ziekten. Rondom de torens (waar alleen de priester en degene die belast was met "de praktische kant" van de luchtbegrafenis op mochten komen) waren ook wat gebouwtjes geplaatst waar dan de naasten van de overledene konden zijn gedurende de ceremonie (een week of zo). De lijken werden met een ezeltje naar boven gebracht (de trappen zijn er nu voor de toeristen). daar werd het lijk in stukken gehakt en aan de gieren gevoerd. wat er aan botten overbleef ging daar boven in een put met wat ongebluste kalk, sulfur en een zuur zodat ook de botten zouden ontbinden. Een dood lichaam mocht namelijk de aarde niet vervuilen. Nu worden de zoroasters begraven op een kerkhof ernaast, bovenop een betonnen plaat die ze eerst in de kuil stoppen, zodat het lichaam de aarde niet raakt. Je mag namelijk de aarde niet bevuilen. Er betonnen platen inplempen is dan weer geen probleem. Ik kan die logica niet volgen. Maar goed.

We gaan dan ook een kijkje nemen bij de Vuurtempel van de zoroasters waar al eeeeeeuwen lang hetzelfde vuur brandend wordt gehouden. Nou ja, Adrie en ik zijn er wel van overtuigd dat er gewoon een gasbrander onder zit. De zoroasters zijn herkenbaar door een soort vogel met heel brede vleugels. Bij de tempel is ook een fototentoonstellinkje. Er zijn overigens nog maar een paar duizend zoroasters in Iran. Er zijn er ook nogal wat naar de VS geëmigreerd, maar ook nu is daar voor hen de deur dicht. Tegenover de tempel is een koffietent waar Maddy ons heen wijst. De hele groep gaat gezellig aan de koffie en de babbel en we rijden ene half uur later weg dan gepland, maar geen hond die er mee zit.

Dan het watermuseum. We stappen uit de bus bij het plein bij de Amir Chaqmaq moskee, indrukwekkend. Mady attendeert ons op allerlei verschillende bevolkingsgroepen die ze herkent aan hun kleding, echter, het verkeer raast voorbij en ik versta nagenoeg niets.
Het watermuseum is wel leuk om een beetje een idee te krijgen over de Quanats, het ondergrondse stelsel van de ondergrondse waterkanalen die al zo'n 2500 jaar de woestijnsteden van water voorzien. De kanalen lopen soms we meer dan 100 km onder de grond en bevoorraden steden en irrigeren de gewassen. Het is onvoorstelbaar en het is daar ook gigadruk. Die dag zien we ook heel wat luchttorens, grote vierkante torens met sleuven. Door een ingenieus systeem van pijpen komt er koele lucht naar binnen in het gebouw. Airco avant la lettre...

Met een paar man lopen we daarna met Klaas door de bazaar, waar weinig te doen is en eten we een half stokbrood, waar je zelf van alles tussen kon stoppen met een drankje erbij voor ongeveer 50 cent per persoon. Niet normaal. Vorig jaar was het nog het dubbele (natuurlijk ook niets). We lopen nog door tot de vrijdag moskee met Klaas, die dan net als de rest van het groepje afhaakt en dat vinden we helemaal niet erg. De vrijdag moskee is bijzonder door zijn hoge façade en twee smalle torens en het is er rustig en heel relaxed. Behalve het verkeer is het eigenlijk overal heel relaxed en we voelen ons ook heel erg op ons gemak.

Einde van de middag als we met zijn tweeën op pad zijn, bezoeken we ook een soort van graanmolen die 22 meter onder de grond zat, aangedreven, door jawel: de Quarnats. Ook al 2500 jaar oud, niet te geloven, het was er heerlijk koel. Hier in Yazd kan het in de zomer zo 45-50 graden worden. Heftig... er komen dan ook mensen heen om lekker te ontspannen in de koelte. Wellicht doet ie ook prima dienst als bunker, want als we teruglopen aan het einde van de steeg, hoor ik gesis en ook mijn neus laat me niet in de steek: gas. Er zitten op meters op straat en de leidingen lopen ook aan de buitenkant. Kan hier allemaal en kennelijk gaat het ook meestal goed.

Op een dakterras drinken we saffraanthee, maar dat is meer een idee, weinig saffraansmaak. Dit in tegenstelling tot het saffraanijs dat we in Teheran aten, dat was overheerlijk en smaakvol. Vanaf het dakterras kijken we mooi over de stad en zien we ook heel wat luchttorens, de traditionele airco zeg maar. Een toren met spleten waar de koude lucht door naar binnengaat en de warme lucht weer uitstoot, houdt het huis koel. Hier is Yasd ook erg bekend door. Het is ook een fraai gezicht.
Door de lemen smalle straten lopen we (dankzij MapsMe) door allerlei steegjes terug naar ons hotel. Daar gaan we heerlijk in de courtyard zitten nadat het probleem met onze wc die niet doorliep verholpen was. Tja, het is en blijft natuurlijk geen Europa.
Uiteindelijk een mooi en gezellig ander dakterras gevonden voor het diner, waar we moeten aanliggen zeg maar. Kleermakerszit gaat ons niet meer zo goed af voor lange tijd. Maar het eten was heerlijk en verfijnd. Ook echte authentieke gerechten. Rond half negen terug in het hotel, wat we eigenlijk wel fijn vinden, dus nog verslag van vandaag kunnen maken. Morgen rijden we richting Shiraz.

Geschreven door Jacquelijne.opreis