Zondag 28 april.
Afgrijselijk vroeg gaat de wekker, 6 uur, want om kwart voor 7 is het ontbijt en tegen half 8 vertrekken we richting Yazd in de woestijn. De gids attendeert me erop dat er ook een soort van linzensoep is, hoef je mij geen 2 x te zeggen. Jammer genoeg is die wel koud, maar toch. Het wordt een lange dag. Eerst bezoeken we nog de Borj-e-milat toren of vrijheidstoren, ontworpen door Farah Diba, die architect was. Het is een krachtig elegant bouwwerk, waaromheen het verkeer raast in 6 rijen dik. Geen probleem om gewoon even te stoppen ergens aan de kant. Maddy loodst ons met een complete doodsverachting tot op het plein waar we kunnen rondlopen en foto's maken en weer terug naar de bus. Het is allemaal wel weer apart. Onderweg natuurlijk ook weer overal op gevels de beeltenissen van Khomeini en Khamenei. Als je niet beter weet zou je denken dat het een paar vriendelijke oude opa's zijn. We vervolgen en Maddy wordt helemaal lyrisch als ze de bergen vol met klaprozen ziet staan. Dit gebeurt nooit en komt waarschijnlijk door de enorme regenval in de afgelopen weken. Het schijnt dat we mazzel hebben, afgelopen weken waren nat en koud.

Het is een hele dag rijden door de woestijn, met hier en daar nog wel pollen gras, maar vooral rotsen en natuurlijk droog. Het lijkt echter wel of we door een grote vallei rijden, want we kunnen eindeloos ver kijken naar de bergen. Soms mooi, soms saai, dus tijdens het gehotseklots schrijf ik maar aan mijn verslag, wat overigens dus de mogelijke typo's veroorzaakt. In de bus besluit ik na een uur maar eens flink burgerlijk ongehoorzaam te zijn en doe mijn hoofddoek af. Ik lijk wel gek; we rijden in de woestijn en er is geen kip, hooguit wat vrachtverkeer. De een na de ander volgt mijn voorbeeld. Overigens moet ie natuurlijk wel weer op als we ergens pauze hebben, maar dat is maar even. Lunchpauze hebben we bij zo'n grote toeristentent met een overigens prima buffet. Daarna gaan we naar de beroemde Fin-tuinen, die al zeer oud zijn en geïrrigeerd worden door ondergrondse bronnen. Alles wordt zo kilometers lang geïrrigeerd schijnt het. De tuin zelf vond ik nou niet bepaald zo spectaculair. Had er graag wat rozen gezien, want dit is in de buurt van Kashan en dat is de rozenstreek, maar wellicht zien we die nog op de terugreis als we Kashan aandoen voor de koopmanshuizen. Wel staan er buiten de tuin stalletjes met liters rozenwater, chemisch uitziende rozencrèmes, gedroogde rozenknopjes etc. En je kunt er rozenkransen kopen in de letterlijke zin van het woord. We zien dus ook mensen met zo'n rozenkrans op hun hoofd lopen. Het lijkt de Vrije School wel!
Er is wel een paviljoen gebouwd, daar waar de bron ontspringt met mooie fresco's, die ik wel de moeite vond. De superlatieven van Lumley kan ik niet onderschrijven, ook zij was hier en het was leuk om toch even te kijken.

We worden goed verzorgd, want bij weer een plasstop heeft Maddy voor iedereen ijsjes gekocht en bij een volgende stop zelfs kannen heet water geregeld voor (oplos)koffie en thee. Dit nuttigen we bij een heel oude moskee en zowaar een koekje erbij. Een van de oudste van Iran, 1100 jaar oud kennelijk. Het is idd erg apart en heel anders dan de modernere moskeeën. Ooit gebouwd door de Zoroaster, dan door de Mongolen geconfisqueerd voordat de Moslims er zich mee mochten bemoeien. Masjeed Nain dus, in het dorpje Nain, tussen Kashan en Yazd ergens in. In het dorpje nog restanten van lemen huizen.
Klaas vertelt ons wat over het programma van morgen en dan hebben we nog wat tijd om een beetje te lezen, kijken naar de eindeloze bergen en verslag te schrijven.....

Uiteindelijk met wat gezoek komen we in Yazd aan, ons hotel ligt gelukkig in de oude stad, met lemen huizen enz. wat het wel heel bijzonder maakt. Het hotel is zelf ook een wirwar van gangen en binnenplaatsjes en uiteindelijk vinden we onze kamer die nog kleiner is dan die van gister. We kunnen amper onze koffer neerzetten, laat staan open doen. Nou ja, de badkamer is iets groter, dan moet mijn koffer maar daar en als we gaan douchen onder bed schuiven of zo. Eerst maar gaan eten. Onderweg naar het restaurant vlakbij lopen we Jan tegen het lijf en die gaat gezellig met ons mee. Hij vraagt naar onze kamer en biedt spontaan zijn kamer aan die 3 x zo groot is omdat hij maar alleen is en dat is heel fideel van hem.

We eten een heerlijk vegetarisch gerechtje met thee en ook een nepbiertje en het is leuk om wat verder kennis te maken met Jan. Bij terugkomst versjouwen we de bagage en proberen we de airco. Hij werkt! Maar na 10 min gaat hij uit en het wordt gelijk wel heel warm in de kamer, het is hier toch echt warmer dan in Teheran. We proberen allebei wel 10 min maar zonder resultaat. Adrie trekt maar weer wat aan en gaat naar beneden. Jongeman komt, kijkt en herkent de melding. Hij maakt ons duidelijk dat hij even de stroom af gaat zetten. Ok. Gelukkig werkt hij nu weer (hopelijk blijft hij het doen vannacht!). De wifi daarentegen is niet echt wat en dus lukt het ook niet wat te versturen.

Geschreven door Jacquelijne.opreis