Als je onze kamer uitlopen richting receptie om uit te checken zien we onze gids al staan. Het is een leuke, spontane vrouw van tegen de 50 en we gaan op pad. Helaas mag ze voor mij gelijk wel iets zien te regelen met de agent, want we hadden weer geen warme douche (gister gemeld), en de kamer is erg donker en vochtig. En hoogstwaarschijnlijk ook behoorlijk prijzig geweest. Je moest ook uitkijken als je ’s nachts naar de wc ging, want er zat zo’n AC rooster net boven de wc ingang en daar liep water uit op de stenen vloer en alles wordt dan nogal glad. Ander hotel of desnoods andere kamer, maar niet weer zo’n donker vochtig hol. We zijn eigenlijk nooit moeilijk, ook omdat we vaak in meer primitievere hotels zitten omdat er gewoon niets beter is in afgelegen niet toeristische plaatsen, maar hier is genoeg en het is geen kamer van een paar tientjes.

Bij Wat Doi Suteph (Genoemd naar de berg Doi Suthep) blijkt ook de tijd niet stilgestaan en kunnen we mooi met de cablecar naar boven (scheelt 330 treden) en via de trappen weer terug, dat is leuker, zie je meer en dat is toch niet zo inspannend. Mooi dus. Als we boven komen is het nog wel zo als ik me herinner. Hier en daar natuurlijk worden er restauratiewerkzaamheden uitgevoerd, maar onze gids Jeeda, is haar geld meer dan waard. Eindelijk een fijne gids die me ook heel veel kan vertellen, wat ze ook niet nalaat. Zo komen we te weten hoe en wanneer en wat en hoe. Het komt er in het kort op neer dat voor een belangrijk relikwie van Boeddha een tempel gebouwd moest worden. De relikwie werd op een witte olifant geladen. Die bracht het helemaal tot boven aan de berg en viel toen dood neer. Dit was in de 14 eeuw. Men bouwde een tempel, maar aangezien de mooie kronkelweg er nog niet was, voelden de monniken er ook niet veel voor om in deze afgelegen plek hun kamp op te slaan en dus was er op een dag een monnik die wel kwam en nu getooid in een tijgervel (de betekenis daarvan is me ontgaan) en die zorgde ervoor dat het een druk bezochte Wat werd.

Als je ineens overlijdt door een ongeval of zo en je familie is nog niet in staat geweest om samen te komen om je as te verstrooien, dan kan dat zo lang – geheid tegen goede betaling- hier worden opgeslagen. Getuige de naambordjes.

Een ander leuk fenomeen zijn de kleine donatieboxen allen naast elkaar. Daar kun je een donatie in doen voor een andere wat (er schijnen er in Thailand rond de 35.000 te zijn en 200.000 monniken, niet meegerekend de part-time monniken, die een keer 2 maanden een pij aantrekken).
Op de foto staat de gids uitleg te geven.

Zo vertelt ze me honderduit en aan mij heeft ze een gewillig oor. Adrie waren we al snel kwijt, maar tegen de tijd dat we rond waren, kwam hij ook weer mooi in beeld. We lopen samen de naga(slangen) trap af. De naga komt eigenlijk uit de Indiase mythen, maar hier ook omarmd. Onderaan de trap moeten we ook van de gids op de foto. Inzoomen is iets wat nooit iemand snapt, dus het is weer zo'n hopeloos standaard toeristen plaatje. Maar over de trap: de uiteinden zijn een slang die dus overgaat in een draak. De slang staat wel voor goed, daarom is de slang ook heel dik. Je ziet ook aan het einde van de slang voor de kop nog een krokodil, die is natuurlijk heel slecht en daarom ook maar klein van stuk afgebeeld.

Op de terugweg stoppen we bij wat ze ons buiten het programma om wil laten zien: een jungle temple: Wat Palad. Dat is dus een tempel die niet zo druk en uitbundig versierd is en die dus in de jungle ligt, waar het heerlijk rustig is. Behalve vandaag, er blijkt een soort conventie van abten te zijn, maar die zitten in een gebouw dat niet open is voor publiek dus dat valt mee. We vinden het een heerlijke plek, onze gids vertelt ons dat ze er ook vaak komt om even rust te pakken.

Dan is het nog een uur of drie naar Pai. Onderweg stoppen we bij een lokaal restaurant, maar ook heerlijk in een tuin gelegen waar we lekker lunchen. Het laatste stuk is zeer bochtig want ook Pai ligt hoog gelegen. Voordat we aankomen bij het hotel rijden we even door naar een brug die ook deel uitmaakte van de Birma spoorlijn. Deze werd niet door krijgsgevangenen gebouwd, maar door de dorpelingen. Na de oorlog hebben de Jappen de brug opgeblazen, maar door de dorpelingen herbouwd. Ook in hout. Dit ging nog een keer mis en nu staat er een oude brug uit Chiang Mai, maar de historie is er nog wel met een aardige info plaats met oude foto’s en geschiedenis.

Het hotel is prettig en we gaan eerst even lekker in het infinity zwembadje afkoelen. Ik voel me verder helemaal thuis, want vanaf onze kamer op de eerste verdieping van waar ik nu zit te typen kijk ik rechtstreeks op een maisproefveld. Een goed veld, want er zijn zeer veel verschillen te zien.
Er is hier in het noorden veel mais, zelfs tegen de berghellingen op.

We gaan met de Songthaw van het hotel naar de avondmarkt, het is net wat ver om te lopen en ook een saaie weg, maar je bent er zo. We lopen eerst wat rond, drinken ergens zowaar een witte wijn (tegen beter weten in, we hebben wel beter gehad), we kijken een beetje op wat verkopers en er is een oude dame heel erg in de weer om de tasjes enz. die ze verkoopt maar zo netjes mogelijk recht te leggen, het stof eraf. Ik koop er maar een aardig etuitje, het ziet er niet naar uit dat ze veel nering heeft. Het is soms zo treurig om te zien en we lopen wat rond op de avondmarkt, waar je idd ook nog wel wat hippies ziet en eten daarna lekker. Pai was een hippie oord in vroeger dagen. Je ziet ook hier nog heel wat jongeren en het is relatief voordelig hier. Je huurt al een scootertje voor 100 baht per 24 uur (2,70 euro). Net als ik het hotel probeer te bellen of ze ons oppikken, stopt de Songthaw van het hotel net voor mijn neus, dus stappen we in. Hij moet nog een aantal andere mensen oppikken, maar het past allemaal. Als we 10 min terug in de kamer zijn, barst de regen en onweer weer los. We hebben vandaag mazzel gehad dat het steeds droog bleef!

Geschreven door Jacquelijne.opreis