Na al die lekkere bedden, was dit wel even wennen. We zijn dan ook vroeg wakker.
Voor ons hotel is een groot tankstation, waar ook veel truckers in hun wagen overnachten. Je kan daar ook allerlei ontbijt dingen halen. Aangezien er weinig andere opties zijn halen wij er koffie een yoghurtje en een eggmuffin voor Harry en een wafel met maplesirop voor mij.
Hier lopen we mee terug en zo hebben we een soort van ontbijt op bed. Wel met de opkomende zon als uitzicht, dat dan weer wel😂.

Als we in de auto stappen geeft hij aan dat de bandenspanning van het rechter voorwiel laag is. Hij staat op 26 en zou op 33 moeten zitten..

We rijden terug naar de Blue Ridge Parkway en komen al gauw de eerste herten weer tegen. In korte tijd al wel een stuk of10. 2 groten met een flink gewei, maar die zijn te snel het bos weer in en staan niet op de foto. Een kleinere slaat eerst op de vlucht, maar staat even later in het zonnetje te poseren. Dan volgen er borden dat er een omleiding is. Een deel van de Parkway is afgesloten, waardoor we worden omgeleid.
Nog net voordat we de Parkway verlaten rijden we van Virginia North Carolina binnen.


Even later rijden we door het plaatsje Sparta en zien een zaakje, waar we koffie kunnen krijgen. Dat is wel een goed idee. Als we binnenkomen wordt het een nog beter idee. Er liggen allemaal lekker dingen en we besluiten hier vast onze lunch in te slaan. Tot twee keer toe moeten we nog wat extra afrekenen om dat we nog wat willen. 🫣
Er staat een bosbessentaart, die we voor bij de koffie nemen. We gaan lekker buiten in het zonnetje zitten. Weer een enorm geluksmomentje zo.
We gaan weer door en vervolgen onze omleiding, die uiteindelijk nog een uur duurt.

We stoppen nog even bij een tankstation om wat lucht in de voorband te laten. Deze lijkt alleen kapot, waardoor er zelfs lucht uit is gegaan. Hij staat nu nog maar op 23. Een man die staat te tanken en ons even had geprobeerd te helpen wijst ons een bouwmarkt, waar het schijnbaar ook kan.
We zien allen al heel snel een garage met heel veel banden. Harry loopt naar binnen en komt terug met twee kleine ronde mannen in een blauwe overal. Ze kunnen zo uit een film gestapt zijn. De ene heeft een knalroze sik en dat terwijl ik ze toch wel tussen de 50 en 60 schat. Hij zet de slang op het ventiel en ligt nog even op zijn knieën om te checken of er niks in de band zit. We hoeven niks te betalen en zelfs een fooi pakt hij niet aan. Wij kunnen weer blij verder, zonder waarschuwingslampjes op het dashboard.

Uiteindelijk komen we pas bij mijlpaal 267 weer de Parkway op. 50 mijl gemist en ook een hike naar een waterval, die Harry graag wilde lopen.

We stoppen nog bij wat uitkijkpunten. De één nog mooier als de ander. We raken ergens weer aan de praat met een Canadese en 3 Amerikanen. Je kan hier met 65 met pensioen, maar net als bij ons, hoe langer je doorwerkt, hoe meer je krijgt.

We doen toch nog maar een wandeling op een plek waar diverse routes starten en je ook nog met paard en wagen kan. Wij lopen naar beneden naar het meer en daar nog een ronde, waardoor we uiteindelijk 8 km hebben gelopen. Eerst naar beneden en toen weer omhoog. We hadden onze lunch dubbel en dwars verdiend. Daar zaten we dan op een bankje met prachtig uitzicht op het meer beneden. Weer zo’n geluksmomentje. 🥰

Vandaag hoeven we ook niet veel te rijden, omdat we veel tijd hebben ingepland voor wandelingen. Moeten ze alleen niet alles afsluiten. Nu rijden we maar rustig naar ons hotel voor vannacht en checken daar om 15:15 in. We zijn het wel een beetje zat, dus besluiten maar even in het zonnetje bij het zwembad te gaan zitten. Het water is wel super koud 🥶, maar we gaan er toch maar even dapper in, om lekker in het zonnetje nog wat te lezen.
We zagen al een Outback Steakhouse vlakbij, dus dat komt helemaal goed vandaag.

Er komt wat mee bewolking en uit de zon wordt het dan wat frisser. Tijd om naar de kamer te gaan en even te douchen, om dan bij de buren te kunnen eten.

Harry neemt pasta met kip en garnalen en ik ga voor de ribs. Prima keuzes en we lopen voldaan terug naar het hotel. Zoals in veel hotels staat er weer koffie, dus we nemen een bakje koffie mee naar de kamer. Het is pas 19:00 uur, maar ik moet mijn verslag nog maken en eigenlijk zijn we ook best moe. We hebben vandaag maar zo’n 15 kilometer gelopen, maar al dat klimmen, gaat toch in je benen zitten op onze leeftijd😂😂
Of misschien zitten we ook nog een beetje in de Nederlandse tijd gevoelsmatig. De bedden voelen veelbelovend. Morgen weer fris en fruitig voor onze volgende stop naar Ashville met de nodige hikes onderweg. Als ze niet weer een groot deel afsluiten. 😇

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens