OIk ben vroeg wakker, dus pak de zonsopgang maar mee. Als ik een poosje zit komen ook Giel Manon naar buiten. Harry was wel wakker toen ik er uit ging, maar heeft schijnbaar de kracht nog niet om zijn ber uit te komen. Om 8 uur wordt het ontbijt weer geserveerd. Het wordt wat eentonig, maar de manier waarop en de lokatie maken dat weer helemaal goed. Onze hotelhond Bruno is er alleen nog niet. Fijn voor de twee andere honden, die altijd braaf op het strand blijven liggen. Ik voer de worstjes aan deze twee, maar bewaar toch de bacon en ham voor Bruno. En ja hoor, daar is hij net op tijd, want inmiddels is ook de helft van de bacon al weggegeven.
Manon en Giel wandelen wat over het strand en verzamelen weer heel wat schelpjes en afval. Als ze terug zijn, gaan ook wij richting de rotsen. Door het lage water kunnen we aardig doorlopen en komen we op een klein verlaten strandje. We maken wat foto’s en lopen dan langzaam weer terug. Verzamelen weer het nodige afval intussen en dat terwijl Giel al langs was gekomen en ook altijd volop opruimt.

Terug kan het snorkelen weer beginnen. Manon en ik besluiten mee te gaan. Het water is vandaag erg rustig en staat dan ook veel minder wind dan de laatste dagen. Per setje blijven we bij elkaar. Harry zwemt in één streep naar het diepe gedeelte, waar hij mij de gezonken longtailboot en de diepte wil laten zien. Ik zie ondertussen van alles, maar volg maar om bij te blijven.
Het koraal is werkelijk prachtig en niet te omschrijven. De kleuren, de vormen zijn zo bijzonder. Tevens een enorme verzameling aan verschillende vis ook in de mooiste vormen en kleuren. Als we terug zwemmen vind ik het best ondiep en ben op sommige stukken bang dat ik met het deinen van de golven het koraal zal raken. Maar met een beetje kijken hoe je zwemt komen we er langs zonder schade voor het koraal en onszelf. Manon en Giel zijn ook op de terugweg en ook Manon is blij te zijn meegegaan.

We kunnen eigenlijk gelijk door lunchen, dus dat doen we dan maar, want van zwemmen krijg je honger. Onze vaste plekje aan het strand dan maar voor de laatste keer. Gewoon omdat het lekker dichtbij is. Giel voor de laatste keer zijn kip met cashewnoten. Ik ga voor rijst met ananas, omdat mijn buik niet zo lekker gaat, neem ik even zo min mogelijk vlees.
Harry en Manon genieten nog even van een Mango Lassi. Mangosap met yoghurt.

In de middag gaan de jongens nog een laatste keer snorkelen. Ze willen nog graag een keer om het eiland en met dit rustige water zit die mogelijkheid er wel in. Manon is inmiddels aan de achterkant behoorlijk verbrand van het snorkelen. Zowel rug als benen zijn behoorlijk rood en voelen pijnlijk aan. Wij blijven dus maar lekker op de bedjes.
Het rondje om het eiland is gelukt met het besef dat dit het laatste snorkelavontuur van deze vakantie was.
We blijven wat lang hangen, maar aan alles komt een eind. We gaan douchen en lopen weer richting Walking Street. Harry heeft ontdekt dat hij zijn pinpas niet meer heeft. Hij denkt dat hij deze de laatste keer inde pinautomaat heeft laten zitten. We gaan vragen bij het hotel, waar we hebben gepind en de dame tovert een stuk of 10 pasjes tevoorschijn. Het gebeurt blijkbaar vaker, maar die van Harry zit er niet bij. Dan straks maar even blokkeren. We hebben ook mijn pasje nog mee en beide creditkaarten, dus het komt vast goed. Manon en ik willen een mannetje filmen, die daar altijd op de hoek staat en kokoskoekjes verkoop. Hij dreunt de hele dag hetzelfde op. Coconut, donut, 10 bath, 10 bath. Het blijft bijna in je hoofd steken. Maar met de camera in de aanslag, moeten we constateren, dat hij er voor het eerst niet staat.
Giel wil graag bij Tropical café eten, maar het zit erg vol. We lopen even door en gaan dan terug om te kijken of er plek is. En ja hoor, aan het barretje weliswaar, dus we zitten met zijn viertjes op een rij.
Het eten is wel weer heerlijk. Aangezien ik iets vegetarisch heb, pik ik een stukje kip van Harry voor mijn rasta vriendje. De hond die al de hele tijd heen en weer loopt voor ons restaurant en veelbelovend onder zijn rasta pony omhoog kijkt, maar maar wat ik heb kunnen zien, nog niets heeft gekregen.
We gaan terug naar ons hotel. Morgen moeten we on 9:00 op het strand van vertrek zijn en dan zit het er op hier. Harry blokkeert zijn pinpas nog even voor de zekerheid.

Ik ga Koh Lipe toch wel missen.
Misschien moeten we toch nóg eens terug.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens