Onze dag begon weer lekker typisch: we waren al vroeg uit de veren om voor het warm en druk werd de korte klim naar het Rozhen-klooster te maken. Echter, toen we om goed 08.00 uur beneden kwamen was alles nog uitgestorven, zelfs de pui was niet op slot. Rustige en vertrouwde omgeving kennelijk. Ok, dan ga ik eerst even in het dorpje de bijenkasten fotograferen en wat huizen. Een ervan staat volgens ons op instorten, maar is zeker nog bewoond, getuige oa de nieuwe schotelantenne. Dus ik haal mijn camera en we lopen naar buiten, op de voet gevolgd door een grote herdershond met ongeveer 1,20 m zware ketting achter zich aanslepend. Losgebroken? Hij komt natuurlijk gelijk op ons af en ik probeer heel stoer en overtuigend. "lig" en "ga" enz. te roepen, maar helaa, kennelijk kent hij geen Nederlands. Hij blijft maar rond ons hangen en vrolijk blaffen en (getverderrie wat vind ik dat smerig!) mijn blote knieën te likken. Misschien wilde hij enkel spelen, maar wij zijn geen van beiden hondetypes, dus we taaien maar weer af naar binnen op zoek naar onze e-reader tot er weer wat leven in de tent zou komen.
Even later komt de ober( of misschien is het wel de eigenaar?) fris en wel naar beneden, we krijgen een goede koffie (eindelijk een keer lekker, niet zo van het soort waarvan je van de cafeïnestoot de hele dag hyper bent en van een lekkere blend). Terwijl we wachten op ons verdere ontbijt, komt de poetsdame waarmee natuurlijk uitgebreid gesproken wordt, stopt er een bus met 6 jongelui met rugzakjes op die vanaf hier een tocht gaan doen en flesjes water nodig hebben. Nou, dat is nogal een onderneming met wisselgeld en veel vrolijk gedoe, maar ruim een kwartier later krijgen we dan toch een ontbijt waarmee we zonder probleem het hele Pirin gebergte te voet zouden kunnen oversteken mochten we die drang voelen. Nee, die hebben we niet. We gaan een klein kwartier klimmen langs een hier en daar flink glibberig pad naar het Rozhen-klooster. Ik sta te hijgen als een oude stoomlocomotief en steek het maar op de hoogte hier. Alhoewel je hier toch nog echt niet de ijle Himalaya-lucht proeft.

Onderweg passeren we nog een kerkje dat er zomaar staat te staan in het niets en als we het klooster bereiken zijn we nog alleen op een koptische priester (? hij had ook een zwart hoofddeksel boven zijn zwarte pij) en een leek (denk ik, want hij droeg een zwart overhemd op een lekker vale jeans). Niet fotograferen geven de bordjes aan. Ik ben toch een beetje stout en maak een enkele foto buiten oa van de enorme fresco bij een van de ingangen die iets met de ondergang van de wereld of zo van doen heeft. Zeer interessant en eentje met wat info over het klooster, waarvan na natuurlijk branden en wederopbouwing- en uitbreidingen, de roots gaan tot de eerste helft 13e eeuw.

De binnenplaats waar de kerk op staat, omringd door de cellen voor de monniken en daarboven aan een zijde de refter (ook hier kan ik me niet inhouden om de enorm lange tafel vast te leggen). Aan een zijde zijn er aan het einde ronde inkepingen aan de kopse kant. Zou men bord en beker er zo overheen roetsjen van begin tot eind ? . Ik wil nog kijken of er in het winkeltje misschien een fotomapje of - boekje is te krijgen, maar er is niemand en dan schiet het niet op.

De kerk is uitzonderlijk mooi met fresco's en een werkelijk schitterende iconostase met prachtig verguld houtsnijwerk. Ook zijn er in de kerk mooie - volgens mij Italiaanse -glas- en loodramen, natuurlijk wel weer uit een andere periode dan de fresco's maar het is een prachtig geheel.

We kachelen naar beneden langs het pad, dat heel wat vlotter gaat dan omhoog en vertrekken richting Pastra naar ons hotel waar we tegen 12.30 uur aankomen. We zijn natuurlijk veel te vroeg, dus hebben de bagage nog in de auto gelaten. We kunnen om 14.00 uur inchecken, maar dan zitten we nog heerlijk buiten na te genieten van het eten met een wijntje (ook hier prima). We hebben een keurige, schone en ruime kamer, beetje verouderd simpel sanitair, maar met mooie badkamer en ook weer een heerlijk balkon waar we lekker kunnen zitten lezen en schrijven.

Om half vier vertrekken we naar het Rila klooster in de hoop dat dit belangrijkste en beroemdste klooster in Bulgarije niet helemaal door (voornamelijk binnenlandse) toeristen wordt overspoeld. Op de parking hebben we mazzel, er komt net een plaatsje vrij tegenover het hokje van de parkeerwachter. De parking is vrijwel vol, maar ook niet zo groot, een paar bussen.. Maar het klooster is groot en het is gelukkig niet superdruk zo dat we alles goed op ons kunnen laten inwerken. Ook hier een binnenplaats omzoomd door galerijen waaraan de kamertjes enz. van de monniken/nonnen(?) zijn gelegen. Wel een verdieping meer dan we eerder hadden gezien. Het centrale stuk was van geloof ik 1886 ongeveer, tenminste dat stond op de grootste koepel. Ernaast ook weer een losse toren met klokken en ook mooie fresco's, deze is beduidend ouder, maar mooi gerestaureerd. Onderaan in de toren een paar winkeltjes (hoe kan het ook anders) met voornamelijk opgeplakte iconen, koelkastmagneten enz. Ik koop een paar kaarten van de binnenkant waar je niet mocht fotograferen. Het was er erg donker en de iconostase was wel zoveel verguld houtsnijwerk dat het wel een beetje over de top was. Er worden veel kaarsjes gebrand, en we vragen ons dan ook af waarom dat nog mag: de fresco's zijn waarschijnlijk niet uit zichzelf zo vuil en donker geworden. Maar wat ik vooral indrukwekkend vond was de werkelijk enorme kroonluchter van werkelijk zo'n 6-8 meter doorsnede gokken we. In de rand ook weer iconen.

Maar de buitenkant waar je wel mocht fotograferen was buitengewoon mooi en interessant, fresco's over het algemeen in schitterende staat. Naast de gebruikelijke bijbelse taferelen was er hier ook heel veel aandacht voor de hel en verdoemenis, draken en ander ongedierte. Het zal wel een opvoedkundige reden hebben gehad. Ik kon het niet nalaten vooral die taferelen te fotograferen. Onderaan de muren is een hele rij oudere fresco's die allemaal de hel verbeelden. Jammer genoeg hing er een roestig koord voor, jammer voor de foto. Nadat we een hele tijd hebben rondgekeken en ook binnen zijn geweest zitten we gewoon nog een beetje te kijken, het licht verandert en is mooi, mensje kijken blijft bijzonder. We moesten wel weer na elkaar, want op een of andere manier slagen we er maar niet in om steeds 2 mondkapjes in mijn tas te hebben. Opeens zien we een van de geestelijken met een houten plank van ongeveer een meter en een houten hamer een rondje lopen: oproep voor gebed!

Op het terras van ons hotel zitten we weer heerlijk rustig (nadat het gazon aan onze kant is gemaaid) met zicht op een heel groene berg, waar het licht mooi over strijkt. We lijden weer niets vandaag!

Geschreven door Jacquelijne.opreis