Het ontbijt was wel een uitdaging, ook deze mevr. Sprak helemaal geen Engels en de dame die gister het ontbijt deed, begreep inmiddels wel een beetje wat en hoe. Maar Google Translate bracht gelukkig uitkomst. We kregen een lekkere omelet met wat brood en zelfs kreeg ik het uitgelegd, dat ookal hoorde er geen jus d’orange bij, we dat wel konden krijgen tegen betaling (ik ben niet echt een fan van de koffie hier). Het is duidelijk low season in de meeste hotels waar we komen. Ook hier staat het buffet keurig afgedekt onder doeken. Zelfs het uitchecken lukte, want er lag een briefje met onze rekening van drankjes en een diner op de aankomstdag. Om 09.05 waren we weer op weg. Via een paar museumdorpjes zullen we rijden naar onze eindbestemming Rozhen, niet meer dan een gehuchtje tussen de bergen, op loopafstand van het bekende Rozhen klooster dat we natuurlijk ook nog gaan bezoeken.

Het eerste dorpje dat we aandoen is het dorpje Kovatsjevitsa na een tocht door een mooie vallei. Het dorpje op 1100 m. heeft nog een aantal twee eeuwen oude huizen, met de kleine St. Nikolaaskerk uit 1840, met naar het schijnt 16e -eeuwse iconen. We zijn niet binnen geraakt, maar hebben wat rondgedwaald door de straatjes. De huizen vallen op door hun hele grote, dikke leistenen dakpannen en slanke schoorstenen, die doen denken aan vliegezwammen. We zien ze later in Rohzen ook weer. Het dorpje speelde door de houtindustrie in het verleden een belangrijke rol, onder het communistische bewind was het bijna niets meer en mensen trokken er ook weg vanwege het zware leven daar in de bergen. In de jaren 50 werd het ontdekt door kunstenaars en nu is het een museumdorpje met nog maar een klein aantal vaste bewoners en verder allemaal gasten. Nagenoeg ieder huis ontvangt mensen . Oorspronkelijk werd het dorpje, gesticht in de 17e eeuw. Met zijn geïsoleerde ligging bevolkt door mensen uit verschillende landstreken die op de vlucht waren voor de islamisering. Afgelopen jaren is het regelmatig gebruikt als filmlocatie voor historische films.

Maar een paar kilometer terug naar de doorgaande route passeren we door een zeer levendig dorpje. De gidsen schrijven over dit dorpje dat Gorno Drjanova heet dat het een pomakdorpje is. Nou, dat moesten we ook even opzoeken. Pomaks zijn Bulgaren die geïslamiseerd zijn, niet te verwarren met Bulgaarse Turken! Ik zie veel vrouwen met hoofddoek (verder amper gezien, terwijl we toch heel wat moskeetjes hebben mogen aanschouwen) en de typische Turkse bloemetjesbroek met wijde pijpen en onderaan een elastiekje erin. Het lijkt ineens of ik weer op het platteland in Turkije ben. Jammer genoeg kon ik niet vanuit de auto fatsoenlijk foto’s maken. Heb wat gepoogd, maar het was er erg druk en lastig om te stoppen en de auto ergens kwijt te raken. Menig paard en wagen zagen we ook in deze streek. Net na het dorpje komt er een jongetje op een wagen met een paard ervoor en erachter. Hij ziet dat ik hem wil fotograferen en hij steekt uitbundig zijn duim op. Later passeren we met de auto en geeft hij met een big smile en grote armgebaren aan dat we kunnen passeren net voor een bocht. Zo leuk! Ik maak vanaf de plaats waar hij passeerde, een soort uitkijkpunt, nog snel een paar foto’s van het dorpje.

Dan hebben we nog een flinke rit voor de boeg naar het dorpje Melnik. Ook een museumdorpje. We zijn benieuwd: de Trotter is erg erg duidelijk over: de mensen zijn onvriendelijk en chagrijnig, zoek beter ergens anders een hotel. Ze hebben nog nooit zo ’ n leeg museum gezien als dit museum met een weefgetouw, een ploeg en 3 kostuums, dus dat slaan we over. De wijn is niet te drinken. In de vallei waarin dit dorp is gelegen wordt heel veel wijn verbouwd. We zien het ook op de hellingen, het lijkt af en toe een beetje Italiaans, al liggen daar niet hele stukken braak. In het zachte klimaat van deze vallei groeit een druif die enkel hier groeit en die hier heel beroemd is. Het dorp puilt dan ook uit van de borden die wijn aanprijzen, overal kun je wijn kopen en bij veel huizen zie je voor of naast het huis wijnranken, ieder schijnt zijn eigen wijn te maken.

We gaan dus de proef maar op de som nemen. Bij aankomst parkeren we naast een oudere heer met een groente- en fruitstalletje die ons zeer vriendelijk in redelijk Engels welkom heet en natuurlijk zijn waren aanprijst. We zijn geen grote fruiteters, maar ik zal bij terugkomst wat witte druiven kopen.
Dan gaan we maar eerst lunchen, het is al bijna 14.00 uur. We zitten goed en wel en er komt toch een hoosbui!!! Maar zodra we klaar zijn met eten, niets mis mee, snelle service, man rende zijn benen uit zijn lijf, was het droog en gingen we op zoek naar het Kordopoelova-huis. Een enorm huis in 1764 gebouwd door een familie die rijk werd met handel in oa wijn (maar ook zijdecocons, leer enz.) . Het huis is erg mooi, binnen ook weer enigszins oosters ingericht met de lange bankjes met kussens en tapijten, maar opvallend zijn de Venetiaanse ramen, de mooie schoorstenen en bewaard gebleven fresco’s. Onder het huis is een enorme wijnkelder die verder gaat met gangen in de grot. Er hebben enorme hoeveelheden tonnen wijn gelegen. De grot was ideaal omdat het steeds dezelfde temperatuur was. Een glaasje proeven zat bij de entree werd ons nog duidelijk verteld, maar als we wat proeven en verder aangeven dat we niet verder willen proeven omdat we geen wijn zullen meenemen (vliegtuig enz. ) is er van de hartelijkheid op slag niets meer over. Nou ja. Het is ook Melnik zullen we maar denken. De oude heer heeft prima op onze auto “gepast” dus ik koop wat druiven. Onderweg naar Rozhen zien we de voor deze streek karakteristieke zandsteenformaties.

Bij Rozhen bij het hotelletje aangekomen, worden onze koffers gelijk overgenomen en naar de kamer gebracht. Ik ga later inschrijven maar dat is niet nodig. Op goed vertrouwen (reken vanavond maar af in het restaurant) krijg ik twee koude biertjes mee. We zitten hier weer heerlijk op een balkonnetje bij onze kamer en besluiten morgenochtend naar het Rozhenklooster te lopen , dan naar Rila te rijden, lunchen en dan in de namiddag Rilaklooster...

Geschreven door Jacquelijne.opreis