Vanochtend bleek het ontbijt inderdaad niet veel soeps. Gelukkig wel scrambled eggs, maar de maiskoek, klef broodje en het watermeloensap, daar voornamelijk naar water smaakte. Hopelijk morgen een ander sapje.
Onze gids Patricia was er al vroeg. Een aardige meid, die eerste maatschappelijk werk had gestudeerd en daarna maar toerisme, want het is moeilijk om zonder kruiwagens bij lokale politici een baantje te vinden. We liepen hetzelfde rondje als we eigenlijk gisteren al hadden gedaan. Wel zijn we even de Carmen kathedraal in geweest. Regelmatig door aardbevingen grotendeels verwoest, je ziet dan ook allerlei verschillende stijlen in deze kerk. De vorige paus is hier ook geweest en toen is er gelijke een glas- in -loodraam met zijn beeltenis gemaakt. Hier zit ook een nogal droevige zittende Jezus, maar die verbeeldt hier dan weer eigenlijk een plaatselijke held of bestuurder ofzo. Patricia sprak nogal Spenglish en niet altijd goed te volgen. In ieder geval wordt die zittende figuur door vrouwen de berg opgesjouwd voor de heilige week en door de mannen weer naar beneden. Bijzonder. Beetje hoffelijkheid zo toch andersom vermoeden. In de kerk was ook een heel waardevolle kroon met smaragden, die ieder jaar bij een andere rijke familie in de kluis zat. Kort verhaal: Een familie stelt voor deze te verkopen en het geld voor de stad aan te wenden voor scholing en de armen. Maar het is enkel in de lange armen van waarschijnlijk de rijken terechtgekomen, want het geld is verdwenen. What a surprise…

Verder een opeenvolging van namen van presidenten en andere hoogwaardigheidsbekleders enz. , in ieder geval zaten die er allemaal warmpjes bij aan de huizen te zien. Ik doe niet eens de moeite om het te onthouden. Beelden van allerlei helden.
Oude nonnenkloosters zijn universiteitsgebouwen geworden, want je kunt hier zowat alles studeren. Ondanks dat alles hier nog katholiek is, was de kerk tegenover ons eind van de middag bij de dienst slechts bevolkt door een handjevol trouwe zielen, en deze ochtend toen we de Carmen kathedraal bezochten niet anders. Kloosters zijn er nagenoeg niet meer.

Wat we wél interessant vonden, was de bult waarop we op een gegeven moment stonden om over de stad te kijken. Het schijnt een soort van piramide te zijn van 1600 tot 500 voor Christus of zo van de oorspronkelijke bewoners die daar hun rituelen deden. Deze “indigeonous” kwamen een jaar of drie geleden in opstand tegen het gezag en hebben het beeld van Sebastian bel Alcazar, stichter van de stad, dat er bovenop stond weggehaald en het geheel van graffiti voorzien.

Daar boven was ook een soort mini-Popayan gebouwd op een plek waar het zwembad stond, maar aangezien het merendeel van de Colombianen niet of niet fatsoenlijk kan zwemmen, verdronk er nogal eens iemand en daardoor wilde niemand er meer heen. Nu hebben ze wat nagebouwd, zijn de trappen van het zwembad nu bankjes en worden er in het diepe voorstellingen gehouden.

We zagen ook een uiting van Sweet 16, een meisje die in een citroengele jurk werd gehesen, voor een feest ter ere van haar 16e verjaardag. Trouwen doen ze nu echt niet meer op hun 16e maar eerder 10 jaar later of helemaal niet meer. Samenwonen is hier ok, ik weet niet of de Paus het daar mee eens is, maar die loopt toch al hopeloos achter. We nemen afscheid van onze gids met een goede fooi, echt bijzonder was het niet, dus we scharen dit dan maar onder het idee van ontwikkelingshulp en ze was zeker vriendelijk en deed haar best.

Uiteindelijk is de stad na de laatste aardbeving weer helemaal gerestaureerd, maar niet aardbevingsproef zoals bijv. in Japan. Behalve dan de beelden bovenop het lichtgele theater: ze zijn van plastic. Goedkoop en waarschijnlijk minder aardbevingsgevoelig!

We eten onderweg zowaar prima: een groentesoep en iets van een soort stuk varkensvlees met champignonsaus en daarbij – natuurlijk – rijst, spaghetti, een gebakken aardappel- een stuk gebakken yukka, een slaatje. Van geen wonder dat de meesten hier nogal aan de maat zijn.

Het museumpje voor moderne kunst blijkt nog gesloten tot 14:00 uur, dus we gaan maar een beetje siësta houden. Als we dan aankomen is het hek dicht, maar er galmt muziek (waar niet, het is hier werkelijk overal een klereherrie). Dus ik roep maar eens “Ola” en met succes. Het is een leuke afwisseling, want eigenlijk heb je het oude centrumpje in no time gezien.

We wandelen rond het plein, proberen wat geldautomaten en slagen er uiteindelijk in bij een bank waar een man met een of ander enigszins antiek aandoend, maar wel serieus groot geweer ons beschermt bij het pinnen. Zal de reden zij voor de hoge koers?
Eigenlijk een beetje uit verveling gaan we maar op een van de bankjes aan de zijkant van het plein zitten, daar zitten gelukkig amper duiven, want daar heb ik het niet zo op. Wel een heel stel in het zwart geklede jongelui en een in het groen, duidelijk de lerares. Geen idee wat voor opleiding? Mannequins? Dans? In ieder geval hebben ze allemaal superhoge hakken aan of bij zich. Het is werkelijk amusant om deze bakvissen zo bezig te zien, allemaal constant voor elkaar poseren, eindeloos aan dat haar zitten, alsof het dan anders en beter zit. Een leuk contrast met wat er verder voorbij komt. We kijken onze ogen uit. Zo ongelooflijk ordinair en slecht gekleed. Voordeel is dan wel weer dat ik hier met mijn figuur en korte broek en merino-shirtje niet uit de toom val. Na nog ergens een goede kop koffie gedronken te hebben in een binnen terras, nu maar even in de binnentuin van het hotel mijn verslag gemaakt. Jammer genoeg kennen zie hier niet zoals bij ons terrasjes waar je lekker buiten kunt zitten met een biertje of zo.

Geschreven door Jacquelijne.opreis