We hebben heerlijk geslapen vannacht, maar om 8:15 zitten we aan het ontbijt. Wafeltje, yoghurtje, sinaaappeltje en we kunnen weer op pad. Als we bijna klaar zijn, ziet Harry buiten weer een flamingo vliegen en het lijkt of deze bij de vijver ging landen. We gaan met alleen onze koffie nog naar buiten en dan staat er inderdaad een roze vogel in de vijver. Het blijkt echter geen flamingo te zijn, want hij heeft een lange brede snavel als van een lepelaar. We pakken het fototoestel uit de kamer en leggen hem nog even vast
Myakka Rivers State Park ligt op een klein half uurtje rijden. We hebben een rugtas met strandlaken en zitzakken in de auto en zwemkleding onder onze kleren aan om vanmiddag bij Siësta Key op het strand te eindigen.
We rekenen $6 af bij de ingang van het park en met een nietszeggend plattegrondje rijden we het park in. Het ziet er al wel nooi uit met grote eiken vol Spaans mos, zoals je dat in het diepe zuiden van Amerika veel ziet.
We zien een canopytrail en een nature trail, dus die gaan we maar opzoeken. Als we over een brug rijden, staan er al wat mensen aan de kant van de weg. Zowel links als rechts liggen wat alligators op te warmen in de ochtendzon.
We maken wat foto’s en stappen weer in de auto. Al gauw komen we bij de trails, die allebei op dezelfde plek beginnen. De langste is 40 minuten lopen, dus eigenlijk wel erg kort voor ons. De omgeving is hier wel helemaal super.
We zien een knalrode vogel, maar helaas vliegt deze net weg voor ik hem op de foto kan zetten. Deze Nature trail gaat over in de canopywalk. We gaan een houten hangbrug over en aan het eind kunnen we nog verder omhoog de uitkijktoren op. We kijken uit over een uitgestrekt natuurgebied.
Als we beneden komen lopen er twee oudere rangers van het park. Ze horen een kraai en zoeken waar hij zit. Ik vertel ze dat ik hem vanaf de toren zag zitten. Die beesten maken zo’n lawaai, die hoor en zie je meteen. De toren op hebben ze echter geen zin in. Ik vraag nog even hoe die rode vogel heet en dat schijnt een rode kardinaal te zijn. Ze vertellen dat die heel vaak om de geparkeerde auto’s heenvliegt en het lijkt of die zichzelf in de autoruit bekijkt.
We vragen naar meer trail mogelijkheden en ze vertellen dat er achter in het park een 38 mile trail is. Geen idee wie dat gaat lopen, maar dat is wel heel ver. We besluiten er toch maar heen te rijden en een deel te lopen om dan terug te lopen ala we denken dat het genoeg is.
Weer zien we wat mensen langs de weg en als we uitstappen zien we een hert met een nog wel heel klein jong. Ze lopen te grazen en steken even later gewoon rustig de weg over.
Ik maak heel wat foto’s met de camera, maar er zitten wat struiken en takken voor, dus hopelijk staan ze er toch goed op.
Als we weer verder rijden staat er in de berm een familie kraanvogel. 2 volwassenen met een jong. Wat een topdag, nu we bog maar net binnen zijn. We parkeren de auto ergens, waar we met een pad het bos in kunnen. De trail loopt langs diverse campings, dus je kan over die 38 mile meerdere dagen doen. Wij hebben onze tent helaas niet mee, dus zien wel hoever we komen.
De route is zo mooi, dat we maar blijven lopen. Overal waar je loopt springen hagedisjes weg, die lekker in het zonnetje liggen op te warmen. Je hoort het werkelijk overal ritselen. Ook eekhoorntjes zitten hier voldoende. We zien veel omgewoelde aarde. Ala Veluws meisje zou ik zeggen dat er wilde zwijnen moeten zitten. Deze hebben we echter niet op de borden zien staan. Wel buidelratten en nog ander van dat spul. Misschien zijn dat ook van die gravers.
Dan ziet Harry na een tijdje wat oversteken op het pad en warempel het zijn wilde zwijnen. Ze steken over met de hele familie. Ik als Veluws meisje weet ook hoe gevaarlijk ze kunnen zijn als ze jongen hebben. Als we doorlopen zien we ze nog deels staan in de struiken. Zij ons ook, want ineens klinkt een hoop geknor en hoor je ze door het struikgewas schieten. Ik weet echter niet of ze onze kant opkomen of juist wegrennen, dus ik schiet van schrik achter de eerste beste boom. Ze renden gelukkig van ons weg en mijn hartslag kan weer naar normale waarden zakken.
We lopen weer verder. Er is ook een deel behoorlijk zwart geblakerd. Ze doen dit ook gecontroleerd zelf weten we van eerdere ervaringen. Dit om het ecosysteem gezond te houden.
We lopen nog langs nat grasland, waar we de vreemdste geluiden horen. Wellicht brulkikkers, voor ons in ieder geval geen bekende geluiden. Ook horen we wat geplons en loopt er een hert net weg. Ze zien, horen en ruiken ons helaas vaak eerder dan wij hen.
Als we bij een beekje komen besluiten we dat we onderhand wel terug moeten. Al met al hebben we zo’n twee uur gelopen als we terugkomen bij de auto. We rijden weer een stukje verder en gaan daar nog weer een pad in. Deze loopt langs een watertje, waar ooknweer een alligator ligt. We lopen weer een uurtje weg. Het pad is makkelijk te volgen vanwege de rode markeringen op de bomen. Soms wordt het pad erg smal. We stuiten hier ook nog op een lunchende schildpad. Als hij ons doorheeft trekt hij zich even terug in zijn eigen schild.
Ook komen we wederom een familie zwijn tegen. We kijken elkaar even aan en dan draait ook deze zich gelukkig om en rennen ze gezamenlijk weg. Het strand bij Siësta Key gaan we vandaag niet zien, maar wat is dit een geweldige dag.
Op de terugweg ligt er een supergrote alligator op een boomstam in het water, maar hij schrikt zo van ons, dat hij met een plons wegschiet voor ik mijn camera heb kunnen pakken.
Wederom hebben we zo’n twee uur gelopen als we weer in de auto stappen. Het is wel mooi geweest nu. We rijden langzaamaan terug. We komen onderweg nog weer een familie hert tegen met 2 jongen, iets groter dan die van vanmorgen maar nog super dartel en leuk om te zien. Ook de familie kraanvogel loopt er nog, dus we stoppen nog een keer om deze ook nog maar even op de foto te zetten en ook de alligators vanaf de brug zetten we nog een keer op de foto. Het inmiddels 4 uur en we hebben zo’n 20 kilometer gelopen, tijd voor een Cold Stone beloning, vinden we. Uiteindelijk hebben we geluncht met 2 notenrepen. We rijden naar de mall en ik besluit nu ook de grootste maat te nemen. Nou, dat heb ik geweten. We hebben nog nooit zo’n grote gekregen. Wat een bak met ijs. Ik schep op het laatst nog maar wat in Harry zijn bakje, want dit ga ik niet opkrijgen.

We besluiten terug naar het hotel te rijden om even op het terras bij de vijver een bakkie koffie te nemen in het zonnetje en dan te gaan douchen. Het is nog heerlijk en onze roze lepelaar komt ook uit zijn werk thuis en landt wederom bij de vijver.
We zitten zo nog een uurtje te relaxen en besluiten morgen een fietstocht te gaan maken. Er schijnt een mooi fietspad te lopen van Siësta Key naar Venice genaamd de Legacy trail. Deze is zo’n 20 kilometer, dus heen en terug 40 kulometer.
Nu eerst douchen en dan gaan we bij Appelbee’s eten, die zit hier op 10 minuutjes lopen vandaan en heeft lekker een terras, want de temperatuur is nog steeds goed.
We trappen er weer in en nemen een voorgerecht, waardoor we rollend terug naar het hotel gaan.
Even het verslag schrijven en dan ons lijf even laten rusten voor het nieuwe avontuur morgen.

Geschreven door HarryenIrmagaanweereens