Woensdag 17 augustus
Vanochtend om 07:00 uur uit bed. Voor Adrie een makkie. Ik moest nog wat slaap inhalen en vond het niet zo makkelijk. Maar ja, je wilt wat zien he? Eigenlijk gingen we grotendeels de route die we gistermiddag hadden gedaan, maar hij wist natuurlijk veel achtergrond te vertellen en wees ons op zaken die we niet hadden opgemerkt. Ik hing natuurlijk aan zijn lippen en vraag lekker door. Bij mij heeft een gids die wat weet te vertellen weinig rust en als ik vertel dat ik al voor de vierde keer in India ben, dan zijn ze doorgaans zeer gevleid en kan ik alles vragen wat ik wil weten. We bezochten twee ghats, een kleinere en de “hoofd”ghat, waar we gister ook waren. Het is weer een drukte van jewelste. Er wordt gebaad, velen met kleren en al. Ook vrouwen met complete sari’s. Maar er staat ook iemand buiten tegen een bouwseltje iemand kaal te scheren. Er worden aan de lopende band namelijk soort van ceremonietjes gehouden, waarbij je kaalgeschoren moet zijn. Meestal 2 zonen. Vragen dan om vergiffenis, het lijkt gewoon de katholieke kerk wel. Vraag vergiffenis, baadt in de Ganges en je kunt weer met een schone lei beginnen. Vrouwen doen dit ook wel incl. kaalscheren, maar dat is alleen maar bij gebrek aan mannelijke verwanten. Het merendeel van de pelgrims dat we hier zien en onderweg, zijn jongemannen vroeg ik. Ja, dat klopt, ze lopen van heinde en ver, bloostvoets en het is nogal een uitputtingsslag, vandaar dat er geen vrouwen meelopen en haast geen oudere mannen… Bij de main ghat, en later ook bijv. bij een tempel waar we proberen binnen te komen, wat niet lukt, staan allemaal detectiepoortjes, volgens mij wel uit de jaren ’80 of ’90 en het is volkomen vaag of die iets anders doen, behalve dan de stroom bezoekers geleidelijker te laten verlopen. Ofwel er zit niemand bij, terwijl je zo af en toe struikelt over de politiemannen, die verveeld met hun familie zitten te bellen, zitten te pitten of gewoon te nietsen. Ofwel er zit wel iemand bij en iedereen mag door, ongeacht of het nu piept of niet. Bij de ghats en de belendende markt zitten rijen lang met beroepsbedelaars, vroeger waren het enkel leprozen. Nu nog slechts een enkeling, maar de rijen bedelaars vormen een soort van wegafscheiding tussen linker en rechter weghelft. Tja, hier is men meer van carefree (niet van careless volgens de gids). Do not worry about anything. En dat terwijl lepra goed te behandelen en op te sporen is zoals ik opper. Ja, dat klopt, maar men houdt hier zo vast aan tradities.. Ook zit er een vrouw met een slang. Leuk mens. Hij zegt dat ze uit zijn dorp komt, waar hij is opgegroeid en dat ze vroeger magic trucs deed. Hij praat met haar, ze hebben lol en ja hoor, ze gaat goochelen met munten. Erg leuk!
Onze gids wilde wel met ons naar die grote hindoe tempel, waar we gister ook al rijen mensen van tegen kwamen in de stegen. Hij gaat gewoon proberen of we direct bij de detectiepoortjes binnen kunnen, maar nee. Zonder paspoort geen entree voor buitenlanders. Onze gids praat als brugman, maar krijgt het niet voor elkaar. Laat toch zitten! Ik vraag de gids of alle Indiers die in die rijen staan ook allemaal een indentificatie hebben (al dan niet bij zich) nee, natuurlijk niet, velen hebben geen paspoort of id. Is weer een lekker staaltje van bureaucratie.
We komen nog langs een kloostertje waar we even binnen kijken, beetje afzijdig proberen we onzicht baar te zijn. Lukt niet helemaal, want er komt een man ons een plastic bakje met rijstevla aan. Is alvast voor morgen, want dan is er weer een festival: broeder -zuster festival. Ze knopen dan elkaar een armbandje om en de zussen geven de broers zoetigheid in ruil voor hun bescherming. Daarom is het extra druk bij winkeltjes met zoetigheid omdat iedereen aan het inslaan is.
Halverwege de ochtend terug bij het hotel en na een uurtje gaan we weer op pad. We gaan naar een aantal andere ghats, groot en klein en heel klein. We lopen dus alleen door kleinere steegjes en het is er rustiger dan rond ons hotel. We worden ook wat meer met rust gelaten en dat vind ik erg prettig. Alleen, het is zo ongelooflijk heet en vochtig geworden. Vanochtend vroeg was het lekker te doen, maar nu. Ik heb een heel dun taupe blousje aan met korte mouwen en het water guts langs alle kanten over mijn lijf. Mijn kop is ondanks mijn zomercoupe kleddernat en ik begin er uit te zien als finalist in een wet-t-shirt contest en het vervelende is dat het bloesje nu ook begint door te schijnen. Ik moet nodig ergens wat op zien te drogen, maar we staan bij en ghat in de brandende zon en we horen weer “sir”roepen. Zeker weer iemand die wat moet. Het is een oudere heer die vraagt of we niet willen eten op zijn rooftop. Hij heeft een keurig guesthouse, zeer schoon en we doen het maar. Het is toch zo’n beetje tijd en toch zeker half uur flink doorlopen terug naar het hotel.

We starten idd op het dakterras waar een lekker windje staat, maar als de wolken zo nu en dan van voor de zon gaan is het niet te harden. Ze komen met het eten en opperen dat we ook wel binnen kunnen zitten, op de bovenste verdieping is een klein zitje voor 2 personen en daar gaan we zitten, er is ook een ventilator die ze aan willen zetten, maar er zit geen stroom op het stopcontact, geen punt dan gaat gewoon de router er maar uit! Terug naar het hotel weer wat andere steegjes en we komen ook door een moslimwijk, grappig, het ziet er gelijk anders uit!

Om 1600 vervolgen we na heerlijk even afgedoucht en een siesta te hebben gedaan onze toch weer met de gids. We gaan nog een keer naar de burning ghat waar we gister waren, maar gaan nu met de gids naar het dakterras vanwaar we kijken op de verbrandingen. Aangezien de ghats grotendeels onder water staan vanwege de overvloedige moesson, wordt er nu op een groot dak verbrandt.
We zien het ene na het andere lichaam aankomen, verpakt in rood, groen, goud glimmend materiaal (soort van kerstversiering). De lichamen liggen vast op een soort van bamboe brancard en die plonzen ze eerst nog even in de Ganges. Daarna proberen ze nog bij een aantal wat water in de mond te gieten. We snappen niet dat dat allemaal nog wil branden, het hout ziet er ook allemaal nogal vochtig uit. Er wordt ghee overheen gegoten om het te laten branden. Ghee is geklaarde boter en ook weer heilig of zo. Er is en vuurtje (het Shiva vuur) dat al eeuwen brandend wordt gehouden en vandaar wordt een takkebosje aangestoken waarmee met 5 rondjes rond de brandstapel moet doen (gaat hier niet, dus dan maar 5 rondjes erover heen draaien, 5 = vanwege de 5 elementen) en waarmee dan de brandstapel wordt aangestoken. Een deel wordt dus van de as verzameld. In deze enorme puinhoop van allerlei brandstapeltjes naast elkaar is het niet mogelijk alle as te verzamelen. Na drie uur houden ze het voor gezien en moet het wel zo’n beetje klaar zijn. De restanten worden naar het midden geveegd en ’s ochtends opgeruimd (lees: in de Ganges gepleurd).
Vrouwen zijn er niet welkom bij de familie (oudste zoon in witte doti , soort van lendendoek) vrouwen zijn te emotioneel en dus maken ze teveel kabaal, dus komen ze beter niet. Behalve als de enige verwant een vrouw is, ja, dan is het niet anders. Het hele rouwproces duurt 13 dagen. Overigens rouwt er niemand bij de verbrandingen, het is eerder een heugelijke gebeurtenis, nu de ziel uit het lichaam kan. De verbrandingen gaan 24 uur per dag door en op de twee ghats die Varanasi heeft worden er samen per dag ongeveer 200 lichamen gecremeerd. Je hoeft niet van tevoren aan te melden, je komt gewoon en het kan gelijk doorgaan. Er is altijd wel een priester die de benodigde ceremonie kan uitvoeren.

We vervolgen nog een beetje door de Islamitische wijk waar we vanochtend waren en lopen door een straatje waar paneer (soort van geperste huttenkase ) wordt gemaakt. We komen weer op de doorgaande weg waar een aantal zeer kleurrijke winkels zijn en het is er ongelooflijk druk. Dit komt door het komende festival morgen; men doet inkopen. We proberen nog een glimp op te vangen van de bloemen markt, staande op een trap, maar ook hier is het keidruk. Nu is het tijd om terug te lopen naar de main ghat, waar ook weer vanwege het feit dat de ghat volledig onder water staat, op een dakterras de dagelijkse zeven-uurs ceremonie wordt gehouden. In de naam was iets met licht en vuur en dat is ook idd wat we zien. We zijn al een uur voor aanvang aanwezig, want dan kunnen we een stoel huren voor 100 rupee pp. Het is jammer, heel statisch zo. Vorige keer was het op de ghats, met overal mensen op de bootjes (die nu omhoog moeten kijken, in de hoop iets te zien) en je mist de offerbootjes gemaakt van een bladschaaltje met wat roosjes en een soort van waxinelichtje erin. Dat geeft een schitterend beeld, al die lichtjes op het water. Nu was het een statisch zitten, maar toch mooie “show”. Veel vuur en wierook waarmee gezwaaid werd. We sturen de gids maar weg, die moest anders heel de tijd op ons wachten om ons naar het hotel te brengen, nou Adrie weet al feilloos de weg, dus geen punt. Op het eind van de voorstelling begint het te druppen en in no time komt het met bakken naar beneden (vanmiddag ook al een keer) we vragen ons af hoe het Shivavuurtje en de brandstapels het houden met die overdaad aan water…

We zijn weer blij als we in ons gezellige guesthouse thuiskomen en na grondig onze voeten te hebben gewassen lekker eten. Tussen de stroomstoringen door probeert Adrie wat tv te kijken, maar het is niet veel. Morgen weer richting Delhi. Voor een belachelijke prijs rijden we morgen om richting vliegveld via Sarnat om daar oa Boeddhistische tempelruines te bekijken. Wel prima, anders is het al om 10:00 uur uitchecken en dan maar hangen tot half 2 om te vertrekken richting vliegveld.

Effe vergeten: in het guesthouse waar we vanmiddag aten hadden ze een hybride toilet. Bizar! Het was een toiletpot, maar dan kon je er ook op staan zoals bij een hurktoilet en zat er ook een toiletbril op. Nou heb ik al veel gezien, maar dit was een primeur.

Geschreven door Jacquelijne.opreis