Vandaag worden we on 8:00 uur opgehaald om weer door te reizen. Het was een onrustige nacht, want de grote groep heeft een nachtje doorgehaald en daar hebben we behoorlijk van mee kunnen genieten. Als we 7:15 willen gaan ontbijten, wat vanaf 7:00 kan, blijkt alles nog niet klaar te zijn en moeten we wachten. We hebben alleen niet zoveel tijd meer. Als 10 minuutjes later het meeste klaar is mogen we beginnen.we nemen weer toast met kayaboter en een kopje thee. Fruit en cake hebben ze nog niet klaar. We vertrekken even later met nog 3 andere koppels. Als we ergens halverwege bij een kantoortje van de travelagent stoppen stoot Harry met het uitstappen enorm zijn hoofd en bloed ook. In dit kantoor kun je tickets voor de ferry kopen, maar die hebben wij al. Wij krijgen geld terug voor een lunchvoucher, omdat het restaurant waar we deze zouden kunnen inleveren momenteel gesloten is. Onze chauffeur is druk in de weer met de verbandtrommel en drukt wat gaasjes met vloeistof op Harry's wondje. Met nog wat betadine erop plakt hij het gaasje vast en geeft voor later nog twee pleisters mee. Ik raak aan de praat met 2 Nederlandse meiden, die rondtrekken. Ze vertelt, dat ze 1,5 maand onderweg is, maar dat haar vriendin hierna naar Australië doorreist. Zij gaat op de Perhentian Island haar open water brevet halen met duiken.
We gaan weer door. Om 12:30 stoppen we voor een lunch. Het is even aftasten hoe het werkt. Uiteindelijk scheppen ze bij een soort buffet voor je op en aan de andere kant bij een counter moet je dan afrekenen. Als we zitten te eten komt er een super schattig katje aan. Er lopen een stuk of 5 katten rond en drie ervan laat ik meegenieten van mijn kip. Het kleintje blijft bij ons hangen als de rest weer door gaat naar een volgende tafel. Hij is echt te schattig, maar ja, we moeten weer door. Dit is een soort verzamelpunt, waar iedereen overstapt. Wij krijgen een nieuwe chauffeur en naast wij met z'n achten, komen er nog 6 personen bij😱.
Voor de bagage is geen ruimte achterin, dus alle rugzakken liggen opgestapeld voor de schuifdeur. Het busje zit helemaal vol. Evengoed moeten we nog 3 uur rijden. De laatste Ferry gaat om 17:00 uur, maar wacht wel altijd op deze bus gelukkig. De komende drie uur zijn warm en vol, maar de natuur om ons heen is prachtig. Veel bergen en ook enorm hoge rotspartijen die recht omhoog staan naast de weg. Erg indrukwekkend allemaal. Toch ben ik blij als we er eindelijk zijn. Op een kantoortje wordt weer wat ingevuld en gestempeld. Ze werken hier veel nog met vouchers en nogal omslachtig naar mijn mening. Daarna komt er een man op een brommer en die moet de hele groep lopend volgen naar de boot. Hier moeten we nog een entree fee afrekenen, omdat de eilanden een soort National park zijn. De lokale bevolking betaald 5RM (€1,00). Wij als buitenlander echter 30RM p.p., dat is best een groot verschil. Daarna worden we verdeeld in twee groepen, afhankelijk van naar welk eiland je wil. Een enkeling besluit ter plekke wat hij/zij wil en een deel heeft ook nog geen hotel geregeld, maar dat is niet zo raar. Sommige hotels zijn niet eens online te boeken, maar alleen op het eiland zelf. We praten even met twee jongens uit Luxemburg en zij tippen ons weer over een mooi eiland in de buurt van Koh Lipe, waar we in december verbleven. Super aardige jongens, die in hetzelfde hotel als ons verblijven. Eenmaal op de boot gaan we als een speer. De boot knalt op het water en gelukkig hebben we geen zwakke rug. De boot vaart naar een drijvende loopbrug en wij mogen als eerste van boord, want hier ligt ons hotel al. Het inchecken gaat vrij snel en een mannetje brengt ons naar ons onderkomen voor de komende 5 nachten. Altijd weer spannend. We lezen altijd zorgvuldig de referenties, maar toch weet je nooit wat je kan verwachten.
Het is erg klein, maar ja, wat heb je hier nodig... Er is een kluisje en dat is wel fijn, want er is op het eiland geen geldautomaat, dus we hebben nogal wat contant geld mee. Het is nog niet donker, dus we besluiten eerst nog op onderzoek uit te gaan. Bij het inchecken werd ons een strandje verderop geadviseerd, omdat voor het hotel veel boten varen, dus we besluiten even een kijkje te nemen. We lopen de aanlegsteiger daar op en Harry spot meteen al een rifhaaitje. Er zit ook een enorme school kleine visjes bij de steiger. Ook een papagaaivis en natuurlijk de zebravisjes, zien we en dan zitten we nog niet eens in het water. Dat belooft eat voor morgen. Al moeten we eerst even strandlkens scoren, want die pasten niet meer in de rugzak. We lopen maar terug om wat te gaan eten bij ons eigen hotel. We hadden al gelezen, dat het eten hier goed moest zijn. Na het eten en een mangosmoothie wilden we toch de koffie proberen. Ik probeerde nog iets met veel melk. Toen ze aankwam, bleken het twee enorme soepkommen met koffie te zijn en voor mij een kannetje koffiemelk. Toen ik er een enorme sloot koffiemelk ingooide, veranderde de kleur nauwelijks. Het smaakte een beetje zoet met een enorme bittere afdronk. Harry kwam nog een heel eind, maar ik kreeg dit echt niet weg. Het zat helemaal vol het restaurant, met door het lange weekend veel Maleisische groepen. Het zal de komende dagen wel een stuk rustiger worden. Inmiddels is het een uurtje of 21:30 en gaan we maar terug naar onze kamer. Even lekker douchen. De douche zit los in de hoek van het toilet of het toilet in de hoek van de douche en wastafel. Als je gaat douchen wordt de hele toiletpot nat. Je moet dus even plannen, wie wat eerst doet. Naar verder prima douchen. We gaan er maar langzaam een eind aan maken. Deze dag was langzaam met al dat reizen. Morgen dagje strand in het vooruitzicht.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens