Vandaag een rustig dagje. We hoeven niet heel vroeg op, maar Adrie is er al voor 0800 uur weer uit. Ik begin maar niet met het tellen van de enorme rode muggenbeten, maar het zijn er heel wat. Dus dan maar mijn broekspijpen er weer aan geritst en een dunne katoenen blouse met opgerolde mouwen (die nog naar beneden kunnen). Maar ik smeer mezelf ook van top tot teen heel goed in met Deet 50% .

Onze gids komt net aan bij het ontbijt als we vertrekken met een prachtig gevlochten hoed van bananeblad met kunstige roosjes er zelfs op. Ik had die bij de kokosnootplantage gezien en de gids vroeg of ik er ook een wilde. Dacht dat het te koop was bij die enorme hoop shopjes daar, maar het bleek een exemplaar dat hij ook had gemaakt. Hij wil de oude ambachten wat behouden. Het is toch een aparte. Vroeger toerisme gestudeerd, en hij werkt ook nog in het toerisme, maar daarna een agrarische studie, waarbij hij vooral ecologisch wil telen, dus we vinden elkaar daarin niet zo helemaal. Maar goed, voor de smallholders in Thailand wellicht een oplossing? Dan maakt hij dit soort dingen (en nog en passant wat mobiles voor kinderen van restantjes blad) . Hij geeft ook meditatielessen, maar dat is aan ons niet besteed en zo nog een en ander. Hij weet veel, maar jammer genoeg is hij vaak moeilijk te volgen.

Na het ontbijt wandelen we even achter het hotel, maar het is allemaal niet zoveel bijzonders. Een paar Mon-huizen, waar ik natuurlijk toch even een paar foto’s maak. (Mon is een minderheid in oa Thailand).

Om half 12 vertrekken we richting stationnetje van Nam Tok (eerst natuurlijk met de boot). Maar ik maak snel nog even een foto van het plafond van het busje, de chauffeur ziet het en doet snel nog even de disco verlichting aan! Hilarisch. Voor we naar het station gaan stoppen we nog bij een waterval(letje) de Sai Yok Noi waterval. Er is niet veel water in deze tijd van het jaar, maar het is er wel heerlijk rustig en koel onder de bomen. Bij het stationnetje stoppen we tegenover bij een restaurantje waar Wandee natuurlijk de mensen kent. Je kunt daar kennelijk ook je treinkaartjes kopen. We eten er een snelle PadThai en de trein staat er al, maar kennelijk staat hij daar 20 minuten. Het is wel leuk. Adrie wil graag in de groene wagons, maar dat blijken sta-wagons met enkel aan de zijkant plastic banken (lekker zweten) en dus verkassen we naar een andere wagon met prima stoelen. Het is een rit van ongeveer een uurtje en op een gegeven moment is er nog de originele houten constructie, in de oorlog door de krijgsgevangenen gebouwd. We stappen uit bij Kon Thakilen. Onze chauffeur wacht ons op met heeerlijk koele flesjes water.

Als we onderweg terug uitstappen omdat onze gids nog ergens wat moet kopen, stappen we ook uit en ik wil mijn Nikon pakken en op een of andere manier glijd die van de bank, knal op straat. Tja. Einde verhaal denk ik en idd, hij doet niets meer. Dan zie ik de melding dat er geen memorycard inzit, ik check en die is losgeschoten. Ik duw hem weer vast en het lijkt erop dat ik met enkel een stukje uit de zonnekap wegkom. De zonnekap heeft kennelijk de klap grotendeels opgevangen. Het stukje lijm ik er in (ik heb altijd een tubetje 3sec lijm bij me, heeft al vaker dienst gedaan…).

Bij het hotel lezen we lekker op onze vlonder, maar het is erg heet, het zweet loopt regelmatig zo in mijn ogen. Adrie heeft dat dan weer niet, die heeft ook maar één muggenbult, de mazzelaar. Ik smeer me nog maar een keer in met DEET. Geen pretje, want het brand behoorlijk. Vanochtend had ik eerst een flinke laag goede bodylotion eronder en eerst goed laten intrekken. Het lijkt nog wel warmer zo! Maar na het camera-ongeval hebben we dan maar twee grote flessen Chang bier gekocht om te vieren dat het er naar uitziet dat het meevalt en die hebben we lekker soldaat gemaakt… boekje erbij. Vakantie!

Geschreven door Jacquelijne.opreis