Ons ontbijtje staat weer om klokslag 8:00 uur op tafel. Het wordt bijna saai, maar ik denk dat dit relaxen heet. We slapen, liggen daarna om 9:00 zeker al op ons strandbedje, zo gauw het water hoog genoeg is, gaan de jongens snorkelen en dan is het inmiddels tijd voor de lunch.
De middag verloopt niet veel anders en na het avondeten een loopje door Walking Street en op,tijd naar bed, want blijkbaar is het erg vermoeiend allemaal.

Onze hotelhond is er iedere ochtend bij en eet graag een hapje mee. Manon en Giel hebben besloten, dat ze niet gaan duiken. Het gevoel is niet goed en tevens geschrokken van de stroming gistermiddag, lijkt het fijner om de duikcursus gewoon in Nederland af te ronden.

Manon en ik snorkelen vanmorgen weer een keertje mee en Giel en Harry snorkelen braaf naast ons. Wat is hier toch een hoop moois te zien. Het koraal is ook erg mooi en divers. Soms met hele onnatuurlijke kleuren als felblauw en paars en natuurlijk de vele anemonen met clownvisjes blijven leuk. Zelfs de zeeegels zijn hier mooi, want ook die hebben blauwige, glinsterende stippen. Manon en ik zijn na een half uurtje wel klaar en zwemmen samen terug, met de stroom mee en dat gaat lekker snel. Giel en Harry gaan nog even naar het rif verderop, waar het ineens de diepte ingaat en het ook prachtig is, volgens de mannen.

We lunchen weer op ons vaste plekje aan het strand, waar de bediening met de dag aparte wordt. Ze zijn wel vriendelijk, maar het lijkt of ze maar 1 pitje hebben in de keuken. Alles komt apart en soms is de één al klaar als de ander nog moet beginnen. Het duurt ook allemaal vrij lang, maar ach, we hebben geen haast, dus wachten geduldig af. Het is alleen over drieën als we hebben geluncht, maar toch kunnen Harry en Giel nog even snorkelen. Giel wordt dit keer over het hoofd gezien door een bestuurder van een longtailboot, welke behoorlijk dicht langs hem gaat. Het blijft spannend hier, maar het gaat steeds weer goed.
De longtailboten hebben een lange stang achter de boot, waar de schroef aan zit. Ze zijn nogal lawaaierig, wat het tijdens het snorkelen wel makkelijk maakt om ze aan te horen komen, waardoor je kan anticiperen en daarnaast kijken ze zelf ook goed uit, omdat er vrij veel gesnorkeld wordt hier.

De longtailboten horen bij Koh Lipe en geven wel een bepaalde sfeer, maar maken ook veel lawaai en stinken soms enorm naar diesel als ze wegvaren. Een enkeling blaast dan ook zwarte rookpluimen de lucht in. Voor ons hotel wordt iedere middag de voorraad gebracht met een longtailboot. 4 jongens die behoorlijk buffelen om de boot leeg te krijgen.
Hij ligt uiteindelijk in het water en ze lopen met 3 zware zakken ijs op hun nek, de zee uit. Meestal liggen er wel zo’n 12 tot 15 zakken in de boot. Alles gaat met de hand. Geen idee, waarom ijs aangevoerd wordt. Het wordt wel erg veel gebruikt hier om de verse vis op te leggen en koel te houden. Ook zijn er vaak piepschuimen kratten aan boord, waar vaak vis in zit. Ieder dag in de namiddag komen ze weer.

Vanmiddag hebben we ook de zeearend weer zien vliegen. Gisteren zagen we hem ook al. Vanuit zee zie je hem boven land vliegen, maar helaas wat te hoog om een foto te maken. Wat een mooi gezicht om te zien. Ondanks de hoogte kun je zijn witte kop met gele snavel goed waarnemen.

We gaan op tijd douchen, want Harry wil graag nog een poging doen, een timelaps te maken van de zonsondergang. We drinken op weg er naar toe nog even een koffietje en hopend op een betere zonsondergang lopen we weer naar Sunset beach.
Hier lopen is best leuk, want je ziet veel katten en honden en tevens kan je je verbazen over hoe de mensen hier wonen. Er ligt zoveel troep om de huizen heen, als je het al huis mag noemen, dat is echt onvoorstelbaar. Van bouwmaterialen tot wegroestende auto’s, de verzamelde troep van jaren lijkt rond de huizen te liggen en hiertussen hangt dan vaak ergens de was. We lopen ook langs een veld met zonnepanelen, dat dan weer wel. Zon hebben ze hier genoeg, dus gelukkig maken ze hier gebruik van. Op sommige longtailboten zit zelfs ook een zonnepaneeltje.

Het is weer druk op Sunset beach en Harry heeft zijn GoPro geïnstalleerd. Twee Aziatische dames zijn echter zoveel foto’s aan het maken samen en besluiten dit recht voor de GoPro te doen. Wederom is het ook weer bewolkt en dan besluit ook de GoPro, dat hij er geen zin meer in heeft. Hij geeft een error en houdt er mee op. Het is Harry niet gegund blijkbaar.
Tijd om te eten dus. We willen weer naar de Elephant, want Manon wil graag de veggieburger hier proberen. Giel en ik gaan voor de saté en Harry neemt ook een burger, maar die uiteraard van beef. Wij krijgen 6 stokjes kipsate en een groot bord patat. In een glaasje zit de satesaus, maar deze wordt hier koud geserveerd, dat is wel jammer. Harry heeft patat met gesmolten kaas erover en bacon, paprika en ui.

We besluiten terug te lopen naar het hotel. Het waait de laatste dagen behoorlijk, dus in plaats van skip-bo pakt Manon yahtzee. Ik besluit ondertussen wat te schrijven, want ik raak wat achter met de verslagen. De saté zit me ook niet zo lekker, dus ik trek me even terug.
De saté kan echter niet beslissen aan welke kant deze er weer uit wil, dus gelukkig staat er een prullebakje met een zak er in, naast het toilet. Zo dat lucht op. Mijn buik voelt nog niet zo lekker, dus we gaan maar naar bed. Harry besluit na de zonsondergangen, die maar niet naar wens verlopen, de zonsopgang maar eens te proberen. Deze is vanaf ons strand te bekijken, maar is wel rond half 7, waardoor de wekker op 6 uur wordt gezet.

Eerst maar even slapen en dan hopen dat de zonsopkomst wel meewerkt.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens