Vandaag dus een reisdag. We vertrekken om kwart voor 9 naar het centraal station. Hier gaat het merendeel met de Shinkansen, de bullettrein, naar Tokio. Rita, Annie, Manu en wij gaan met de highwaybus, die er wat langer over doet. Je kon extra bijbetalen zo'n 140 euro om in die trein te zitten, maar eerlijk gezegd hadden we het er niet voor over. Je bent een paar uur eerder in Tokio,.. en dan?? Onze bus vertrekt om half 11.
Ik vind het wel fijn een reisdagje. We hebben al zoveel gezien en gedaan en met name die grote steden vind ik vermoeiend en druk. Vandaag een beetje tijd om te reflecteren, te dutten, plan te maken voor Tokio en in mijn mooie boek, de bijenhouder van Aleppo, te lezen.
Het is 's ochtends al vreselijk heet en vochtig, hier doorgaans zo'n 90 % vochtigheidsgraad. Rita zet de rest op de trein en wij gaan even kijken waar onze bus gaat en waar we Rita weer treffen en halen dan nog wat voor de lunch bij de Lawson's. De bus stopt wel een aantal keren, maar doorgaans maar 15-20 min. We gaan daarna nog maar even het lekker koele station binnen voor een kop koffie.
De bus is lekker koel en Adrie krijgt er zelfs met veel geduld de wifi aan de praat. De stoelen zijn wel maat Japanner, maar gelukkig zijn we niet zo lang en zitten we verder best comfortabel. Jammer genoeg is het de hele dag donker en wat heiig en kunnen we mount Fiji niet zien onderweg (is kennelijk vaak zo).

Adrie heeft al heel veel uitgezocht met bijv. de metro enz. een fijne app gevonden (Tokio metro for toerists) die je ook offline kunt gebruiken en je zo vertelt welke lijnen en stations je moet hebben. We hebben ook al een beetje een plan van wat we willen doen. Tokio is zo enorm groot en alle wijken zijn kennelijk heel verschillend. Morgen zullen we in ieder geval een deel van de dag met Rita meegaan, die voor de liefhebbers alweer een programma heeft gemaakt en van alles voor ons heeft uitgezocht. De tweede dag zullen we niet mee gaan, dan vertrekt ze al om 07.30 om te kijken of we vanachter glas een sumo worstelaarstraining kunnen bijwonen en later op de ochtend ook een stadium bezoeken, maar daar ligt onze interesse niet en dan zo vroeg.....

We rijden het al vanaf een uur of 5 in file af en aan. Ben benieuwd hoe laat we aankomen en dan nog weer van het busstation naar ons hotel, gelukkig weet Rita hoe en wat is onze grote bagage al gister vooruitgestuurd met een transporteur. We rijden nu de grootste stad ter wereld binnen met 38 miljoen inwoners! Dan zijn we eigenlijk nog redelijk vlot er doorheen welbeschouwd.
Nu is het zo dat de meeste inwoners van Tokio geen auto rijden, is hier niet te doen. Het valt ons namelijk ook op dat je in de andere steden nauwelijks auto's geparkeerd ziet op straat. Volgens Rita (vertelde ze ons in Matsuyama), moet je een garage hebben voor je auto wil je er een mogen aanschaffen. Vandaar die compacte karretjes overal en heel veel garages onder huizen op de begane grond. De smog die hier soms hangt is doorgaans ook niet afkomstig van de Tokio-ers, maar komt overgewaaid vanuit Beijing! We rijden tussen enorme wolkenkrabbers door. Je zult hier toch moeten wonen denk ik dan, en ik verlang er naar de ramen en de tuindeuren open te kunnen gooien om te genieten van wat frisse lucht.

Uiteindelijk zijn we er en lopen het centraal station binnen (geloof ik). Het is mega. We bedenken dat het wellicht handig is om alvast een 72 uurs kaart voor de metro aan te schaffen. Rita vraag het een man en de gebaart: naar buiten en dan naar links. We vragen nog wat en duiken dan een metrogat in. Eer we eindelijk het loket (een aftands hok) hebben gevonden, hebben we er inmiddels al een stedentrip onder- en bovengronds opzitten. Mijn hemel. Wat een complex. Een complete stad onder de grond. Uiteindelijk komen we weer bij de treinen naar het schijnt (zie weinig verschil met de metro's) en kunnen een halte later alweer uitstappen. We lopen tussen de restaurantjes en uitgaansgelegenheden naar ons hotel waar ook onze koffers inmiddels zijn gearriveerd. Compleet doorweekt van het zweet zijn we door deze tocht ondergronds. Het is hier nu kwart over acht en nog 32 graden.

De kamer is nog net iets kleiner dan de kamer die we in Kyoto hadden. Maar we hebben niet te klagen. Dan gaan we met Manu nog een hapje eten. Ria beveelt iets aan, waar ze zelf nog niet geweest is en waar ze goede berichten van hoorde.
Het is een typisch cafe waar je dus naast je bier eigenlijk (veel te dure) hapjes bestelt. Het bier is lekker, een soort van amberbier van 6 %, het eten soso. De ambiance..
Een ongelooflijke herrie. Het is echt zo'n plaats waar de "salary-men" na het werken heen gaan. Nagenoeg allemaal mannen met donkere nette broek en wit overhemd, twee vrouwen erbij ook netjes gekleed. Ze drinken en maken ongelooflijk veel kabaal. Aziaten schijnen op een of andere manier niet goed tegen drank te kunnen en dat zien we hier dus wel. Het was een ervaring die we nog niet hadden gehad, maar die eerlijk gezegd ook voor een keer genoeg was. Schijnt overigens dat ongeveer 50 % van de bewoners uit Tokio single is. Wat een stad. Vandaag dus een keer geen foto's. Had geen zin om mijn camera mee te zeulen vanavond en ach, die bus...

Geschreven door Jacquelijne.opreis