We zitten hier in een soort van enorm groot communistisch hotel, waar het lijkt of we zo ongeveer de enige gasten zijn. Het is allemaal zeer schoon, met een mooie parketvloer, maar alle kraak en smaak ontbreekt. Nog heel even had ik het euforisch gevoel dat ze hier nu eindelijk itt zo ongeveer alle Aziatische hotels het een keer begrepen hadden in de badkamer. Een douche MET een schuifdeur en een opstaande rand. YES! Iets beter kijken leert dan dat deze opstaande rand zeker 4 cm boven de grond is bevestigd en dat het ook morgen geheid weer een waterballet gaat worden. Ik heb eigenlijk geen zin om te schrijven, maar wat moet ik hier verder? De Laotiaanse TV biedt ook weinig soelaas...
Vandaag was een reisdag. Wat moet ik er over zeggen? Behalve dat we tot zo'n beetje halverwege de middag tussen de wolken reden op 1400 m? Het maar grauw bleef en vooral er geen 50 m rechte weg was. Onvoorspelbare bochten aan een stuk door. Even je ogen sluiten was onmogelijk op deze slingerende weg door de bergen met ook de nodige putten en af en toe stops vanwege het opruimen van de landslidings. Dat gaat dan wel weer effectief: kranen met rubsbanden ruimen alle vette, naar beneden gekomen klei snel weer op.
Onze lunch-stop in een dorp dat een kruispunt is tussen Luang Prabang, Vang Vien en Phonsovan. Het is hier buitengewoon druk met allerhande trucs maar ook minibusjes met reizigers. We eten hier een noodle soup en Adrie merkt nog op: Als we hier niet ziek van worden. Nou, volgens mij was het best redelijk schoon, niet erger dan gistermiddag en de eerste dag op pad met Pjong (dat was volgens mij nog 3 x zo primitief) en de wc (hurktoilet) was schoon en er wat water en papier. Wat wil een mens nog meer? Toch heeft het iets onwezenlijks met die mist in het dorpje. Maar Adrie moet desondanks net als onze gids regelmatig "een konijn schieten" zoals ze dat hier noemen. Maar geen nood. Natuurlijk zijn hier de nodige bosjes, maar ook zijn er dorpen waar hele batterijen wc's voor de reiziger zijn neergezet. A raison van 2000 kip (20 eurocent), kun je hier naar het toilet.
Onderweg mooie foto's van de laaghangende wolken. Ook zien we weer veel Mhong dorpjes, minderheden uit de bergen met gebroederlijk naast elkaar de traditionele houten huizen en inmiddels ook nieuwe stenen huizen, soms in werkelijk pimpelpaars.
Hele dorpjes die van de verkoop van talloze meloenen schijnen te leven of een dorp of wat verder van ananassen. We leren en zien dat deze vruchten niet aan bomen groeien maar aan lage struiken. Nadat we gestopt waren voor een foto, had onze gids een ananas laten schoonmaken , nou, dat is wel wat anders dan die droge soms zelfs zure vruchten hier. Vol heerlijk zoet sap!
We bezoeken ook een grot waar wat boedda's staan, maar waar in de Vietnam oorlog (Vietnam is hier heel dicht bij), mensen schuilden, guerilla's huisden en een provisorisch ziekenhuisje gevestigd was. De enige overgebleven Russische tank (de russen steunden natuurlijk ook de communistische zaak, de Chinezen niet, die hadden het te druk met de Culturele Revolutie en" de grote stap voorwaarts" in dei tijd). Het zijn wel nu de Chinezen die hier alles doen om hun afzet markt te vergroten. Grote cementfabrieken, waarvan maar 20 % van de werknemers Lao is, ze leggen wegen en een spoorlijn aan, allemaal voor hun eigen gemak. Laos laat het kennelijk doen; het land is arm. Er is weinig overheidsgeld, deels door corruptie en deels door hun belastingsysteem: over je inkomen uit arbeid betaal je namelijk geen belasting.
En dan zijn er de kinderen. Overal zijn er kinderen, klein en groot en in alle soorten en maten. En die lopen dan gewoon aan de kant van de weg, spelen op het randje van de afgrond. Zitten voor op de benzinetank van een brommer al dan niet in slaap van baby-af-aan. Natuurlijk zonder helm of stoeltje of welke veiligheidsmaatregel dan ook.
Er zijn de kinderen die heel fanatiek meehelpen in de lokale restaurantjes. Die, al snel volwassen moeten zijn en langs de kant van de weg zitten met een kleedje met wat nering; kruiden, groente, fruit... De kinderen die sowieso meestal 3 maanden vrij hebben in de regentijd en ook in de andere weken vaak 1 of 2 dagen vrij hebben vanwege een of andere nationale feestdag.
Er zijn de kinderen, jong volwassen, zoals we vanmiddag zagen langs de kant van de weg bij een of ander iets gebouwd met wat groen, goud en blauw blik en waar een jongen van een jaar of 17 onder een afdakje een huisje maakte van bamboe. De gids en chauffeur zijn voor mij wezen vragen wat dat was. De ouders van de jongens (3) zijn vorig jaar overleden. Nu bouwen ze een soort offer om ervoor te zorgen dat de ziel van hun ouders het in een volgend leven goed zullen krijgen.

http://www.anoulackkhenlao.com/

Geschreven door Jacquelijne.opreis