We vertrekken weer op tijd vanuit Memphis richting Natchez. Een soort tussenstop voor New Orleans. In Nederland hebben we in de voorbereiding een restaurant gespot, waar we vandaag graag heen willen. Het schijnt een bijzonder lokatie te zijn met heerlijke gefrituurde kip. We rijden van Memphis naar Jackson, vanwaar we weer de Natchez Trace Parkway pakken. Je ziet al het verschil in de natuur. Alles is hier al wat groener en verder in bloei. Bij Clinton stoppen we even bij het visitors center om te plassen en wellicht te kijken of we de juiste route naar het restaurant kunnen vinden. Als we bijna weer naar buiten gaan, roepen de dames van het visitor center ons om even het gastenboek te tekenen. Hier vul je in waar je vandaan komt. We raken aan de praat en 1 van de dames schijnt het restaurant te kennen en er ooit te hebben gegeten. De andere dame laat nog wat restaurants zien en wijst op een plattegrond nog wat dingetjes aan, waar we op de route heen kunnen. We nemen de plattegrond mee en krijgen op de valreep ook nog koffie aangeboden. Weer een gastvrije ervaring later gaan we weer op pad. Uiteindelijk staan er bordjes met Lorman. Dat is de plek, waar ons restaurant is. Als we er afgaan herkent Harry in de verte al gelijk de voorkant en we hoeven dus niet ver te zoeken. De voorkant is geweldig, alsof je 100 jaar terug gaat in de tijd. Als je binnenkomt lijkt het een soort grote schuur met gedekte kantinetafeltjes. Niet wat je verwacht maar wel grappig. Niemand bij de deur, die je een plek wijst, zoals dat in Amerika in restaurants gewoon is. Halverwege zien we een kassa en besluiten daar maar heen te gaan. Een man loopt langs en roept, als je voor het buffet komt, help jezelf. Er staan stapels campingborden in verschillende maten en we zien de beroemde gefrituurde kip al liggen. Het is dus een buffet en we scheppen wat op. Vooral kip natuurlijk. Het is inderdaad heerlijk, evenals de aardappelsalade en de spareribs. Naast ons aan tafel zien we dat er ook iets toe is. We nemen blueberry cobler met ijs. We delen er samen één. Warm fruit met vanille ijs eroverheen. Als we gaan afrekenen bij de kassa vraagt de aardige man, waar we vandaan komen. Als we antwoord geven, vraagt hij ons een papier op te hangen met onze naam en waar we vandaan komen. Er hangt al een wand met overzeese bestemmingen, maar hij vindt nog een plekje voor die van ons. We maken buiten nog wat foto's van het restaurant en rijden de Natchez Trace Parkway weer op voor het laatste stuk. Ons bed & Breakfast is een blauw huis, wat we makkelijk hebben gevonden. Als we aanbellen, doet een vrouw open en vraagt onze namen te noteren. De entree is al gelijk helemaal in style. Ze geeft ons gelijk een rondleiding. Voor zijn twee zitkamers. In de ene kun je lekker rustig zitten en lezen en er staan lekkere chocolaatjes op tafel. In de andere kamer hangt een groot scherm en vertelt ze dat er in de avond een film draait. Ook staat er port, sherry en nog wat, wat je gewoon kan pakken. Desnoods in de ochtend, ze veroordeelt niemand, voegt ze lachend toe. Daarna lopen we door naar de keuken, waar morgenochtend het ontbijt genuttigd kan worden. Ze legt uit hoe de koffiemachine werkt en laat nog wat koelingen zien, waar bier of andere drankjes staan, die je ook kon pakken, maar wel moet noteren, omdat ze er zelf tax over moet betalen, of zo iets. In je kamer staat een pot, waar je geld in kan doen, maar prijzen staan nergens. Gewoon waar je het zelf voor koopt in de winkel.....niet dat wij dat weten, maar we hebben ook geen wilde plannen tot drinken. Ze legt nog wat dingetjes uit over het codeslot op de achterdeur en het ontbijt. Er zal morgenochtend een schaal vers fruit op tafel staan. Daarna dan onze kamer, gelegen beneden naast de filmkamer. Hij is geweldig, alsof je 80 jaar terug in de tijd gaat. Het hele huis oogt oud en stoffig, maar is super schoon.
Alle details kloppen. Er hangen aan de kapstok jassen en een hoed en overal staan spulletjes, zoals ouderwetse reiskoffers. Harry heeft een plantage huis gezien, waar hij wel heen wil voor een tour. Er liggen folders op bed, waarin staat dat de laatste tour om 16:30 is. Dat halen we zat. Helaas regent het inmiddels wel. De oprit naar de plantage is al erg mooi. We komen in een winkeltje waar we wachten tot onze tour begint. Er gaat nog een vrouw mee met 3 kinderen, maar deze lijken geïnteresseerd en welopgevoed. John is onze gids en vertelt dat hij het blaadje erbij houdt, want hij doet het nog niet zo lang. Nou, dat was te merken. Het was bijna zielig, want naast dat zijn verhaal wat onsamenhangend was, leek hij ook super nerveus. Bijna zielig om deze man van middelbare leeftijd zo te zien struggelen. Er had een gezin met 8 kinderen gewoond. Net nadat hij was gaan bouwen brak in 1861 de oorlog uit, waarna tot op de dag van vandaag de bovenverdieping nog steeds niet af is. Een extra troosteloze aanblik nu het weer ook nog niet meewerkt. Het hele verhaal over de slaven wordt hier niet verteld. Alleen het huis en de familie komen ter sprake. Dit is bij bijna alle plantage tours het geval en ligt zeker niet aan onze beginner, John.
Het regent nog steeds, maar we besluiten toch even het stadje in te gaan. We lopen een stukje langs de Mississippi, waar beneden een radarboot ligt. Er staat een frisse wind en het nodigt niet echt uit om te wandelen. Onderweg hebben we een restaurant gezien waar ze Tamales serveren. Een typisch zuidelijk gerecht, had ik gelezen, die je moet proberen. Ze gingen per 6, maar Harry besloot er gelijk allebei 6 te nemen. Hij had gevraagd wat het was en ze vertelde dat het varkens en rundvlees gemengd was in iets van maisdeeg of zo. Toen we het kregen, moesten we eerst even uitzoeken wat wel en wat niet eetbaar was. Het zat namelijk in een maisblad gerold. Het was smaakloos gestoomd maisdeeg met daarin een soort kattenvoer. Absoluut niet eetbaar. Zelfs Harry die altijd alles lust, kreeg dit niet weg. We aten nog wat bijbestelde nachos en dropen teleurgesteld af richting hotel.
De film in de avond is een stille zwart/wit film van Buster Keaton. De dame die ons heeft binnengelaten, verlaat inmiddels ook het huis. Zij werkt hier schijnbaar en is niet de eigenaresse. In de keuken hangen allemaal gele post-its met geschreven teksten van toeristen over hun verblijf hier. De meeste hebben het over Paul, dus ik neem aan dat hij de eigenaar is. Wij hebben hem niet ontmoet, tijdens ons verblijf. Harry eet nog wat chocolaatjes en we nemen een bak koffie en dan besluiten we naar de kamer te gaan. Morgen een ritje naar New Orleans op de planning. In de kamer naast ons wordt nog hard gelachen om Buster Keaton, door twee oude besjes en twee jonge meiden.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens