Op tijd ontbijt in het mooi beschilderde restaurant. Als we weggaan val ik over de drempel naar buiten, knie doet flink pijn en zal wel goed blauw worden rondom de schaafwond. Stom! We rijden het dorp uit richting Fatehpur en de weg is weer heel slecht, nog erger dan gister. Het is een slalom van jewelste. Een hele tijd rijdt er een touringcar achter ons, maar een lokale aftandse bus rijdt ons in een noodvaart voorbij. Nu zijn de schokdempers in de auto al niet meer zo best, dus kan ik me voorstellen dat onze chauffeur niet overal doorheen knalt. Hier en daar ook grote plassen, want het heeft vannacht kennelijk geregend. Als we Fatehpur binnen rijden ziet het er hier en daar uit als heuse overstroming. Hele straten staan blank en je hebt geen idee van het wegdek eronder. De auto maakt een enorm onheilspellend kabaal en met wat omwegen komen we de stad uiteindelijk uit en rijden we een keurige snelweg op. We zagen een aantal mensen bezig om troep uit de rioleringsroosters te halen, tja, er is overal zoveel zwerfvuil dat die roosters natuurlijk in een mum van tijd verstopt zijn. Op een gegeven moment zie ik karmozijn rood water in de open riolering die zo’n 20 cm breed is en langs de kanten van de weg loopt. Net om de hoek zijn er mannen in grote tonnen lappen aan het verven. Ik kan in de vliegende vaart nog net een foto maken. Gelukkig is mijn nieuwe camera lekker snel en heb ik ook geen spijt van mijn dure, professionele, snelle SD card. De meeste foto’s die ik maak zijn snapshots vanuit de auto, vaak op een ongelooflijk hobbelige weg. Soms speel ik wat vals met de sportstand van het menu, korte sluitertijd is wel handig! Nu zijn we richting Bikaner en wordt de natuur allengs droger en zie je de overgang naar woestijn. Maar dat zullen we morgen zeker zien als we door de Thar woestijn rijden. Ik kan het me nog heel goed herinneren van 9 jaar geleden. De woestijn blijft toch iets bijzonders voor me na de rit vanuit Nederland met mijn collega Joseph dwars door de Sahara tot de grens van Mali 25 jr terug.
 

Rattentempel in Deshnok

Voordat we naar Bikaner gaan, rijden we door naar de rattentempel in Deshnok. Charlotte en Frank waren geloof ik niet meegegaan toentertijd, maar het was werkelijk een bijzondere ervaring. Met name bizar en Adrie wil dit ook graag een keer meemaken. Er is een legende over dat een prins of zo reincarneerde als rat. Daarom worden deze voor ons smerige beestjes hier vereert. Het brengt geluk als je ook eet van het voedsel dat in de tempel staat waar de ratten aan gevreten hebben. Nu ben ik niet zo vies uitgevallen, maar dat gaat me te ver. Het flesje handdesinfectans en een pakje vochtige doekjes zitten klaar in mijn tas om na afloop onze voeten schoon te maken. Geen overbodige luxe dus. In middels zijn er sinds vorige keer draaihekjes geplaatst, is er een openbaaar toilet een officiele schoenenoppasser. Ik kon me van de buitenkant van de tempel helemaal niets meer herinneren, een heel mooi bewerkte gevel, van de binnenkant des te meer! Idd liepen er overal ratten, met name van de gehavende vachten enz. beeeehh. … In dezelfde galerij zaten nog dezelfde muzikanten. Je kon naar binnen, maar ik kon het echte heiligdommetje niet echt fotograferen, het was druk en ik werd opzij geduwd… jammer. Verder maar hooguit een 10 minuutjes rondgelopen, meer dan zat. Ons verbazend over hoe devoot de bezoekers allemaal waren. We maken onze voeten en daarna onze handen grondig schoon en gaan iets te eten zoeken. Recht tegenover de tempel zitten wat tentjes en we eten er heerlijk en eenvoudig.
We rijden door naar Bikaner en gaan daar eerst het fort bezoeken. Het is enorm en indrukwekkend. Het is er warm; overal staan wel ventilatoren, maar dan nog. Je merkt dat het een stuk heter is hier! Verder hadden we veel bekijks; kinderen zeggen uitgebreid hallo, en ook een aantal jonge vrouwen kijken me nieuwgierig aan en glimlachen dan. Ik zie er ook zo compleet anders uit dan zij! Je ziet hier nagenoeg geen enkele vrouw met kort haar, en mijn westerse vakantiekleding… Dan door een drukke stad naar de oase van rust dat ons hotel (ook wereld erfgoed) was. Het is volgens de Roughguide uit het topsegment en ook een beetje over de top. Dat klopt wel. Zeer goed onderhouden en overal kunstwerken, het is in de jaren 30 gebouwd door een industrieel en nog steeds in handen van de familie.

Als we willen dineren in de dining hall (werkelijk een hall, wel heel sjiek) dan moeten we dat een uur tevoren melden. Later komen we erachter dat we met nog een man alleen de enige gasten zijn op dit moment. Het ontbijt krijgen we de volgende ochtend ook op de galerij geserveerd, een stuk gezelliger met zicht op de mooie binnenplaats dan in die grote, hoge hall!
Douchen maar weer en op pad! We gaan alvast oud-Bikaner waar onze hotel mooie haveli ligt, verkennen. Het is leuk, echt een stadje met smalle stegen in een stad. We zien veel mooie oude gevels en moeten oppassen niet van onze sokken te worden gereden. Ook hier weer veel bekijks. Kennelijk komen er niet veel toeristen in deze tijd in de oude wijk. In het fort zagen we ook bezoekersaantallen, januari en februari dubbel zoveel als juli en augustus. Over het jaar heen was het gelijk ongeveer aan 2008 toen ik er met de kinderen was (of was het 2009?).. via de OldJail street, waarin, hoe ironisch ook nagenoeg alleen maar ijzerwaren worden geslagen en verkocht op een enigszins doorgaande route richting station. We drinken even een frisje en zijn snel weg, want er is een luidruchtige “broer”, die zijn best doet zijn 20 woorden Engels te oefenen op een manier die we geen van beiden prettig vinden. Dan komen we door een mooie oude poort, die toegang verschaft aan de buurt rondom het station, maar wat is nu de Stationroad? Adrie vraagt het een politieman, die zich zeer vereerd voelt en hem zelfs een hand geeft. Grappig hoor!
Op zoek naar een restaurant (er zijn er volgens de gids niet veel en dat klopt ook zo te zien), maar we zien een Kingfisher uithangbord en gaan eerst maar een biertje drinken, of dat in een restaurant ook is, zal maar de vraag zijn. We moeten een trap af en komen in een donkere soort van club, waar alleen wat patserige jongelui zitten. We hebben veel lol! Daarna eten bij een restaurant vlakbij, niets bijzonders, behalve dat er een jongen bezig was de airco schoon te maken en de voltallige staf van 9 man er uitgebreid naar zat te kijken. Bizar. Er waren ook weinig eters, of wij waren te vroeg, weet niet.
We nemen een tuctuc terug en verbazen ons weer over de wendbaarheid en snelheid waarmee koeien, putten in de weg, voetgangers en andere passagiers weer voorbijgesneld worden. De tuctucs zijn hier smaller dan je doorgaans ziet, maar goed ook! Was weer een leuke rit.
Dan blijkt er nu wifi te zijn in het hotel, op mijn telefoon wil hij niet. We moeten sowieso in de hal zitten en ik doe een poging mijn verhaal te uploaden via Pindat… vergeet het maar, als ik eeeeeindelijk zo ver ben, dan krijg ik foutmeldingen. Dan maar via mail verzenden (ook inloggen duurt dan weer bijna 10 minuten). Later zie ik dat het toch gelukt is, nou ja.. Verder schoot het weer niet op vanwege het publiek. Iedereen komt zich dan weer bemoeien en wil weten wat voor laptop dit is etc.et c.. Dan maar terug naar de luxe kamer, die is beetje bizar. Luxe uitgevoerd, maar dun en hard matras. Geen koffie-thee faciliteit, mag je toch verwachten in het topsegment. Dan is de gehele bad en douche en toiletafdeling betreden op eigen risico. Niet dat het gammel is of vuil, het is ruim en schoon, maar mijn god, het is er nog warmer dan buiten, ik krijg mezelf niet droog daar. Dus loop ik het hele eind door de hal naar onze kamer en probeer daar door het nieuwgevormde zweet wat crème op mijn gezicht te smeren. Het is een mission impossible.

Geschreven door Jacquelijne.opreis