Onze laatste hele dag is aangebroken. Vandaag zou de dokter nog een keer langskomen voor Manon, maar deze was gisteren als geweest. Het stelde niet zo heel veel voor. Hij heeft haar bloeddruk opgenomen. Vandaag gaat ze zelfs mee snorkelen. Om 11:00 uur vertrekt de boot. Met de favoriete captain van Harry en Giel. Uiteraard gaat hij naar de juiste plek op het rif en het is daar inderdaad adembenemend mooi. Manon en ik begrijpen nu wat de jongens zo mooi vinden hier. Het koraal is mooi en er zwemmen voldoende mooie vissen om het interessant te houden. Een half uur krijgen we en dan worden we weer teruggefloten de boot in. Een heel gedoe om met z’n allen je flippers uit te trekken alvoor het kleine trapje op te klimmen. Eergisteren heeft Giel hiermee zijn tenen opengehaald aan het koraal. Op de terugweg drupte het bloed op de glasbodem van de boot. Vandaag gaat het goed. Als we bij de steiger zijn zegt de captain ons rustig aan te doen. Hij wacht tot de andere gasten weg zijn en geeft Harry en Giel dan twee mooie schelpen, die hij zelf heeft opgedoken. Eén is echt super mooi. Hij heeft schijnbaar ook plezier beleefd aan het feit dat de mannen zo hebben genoten van het snorkelen en hem af en toe een fooitje toe stopte. Super leuke actie van hem in ieder geval. Manon maakt nog even een foto van hem samen met Harry en laat deze man nou Michel heten. Hij zwaait nog ongeveer 6x voor hij wegloopt. Tijd voor ons om te gaan lunchen gelukkig is er weer kokosijs, dus wij zijn weer gelukkig.
De hond komt nog even langs om zijn dagelijkse ham op te halen en in de middag besluiten we nog even naar het eiland te lopen. Van de week hadden we geprobeerd een leuke foto van ons vieren te maken met in het zand geschreven “Mauritius 2018”. Deze was niet zo goed gelukt, dus we gaan een nieuwe poging doen. Harry weer voorop, omdat hij het slik ondanks de waterschoentje zo vies vindt. Zo snel hij kan loopt hij over. We maken nog wat foto’s en hopen dat er nu een goede tussen zit. Het is lastig te zien met de zon op de schermpjes. We lopen nog wat over de rosten om te kijken wat er allemaal op en tussen leeft. Manon en Giel zijn steeds op zoek naar schelpen, maar in de meeste huisjes leeft wel een slak of een kreeftje. Giel en ik lopen achter het eiland langs de rotsen en zien daar de schelpen, die Michel voor hen had opgedoken. Er zitten hier alleen nog grote slakken in. Niks om mee te nemen dus. Ook veel krabbetjes in alle kleuren lopen over en tussen de rotsen. Op de terugweg lopen we zo lang mogelijk langs de rosten, maar uiteindelijk zakken we zo ongeveer tot onze enkels in het slijk. Harry vindt het zo vies, dat hij sneller gaat lopen en in zijn haast het water uit te komen stoot hij zijn scheenbeen aan een rots. Maar even weer uitrusten op het strandbedje dan maar. Vandaag is een mooie dag qua weer. We kunnen bijna rot zonsondergang in de zon blijven en dat gebeurd niet vaak. Meestal is het aan eind van de middag al heel bewolkt en zien we de zon al niet meer.
Manon en Giel doen nog een potje yahtzee en dan gaan we toch maar weer richting de kamer om te douchen en ons klaar te maken om te eten. Vanavond kunnen we niet echt wat vinden en we zijn niet de enige, want er staat een rij bij de pizza’s en dat is anders nooit. Ook de toetjes vallen een beetje tegen. Helaas, dan maar aan de koffie in de lobby. Voor we gingen eten is Manon gebeld door het ziekenhuis. De ziektekostenverzekering schijnt niet alles te dekken en of ze nog de scan en band wil betalen. Alles bij elkaar iets van 21.000 Mauritaanse roepies, ruim €500,00. Als ze een beetje tegenstribbelt geven ze al een korting en worst het 15.000, toch evengoed nog €375,00. Ze geeft aan met haar verzekering te willen overleggen en dan terug te bellen. Zilveren kruis verwijst haar echter door naar Eurocross en als ze deze mailt krijgt ze niet gelijk antwoord. Even afwachten dus, maar het zit haar helemaal niet lekker. Geen idee of dit ziekenhuis ons wil belazeren of dat dit normaal is. Hopelijk kan ze toch een beetje slapen, wamt ze ziet zichzelf al tegengehouden worden op de luchthaven.
Wel een vervelende nasleep nog even van deze toch al vervelende ervaring. Wie weet loopt het met een sisser af. Eerst maar slapen en hopen dat we morgen gewoon aan boord mogen.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens