Vannacht heb ik helaas weer hopeloos geslapen, misschien ben ik al te goed uitgerust, of heeft het toch te maken met het concert in drie delen waar we hier iedere avond op getrakteerd worden. Deel 1: de vogeltjes, deel 2: de kikkers en krekels, deel 3: de honden uit de buurt die ieder uur tot een uur of vier ‘s ochtends in reprise gaan. Soms nog wat later een toegift door de lokale hanen. In de binnenstad wonen heeft soms zo zijn voordelen, van de treinen die zowat door onze tuin denderen krijgen we maar zelden wat mee. Hier is het in de stadjes ook erg rumoerig; alle muziek uit de cafés en restaurants, maar vooral ook het verkeer. De brommertjes maken hier veel herrie, dan komen er nog bussen bij die dan ook nog eens een flinke dieselwalm achterlaten. De meeste restaurants zijn minstens half open en dus zit je ook zo ongeveer op straat en in de walmen. De straatjes zijn smal en dat helpt ook niet mee. Soms zijn hier eigenlijk geen glazen ramen (zoals ook in de finca waar we logeerden), maar zijn het eigenlijk gewoon luiken die open gaan als raam. Het wordt hier doorgaans ook niet zo koud als bij ons in de winter.

Al weer zeer op tijd is onze chauffeur er, die wel erg vriendelijk is maar geen woord Engels spreekt (of Frans of wat dan ook behalve Spaans), dus af en toe maar Google translate als we er met handen en voeten niet uitkomen. We geven aan dat we niet langs de thermale baden hoeven. We zien dat niet zo zitten, een hoop rompslomp om 5 min in een warm bad te zitten, dat doen we wel vanavond in het hotel dat buiten een jacuzzi heeft. Hij vind het maar raar. Nou, het is sowieso een lange rit, want we moeten richting Medellin en dan weer helemaal terug. We hebben heel wat tunnels gezien en wegwerkzaamheden. En daar sta je dan zo een kwartier of langer te wachten, dus het schoot niet op, ondanks dat het grote delen peage was (en dan moest doorgaan voor snelweg).

Het is ook lastig om uiteindelijk ergens iets te eten, want er is niet veel. In een stadje als ik al bijna van mijn graat ben gevallen in een of ander kiprestaurant. Allemaal vette bagger, maar goed, het is niet anders. Dan nog een uurtje rijden, wat er toch wel twee worden en op het laatste half uur gaat het dan ook nog eens flink plenzen.

We zijn er wel klaar mee, want deze chauffeur heeft het Kathmandu-complex, en dat weet Fabienne gelijk waar ik het over heb: gasgeven, uitbollen, gasgeven. Dus hele tijd schokkerig rijden. Gek word je er van. Bij de eerste koffiestop, na twee uur dan ook nog eens heel bochtige weggetjes, is Adrie er zelfs wat misselijk van . Maar goed, we zijn er en we hopen maar dat het weer opknapt.
Dan natuurlijk toch maar het fooiencircus, daar krijg je zo af en toe ook echt een sik van. Je betaalt al fors voor zo’n reis en dan moet alles en iedereen nog weer een fooi en niet zomaar een paar kwartjes. De chauffeur, de gids, de vertaler, de koffersjouwer, in het restaurant etc. Dan heb je beter een groepsreis met een fooienpot, dan geef je altijd een redelijk bedrag gezamenlijk en op het eind ben je vele malen minder kwijt en je moet ook niet steeds in de gaten houden dat je genoeg gepast geld hebt, want je kunt niet zeggen: geef me maar zoveel terug.

We proberen even mail te checken i.v.m. werkzaamheden aan ons huis en vanwege het boeken van mijn tickets naar Delhi die ik moet accorderen en deelfactuur voor moet voldoen voor mijn reis in maart naar Bhutan. Maar we komen er niet op, op geen enkele manier, op geen van beide netwerken. Dan maar even toch mobiel netwerk aan, maar ook dat werkt hier amper. “ja, het kan zijn dat het netwerk schommelt” en als er nu ergens is waar we dat niet verwacht hebben is het hier in het prachtige boetiekhotel in het hartje van Jardin. We hebben een heel grote kamer, zeer luxe. Al snel komt de receptioniste met een mooi welkomstdrankje en dat maakt wel weer veel goed.
Het is inmiddels droog geworden en we gaan maar even nog het stadje verkennen, na een rondje strijken we neer op een terrasje (jazeker, die hebben zie hier, nog maar zeer weinig gezien) en genieten van alles wat rond flaneert of ook lekker op een terrasje zit. Als het gaat schemeren lopen de terrasjes leeg en gaan we op zoek naar wat te eten. Het wordt uiteindelijk maar weer pizza, veel hebben we zo niet gezien en we zijn moe van het reizen en de herrie.
Terug in het hotel gaan we lekker in de jacuzzi zitten in het warme water. Onze kamer ligt ernaast en het is er heerlijk rustig en ontspannen.

NB let bij de foto's op het hondje bij de foto met rood-witte achtergrond.
Toen we langs de tuctucs liepen hoorde ik ineens knoerhard een telefoon rinkelen, gaat een van die tuctucjongens naar een nisje in de muur en neemt hij op: het is de taxicentrale daar gewoon op straat.

Geschreven door Jacquelijne.opreis