Vanmorgen besluiten we ergens anders te ontbijten. Misschien zonde van het geld, maar dat maakt onze vakantie altijd wel leuk. Ontbijten bij IHop of Cracker Barrel. De perfecte combinatie van pannekoeken en gebakken ei.
We besluiten dat het cracker Barrel wordt. Harry geniet daar altijd van de blueberry pancakes. Ik neem Grandma’s plate. Twee gebakken eitjes, een dikke plak gerookte ham, twee pannekoeken, bacon en hasbrow, die lust Harry wel. Bij Harry zijn pannekoeken zit een potje warme bosbessen saus. Heerlijk ontbijt!

Rond Orlando is het verkeer altijd super druk. We doen er nu ook een uur over om bij Wekiwa Spring te komen. Alle parken en vertier zit een stuk buiten de stad Orlando. Wij rijden nu langs Orlando zelf en het is niet normaal hoe ze daar met de wegen bezig zijn. Er komen diverse lagen over elkaar en ze zijn overal tegelijk bezig. Van wegwerkzaamheden heeft het verkeer hier echter weinig last. Er zijn geen snelheidsbeperkingen en Amerikanen zijn koning in het ritsen.
De navigatie zet ons weer midden in een woonwijk, maar iets verderop rijden we dan toch het park in. Wederom $6 om binnen te komen. We parkeren de auto en lopen naar de spring, die behoorlijk groter is dan Juniper Spring. Ze hebben diverse wandelroutes, maar 1 gaat helemaal rond om het park. Deze is echter 21,3 km. Dat is wel een op het randje voor ons, maar we besluiten die toch te lopen. 2 liter drinken mee en reepjes. Wederom waarschuwingsborden voor beren, maar nu de standaard borden en geen extra waarschuwingen. De kans is zo klein, maar het blijft toch een soort van spannend, dat je ze zou kunnen tegenkomen. Je bent toch wat extra alert. Ik roep wel heel stoer, dat ik ze wil zien, maar wel onder bepaalde voorwaarden en dat is van gepaste afstand, maar goed in het zicht van de camera.
De begroeiing verandert steeds. Eerst lopen we tussen palmen met witte zandgrond. Bijna duinachtig. Ik zie wat katachtige pootafdrukken in het zand. Zal wel van een lynx zijn, want die zitten hier vrij veel. Bijna op de helft komen we in een drassiger deel. De grond is modderachtig en bijna zwart van kleur. De begroeiing is heel dicht en de paadjes soms er smal. Soms moeten we over omgevallen bomen heen of over bruggetjes van half vergaan hout. Het pad wordt niet heel goed onderhouden, maar is wel prima te volgen, vanwege de witte vlakjes, die men langs de hele route op bomen heeft geschilderd.
Harry ziet nog een wasbeertje, maar deze is zo schuw, dat hij al in zijn schuilplaats zit voor ik hem kon zien. Ook zien we nog een hert, maar ook deze is al de dikke begroeiing in voor we de camera gereed hebben.
Het laatste stuk loopt langs een weg en hier staat een ranger met zijn telefoon te filmen of fotograferen. Wij kunnen net niet zien wat het is, dus proberen ook op de weg te komen. Het blijkt te gaan om twee vechtende schildpadden. Ze komen op de weg terecht, vandaar dat de ranger er bij blijft. Het gaat er een tijdje heftig aan toe en Harry filmt het met zijn GoPro. Uiteindelijk haalt de ranger de twee vechters uit elkaar en zet er 1 aan de overkant van de weg en de andere loopt zelf al de andere kant op. Geen winnaar dit keer.
Op de valreep spot Harry ook nog een zwarte slang, maar ook deze is in een seconde verdwenen. Dit keer liepen we naast elkaar en zag ik hem ook al had ik liever het wasbeerje gezien.
Als we eindelijk weer bij de Spring zijn begint het behoorlijk te regenen. Dikke druppels vallen naar beneden. Gelukkig duurt het maar kort, maar hierdoor gaan we maar niet meer plonzen in de Spring.
We gaan terug, want eerlijk gezegd zijn we best gesloopt na die 21 km in de vochtige warmte.
Onderweg komen we langs Winter Park en we hebben gehoord dat dit ook best leuk moet zijn. We tillen onze benen nog maar even uit de auto om dit standje te bekijken. Het ziet er inderdaad gemoedelijk uit met wat terrasjes en een park. Maar we voelen ons behoorlijk vies van het wandelen. Stoffig en klam van de vochtige hitte. Eigenlijk willen we alleen maar douchen. Als we teruglopen zien we dat de Sunrail hier rijdt een 16 stations lange treinroute. De trein komt over 5 minuten, dus we wachten er even op. Ui had iets hypermoderns verwacht, maar deze niet frequentrijdende dieseltrein os dat zeker niet. Ala ziet hij er vanwege zijn kleuren wel heel zonnig uit.
Tijd om terug te gaan.
We gaan douchen en dan eten bij Outback.
We worden bediend door Linda, maar die was bij ons allang met pensioen geweest. Een lief, maar warrig vrouwtje. Bij Outback krijg je altijd brood vooraf, maar die was ze vergeten , dus bracht ze uiteindelijk toen ons hoofdgerecht er al was. Alles ging ook niet zo snel en het zat een beetje tussen zielig en aandoenlijk in.
Aan het eind kwam ze even bij ons kletsen. Ik zei dat ik vond dat er zoveel appartementen complexen gebouwd werden en ze reageerde, dat het er ook veel te veel werden. De wegen lopen overvol. Ze was 13 jaar geleden vanuit het noorden naar Florida gekomen voor de warmte, maar wilde nu toch liever weg uit de drukte van Orlando. Tijd om naar het hotel te gaan. Als we weglopen zwaait er nog een achterdeur open en roept ze ons nog na om een fijne avond te wensen.
Wij gaan lekker ons bed in en uitrusten van al die kilometers

Morgen onze laatste hele dag en eigenlijk hebben we nog niet echt een plan. We zien het morgen wel

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens