We hebben wel oke geslapen en om 6:30 waren we wakker. We moeten nog even kijken wat we vandaag gaan doen. Uiteraard wordt het een wandeling, maar de keuze is reuze hier.
We kiezen uiteindelijk voor Cheakamus Lake trail, omdat deze niet zo zwaar is. Ik ben vandaag zoals iedere dag met hoofdpijn wakker geworden. Alleen vandaag wel een heftige. We gaan eerst maar even ontbijten. Ook dat wordt een gedoe. Nergens vind ik iets naar wens. Het zijn veelal een soort Starbucks-achtige tentjes. Ze hebben dan ook niet veel keus en vaak bagels, wraps of muffins.
Mijn vette hoofdpijn en een pijnlijke navelstreng helpen ook niet mee. We nemen uiteindelijk ergens een bolletje met bacon, brie en ei.
Eenmaal terug in het hotel kan ik dan medicatie nemen, want dit doe ik liever niet op mijn nuchtere maag. Mijn hoofdpijn zakt snel, maar Mike mis ik nog steeds.
Op naar de trail dan maar. De weg naar het begin is wat lastig te vinden. Het is een 7,5 km lange onverharde weg naar boven. De gewone wegen in Canada zijn al slecht, maar hier zitten behoorlijke kuilen in. Harry probeert er zoveel mogelijk omheen te sturen.
Ala we aankomen staan en een stuk of 15 auto’s we lopen een donker, vochtig dennenbos in en het ziet er weer heel anders uit, maar ook mooi. Een echt berenbos, dus wie weet....
Naast ons loopt een snel stromende rivier.
Na 1,5 kilometer komen we op een splitsing. Er zitten diverse campings hier in het bos en wij besluiten rechtdoor te gaan, waar de laatste camping op 7,5 km ligt.
De rivier gaat over in het meer en die ligt er als een spiegel bij. Er zijn een handvol mensen hier. Zoveel anders als de trail van gisteren, waar we wel een kudde berggeiten leken, die achter elkaar de berg op gaan.
Hier is de eerste “camping”. Er zijn kleine plekjes aan het water, waar net een klein tentje kan staan en iets verder omhoog op de berg os een huisje voor toilet. Het bekende gat in de grond verhaal. Het lijkt me super om zo s morgens wakker te worden aan de rand van dit meer. Maar een nachtje op een luchtbed zie ik dan weer niet zo zitten en ‘s nachts in het donker naar het toilet in dit berenbos ook niet.
We gaan even zitten en ik ga even voelen of het water koud is. Nou, dat is het, maar super helder.
Wij lopen weer door naar de tweede camping. We lopen langs het meer door. Er is 1 kayak op het meer en de stilte hier is zo heerlijk. De kayak gaat richting de camping en zijn voer maten lopen voor ons.
Eenmaal daar ploffen we even neer en eten een reepje. Harry zet zijn GoPro neer voor een timelapse, maar helaas komt er weer iemand in zijn beeld lopen.
Na een half uurtje gaan we toch maar weer terug. We zaten heerlijk in de zon, want het is vandaag 24 graden. We zijn zelfs zonder sweaters gestart vandaag. De route ligt wel volledig in de schaduw.
Ik maak een foto van Harry op een afgezaagde boomstronk en dan horen we allebei een soort gegrom. We kijken elkaar aan en Harry zijn hand gaat al naar de bearspray😂😂
We kijken wat rond, maar lopen dan rustig door. Geen idee wat het is geweest, maar geen ontmoeting voor ons, dit keer. Als we weer terugkomen op de splitsing kunnen we nog linksaf, maar dat is weer 7 km naar een volgende creek of 10 kilometer naar het volgende meer. We hebben er inmiddels 16 km opzitten, dus besluiten wat meer zon te gaan pakken. De andere route loopt ook weer door het donkere, schaduwrijke dennenbos.
We rijden terug naar Whistler, waar we even een ijsje gaan eten. We willen bij Cows een ijsje halen, echter de rij staat tot buiten en slingert in de winkel ook nog 2 keer. Dan maar ergens anders. Wel gaan we lekker in de zon zitten.
Dan nog maar wat drinken, want het is dorstig weer. We belanden bij de skiliften, die nu volop worden gebruikt door mountainbikers. Ze gaan met de fietsen omhoog en komen daarna fietsend de berg af. Lekker muziek, leuk uitzicht en Harry geniet van een Somersby appel cider en ik een icetea. Als ik hem nog niet eens leeg heb, komt de serveerster al weer vragen of ik er nog één wil. Refill doen ze hier niet. Ik heb dorst, dus laat er nog 1 komen, maar erger me wel aan de commerciële insteek. Het is vijf uur en nog wat vroeg om te eten, dus gaan we hier maar weg en nog even rondlopen om te kijken waar we zullen eten.
We belanden uiteindelijk in het zonnetje wederom bij Amsterdam pub café, waar Harry zo’n klik had met de serveerster, dat hij zijn grootste fooi ooit gaf🙈
We zitten op dezelfde plek, maar helaas een andere stuk minder vriendelijke serveerster neemt onze drankjes op. Ze komt echter nooit meer terug om de rest van onze bestelling op te nemen. En dan ineens is onze eigen serveerster daar. Wordt het toch nog gezellig.
Harry neemt hetzelfde als gisteren en in ga voor een soort kipcurry met naanbrood en basmatirijst.
Daarna nog even een koffie ergens scoren. Als we die op hebben wordt het wat kouder en lopen we terug naar het hotel. 2 nachtjes was eigenlijk wat kort in Whistler. Maar morgen door naar Victoria op Vancouver Island, wat ook mooi moet zijn, maar heel anders dan de Rocky Mountains.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens