Om kwart voor 8, zelfs dus een kwartier te vroeg was onze Engelstalige eco-gids Philippe, al samen met zijn chauffeur Jorge present om ons mee te nemen voor een tocht naar de Cocora-vallei (van de metershoge waspalmen) en een bezoekje aan het kleurrijke en toeristische Salento.

Het was zeker een uur rijden via o.a. Montenegro en Armenia. Nee, we zijn niet verdwaald. Er zijn hier veel plaatsnamen van elders op een af andere manier terechtgekomen. Armenia is volgens onze gids gesticht op de dag dat daar in West-Azië, of zoals de Armeniërs zelf liever zeggen – in Europa – de genocide uitbrak. Je zult er maar naar vernoemd zijn. Montenegro en Armenia is niets aan verloren. Lelijke stadjes, ondanks dat wel zoals overal hier in Colombia erg schoon op straat. Daar zouden we in Nederland wel een voorbeeld aan kunnen nemen.

Onze gids heeft o.a. Agricultuur (met name gericht op koffie) en ecologie gestudeerd, nog iets, maar dat wisten we niet meer. In ieder geval werkt hij als zzp-er sinds 9 jaar in het Tourisme (met in de Coronatijd noodgedwongen bij een call center, wat vreselijk was). Hij verdient als Engelssprekende gids veel meer dan als leraar of boer waarvoor hij is opgeleid naar eigen zeggen. Voor morgen hebben we een tour naar o.a. koffieplantages enz. geboekt met daarbij een Engelse tolk, voor een fors bedrag. Volgen Philippe komt er een groot tekort aan Engelstalige gidsen, want die zijn er niet veel en het Engelstalig onderwijs hier in Colombia is buitengewoon weinig en slecht. Ze verwachten toch de komende jaren een toename van toeristen, mede door de meer stabiele politieke situatie sinds een aantal jaar. Misschien moeten de werkeloze Spanjolen zich dan maar eens omscholen naar de niet te volgen Colombiaanse ontstaansgeschiedenis, cultuur en politiek. Gelukkig had ik gisteren in de auto daar nog wat over gelezen in de Dominicus gids, anders had ik er echt niets van begrepen.

We voelen ons hier overigens erg op ons gemak, veilig en welkom. Ook in het oranje en rood stukje dat we tegen de zin van BuZa hebben bezocht. Men is overal buitengewoon vriendelijk en gastvrij.
Gelukkig zijn we aan de vroege kant en is het nog niet al te druk. We hadden eigenlijk verwacht dat het in een nevelbos zou zijn met toch zeker de regenjas nodig, maar het is augustus en het waait dan en dan is dat niet echt aan de orde. Het is wel “koud” volgens de gids, zo’n 19 graden en een beetje zon af en toe. Prima om te lopen en te klimmen. Onderweg zet Philippe zijn betoog dat hij al in de auto begonnen was voort. Veel details over de ecosystemen enz. die we echt niet kunnen onthouden, maar het is wel leuk te zien dat hij toch erg bevlogen en met liefde over zijn land spreekt.

We rijden een stukje verder en gaan een of ander brouwsel drinken, dat idd bij ons bij de ijsbaan niet zou hebben misstaan, een drankje, warm met kaneel, kruidnagel en steranijs. Ja, dat drinken we hier als het zo koud is als vandaag. Alles is relatief.
Dan komt er nog een ander onderdeel aan de orde: het planten van een waspalm. Adrie is de aangewezen persoon en ik maak wel foto’s. De man die ons meeneemt is ook een ecoloog hier uit de buurt die kennelijk ook erg veel doet om de natuur en de ecosystemen in Colombia te behouden.

En ja… daar hoort natuurlijk ook een ritueel bij. Adrie moet met de man op de hurken, beiden met de handen rond de plant en zo om hoog komen met de handen naar de lucht. Geheid hoorde er ook wel een prevelement bij, maar als dat al zo was heb ik het niet verstaan. Wie Adrie goed kent, weet dan dit soort rituelen hem erg na aan het hart (hier mango genoemd) zijn. Echt niet dus. Ik probeer dan ook maar heel serieus te blijven. We sluiten af met een warme en nogal zweterige hug, die er ook bij hoort hier in Colombia. Het was weer een gedenkwaardige ochtend.

We rijden snel verder naar Salento in de hoop dat het daar nog niet al te druk is. Salento staat bekend om de gekleurde huisjes en dat zie ja. Overigens nog niet zo lang, maar pas nadat het eind vorige eeuw is uitgeroepen tot UNESCO heritage site. Het begin van het dorpje met onder andere de Fonda (een huis met groen-oranje luiken), was eerst over de berg ergens gesitueerd, maar onder andere de Fonda is in zijn geheel verplaatst. In de Fonda kwam iedereen op marktdag om cigarillo’s drank en voor de hoertjes. We lopen een half uurtje rond en gaan dan op zoek naar een plaatsje om te lunchen. Je wordt nog net niet overal naar binnen getrokken. In een zijstraatje waar maar een paar huizen staan, zie ik boven op een balkonnetje mensen zitten eten, het is een hotelletje/restaurant. We strijken daar neer, een beetje uit de drukte met mooi overzicht over de rand van het dorp (met name de golfplaten daken) en de bergen.

De kleuren hebben te maken met de politieke kleur, de conservatieven versus de liberalen. Echter, op een gegeven moment kwam er een middenstroming en werden de kleuren losgelaten, met dus een uitbundig resultaat!

Het eten was ok, maar ongelooflijk veel. We kunnen het echt niet op en bedenken dat we in het vervolg net zo goed maar een portie kunnen bestellen, want men is ook altijd zichtbaar ongerust dat we het niet lekker vonden als de helft of meer nog niet op is. Gelukkig kunnen we dan meestal wel duidelijk maken dat we gewoon niet zulke grote eters zijn.
Terug in ons fijne rustige hotel, wat rommelen. De tour naar o.a. koffie- en andere plantages morgenochtend is volgepland en dus gaan we ’s middags om twee uur.

Geschreven door Jacquelijne.opreis